Got pregnant by CEO

Nasa bar ako ngayon. Hinila ako ni Liana para lang sumama sa kanya uminom. Hindi talaga ako sanay sa ganito—first time ko pumunta sa lugar na ganito. Maingay, maraming tao, at masyadong maraming ilaw. Nakakalito. Nakakalula. At higit sa lahat... nakakalasing.

Ang kulit ni Liana. Bawat tanggi ko, may kasunod na shot. Kaya heto ako, lutang na lutang habang papunta sa comfort room. Ang lakas ng tunog ng music, parang sumasabay sa tibok ng ulo ko. Nakakainis. Never again.

Pagdaan ko sa isang table, napahinto ako sandali.

Limang lalaki ang nakaupo ro'n—lahat gwapo—pero 'yung nasa gitna... Diyos ko. Parang hindi totoo. 'Yung tipong isang tingin mo palang, huhulog ka na.

Our eyes met.

I froze. It was like time slowed down. He stared at me like he could see through me, like he knew something I didn't. I swear I felt my chest tighten.

Napalingon agad ako. Umiiwas. Ayoko. Hindi ko kayang panindigan 'yung tingin niyang parang may sinisilip sa kaluluwa ko. Tumakbo ako papunta ng restroom.

Habang nasa cubicle ako, umungol ako ng "Ugh," sabay buntong-hininga. Sana hindi ko na lang sinamahan si Liana.

Paglabas ko—napahinto ulit ako.

Nasa harap ko siya.

That guy—Mr. Gorgeous—he was in the restroom. The ladies' restroom.

Ano bang ginagawa niya rito? Pero hindi siya mukhang manyak. Hindi bastos. May pag-aalala sa mata niya.

"W-what are you doing here? This is the ladies' room!" I asked nervously.

"I thought I heard someone struggling," he said, taking a small step closer. "Are you okay?"

Hindi ako agad nakasagot. Napatitig lang ako habang lumalapit siya. Maingat. Banayad. Hindi nakakapanakot.

His hand gently touched my arm—not in a gross way, but enough to make me freeze. I swear my skin buzzed.

"I-I'm okay..." I stammered.

"You sure?" His tone was calm, patient.

Ang init ng palad niya sa balat ko. Hindi ko maintindihan sarili ko. Bakit parang gusto ko ng ganitong haplos?

"You're beautiful," he whispered.

"W-what?"

He smiled faintly. Not cocky. Just honest. "I know you're drunk. I just didn't want anything bad to happen to you."

Parang may lumambot sa loob ko. Hindi ko alam kung dahil sa alak o dahil sa paraan ng pagkakasabi niya.

"Thanks..." I mumbled, heart pounding.

Lumapit pa siya. Hindi nakakatakot. Pero ramdam ko 'yung init ng katawan niya kahit hindi pa kami nagkakadikit.

"Can I kiss you?" he asked softly.

Halos hindi na ako makahinga. Tumango lang ako. Mahina. Nanginginig.

Nang muntik na akong matumba, sinalo niya agad ako.

His hands were warm, firm, strong as they steadied me by the waist. My chest pressed against his, and I realized how close we were—barely inches apart.

"You shouldn't be alone," he murmured. "Not like this."

"I'm not going to hurt you," he whispered. "But if you tell me to stop, I will."

Wala akong nasabi. Hindi ko kaya. Gusto kong sumigaw ng "tuloy mo," pero natigil ako sa init ng daliri niyang dumaan sa panga ko.

Then—softly, hesitantly—he leaned in.

His lips brushed mine.

A whisper of a kiss.

Then again, firmer this time...

Isang dampi ng halik.

Tapos, mas mariin—his hands slid up my back, gently pressing me against the wall ng restroom. Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko. Hinalikan ko siya pabalik, hesitant noong una, pero unti-unting naging sabik. Hindi ko napansin kung gaano ko na pala ka-miss ang ganitong yakap—ganitong halik—hanggang ngayon lang.

His mouth tasted like whiskey and heat. Mabagal ang bawat galaw niya, parang may paggalang. Isang kamay niya ang dumapo sa buhok ko, hinaplos ang batok ko, habang 'yung isa'y nasa may balakang ko.

Tumigil siya sandali, hingal ang bawat hinga.

"You're drunk," he said, voice husky. "This isn't fair."

"Wala akong pake," bulong ko. "Please... don't stop."

