CHAPTER 9 AFFECTED

Hanggang ngayon, binabagabag pa rin ako ng sinabi ni Kath. Hindi ko malaman kung saan ako maniniwala-sa artikulong nabasa ko, o sa mga salitang mula kay Kath. Parang nagtatalo sa loob ko ang katotohanan at mga tanong na walang sagot.

Gulong-gulo na ang isipan ko. Baka naawa lang talaga siya sa akin, pero hindi ko kailangan ng awa. Alam kong alam niya ang nangyari sa pagitan namin, ang mga sugat na hindi nakikita pero masakit pa rin.

Gusto ko man kalimutan ang lahat, pero paulit-ulit sa ulo ko ang mga pangyayari noong gabing iyon-parang musikang umiikot nang walang tigil, hindi ko matakasan.

Hindi ko na mapigilan ang mga luha. Biglang bumaha ang damdamin ko, pumaimbulog nang walang kontrol. Parang bawat patak ng luha ay dala ang bigat ng pagkabigo, sakit, at takot na matagal ko nang tinatago.

Umiyak ako nang tahimik sa loob ng kwarto, iniisip kung paano ba haharapin ang bukas na may ganitong pagkalito sa puso at isipan.

Tahimik ang kwarto. Nakaambang dilim sa mga sulok, habang ang lamig ng gabi ay dahan-dahang pumapasok sa bintana. Nakaupo ako sa gilid ng kama, ang katawan ko'y nanginginig-hindi lang dahil sa lamig, kundi sa bigat ng nararamdaman.

Hindi ko maalis sa isip ko ang sinabi ni Kath. Parang isang mabigat na bato na paulit-ulit kong pinipisil sa dibdib ko. Gusto kong tumakas, pero saan? Saan ako lalayo kung kahit ang sariling isipan ko ay nagiging isang gulo?

Huminga ako ng malalim, pilit kinokontrol ang pag-iyak. Ngunit sa bawat sandali, ang mga luha ay sumasagi-maliliit na patak na tila apoy sa balat, nag-iiwan ng bakas ng sakit.

Isang tanong ang paulit-ulit na bumabalik: Paano kung totoo? Paano kung ako nga ang susunod na masasaktan?

Napikit ako, niluhod ang ulo sa mga kamay, at pinakawalan ang mga luha nang walang pag-iingat. Hindi ko matanggap na ganito ang nangyayari-na parang ang puso ko ay unti-unting nabubuo sa isang bangungot na hindi ko matakasan.

Ang katahimikan ng gabi ang naging saksi sa aking pagdurusa-isang pagdurusa na puno ng takot, pangamba, at isang matinding pagnanais na malaman kung sino talaga ako sa buhay na ito.

Hindi ko alam kung ako ba ay nasasaktan dahil sa mga nalaman ko, o natatakot lang talaga akong mapalapit sa kanya. Parang naguguluhan ang puso ko, at bawat paghinga ko ay may halong kaba at pangamba. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang reaksyon ko-baka nga talaga, dala lang ito ng pagbubuntis ko, ng bagong buhay na unti-unting lumalago sa loob ko.

Hinimas ko nang marahan ang unti-unting umbok ng tiyan ko, parang naghahanap ng aliw at lakas sa munting bahagi ng katawan ko na ito. Ang init ng kamay ko ay tila nagiging tulay sa puso kong naglalakbay sa dilim ng pagdududa.

"Baby, pasensya ka na kung ngayon Kung hindi ko masabi sa ama mo ang totoo," bumulong ako, ang boses ko ay puno ng pighati at pagsisisi.

Nagsimulang dumaloy ang luha ko nang hindi ko na mapigilan-malalambot na patak na bumabagsak sa pisngi ko, pinapawi ang bigat ng damdamin na matagal ko nang tinatago. Nanlalabo ang paningin ko, at para bang ang paligid ay nagiging malabo-isang mundo na puno ng pagod, takot, at pag-asa na naglalaban sa puso ko.

Sa gitna ng katahimikan ng gabi, naramdaman kong para bang ang bawat patak ng luha ay may dalang dasal-isang dasal para sa lakas, para sa pag-unawa, at para sa kapayapaan na matagal ko nang hinahanap.

"Hoy Selena, tulala ka nanaman dyan! Anong iniisip mo, ah?" Tinikpan ko ang tenga ko. Balak niya ata sirain ang eardrum ko. Langyang babae 'to, parang nakakain ng microphone.

"Pwede ba, Kath, hinaan mo naman yang boses mo? Tignan mo, pinagtitingnan tuloy tayo dahil dyan sa bunganga mo. Alalahanin mo, coffee shop ito, hindi palengke!"

Irata kung sabi, pinagtitingnan tuloy kami dahil sa kaingayan niya.

"Sorry na po, Master. Hindi na mauulit!"

Inirapan lang ako nito at umalis sa harapan ko.

