Namilipit sa galit ang mukha ng matabang lalaki habang nakaupo pa rin sa sahig, hindi pa rin makabangon. Nangusap ang kanyang tinig na puno ng lason at pagbabanta."Putang ina mo! Kapag lumabas ka sa eskwelahang 'to, sisiguraduhin kong magbabayad ka! Ikaw at ang anak mo—magtitiis kayong mabuhay sa lansangan hanggang sa mamatay!"Sa tindi ng lupit sa kanyang boses, nanginig si Anri. Kumapit siya nang mas mahigpit sa kamay ng kanyang ina, ang munting katawan niya'y natigilan sa takot.Napansin agad ni Irina ang panginginig ng anak. Masakit iyon para sa kanya. Kaya't bahagya siyang yumuko, hinigpitan ang hawak kay Anri, at marahang bumulong, puno ng katiyakan."Huwag kang matakot, Anri. Alam ni Mama kung paano hawakan ang mga katulad nila."Napatingin si Anri sa ina at dahan-dahang tumango, kumukuha ng lakas mula sa di-matitinag na kumpiyansa nito.Muli namang tumuwid ng tayo si Irina at hinarap ang nagngangalit na pamilya. Kalma ang kanyang tinig, ngunit ang kanyang mga mata’y matalim a
Lalo na ang tatlong buwang iyon.Si Irina ay dating bahagi ng mga elite sa syudad, ngunit naging laruan lamang siya ng mga batang mayaman na naglaro ng kanyang buhay. Muntik na siyang hindi makaligtas.Dahil dito, pinangako niya sa sarili na hindi na siya muling maniniwala sa pag-ibig. Wala siyang pakialam sa mga mayayamang lalaki—hinding-hindi. Ang tanging nais niya ay ang tahimik at matahimik na buhay sa maliit na bayan na ito, kasama ang pagpapalaki sa kanyang anak at pagbabayad ng utang-loob sa kabutihang ipinakita sa kanya ni Zeus.Wala na siyang ibang ambisyon.Nag-atubili si Irina sandali bago sumagot, "Mr. Laxamana, may kailangan akong asikasuhin. Pasensya na, hindi kita matutulungan. Bye."Hindi na siya naghintay ng sagot, pinatay ang tawag, at saka sumakay sa kanyang electric bike kasama si Anri, patungo sa kanilang bahay.Pagdating nila, agad na tumalon si Anri mula sa bike at tumakbo papasok ng bahay, habang masiglang tinatawag, "Tito! Tito!"Nagmamadaling lumabas si Zeus
Pagkatapos ng hapunan, nagstay up ng late si Irina para suriin ang mga plano, habang si Zeus naman ay binabasahan si Anri ng mga kwento para matulog. Masaya ang mag-uncle at pamangkin, puno ng tawanan ang buong kwarto. Paminsan-minsan, tumitingin si Irina sa kanila, at ramdam ang isang malalim na kasiyahan.Kinabukasan, pagkatapos ng almusal, umupo si Irina kasama si Zeus para pag-usapan ang kanilang mga plano."Pupunta ako sa kindergarten ni Anri ngayon para ayusin ang kanyang transfer papers," sabi ni Irina. "Tapos hahanapan ko siya ng bagong paaralan. Mula ngayon, iiwas tayo sa mga taong tulad ni Rafael Cruz. May pera at kapangyarihan sila—kung hindi man natin kayang labanan sila, sana naman maiwasan natin sila."Tumango si Zeus. "Sige."Habang papalabas na si Irina, napansin niyang may dalawang lalaki na nakatayo sa labas ng bakod, mukhang magbabang doorbell. Nakasuot sila ng mga pormal na suit, bawat isa ay may dalang briefcase."Ano po ang kailangan ninyo?" tanong ni Irina haban
Ang tinig ni Irina ay halos hindi marinig, napakababa na tanging siya lamang ang makakarinig. Sa totoo lang, mas matamis na tunog ito na sumabit sa kanyang lalamunan.Pagtingin niya sa lalaking nakatayo sa harap niya, ang buong katawan niya ay tila naging matigas, isang reaksyon na hindi niya napigilan. Anim na taon na ang lumipas, ngunit ang kanyang presensya ay mas malakas pa ngayon—ang kanyang aura mas malakas, at ang kanyang dominance mas mabigat at matatag kaysa dati.Hindi nagsalita si Alec, ngunit ang kanyang presensya ay sapat na upang ipatigil ang buong kwarto. May dala siyang awtoridad na hindi kailangan ng galit o salita upang maakit ang atensyon ng lahat.Ang kapal ng kayabangan na nagpapalabas kay Rafael Cruz at sa kanyang asawa ay agad na naglaho. Ang kanilang mga mukha ay tumigas, at sa isang kisap-mata, mula sa pagiging mayabang ay naging nagsusumamo na sila."M-Mr. Beaufort… Hindi ko inasahan na ikaw pa ang darating," paos na sabi ni Rafael Cruz, pilit na ngumingiti.
