Chapter 2: P.2

Karaniwan nang ginagamit ni Luna ang kanyang sariling card sa mga pangangailangan niya.

Mula sa simula hanggang wakas, hindi niya kailanman hinawakan ang card ng kanyang anak.

Higit pa rito, ang pagmamahal niya kay Eduardo ay umaapaw. Sa tuwing namimili siya, hindi niya mapigilang bumili ng mga damit, sapatos, kapeng iniinom, kurbata, at iba pang mga bagay na angkop sa panlasa ng kanyang minamahal.

Para sa kanyang sarili, dahil sa trabaho, hindi mataas ang kanyang pang araw-araw na gastusin. Ang kanyang puso at paningin ay puno ng pagmamahal para sa kanyang anak at asawa, at nais niyang ibigay sa kanila ang pinakamabuti sa lahat ng bagay. Kaya naman, karaniwan sa pamumuhay na ibinigay ni Eduardo ay ginagastos niya para sa kanila.

Sa ganitong kalagayan, hindi na dapat magkaroon pa ng natitirang pondo sa kanyang credit card.

Ngunit sa nagdaang mga taon, dahil sa paglipat ng kanilang anak sa Villa Esperanza upang makasama ang kanyang ama, naging limitado ang mga pagkakataon ni Luna na magbigay ng mga materyal na bagay para sa kanila.

Sa kasalukuyan, higit tatlumpung milyong piso ang natitira sa kanyang credit card.

Hindi naman iyon malaking halaga para kay Eduardo, isang taong sanay sa luho at kaginhawaan, ngunit para kay Luna, ito ay isang makabuluhang halaga.

Dahil ang pondo ay orihinal na nagmula sa kanyang sarili, hindi na nag aksaya pa ng panahon si Luna sa mga walang makabuluhang argumento. Sa halip, mabilis at mahinahon niyang inilipat ang pera.

Iniwan niya ang dalawang card, hinila niya ang kanyang maleta at umalis nang hindi lumilingon.

Mayroon siyang maliit na tahanan na hindi kalayuan sa kanyang pinagtatrabahuhan. Isang simpleng tirahan na may sukat na mahigit isang daang metro kuwadrado lamang na nagsisilbing kanyang kanlungan at tahanan.

Apat na taon na ang nakalilipas, binili niya ang nasabing tirahan upang maging pansamantalang kanlungan ng isang kaibigang tumatakas sa kanilang tahanan. Hanggang sa kasalukuyan, hindi pa niya ito natitirhan.

Ngayon, naging kapaki-pakinabang na ang kanyang pagbili ng tahanang iyon.

Dahil sa regular na paglilinis ng inuupahan niyang tagapaglinis, ay napanatili ang kalinisan ng bahay, handa ng tirahan pagkatapos ng magaan lamang na paglilinis.

Matapos ang isang nakakapagod na araw, bandang alas-diyes ng gabi, bumalik si Luna sa kanyang silid upang magpahinga matapos maligo.

“Ding ding, ding ding–”

Ang malakas na tunog ng alarm clock ang gumising sa kanya mula sa kanyang panaginip.

Dahil sa biglaang pagkagising, sandaling nawala sa isip si Luna.

Sa pagbalik ng kanyang kamalayan, naalala niya bigla na ala-una na ng madaling araw, na katumbas ng alas-siyete na ng umaga sa Villa Esperanza, kung saan kasalukuyang naninirahan ang kanyang anak at ang ama nito.

Sa mga oras na iyon, karaniwang nagsisimula na ng agahan ang mag ama sa kanila. Mula nang sumunod ang kanyang anak kay Eduardo sa ibang bansa, naging isang tradisyon na ang pagtawag ni Luna sa kanyang anak sa mga oras na iyon.

Ngunit dahil sa pagkapagod mula sa matrabahong araw, madalas nakakatulog siya ng maaga. Upang hindi mamiss ang pag-uusap nila na kanyang anak sa cellphone, nagtatakda siya ng alarm sa kanyang relo.

Sa pagsunod ng kanyang anak sa kanyang ama sa Villa Esperanza, hindi agad nakapag-ayon si Luna sa biglaang pagbabago ng kanilang pamumuhay. Ang pagkawala ay nagdulot ng isang malalim na pagdurusa, at ang pagmamahal niya sa kanyang anak ay naging isang patuloy na paghahangad na makarinig ng kanyang boses sa tuwing siya ay nagigising.

Ngunit habang tumatagal ang pananatili nito sa ibang bansa, ang dating pagmamahal at pananabik ng kanyang anak sa kanya ay naging balewala at hindi matiyaga sa tuwing nag-uusap sila sa telepono.

Sa katunayan, matagal na niyang hindi kailangang itakda ang alarm clock na ito. Ang tunog ng pag alarm ay naging isang lumang tradisyon, isang paalala ng mga panahong ang kanyang anak ay naghahangad pa ng kanyang presensya.

Isang mapait na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Luna habang iniisip iyon.

Pagkatapos mag-alinlangan ng ilang sandali, tinanggal ni Luna ang alarm clock, pinatay ang cellphone, at bumalik sa pagtulog.

Sa kabilang banda.

Kakatapos lang mag-agahan nina Eduardo kasama ang anak na babae.

Bagama't alam ni Eduardo na halos araw-raw tumatawag si Luna sa kanyang anak sa mga oras na ito, hindi naman siya laging nasa bahay at hindi niya rin ito pinapakialaman.

Hindi tumawag si Luna ngayong araw, at napansin iyon ni Eduardo. Matapos mag-almusal, umakyat siya sa itaas upang magpalit ng damit.

Napansin ni Aria ang unti-unting pagbabago sa tono ng kanilang pag-uusap ng kanyang ina. Ang dating masiglang pag-uusap ay tila naging maikli at hindi na ganoon kadalas.

Nang mapansin niyang hindi tumawag ang kanyang ina, naisip niyang marahil ay naantala lamang ito sa isang bagay.

Ang kanyang mga matingkad na mata ay nag-ikot sa paligid, naparoon at naparito, na parang mga ibon na naghahanap ng daan sa gitna ng kaguluhan. Kinuha ng munting bata ang kanyang schoolbag at tumakbo pababa ng hagdan.

Nang makita siya ng Mayordoma dali-dali niya itong sinundan, ang kanyang mga salita ay nagdadala ng pag-aalala, “Aria, maaga pa ngayon, maari ka pang lumabas mamaya!” anito sa supling.

Hindi nakinig si Aria, at masayang tumakbo patungo sa kotse.

Parang isang biro ang hindi pagtawag ng aking ina sa mga oras na ito, dahil sa isang bagay. Wika pa ng batang babae sa sarili.

Naisip niyang kung hindi siya lalabas ngayon araw, tatawagan siya ng kanyang ina mamaya at kailangan niyang makipag-usap muli sa kanya at ayaw nga niyang mangyari iyon!

Pagkatapos ng kasal, si Luna ay nagtrabaho sa Monteverde Group.

Orihinal niyang sinamang ang Monteverde Group para kay Eduardo, isang taong naging sandigan ng kanyang mga pangarap at pag-ibig.

Ngayon na maghihiwalay na sila, wala na siyang dahilan para manatili pa sa Grupo ng mga Monteverde.

Kinaumagahan, sa pagdating ni Luna sa kumpanya, inabot niya ang kanyang liham na pagbibitiw kay Miguel Diaz.