Hinimas ko ang tiyan ko. Dalawang buwan na akong buntis. Lagi akong kumakain ng mga healthy food. Kumakain din ako sa tamang oras dahil bata pa sa sinapupunan ko.

Hindi ko pwedeng pabayaan ang sarili ko dahil baka maapektuhan ang bata sa tiyan ko. Kaya ilang buwan na lang, magiging ina na ako. Minsan talaga, may mga bagay na hindi mo inaasahan, tulad nito. Hindi ko akalain na mabubuntis ako. Hindi ko man mabigyan ng kumpletong pamilya ang anak ko, bubusugin ko naman siya ng pagmamahal.

"Selena, are you okay?"

Nagulat ako sa boses ni Sir Dravis. Sa ilang araw ko siyang nakikita sa coffee shop, never siyang nawawala ng concern sa mga tao. Pero ngayon.

"I'm fine, Sir Dravis," sagot ko agad, pilit kong pinapakalma ang sarili.

Lagi na lang niya akong tinatanong kung okay ako. Mukha ba talaga akong hindi? O baka naman ramdam na niya ang bigat na tinatago ko?

"Sometimes I see you zoning out. Is something wrong? Maybe I can help."

Napatingin ako sa kanya, saglit. Ang bait niya. Pero kahit gaano siya kabait, hindi ko kayang sabihin ang totoo.

Hindi pa ngayon.

"Sir, I don't have any problems. Thanks anyway." Ngumiti ako ng pilit-ng malapad, para lang magmukhang buo pa ako.

Pero sa totoo lang, pakiramdam ko gumuho na ako sa loob.

Selena, hindi mo ito pwedeng ipakita. Baka kung ano pa ang isipin nila. Para ito sa anak mo. Kailangan mong maging matatag.

"My birthday is coming up. Everyone who works for me is invited, so I hope you can make it."

Napatingin ako sa kanya, pero agad din akong umiwas ng tingin.

"I'll try to come, Sir Dravis."

Hindi ko na naitanong kung ilang taon na siya. Bigla na lang siyang umalis, nagmamadali. May gagawin pa raw siya.

Buti pa siya, may direksyon. Ako? Nakatitig sa kawalan, nilalamon ng alaala, ng pangamba, at ng lihim na pilit kong binubuhat mag-isa.

Minsan iniisip ko, bakit kailangan nila Sir Dravis at mga kaibigan niya na maging playboy na lang? Hindi ba sila naaawa sa mga babae na nanghaharas sa kanila?

Sa ilang linggo ko sa coffee shop, may mga babaeng lumalabas sa office ni Sir Dravis na umiiyak. Minsan naawa ako. Alam naman nila na hindi talaga playboy ito. Bakit pinipilit pa nila ang sarili nila sa taong hindi sila kayang mahalin pabalik?

Hindi ko na naitanong kung ilang taon na siya. Bigla na lang siyang umalis-may gagawin daw, nagmamadaling lumabas ng coffee shop.

Lagi siyang gano'n. Parang may hinahabol. O baka may tinatakasan.

Minsan, may mga babaeng nag-e-eskandalo dito. May nagseselos, may nag-aaway, lahat dahil kay Sir Dravis. Sabi ni Kath, magkakaibigan daw silang lahat-puro playboy. At si Sir Dravis? Naging ganyan daw dahil iniwan siya ng dati niyang nobya.

May mga taong ganyan talaga... Takot maiwan, kaya sila na lang ang unang umaalis.

Nag-aabang ako ng taxi. Ilang minuto na akong nakatayo rito, parang hindi pa yata rush hour pero ang tagal ng dumadaan. Pupunta ako ngayon sa restaurant nila Liana at Nadia. Doon na lang kami maghihintay kay Nadia, tapos sabay-sabay na kaming pupunta sa mall.

Sasamahan namin si Liana na mag-shopping.

Si Liana talaga. Lagi na lang may "emergency" na shopping trip. Hindi na kami nakakatanggi-kasama na sa pakikipagkaibigan sa kanya ang pagod at gastos.

Minsan nga iniisip ko, paano ba namin naging kaibigan si Liana? Hindi naman kami pare-pareho ng trip sa buhay.

Ako, ayokong gumastos nang walang dahilan. Mas gusto ko pa ngang ipambili ng essentials 'yung pera ko-mga gamit sa bahay, pagkain, at siyempre, pang-ipon para sa baby ko.

Hindi ko pwedeng kalimutan kung bakit ako nagsusumikap. Para sa anak ko 'to. Hindi para sa shopping o luho.

Ilang minuto pa akong nakatayo-nakakangawit na. Aabutin na yata ako ng gabi dito.

Kaya nang may dumaan na taxi, halos mapasalamat ako sa langit. Agad akong sumakay bago pa maunahan ng iba.

Sinabi ko agad kay Manong driver kung saan ako pupunta.