Tinutok ni Anri ang mata sa lalaki na nakatayo sa harap niya, at sa unang pagkakataon, isang pag-aalinlangan ang tumama sa mukha niya.Nakita na niya ang lalaking ito—sa computer ng kanyang ina.Sa kalaliman ng gabi, nang dapat ay natutulog na siya, nahuli niyang nakaupo mag-isa ang ina, titig na titig sa larawan ng lalaki habang ang mga luha ay tahimik na dumadaloy sa kanyang mga pisngi.Sa edad na limang taon, naniwala si Anri na umiiyak ang kanyang ina dahil natatakot siya sa lalaking ito. At kung natatakot ang kanyang ina, dapat ay matakot din siya.Isang matinding pagkabahala ang bumulusok sa kanya, at hindi niya namamalayan na unti-unti na siyang umatras.Sa likod ni Alec, lalong naging mayabang si Aiden, na tila lalakas ang loob dahil sa presensya ng kanyang tagapagtanggol."Tito Alec! Patayin mo siya! Patayin si Anri!" sigaw ni Aiden, ang boses ay matinis at puno ng karapatan.Si Zeus ay natigil, ang isipan ay nahirapan na maunawaan ang nangyayari. Si Irina naman, naramdaman n
"Mama, ayoko pong mamatay ka..." iyak ni Anri, ang maliit na katawan ay nanginginig sa lakas ng kanyang pag-iyak.Naramdaman ni Rafael Cruz ang pagbabago ng hangin at lalong naging matapang. Tumawa siya ng may pang-uyam at nagsalita, "Boss Alec! Hindi ko kailangan ang buhay niya. Walang halaga ang buhay niyang mura. Ang gusto ko ay ang 10 milyon niya! Dapat 10 milyon! Hindi pwedeng bawas! Kung hindi siya makabayad, hayaan siyang magbenta ng katawan niya hanggang mabayaran niya ito. At kung hindi pa rin siya makabayad, hayaan siyang magpatuloy hanggang matubos niya ang lahat ng utang! Ang buong buhay niya ay magiging pagtubos sa akin!"Lumakas ang boses niya, nasasarapan sa kaguluhan sa kwarto habang sumasabog ang kanyang kalupitan.Dumating ang doktor sa mga sandaling iyon, nakakunot ang noo sa ingay at kaguluhang nagaganap. Nakita niyang maraming tao sa kwarto kaya't huminto siya saglit.Si Alec, na hindi apektado ng tensyon sa kwarto, lumingon kay Irina na may kalmadong ekspresyon,
Nagulat si Rafael.“Lagi kong iniisip kung bakit, nang dumating si Alec dito sa probinsya natin, hindi niya tinutok ang mga makapangyarihan kundi dumiretso siya sa akin—isang simpleng hepe lang. Noong una, akala ko natatakot siya sa impluwensya ng kuya ko, pero ngayon ko lang naisip na hindi pala yun ang dahilan.”Huminga siya nang malalim at nagpatuloy, “Siguro alam na ni Alec na magkasama na sa kindergarten ang anak natin at si Anri.”Nagkakunot-noo ang misis niya, nagtatanong. “Pero kung ganoon, bakit niya tayo tinutulungan para lokohin ang sarili niyang anak?”Pumalakpak si Rafael. “Wala kang alam!”Tahimik na lang ang misis, ayaw na makipagtalo.“Mag-empake na tayo—may oras pa tayong makatakbo!” biglang utos ni Rafael, hinila ang anak sa braso. “Bilisan mo!”Pero nagwala si Aiden, umiiyak at sumisigaw, “Hindi ko pa napapaluhod si Anri! Gusto ko siyang talunin! Gusto kong ipakita sa kanya na siya ang magpapasakop sa akin!”“Ikaw ang sasakupin ko kapag hindi ka tumigil, ikaw na wal
Matapang na tinitigan ni Anri si Alec, ang kanyang maliliit na kamao’y mahigpit na nakakuyom sa paghahamon. Bagamat may takot sa kanyang malalaking mata, hindi siya natinag ni isang sandali."Siyempre alam ko kung ano ang dapat itawag sayo!" mariing niyang sagot.Napahinto ang pintig ng puso ni Irina."Ano?" nagulat niyang tanong.Kahit si Greg, na kakabalik lang at nakatayo sa may pinto, ay napalawak ang mga mata sa gulat. Ang prinsesita nilang ito… Alam niya kung ano ang dapat itawag sa kanyang ama, kahit ngayon lang sila nagkita?At sa sumunod na saglit—"Siyempre, tatawagin kitang mabahong masamang tao!" sigaw ni Anri sa tuktok ng kanyang boses. "Ikaw, mabahong masamang tao! Ibalik mo ang tito ko! Saan mo siya dinala? Lalaban ako sa'yo! MABAHONG MASAMANG TAO!"Walang babala, bigla siyang sumugod kay Alec—sinisipa, sinuntok, kinakamot, at kahit sinusubukang kagatin ito.Sa kabila ng pagiging limang taong gulang pa lamang, napakalakas ni Anri—lalo na kapag galit. Ang kanyang malilii
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A