Walang luksang kalungkutan na kayang ipagpaliban ni Irina. Hindi ngayon. Hindi habang ito ang tanging pag-asa niya.Wala siyang pakialam kung mabubuhay pa siya o mamatay. Wala siyang pakialam kung magtatapos ang laban na ito sa katawan niyang nakahandusay at sugatang wala ng buhay. Ang tanging mahalaga ay makalapit kay Alec.Sa matinding desperation, pina-igting niyang ini-kick ang katawan, paikot-ikot at sumasabog ng galit, tulad ng isang hayop na natutok sa kanto. Dalawa sa mga bodyguard ang napaatras, pansamantalang nawalan ng kapit sa kanya.Hindi sila mahina—malayo doon. Ngunit may tahasang utos si Alec: Huwag siyang saktan.At ang pagkaka-hesitate na iyon ang naging sanhi ng kanilang pagkatalo.Hindi nila naisip. Kung tunay na gusto ni Alec na patayin ang babae, bakit siya buhay pa? Bakit hindi niya pinatigil ang hininga niya ng tuluyan?Ngunit hindi nag-abala si Irina sa kalituhan nila.Kinagat niya ang braso ng isang bodyguard nang buong lakas. Napa-bangungot na sigaw ang lala
"Pelt her with rotten eggs!""Isang babaeng may bulok na moralidad!""Beaufort, huwag kang magpakita ng awa—pag pinanatili mo ang babaeng 'yan, tiyak na magiging kapahamakan!"Ang galit ng mga tao ay sumabog tulad ng wildfire. Ang kanilang mga sigaw ay nag-overlap, nagiging isang simponiya ng pagdiriwang ng pagkasuklam. Walang awa ang kanilang panlilibak, ang mga tinig ay matalim tulad ng mga pangil.Si Don Hugo ay nakatitig kay Irina, ang mga mata niya puno ng galit. Ang bigat ng kanyang poot ay parang isang pabigat na hindi matanggal, ngunit hindi kumilos si Irina. Bagkus, ang kanyang mga mata ay nakatuon kay Alec, puno ng pakiusap at desperasyon.Pagkatapos, nagsalita si Alec. Ang kanyang tinig ay kalmado—sobrang kalmado."Irina, sobra na."Ang tahimik na lason sa kanyang mga salita ay nagbigay ng lamig sa hangin. Ang tensyon ay nagpakapal, puno ng hindi nasabi ngunit nararamdamang karahasan.Pagkatapos, mas tumalim ang tono niya, tumagos sa tensyon tulad ng isang talim."Ako, si A
Ang trak ay dumaan nang mabilis, ang ingay ng makina ay sumabog sa kanyang pandinig habang dumaan ito malapit kay Irina. Ang lakas ng epekto ng hangin ay itinulak siya palabas ng balanse, at siya’y nahulog na parang isang maningning na katawan na hindi kayang kontrolin. Ang kanyang katawan ay mabilis na gumulong, papunta sa gilid ng kalsada, kung saan ang matarik na bundok ay naghihintay.Isang malamig na alon ng pagdududa at takot ang dumaluhong sa kanyang puso. Sa sandaling iyon, siguradong-sigurado siya na kung siya ay matumba mula sa bundok na iyon, hindi lang ang kanyang anak ang mawawala kundi pati na rin ang kanyang buhay. Ang buong mundo ay nagdilim, ngunit hindi niya naramdaman ang sakit na inaasahan niyang mararamdaman. Sa halip, nang mag-focus ang kanyang mga mata, napansin niyang hindi siya nag-iisa.Ang malalakas na braso ng isang lalaki ay yumakap sa kanya, pinigilan siya mula sa patuloy na pagkahulog. Bawat beses na siya ay gumulong, nahahawakan siya ng lalaki, ang kata
Nakaramdam si Irina ng kaunting ginhawa. Hindi niya inisip na sa loob lamang ng dalawang buwan sa lugar, magiging daan siya sa pagtatagpo kay Alec at Duke, at pati na rin ang pangungutang niya kay Marco.Ang tanging tao na halos hindi niya nakakasalamuha ay si Zeus.Ngunit, tuwing nakikita niya si Duke, lagi na lang itong kasama ni Zeus. Hindi siya nito kinakausap, kundi nagbibigay lang ng isang banayad, mahirap basahing ngiti. Hindi niya akalain na sa araw na ito, si Zeus pa ang magbibigay ng buhay niya upang iligtas siya.“Salamat, Zeus,” bulong niya sa kanyang isipan.Pinatahimik siya ni Zeus, “Kapag nakalabas tayo ng city, magiging ligtas tayo. Baka balang araw, makabalik pa tayo.”Mariing nilingon ni Irina ang kanyang ulo. “Hindi. Hindi na ako babalik sa lugar na to. At siya—hindi ko na siya hahanapin. Pagkapanganak ko sa anak ko, sasabihin ko sa kanya na patay na ang ama niya.”Paalam… Alec, hindi na kita muling makikita.Ngunit baka… hindi rin pala gusto ni Alec na makita siya
