“Ba’t ka nandito?”
Tinapunan ko lang ng tingin ang lalaking ito. Nilingon ko si Rui na alam ko nang nagtataka kung bakit ako ganito. Kung alam mo lang, Rui. Kung alam mo lang.
“Jalen?”
“Baka gusto mong umuwi muna sa bahay niyo, Rui? Ilang araw nang nag-aalala ang mga magulang mo sa’yo.” walang emosyong sabi ko. Nakita ko siyang natigilan. I don’t care. Gusto kong maramdaman mong naiinis ako. Naiinis ako, Rui. And fvck, I hate it when I act like this!
Suminghap ako ng hangin habang hinihilamos ang palad sa mukha. Nakagat ko ang labi bago yumuko ulit sa kanya. “You heard me. Umuwi ka muna.”
“Ayoko.” Tumalim ang tingin ko sa sagot niya. “Tsk, oo na pupunta ako mamaya para magpaliwanag okay? Bakit ka ba ganyan?”
Imbes na sagutin siya, nilingon ko ang lalaking ito. Kapag sinabi ko ba sa iyo lahat, Rui, paniniwalaan mo ako?
“I need to t
RUI's POV Nag commute na lang ako dahil sa pagwo-walk out ni Jalen pagkatapos niyang magpaalam na aalis. Akala ko ba ihahatid niya ako pauwi sa condo? Tsk, sana nagmotor na lang ako papunta rito. “Ma...pa...uuwi na po ako.” Mahina at mabagal ko iyong sinabi. Hanggang sa mga oras na ito Kasi hindi pa humuhupa ang galit ni mama. Nandito si tita Dallia, mama ni Jalen para saluhan ako. “Hindi na mauulit.” “Talagang hindi na mauulit, Rui, dahil hindi na kita papayagang pumunta sa ibang bansa!” parang kidlat ang pagkakasabi ni mama. Namanhid na ata ako at tumango na lang. Ayoko na ring makipagtalo pa. “Hala sige. Lumayas ka na.” “Ruwelda.”nanunuwaynabosesnipapa.Yumukonalangakosamgadaliriatdahan-dahangtumango.NilingonkosagilidkosititaDallianahinahagodnaanglikodko.“
Maganda ang gising ko kinabukasan. Panay ngiti ko habang naliligo, nagbibihis, at kumakain. Parang mapupunit na ang labi ko kakangiti kapag naaalala ang huling nangyari sa aming dalawa kagabi. Wala sa sarili kong nahawakan ang labi habang nagsusuklay.Naputol ang pag iimagine ko nang may tumawag. Sinagot ko agad iyon nang hindi tinitignan kung sino ang tumatawag. “Hello?”“Hoy, Rui! Kumusta?!” Sigaw ni Amay sa kabilang linya. Hindi ko na kailangang tignan pa ang pangalan. “Loka, nakauwi ka na?”“O-Oh.Bakit?”“Loka ka bakla. Anong bakit? Halos mamatay kami kakaisip kung napano ka na!” Napapikit ako sa malakas niyang boses. Alas sais pa lang ng umaga. “Pumunta nga dito si Jalen para hanapin ka eh!” Napadilat ako. “Nagkita na kayo ni Jalen?”“Oh.Kahaponpa.Kahaponpaakonakauwieh.”“Dika&
Nakabalik na rin siya? Anong ginagawa ng kapatid ni Yohann sa ganitong klaseng lugar? Nagdalawang isip pa akong lapitan siya dahil nga sa dalawang babaeng dikit na dikit sa kanya na parang linta. May ibinulong lang siya sa tenga ng dalawa ay bumungisngis na ang mga ito at tumayo. Pakendeng-kendeng pa nila akong nilagpasan. Humalakhak ulit iyong lalaking inakbayan ako kanina. Iyong dalawang babae na ang inaakbayan niya ngayon at hinahalikan. Sumama ang mukha ko. “Rui.” “Ikaw iyong nag-order ng pizza? Pero iba kasi ‘yong nakapangalan— “Yeah. I did that on purpose.” Nakangiti man pero hindi iyon umaabot sa mata. Napilitan akong ngumiti bago maingat na nilapag ang limang box sa maikling mesa sa harapan niya. Hindi ko man siya pinapanood pero nakita ko ang pag ayos niya ng upo. Ibinaba niya ang dalawang paa mula sa pagkakapandekwatro kanina at tinukod ang kanyang dalawang siko sa ibabaw ng kanyang binti. Ramdam ko ang malalim niyang paninitig. “You can eat with us, Rui.” alok niya.