Ma'am, nandito na po tayo."

Bumaba na ako pagkatapos magbayad.

Ang ganda ng restaurant nila, Liana at Nadia. Makikita mo talaga sa labas ang ganda ng restaurant na ito.

Pagpasok mo pa lang, may babati na agad sayo. Nag-text na ako kay Nadia na nandito na ako sa restaurant nila.

Tuwing bakasyon si Nadia ang namamahala ng restaurant nila dahil laging busy ang kanyang mga magulang para sa kanilang business.

"Nabalitaan mo ba, Selena, na malapit na ang birthday ni Kuya Dravis?" tanong ni Liana habang nagso-scroll sa phone. "Balita ko rin lahat ng empleyado niya ay imbitado. Pupunta ka ba?"

Hindi ko agad nasagot. May kung anong kaba sa dibdib ko. Para bang may mangyayaring hindi maganda.

"Baka hindi ako pupunta, Liana." Mahina kong sagot, halos walang gana.

"Ha? So ano balak mo? Magkulong ka na naman sa kwarto mo magdamag?" Iritado ang tono niya, parang sanay na sa drama ko.

"Liana, wala naman akong gagawin doon." Pilit kong tinatago ang bigat ng iniisip ko.

"Ikaw, Nadia? Pupunta ka ba? Diba ka business partner ng papa mo si Kuya Dravis."

"Hmmm... hindi rin ako pupunta," sagot ni Nadia habang nag-aayos ng buhok. "Balita ko kasi gown ang dress code. No thanks."

Napangiti ako sa sinabi ni Nadia. At least, may kasama ako sa apartment. May makakakwentuhan ako. Hindi ko kakayaning mag-isa ngayon.

"Alam niyo, ang KJ niyo. Nakakainis kayo," reklamo ni Liana, sabay krus ng braso at padabog na umupo. Natawa na lang kami ni Nadia sa itsura niya-parang batang hindi napagbigyan.

"Mukhang ikaw lang ang pupunta, Liana. Good luck na lang sayo," pang-aasar ko pa, kaya mas lalo siyang nairita.

Andito kami ngayon sa Jollibee. Gutom na raw si Liana kaya dumiretso kami dito. Hindi na rin kami nagtagal sa restaurant kanina, kasi atat na siyang mag-shopping.

Umorder lang ako ng burger, fries, at sundae-comfort food. Kailangan ko 'yon ngayon.

"Anong bibilhin mo, Liana? At kailangan ba talaga na kasama kami?" tanong ni Nadia, diretso. "Alam mo naman hindi kami mahilig sa ganyan, lalo na si Selena."

"Mukhang stress na kayo eh," sagot ni Liana habang ngumunguya ng fries. "Kaya naisipan kong yayain kayo, para naman makapag-bonding tayo. Namiss ko 'to. Last year pa 'yung huli nating gala."

Oo nga naman. Minsan nakakalimutan naming magpahinga, lalo na ako. Pero kahit anong saya ng paligid, parang hindi matanggal 'yung bigat sa dibdib ko.

Pagkatapos naming kumain, dumiretso kami sa boutique. Manglilibre raw si Liana.

"Pumili lang kayo ng gusto niyo, ha? Ako bahala. 'Wag na kayong mahiya-makapal naman ang mukha niyo," nakangising sabi niya.

"Wow ah. Manglilibre ka na nga, manglalait ka pa?" sagot ko, inirapan ko siya. Tinawanan lang ako.

"Alam niyo ba," panimula ni Liana habang hawak-hawak ang isang dress, "noong isang araw narinig ko sila Kuya Lucien pinag-uusapan nila... Yung nabuntis daw ni Nox"

Parang may sumabog na bomba sa tenga ko.

"Sinong Nox" tanong ni Nadia, nakikirinig na rin.

"Yung tahimik. Laging kasama nila Kuya Dravis. 'Yung mukhang laging galit pero pogi."

Humigpit ang hawak ko sa strap ng bag ko. Nox... siya nga.

"Gusto na raw ng lolo ni Nox ng apo. Tapos ayun, may nabuntis nga raw siya. Feeling ko pananagutan niya 'yon," dagdag ni Liana, parang tsismis lang sa kanya.

Naninikip ang dibdib ko. Para akong nilunod ng sarili kong damdamin.

Totoo ba 'to? May anak na si Nox?

"Ang swerte nung babae," patuloy ni Liana. "Kita mo naman sa mga mata ni nox-masaya. Iba 'yung saya niya lately, 'di ba?"

"Liana, tigilan na natin 'yan, okay? Andito tayo para magsaya!" sigaw ko, mas malakas kaysa sa inaasahan ko. Lumingon ang ilang tao sa boutique, natahimik bigla sina Nadia at Liana.

Tahimik si Liana. Hindi na siya nagsalita pa. Ako rin, pilit kong pinipigil ang panginginig ng bibig ko.