Tiningnan niya ako na parang du'n na nabasag ang huling piraso ng pagpipigil niya.

Then he kissed me again—mas malalim ngayon. His mouth claimed mine, and something inside me snapped. Napaungol ako nang marahan habang hinapit niya ako palapit pa. Ramdam ko ang init ng katawan niya, ang dahan-dahang paggalaw ng mga kamay niya sa baywang ko, likod, hanggang sa hita.

Nang nanginginig na ang mga tuhod ko, binuhat niya ako agad.

"Let's get you out of here," he said.

Hindi ako tumutol.

Tahimik lang ako. Tinitigan ko lang siya, tapos... tumango.

Lumapit siya nang dahan-dahan... at hinalikan ako ulit.

Mainit ang labi niya. Maalab, pero banayad. Walang pagmamadali. Parang gusto niyang tumigil ang oras.

Hindi lang ito lust. Hindi rin ito pressure. It was something else.

Blur na ang biyahe.

Sumasayaw ang mga ilaw ng siyudad sa bintana, habang nakasandal ang ulo ko sa balikat niya. Ramdam ko ang init niya kahit may suot pa siyang damit. Nakaakbay siya sa akin, at paminsan-minsan, dumadampi ang mga daliri niya sa braso ko—nag-iiwan ng kilabot sa balat ko.

Tahimik lang siya halos. Pero ang presensya niya... parang angkla sa gitna ng magulong dagat na 'di ko alam na nilulubog na pala ako.

"You're safe," he whispered, lips brushing my hair.

Gusto kong paniwalaan. At sa kanya... parang kaya kong maniwala.

Pagdating sa hotel, tinulungan niya akong bumaba. Hindi inalis ang kamay niya sa baywang ko habang naglalakad kami papuntang elevator ng isang high-end na hotel. Tahimik pa rin kami. Pero mabigat ang katahimikan—puno ng tension. 'Yung tipong humihigpit ang dibdib mo sa bawat segundo.

Sa elevator, magkadikit kami. Sobrang dikit.

Tumingala ako sa kanya—at tiningnan niya ako pabalik.

Napatingin siya sa labi ko.

Napahinto ang hininga ko.

Ding.

Room 1123.

Hindi niya binitawan ang kamay ko habang ina-unlock ang pinto. Ako ang unang pumasok. Warm and golden ang ilaw sa loob. Mahal ang amoy—leather, cedar, at 'yung distinct scent niya.

Sumara ang pinto sa likod namin.

Pagharap ko, nando'n siya. Tahimik. Nakatingin lang sa akin. Parang nag-aalangan pero gutom.

"You sure?" tanong niya, mababa at paos ang boses.

Tumango ako. Lumapit.

Ako ang unang humalik sa kanya ngayon.

Wala nang pag-aalinlangan. Wala nang pag-aatubili o nanginginig na kamay. Alam ko na ang gusto ko—at sa sandaling 'yon, siya 'yon.

Hinalikan niya ako, mariin at sabik. Hinapit niya ang balakang ko, halos magkadikit na kami habang papunta sa kama, hinuhubad ang mga damit sa pagitan ng mga halik.

Hinila ko ang shirt niya, gusto ko siyang maramdaman. Nang maramdaman ko sa wakas ang balat niya—napasinghap ako. Mainit, matigas, at ramdam ang lakas sa ilalim ng palad ko.

Dahan-dahan niya akong inihiga. Nakaalalay siya sa taas ko, habang nakatitig nang mariin sa mga mata ko.

"I want to see you," bulong niya.

Hindi lang 'yung katawan—kundi ako. Buo ako.

Tumango ako ulit, habang mabilis ang tibok ng puso.

Dumaan ang mga daliri niya sa leeg ko, collarbone, pababa—bawat haplos parang apoy. Bawat halik niya sa katawan ko, mabagal, sinadya. Parang iniukit niya ako sa isipan niya gamit ang labi niya.

Nang halikan niya ulit ako, mas banayad na. Mas malalim. Mas totoo.

Parang hindi lang katawan ko ang hinihipo niya—pati 'yung mga parte kong matagal nang nakatago.

Gumalaw kami na parang sayaw—mabagal sa simula, tapos palakas nang palakas. Sayaw ng mga labi, kamay, hininga, at 'yung matagal nang kinikimkim na pagnanasa. Yumakap ako sa kanya, nag-arch ang katawan ko sa ilalim niya habang nilalamon kami ng init.