TRYSTAN's POV Kahit tinanggihan na ako ni Rui kaninang umaga, pumunta pa rin ako dito ngayong hapon sa pinagtatrabahuan niya. Malay mong pumayag kapag nangulit pa ako? Ngayong nakabalik na siya, ayokong sayangin ulit iyong chance. Papasok pa lang ako sa loob nang makasalubong ko sa pinto ang pamilyar na lalaki. Wait. He’s that guy. “Hi.”batiko.Walaakongnatanggapnasagot.“Icamehere— “Walasiyadito.” “Kakain ako.” Mabigat sa loob niya akong pinagbuksan pagkasabi ko no’n. Wala dito sa loob si Rui. Asan siya? “Welcome! Gre-May pizza parlor and delivery! Oh shit, bumalik ka!” sigaw ng lalaking nasa counter. Naiilang akong ngumiti at kumaway sa kanya bago lumapit. “Uh,anoiyongpinakamasarapnapizzadito?” “Lahatmasarap,sir!Pati‘yongnagtitinda.”Nagpapacutesiyangtu
RUI's POV Isang linggo na rin ang nakalipas matapos mangyari ang engkwentro sa bar. Naikwento ko na rin kay Yohann ang tungkol sa nangyari dahil sa palagi niyang pangungulit. Pero hindi ko masabi sabi na ang kapatid niya ang tinutukoy kong tumulong sa akin sa mga oras na iyon. Ewan. Siguro gusto ko lang mag-ingat? Kung iyon nga ang tawag do’n. Pansin ko kasing hindi sila ganoon kalapit sa isa’t isa. Perosiguro...dahilnarinsasinabiniHosiah. “TherealYohannisnotwhatyou’reseeingrightnow.” Isang linggo na ring wala si Cerra sa trabaho. Naghanap na kami ng ibang paraan para makontak siya. Pati mga magulang at kakilala niya ay walang ideya kung nasaan siya ngayon. Posible bang may nangyari sa kanya sa Paris kaya hindi siya makauwi? Sana ayos lang siya. “Psst! Rui.” Nabulabog ako sa pag-iisip nang kalabitin ako ni Ashley. Masama
Yumuko ako nang maghiwalay na ang mga labi namin. Sobrang init ng mukha ko kahit nilalamig. Mariin kong ipinikit ang mga mata habang hinihingal pa rin. Hindi ko siya matignan. Nakakahiya! Pero ang kaninang ulang binabasa ako ay natigil. Iyon pala ay hawak na niya ang payong at pinapayungan niya kaming dalawa. Parang hinaplos ang puso ko nang makita ang abot mata niyang ngiti. Sobrang ganda no’n titigan. “S-Sorry.” yumuko ako pero agad niyang itinaas ang baba ko para matitigan niya ng maayos. Kumikislap ang kanyang mga mata. Napapikit ako nang halikan niya ang aking ilong. “Baka magkasakit ka. Tara na.” mahinahon niyang sabi at kinuha ang kamay kong nanginginig na sa lamig. Siya mismo ang nagbukas ng pinto para sa akin. Kaagad akong pumasok. Napayakap ako sa sarili. Pinatay niya agad ang aircon sa kotse nang makapasok. Ramdam ko ang paninitig niya sa gilid. “Rui...” “H-Ha?” Tuliro ko siyang binalingan. Inabot niya sa akin ang puting tuwalya. Na
Kinuhaan ko ng picture iyon at sinend kay Jalen. Pinaulanan ko siya ng chat kahit na nakaoffline siya. Hiningal ako bigla. Balisa kong tinitigan ulit ang hawak kong picture at nilagay iyon sa bag. Nakagat ko ang labi nang hindi rin sinasagot ni Jalen ang tawag ko. Kailangan ko siyang makausap. Kumunot ang mukha ko nang makatanggap na naman ng text galing sa unknown number. Sa sobrang inis, tinawagan ko na. Sa halip na sagutin iyon ay text ang ginanti niya. Gusto niyang magkita kami. Kinagat ko na dahil litong lito na rin ako dahil sa natuklasan. Kung totoo ngang may alam siyang hindi ko alam...hindi ko alam kung anong gagawin ko. Pero kailangan kong subukan. Kahit kung patibong lang ito. Sa dami ng madidilim na lugar na naiisip ko, nagulat ako dahil dito pa sa mataong lugar siya gustong makipagkita. Hinigpitan ko ang paghawak ko sa strap ng bag at pumasok na sa mamahaling restaurant. Nakangiting pinagbuksan ako ng guwardiya. Nakatanggap agad ako n
JAEHYUN's POVInlovingmemoryofJareniceNelleFigueroa(1997-2014)Inalis ko ang mga damong tumubo sa puntod bago nilagay sa gilid ng kanyang pangalan ang boque ng bulaklak. Ilang buwan na ang lumipas magmula nang huling dumalaw ako.“Pinaghintaybakita?Sorry.Ngayonlangulitakonakabisita.”Tumingala ako sa langit dahil sa malamig na ihip ng hangin at napapikit sa pagtama ng ilaw sa aking mata. Natanaw ko ang ina niyang papunta rito. Umawang ang aking bibig at aalis na sana pero huli na ang lahat.“Kumusta,hijo?‘Dikoalamnadumadalawkaparinpalasaanakko.”“M-Magandang hapon, po.” Nagbaba ako ng tingin kay Jarenice. Ramdam ko ang pagbaba rin ng tingin ng mama niya.“Kung