"Masusunod, Young Master! Agad namin aayusin!" tugon ng bodyguard nang walang pag-aalinlangan.Nanghina ang mga tuhod ni Zoey at halos matumba siya sa marmol na sahig, kung hindi dahil sa mahigpit na pagkakahawak ng isang bodyguard sa kanya.Sanay ang mga tauhan ni Alec. Dahil inutusan silang tiyakin ang kaligtasan ng bata sa sinapupunan ni Zoey, hindi nila papayagan na kahit magkauntog siya. Inaalalayan siya.Ngunit ang mga magulang niya, hindi ganoon ang suwerte.Si Nicholas at Cassandra ay bumagsak sa sahig sa pagkabigla, ang mga mata nila'y malalalim at walang saysay habang tinitingnan ang matayog na anyo ni Alec na papalayo.Tapos na.Lahat ng pinaghirapan nilang plano, lahat ng kahihiyan na kanilang tiniis upang makapasok sa pook ng mga Beaufort—nawala sa isang iglap."H-Hindi… hindi!" Ang sigaw ni Cassandra na puno ng pighati ay sumabog sa hangin bago siya tuluyang nawalan ng malay at bumagsak.Si Nicholas, ang mukha’y labis na maputla, ay tinanaw ang kanyang walang malay na as
Pumikit ang mata ni Nicholas at ang boses niya ay naging malamig at matalim. "Anong sinabi mo?"Muling kumapit si Cassandra sa mga binti ni Nicholas, puno ng desperasyon."Nicholas, please, mag-isip ka ng mabilis. Ano ang gagawin natin ngayon? Isinara tayo ni Alec dito, at hindi tayo makakaalis. Kung manganak si Zoey, malalaman ni Alec na hindi kanya ang bata, at papatayin tayo!""Dad, please!" umiiyak na sigaw ni Zoey, gumapang papunta sa kanyang ama at humawak sa mga binti nito. "Mag-isip ka, please!"Bumangon ang galit ni Nicholas. Hinila niya ang buhok ni Cassandra, ang boses niya ay matalim."Ano bang nangyayari? Sabihin mo sa akin!"Sumakit ang katawan ni Cassandra dahil sa paghila, ngunit hindi siya naglakas-loob na tumutol."I... Gusto ko lang na mas lalo pang magalit si Alec kay Irina. Alam kong maging masama na ang reputasyon ni Irina. Inalipusta siya ni Henry nang walang dahilan, nahulog sa gitna ng hidwaan nina Duke at Zeus, at ininsulto pa siya ng isang Don Pablo Allegre.
Sa hindi pamilyar na bayan, wala si Irina sa tamang landas. Wala siyang kamag-anak dito at hindi niya alam kung anong direksyon ang tatahakin. Nasa malayo ang kanyang telepono, at nang subukan niyang gamitin ang telepono ni Zeus, nalaman niyang naka-lock ito at hindi ma-on ang screen. Habang nakatingin siya nang walang magawa kay Zeus na walang malay, biglang tumunog ang telepono nito.Ipinagdapo ni Irina ang mga kamay sa telepono, nanginginig, at nakita niyang si Marco ang tumatawag."Hello, Marco... M-Marco..." nahirapang sabi ni Irina."Irina, umiiyak ka ba? Ano'ng nangyari? Okay ka lang ba? Kasama mo ba si Zeus? Paano mo nakuha ang telepono niya?" narinig ni Irina ang tinig ni Marco, puno ng alala at pagmamadali."Si Zeus... walang malay, nilalagnat, at ang sugat sa kamay niya ay lumalala na. Wala akong telepono, at hindi ko alam kung saan ang ospital. Anong gagawin ko? Hindi ko alam kung saan pupunta..." ang hindi kalmadong boses ni Irina, na nahulog ang composure at nanginginig.
"Lahat ng ito dahil sa tita ko...""Anong kinalaman ng tita mo dito?! Ang babaeng 'yan, mukha lang siyang kaunti kay tita mo! Sinabi mo na kamukha ni Irina ang tita mo, tapos ngayon, sinasabi mo na si Zoey, ang kasintahan ni Alec, ay kamukha rin niya?" Ang lolo ay sobrang galit, halos gusto na niyang sipain ang apo."Sino?" Tanong ni Eduardo sa kanyang ama, magulo ang isip.Nagpakawala ng malalim na buntong-hininga si Don Pablo bago ipaliwanag, "Alam niyo naman na si Alec ay isang walang-kasalanang tao—matigas at hindi tumatanggap ng pagkatalo sa lahat ng aspeto ng buhay. Nang umangat siya sa posisyon, malaki ang naging bahagi ng mga Jin sa pagtulong sa kanya. Lalo na ang anak ni Nicholas, si Zoey. Hindi lang siya tumulong kay Alec—ibinigay niya ang sarili niya. Nang malagay sa panganib si Alec, isinakripisyo ni Zoey ang katawan niya, kaya siya nagdalang-tao. Bagamat matigas ang puso ni Alec, may malasakit siya. Hindi niya hahayaan na magdusa ang anak niya—o ang ina ng anak niya—ng pa
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A