Chapter 3: P.1

Si Miguel Diaz, ay isang taong naging sanay sa mga galaw ng kapangyarihan at mga pagsasabwatan ng negosyo, isang personal na sekretarya ni Eduardo.

Ang kanyang mga mata na sanay sa pagbabasa ng mga emosyon at intensyon, ay nabigla ng makita ang liham ng pagbibitiw ni Luna.

Si Miguel ay isa sa ilang tao sa kumpanya na nakakaalam ng lihim na kwento ng pag-iibigan nila Luna at Eduardo.

Lahat ng mga nakakakilala kay Eduardo ay alam na hindi nasa kanya ang puso ni Luna.

Pagkatapos ng kasal, naging isang malamig na hangin ang pakikitungo ni Eduardo kay Luna, at bihira lamang itong umuwi sa kanilang tahanan.

Para mapalapit at makuha ang puso ni Eduardo, pinili ni Luna na magtrabaho sa Grupo ng mga Monteverde.

Ang kanyang orihinal na layunin ay maging isang personal na sekretarya ng lalaki.

Ngunit ang kanyang mga pangarap ay nabuwal sa isang pader ng pagtutol Hindi sumang-ayon si Eduardo.

Kahit na ang matandang lalaki, ang taong naging sandigan ng kanyang mga pangarap, ang nagpakita at nag-aalok ng mga salita ng pag-asa, walang paraan para mapapayag si Eduardo.

Sa huli naparoon si Luna sa isang landas na hindi kanyang pinapangarap. Napilitan siyang tanggapin ang pangalawang pinakamaganda, na maging isa sa mga karaniwang sekretarya ni Eduardo.

Sa una, nabalot ng pag-aalala ang isip ni Miguel Diaz. Natatakot siya na magiging isang bagyo ang pagdating ni Luna bilang isang sekretarya.

Ngunit ang resulta ay lagpas pa sa kanyang inaasahan.

Kahit na ginagamit ni Luna ang kanyang posisyon para mapalapit kay Eduardo, pinipili niya ang tamang panahon at hindi siya magiging sobra.

Sa halip na magpakita ng kahinaan o espesyal na pagtrato, si Luna ay nagpakita ng isang uri ng katatagan na nagpahanga kay Eduardo. Hindi siya nagpatinag sa mga hamon ng kanyang pagiging buntis o pagiging ina. Sa kabila ng pagbabago ng kanyang katawan at mga responsibilidad, ang kanyang dedikasyon at patuloy na pagtatrabaho ng husto ay sumusunod sa anumang patakaran ng kumpanya.

Sa paglipas ng mga taon, si Luna ay naging isang team lider ng mga sekretarya.

At sa lahat ng kanyang mga tagumpay, si Eduardo ang taong nakakita ng lihim na damdamin ni Luna para kay Eduardo.

Sa katunayan, hindi lubos maisip ni Miguel na mag-apela ng pag-alis si Luna. Hindi rin siya naniniwala na kusang-loob ang pagbibitiw nito.

Ang pag-alis ni Luna ay naging isang misteryoso para kay Miguel. Ang kanyang mata ay nabalot ng pag-aalala habang pinag-iisipan ang mga posibleng dahilan. Naisip niya na may isang kaganapan sa pagitan nila ni Eduardo na hindi niya alam, marahil siya ay inutusan ni Eduardo na mag-apela ng pag-alis.

Si Luna ay napaka talentado pagdating sa trabaho, ginamit ni Miguel ang kanyang mga karanasan sa trabaho upang harapin ang sitwasyon. Bilang isang propesyonal, hindi niya pinapahintulutan ang kanyang mga damdamin para makagambala sa kanyang mga tungkulin. Sa isang malinaw at mapagkumbabang tinig, sinabi niya, “Natanggap ko na ang iyong liham na pagbibitiw, at mag-aayos ako ng isang tao na magpapalit sa iyong trabaho sa madaling panahon.” Aniya.

“Sige.” Maayos na tumango si Luna at bumalik sa kanyang istasyon ng trabaho.

