Kuminang ang mga mata ni Anri sa tuwa. “Masaya! Syempre masaya ako!”“Kung gano’n, maghintay tayo nang buong tiyaga kay Uncle,” malumanay na sabi ni Irina, nilambing siya ng isang banayad na ngiti. “Gagaling ang kanyang binti, at babalik din siya sa atin, ha?”Masunuring tumango si Anri.Pero si Anri lang ba ang nakaka-miss kay Zeus? Hindi—malalim din ang pangungulila ni Irina sa kapatid.Paano ba naman niya hindi mami-miss ang kaisa-isa niyang sandigan sa loob ng anim na mahabang taon?Nanginginig ang tinig ni Irina nang tanungin niya, “Sinabi ba ng kapatid ko… sinabi ba niyang nami-miss niya ako?”Sa kabilang linya, lalong naging banayad ang boses ni Duke. “Oo. Sinabi niya. Sinabi niya na kahit siya ang naglayo sa’yo mula sa syudad, ikaw pa rin ang nag-alaga sa kanya sa loob ng mga taon ng pagtakas n’yo. Noong bagong panganak ka pa lang, hindi na niya magamit ang binti niya. Pinagsabay mo ang pag-aalaga sa sanggol mo at sa kapatid mo—mag-isa. Ibenta mo man ang sariling dugo para la
Mas lalo pang walang modo si Queenie. Isang palengkera—walang pinagaralan, walang hinog na asal, at walang matinong pinanggalingan. Ngunit siya pa ang napangasawa ni Juancho, ang panganay na anak ng mga Jones!Bakit?!Nakakasuka! Walang kapantay ang kabastusan!At si Dahlia naman—Hindi ba’t naging pulubi siya noon? Isang babaeng ibinenta na parang kalakal. Swerteng-swete lang siya na napunta kay Jiggo!Kung hindi siya ipinagtanggol ni Jiggo nitong anim o pitong taon na ang nakalipas, kailanman ay hindi siya tatanggapin ng mga tao sa mataas na lipunan ng Kyoto! Imposible!Isang babae na walang tahanan noon, halos mamatay sa gutom habang naglilimos sa lansangan, ngayon ay namumuhay pa nang mas marangya kaysa kay Yvonne—ang lehitimong panganay na anak ng angkan ng Jun.Tahimik na pinanood ni Yvonne ang apat na babaeng masayang nagkukwentuhan at nagtatawanan. Habang tumatagal ang kanyang pagtitig, lalong bumibigat ang pait at inggit sa kanyang dibdib.Apat na babae—lahat mababa ang pinagm
Yvonne ang pangalan ng babae.May dahilan kung bakit siya, na mula sa kilalang pamilya Jones ng Kyoto, ay napangasawa ng isang taga-pamilyang Altamirano mula sa syudad.Isa ang angkan ng mga Jones sa pinakamakapangyarihan sa buong Kyoto, kaya hindi maikakaila na matagal nang minamaliit ni Yvonne si Zeke. Subalit noong siya’y nasa kalagitnaan ng kanyang kabataan, nabighani siya sa isang dayuhang lalaki.Ang hindi niya alam, ang lalaking iyon ay isa palang espiya. Ginamit lamang siya ng dayuhan upang mapalapit sa pinuno ng angkan ng Jones, si Ceasar—ama ni Yvonne.Kalaunan, nabunyag din ang tunay na pagkatao ng lalaki. Ngunit huli na ang lahat. Si Yvonne ay limang hanggang anim na buwang buntis na sa anak nila.Sa kabutihang-palad, sapat ang kapangyarihan at impluwensya ng mga Jones upang itago ang iskandalong ito. Sa lihim na paraan, ipinalaglag nila ang sanggol sa sinapupunan.Itim ang kulay ng sanggol mula ulo hanggang paa—parang munting uling na isinilang sa mundong ito. Buo na ang