Binulong niya ang pangalan ko parang panata. Parang mahalaga ako, at ayaw niyang masira ako.

At nang matapos ang lahat—tahimik ang buong kwarto maliban sa mga hinga namin—niyakap niya ako.

Hinalikan ang noo ko.

Sumiksik ako sa dibdib niya, nakikinig sa tibok ng puso niya.

Sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, may naramdaman akong iba bukod sa pisikal na aftermath.

Nararamdaman kong mahalaga ako.

Tuluyan na akong natunaw.

Ang bilis ng pangyayari. Isang iglap, buhat na niya ako.

"Let's get you out of here," he said.

Wala akong reklamo.

Tahimik lang ako. Sumama ako sa kanya, parang alam ko na kung saan hahantong 'to.

Tahimik pa rin kami.

Nasa kama kami ngayon, pareho naming naririnig ang paghinga ng isa't isa. Nasa ilalim ako ng mga yakap niya, habang ang mga daliri ko'y nakapulupot sa gilid ng kanyang shirt.

He was just looking at me. His eyes, dark and intense, scanned my face like he was memorizing every detail.

"I still can't believe you're here," he murmured.

"Hindi ko rin alam kung bakit ako nandito," sagot ko, half-laughing, half-breathless. "Pero ayoko ring umalis."

He smiled, just a little. Then he leaned in again, his lips brushing mine—light, teasing, deliberate. This kiss was different. Hindi na ito ung spontaneous kiss na parang nabigla lang. Ito... sinasadya.

My hands moved to his chest, tracing the lines under his shirt, habang dahan-dahan niyang hinahalikan ang jawline ko, pababa sa leeg. Napahinga ako nang malalim.

"Tell me to stop," he whispered, voice low and rough against my skin. "And I will."

"Don't," bulong ko, halos hindi ko na rin marinig sarili ko.

He groaned softly, as if my words broke something inside him. Then he kissed me again, this time with no hesitation.

Mainit. Malalim. Mabigat.

Parang lahat ng restraint na naipon niya, nawala sa isang iglap.

He pressed me down on the bed, hovering above me, supporting his weight on his elbows. His hands explored—slow, reverent, firm. Naglakbay ang mga daliri niya sa balikat ko, pababa sa baywang, saka tumigil sandali sa balakang ko na parang tinatanong pa rin ako silently kung pwede.

Tumango ako. Gusto ko rin 'to.

Binaba niya ang ulo niya para halikan ako ulit, mas mabagal ngayon. Nakapikit ako, ninanamnam ang bawat segundo. He kissed me like he had all night—like he wasn't in a rush, like I was the only thing that mattered in this moment.

Tapos bigla niyang binulungan ulit, "You're driving me insane, you know that?"

Napatawa ako ng mahina, pero wala na 'kong lakas para magpanggap pa.

"I want you," bulong ko.

His eyes flared.

Then, without another word, he kissed me harder. Tuloy-tuloy na ang init. 'Yung mga damit namin, unti-unting nawala sa pagitan namin, sinasabayan ng mga halik na dumidiin, humahaba, lumalalim. His mouth moved from my lips to my neck, to my collarbone, habang gumagalaw rin ang kamay niya sa bawat bahagi ng katawan ko—gamit ang dila, gamit ang labi, gamit ang daliri.

"You feel incredible," he murmured against my skin.

Napa-arch ang katawan ko sa bawat haplos. Para akong nahuhulog sa isang ulap na mainit at malambot at nakakabaliw.

He took his time, like every second with me was something he didn't want to waste.

At nang dumating ang sandaling pinakakritikal—wala na 'kong ibang naramdaman kundi 'yung init niya, 'yung bigat ng hininga niya sa tainga ko, at 'yung kamay niyang mahigpit ang hawak sa akin.

We moved like we were meant to. Walang kaplano-plano. Wala ring script. Just need. Just touch. Just us.

And when it was over, when both of us were breathless and trembling and tangled in the sheets, he kissed the inside of my wrist and whispered, "You're more than I ever expected."

Napapikit ako habang nakasiksik sa dibdib niya, marahang gumagalaw ang kamay niya sa likod ko—drawing invisible circles on my skin.

At sa gitna ng katahimikan, isa lang ang alam ko:

Hindi na 'to simpleng sandali lang.

Ito na 'yung simula ng gulo na hindi ko alam kung gusto kong takasan—o ulit-ulitin.