CHAPTER 8. TRUTH

Linggo ngayon. Day off ko.

Tahimik ang apartment, pero maingay ang sikmura ko.

Nasa harap ako ng coffee table, hawak ang isang slice ng pepperoni pizza habang nakaupo sa sahig na parang bata. Dalawang box 'to—binili ni Liana para sa akin. Hindi na ako nagulat. Simula kasi nang mabuntis ako, parang oras-oras akong gutom. Iba ang craving, para akong may butas ang tiyan.

"Deserve mo 'yan," sabi ni Liana nung dumaan siya kanina. "Para sa inaanak ko."

Nadia naman, abalang-abala sa pagbili ng prutas para sa akin. Ang kulit nila. Minsan ayoko nang tanggapin—ayokong maging pabigat. Pero ang hirap din tanggihan lalo na kapag pinipilit ka nang may ngiti at pagmamahal sa mata nila.

"Para sa inaanak namin, Selena!" sabay tawa pa.

Napapailing na lang ako. Kung alam lang nila... hindi ko pa rin kayang sabihin sa lahat. Wala pa ako sa punto ng pagiging handa. Wala pa akong lakas ng loob.

Ngayong wala akong pasok, naisip kong lumabas saglit. Hindi ko rin kaya ang buong araw na magkulong sa apat na sulok ng unit ko. Pakiramdam ko, habang lumalaki ang tiyan ko, lumiliit naman ang mundo ko.

Naglakad ako papunta sa park sa may gilid ng apartment complex. Tahimik, maaliwalas, may mga batang naglalaro at naghahabulan. Tanaw ko sila mula sa bench na tinambayan ko.

Nakakagaan ng loob.

Naalala ko tuloy ang kabataan ko. Ang dumi-dumi ko noon kapag galing sa labas. Pawis na pawis, halos naliligo na sa alikabok. Lagi akong pinapagalitan ni Mama, pero hindi ako mapigilan. Kay sarap maging bata. Walang iniintinding sakit, takot, o responsibilidad.

Napangiti ako nang makita ko ang dalawang batang magkahawak kamay. Naglalakad sila na parang sila lang ang tao sa mundo. Simple lang, pero ang kyut nilang tignan.

Biglang kumirot ang puso ko. Naalala ko siya.

Siya—yung boy best friend ko.

Gano'n din kami noon. Laging magkasama, laging nagtatawanan. Laging sinasabi ng mga nakakakita sa amin, "Ayan na. Baka 'yan na ang magiging kayo balang araw."

Pero isang araw, umalis siya. Lumipad papuntang States. Hindi man lang kami handa. Nagulat na lang ako—'yun na pala ang huling araw naming magkasama.

Nangako siya.

Magpapakasal daw kami pagbalik niya.

"Hintayin mo 'ko, Selena," sabi niya.

At ako naman, naniwala. Hinintay ko. Taon na ang lumipas, pero wala pa rin siya. Hindi ko alam kung nasaan na siya. May pamilya na ba? Nakalimot na?

Pero ako, eto pa rin. Pinanghahawakan ang pangakong 'yon na parang hangin. Hanggang kailan?

Kinabukasan, maaga akong nagising.

May shift ako. Kailangan pumasok.

Nasa akin na 'yung bag na nawala ko ilang araw na ang nakaraan. Akala ko bumalik siya—na baka milagro, nagpakita siya ulit para ibalik 'yon. Pero hindi. Tauhan lang pala niya ang nag-abot.

Nakangiti ako pero may sakit sa dibdib. Ang dami kong iniisip.

Pagdating ko sa opisina, sinalubong ako ng pamilyar na boses.

"Good morning, Selena..." bati ni Andrew, isa sa mga katrabaho ko.

"Good morning din sa'yo, Andrew..."

Kumindat pa siya, tapos ngumiti.

Pinipilit niya akong ligawan. Mabait siya, oo. Guwapo rin. Pero hindi ko kayang pumasok sa kahit anong relasyon ngayon. Lalo pa't hindi niya alam ang totoo—na may dinadala akong bata sa sinapupunan ko.

Ayoko siyang paasahin. Ayoko rin masaktan sa huli kapag nalaman niya at tuluyang lumayo. Kasi alam ko, hindi lahat kayang panindigan ang isang buntis na iniwan ng ama ng bata.

Mas mabuti nang pigilan ko ang sarili ko bago pa mahulog.

Maya-maya, tinawag ako ni Ate Dhalia. Isa siya sa mga supervisor sa department namin.

"Selena, pwede magtanong?"

Bigla akong kinabahan.

"Bakit po, Ate?"

Huminga ako nang malalim habang lumalapit. Nakatingin siya sa akin, parang sinusuri ako mula ulo hanggang paa.

"Napansin ko kasi... parang buntis ka."

Parang natigilan ang mundo ko.

Tumigil ang oras. Parang biglang naging ang bigat ng hangin sa paligid.

"Alam mo, ganyan din ako noon nung pinagbubuntis ko ang panganay ko," sabi pa niya, tahimik pero buo ang tono.

Hindi ko alam kung aamin ba ako o tatakbo palayo.

Pero bakit pa ako matatakot? Wala namang masama sa katotohanan. Kahit hindi ko pa kayang sabihin sa iba, kahit takot ako...

Huminga ako nang malalim.

