Chapter 542

Namula nang husto ang mukha ni Queenie. Ngunit paano niya maitago ang laman ng isip at damdamin sa harap ng isang taong sanay at matalas gaya ng kanyang ama?

Bahagyang sumimangot ang ama niya, pinanliitan siya ng mata, at diretsahang tinanong, “Ikaw—ibinigay mo na ba ang sarili mo sa kanya?”

Lalong nag-apoy sa pamumula ang mukha ni Queenie. “Dad… sinabi niyang pakakasalan niya ako,” mahina niyang tugon.

Sandaling natahimik ang ama ni Queenie. Isang anino—matalim at malamig—ang dumaan sa kanyang mga mata. Ngunit dahil sa labis na hiya’t pagkalito, hindi iyon napansin ni Queenie.

Patuloy pa ring namumula, marahan niyang sinabi, “Dad, tatawagan ko na si Juancho para ipaalam.”

Tumango ang kanyang ama. “Sige.”

Inilabas ni Queenie ang telepono at tinawagan si Juancho. Sa mga sandaling iyon, kakagising pa lamang ni Juancho. Sa tabi ng unan niya ay may nakapatong na maliit na papel, kulay rosas-pula, at hugis puso:

Asawa ko, bumaba ako para bumili ng almusal para sa’yo. Kung makita mo itong s