Sa totoo lang, malaki na ang pinagbago ng babaeng nasa harapan niya.Dati, ang mga pananamit niya ay pino at seksing-seksi—eksakto sa panlasa ni Jiggo.Pero ngayon, ang suot niya ay masigla at buhay na buhay, ngunit nandoon pa rin ang pagiging mature at kaakit-akit.May dagdag pa—isang uri ng inosente at masiglang alindog.Kahit papaano, maalaga talaga siya sa sarili. Sa suot niyang ito, hindi mo aakalain na nasa thirties na siya.Mukha siyang isang mariin at maselan na dalaga.Naguguluhan ang damdamin ni Jiggo.Mabangis pero banayad niyang sabi, “Kahit anong isuot mo, maganda ka pa rin.”Ngumiti si Dahlia at nagpaalam, “Jiggo, mamimili kami ni Irina.”Bihira siyang lumabas. Sa kanilang bahay sa Kyoto, maraming mayayamang ginang ang gustong isama siya sa pamimili o sa tsaa, pero ni minsan ay hindi siya sumama. Tahimik siyang tao, at madalas, tanging kapag siya—si Jiggo—ang nagyaya, saka lang siya lumalabas.Kaya nagulat si Jiggo nang marinig na lalabas siya kasama sina Irina at Anri p
Kinabukasan, nagising si Dahlia sa sunod-sunod na malalakas na katok—bang! bang! bang!“Buksan mo! Buksan ang pinto! Bilisan mo!” sigaw ng isang boses na nagpatigil sa kanya.Nagulat si Dahlia. Panaginip na naman ba ito?Simula nang ipaagaw niya ang kanyang sanggol mahigit dalawampung araw na ang nakalilipas, madalas siyang managinip ng mga bata. Pero bakit may kumakatok ngayon? At ang boses—parang boses ng bata—nagmamadaling nagpapabukas ng pinto?Anong bata ito? Kaninong anak?Bigla siyang napabangon, nagmadaling kumuha ng tuwalya sa aparador, at naglakad papunta sa pinto.Gusto niyang makita kung sino ang batang iyon.Sa totoo lang, iniisip pa rin niya kung gising na ba siya, o nasa gitna pa rin ng isang panaginip.Pagkabukas niya ng pinto, isang munting batang babae ang bumungad sa kanya, nakasuot ng pulang-pulang bestida. Tumitig ito sa kanya at ngumiti. “Auntie, ang ganda-ganda mo! Kasing ganda mo si Mama. Pero mas maganda pa rin si Mama—konti lang ang lamang.”Kumikinang ang ma
“‘Yan ang gusto mo,” mababang gawi ni Jiggo, may mapanuksong ngiti, bago muli niyang sinakmal ang mga labi ni Dahlia upang patahimikin siya.Dahil sa gabing iyon, nanakit ang likod at balakang ni Dahlia, at nanginginig sa pagod ang kanyang mga binti.Gabi na nang bumangon siya upang gumamit ng banyo. Sumunod din si Jiggo, tahimik na tumindig at lumapit sa kanya. Niakap niya ito mula sa likuran at marahang bumulong sa kanyang tainga, “Magpakabait ka, munting mahal. Linisin mong maigi ang sarili mo. Ayoko nang maulit ‘yung nauwi ka sa ospital—masama sa kalusugan mo.”Sumandal si Dahlia sa kanyang dibdib at matamis na ngumiti. “Alam ko, hon.”Pagkatapos ay humarap siya at tiningnan ang mukha nito. “Hon, huwag kang mag-alala. Aalagan ko ang sarili ko, pangako.”Pagkasabi nito, niyakap niya sa leeg si Jiggo at nagsimulang mag-bounce ng marahan sa loob ng makitid na banyo—talon dito, talon doon, paulit-ulit, mahigit isang daang ulit.Di nagtagal, basang-basa na siya ng pawis.Marahang tinap