Matapos sa isang maikling panahon ng pagiging abala sa mga gawain, si Miguel ay nag-ulat kay Eduardo sa pamamagitan ng online.

Sa gitna ng kanilang pag-uusap, isang mahalagang detalye ang biglang naalala ni Miguel. “Saka nga pala Boss, tungkol sa…” aniya ng malumanay at malinaw na boses.

Sa kabila ng kanyang mga sinabi kay Luna na mag-aayos siya ng papalit sa trabaho nito sa lalong madaling panahon, gusto pa rin niyang alamin ang intensyon ng Boss niya, kung kailan niya ito hahayaang umalis.

Kung nais ng Boss niya na hindi na pumasok si Luna sa kumpanya bukas, aayusin niya iyon sa lalong madaling panahon.

Ngunit bago paman niya mailabas ang mga salitang iyon, isang alaala ang biglang sumulpot sa kanyang isipan. Naalala niya ang unang araw ni Luna sa kumpanya, nang sabihin ng Boss niya lahat ng bagay na may kinalaman kay Luna ay dapat na sundin ang artikulo ng kumpanya, at hindi niya kailangang mag-ulat ng partikular sa kanya. Ang mga salitang iyon ay isang malinaw na utos, isang paalala na hindi siya dapat lumampas sa kanyang mga tungkulin.

Hindi niya dapat aalalahanin pa si Luna.

At totoong ganito nga ang nangyari.

Sa lahat ng panahon ng kanyang panunukulan sa kumpanya, hindi kailanman nagpakita ng interes si Eduardo na malaman ang kalagayan ni Luna.

Kapag nakikita niya si Luna sa loob ng kumpanya, nakatingin lamang ito na parang hindi niya kilala.

Sa nakalipas na mga taon, nagbigay ng kahanga-hangang pagganap si Luna sa kumpanya. Ang kanyang mga kontribusyon ay hindi napapansin. Noong nakaraang dalawang taon, nagbigay sila ng seryosong pag-iisip sa pagtaas ng posisyon ni Luna, isinaalang-alang nito ang hindi pagkagusto ni Eduardo sa kanya, binanggit din nila ito sa harapan ng Boss nila.

Ibig sabihin, kung hindi niya ito magugustuhan ay kalimutan nalang.

Isang madilim na ekspresyon ang sumilay sa mukha ni Eduardo. Ang balita tungkol sa promosyon ni Luna ay hindi sang-ayon sa kanyang kagustuhan, at paulit-ulit na sinabi na hindi siya makikialam at hiniling sa kanila na sundin ang mga patakaran.

Idinagdag pa niya, na may pagkawalang-kibo, na huwag na siyang tanungin tungkol sa mga gawain ni Luna sa kumpanya simula nun.

Nang makita ang pag-aalangang magsalita ang sekretarya, kumunot ang noo ni Eduardo: “Ano ba ang problema?” tanong niya.

Biglang nagising si Miguel sa kanyang pag-iisip, at nagmamadaling sumagot, “Wala po Boss.”

Alam na ni Eduardo ang tungkol sa pag-alis ni Luna, ngunit hindi niya man lang ito binanggit. Ang kanyang katahimikan ay nagsasalita ng malakas. Para sa kanya, ang pagkawala ni Luna ay parang isang patak ng ulan sa karagatan, isang maliit na bagay na hindi karapat-dapat sa kanyang pansin.

Tutugunan niya lamang ito ayon sa mga patakaran ng kumpanya tulad ng dati.

Habang iniisip ito, hindi na muling nagsalita pa si Miguel, at pinatay ang vidoe sa cellphone.

“Ano ba ang iniisip mo?” ang tanong ng isang kasamahan habang malumanay na tumapik sa balikat niya.

Nagising si Luna mula sa kanyang pag-iisip, ngumiti at umiling: “Ahh…wala.” aniya.

“Hindi ka ba tatawag sa anak mo ngayon?” tanong ng kasamahan niya.