"Opo, Ate... buntis po ako. Sana kung ano man po ang nalaman n'yo... huwag n'yo munang sabihin sa iba, lalo na sa HR. Hindi pa po ako handa. Natatakot po akong mawalan ng trabaho."

Bigla kong naramdaman ang bigat sa dibdib ko. Ang takot. Ang kahihiyan. Ang pangambang baka bukas, mawalan ako ng hanapbuhay at ng kaunting seguridad na meron ako.

Tahimik lang si Ate Dhalia. Tinitigan niya ako, pero hindi galit—kundi may pag-unawa sa mga mata niya.

"Kung 'yan ang desisyon mo, rerespetuhin ko," mahina niyang sabi. "Pero tandaan mo, Selena, walang sekretong hindi nabubunyag. Buntis ka. Ilang buwan pa, lalaki na ang tiyan mo—malalaman din nila 'yan."

Tama siya. Alam kong tama siya.

Tumango na lang ako. Hindi ko na kayang magsalita pa.

Nilapitan niya ako. Hinawakan niya ang braso ko, at bigla niya akong niyakap.

Walang salita. Wala nang paliwanag. Pero sa yakap niyang 'yon, kahit sandali lang... pakiramdam ko hindi ako nag-iisa.

"Good morning, ma'am. May I take your order?"

Magiliw kong bati sa isa sa mga customer habang hawak ang tray. Si Kath ang naka-assign sa cashier ngayon, pero pinakiusapan ko siyang magpalit kami ng role. Gusto ko lang talaga magsilbi ngayon.

"Iced coffee and side-fries nachos," sagot ng babae, malamig ang tono.

Napatingin ako sa kanya. Maputi, makinis ang balat—para siyang naliligo sa gatas. Halos perpekto ang features niya, parang model na lumabas lang sandali mula sa isang photoshoot.

Being a waitress isn't really hard. Actually, I was enjoying every bit of it.

Nakakagaan ng pakiramdam, lalo na kapag stress ka sa ibang bagay.

"Selena, halika dito, ghorl," tawag sa akin ni Kath mula sa cashier.

"Ha? Anong chismis na naman 'yan?" kunot-noo kong sagot habang lumalapit sa kanya. Palagi na lang may bagong balita si Kath, at madalas hindi ko naman pinapansin. Pero ngayong araw, kakaiba ang tono ng boses niya.

Tinignan ko ang wall clock—alas singko na ng hapon. Ang bilis talaga ng oras kapag busy ka.

"Tingnan mo 'yung babaeng naka off-shoulder na black jeans," bulong niya habang palihim na nagtuturo.

Napatingin ako—iyon 'yung mestisang babae na in-orderan ko kanina.

"Oo, bakit siya?" tanong ko, habang kinikilala pa ang sinasabi niya.

"Sabi ng kaibigan kong nagtatrabaho sa Nicholson , lagi raw siyang pumupunta doon para lang pilitin si Sir Reeve na pakasalan siya," panimula ni Kath.

"Pero lagi siyang pinapalayas. Wala raw babae na sineryoso si Sir Reeve kahit kailan."

Nagulat ako. Parang hindi ako makagalaw. Parang may humawak sa lalamunan ko at pinigilan akong magsalita. I didn't know what to say.

"Seriously? Lahat ng babae?" tanong ko, pilit kong pinapanatiling kalmado ang boses ko para hindi mahalata ni Kath ang tensyon sa mukha ko.

"Oo, Selena," mabilis niyang sagot. "Halos lahat ng babaeng naging close sa kanya, nasaktan lang. Wala ni isa ang nakapasok sa puso niya."

Seryoso ang tono ni Kath, para bang kilalang-kilala niya si Reeve Nox Nicholson. Para bang nakita niya mismo ang mga nangyari.

"Some women even leave his office crying," dagdag pa niya. "Ganun daw siya ka-cold. Wala siyang pakialam kahit pa umamin na yung babae ng feelings niya."

Parang may kumurot sa dibdib ko. May kung anong biglaang kaba ang bumalot sa katawan ko, isang klaseng panic na hindi ko alam kung saan nanggagaling.

Was I hurt? O baka nagulat lang talaga ako?

Hindi ko alam. Pero ang sigurado, biglang bumigat ang pakiramdam ko. May hindi maipaliwanag na lungkot na gumapang sa akin.

Sadness ba 'to? O takot?

Bigla kong naalala—'yung tingin niya sa akin noong nasa elevator kami. Tahimik lang kami noon, pero may laman ang mga mata niya. Parang may gusto siyang sabihin pero pinili niyang manahimik.

Guni-guni ko lang ba 'yon?

Napailing ako ng bahagya. Hindi ako dapat mag-assume. Hindi ito personal.

Pero baka may dahilan kung bakit ganun siya. Baka hindi lang talaga siya marunong magpakita ng nararamdaman. Hindi ibig sabihin na cold siya, wala na siyang puso... diba?

At kahit anong pilit kong iwaksi sa isip ko, nanatili pa rin ang kaba.

Selena, huwag mo nang isipin 'to. Huwag mong gawing komplikado.

Pinilit kong ngumiti nang bahagya, sabay iwas ng tingin kay Kath. Sana hindi niya napansin kung gaano ako natahimik.

Kailangan kong ipaalala sa sarili ko—paulit-ulit:

Trabaho lang 'to. Kliyente lang siya.

Walang iba.

Wala dapat iba.