Semua Bab Got pregnant by CEO : Bab 1 - Bab 10

Isang buwan na ang lumipas mula nung nangyari 'yon sa amin ng lalaking 'yon. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako bumalik sa bar. Hindi ko maiwasang isipin kung gaano ako katanga nung gabing 'yon.Sa buong buwan, halos dito lang ako sa apartment. Lumalabas lang kapag paubos na 'yung pagkain. Parang naging routine na rin-gising, kain, iyak konti, nood TV, tulog.Nakakahiya na ring umutang sa mga kaibigan ko. Paulit-ulit nila akong tinatanong kung bakit hindi na ako lumalabas. Hindi ko pa rin nasasabi sa kanila ang totoo. Alam kong nagtataka na sila, pero hindi pa ako handang mag-open up. Natatakot akong i-judge nila ako-dahil nilabag ko 'yung rules na ginawa namin nung high school.Sila 'yung klase ng friends na kahit mayaman sila at ako hindi, never nilang pinaramdam na iba ako. Ang swerte ko talaga na sila ang naging tropa ko-kahit may mga topak sila, mahal na mahal ko 'tong dalawang 'to. Ako lang ata 'yung pinakatahimik at "well-behaved" sa aming tatlo, hehe."When are you planning to

Bigla akong tumakbo papunta sa banyo, hawak-hawak ang tiyan ko habang umiikot ang sakit sa loob. Parang sinasakal ako ng hilo at pagsusuka, pero pagdating ko sa toilet—wala. Wala akong nailabas.Gaaad! Anong nangyayari sa'kin? Ilang araw na 'to.Nang maramdaman kong gutom na ako, napilitan akong bumaba.Pagdating ko sa kusina, nandoon 'yung dalawa. Sabi nila na-miss daw nila ako kaya doon na sila natulog sa kusina. Hindi ko na sila pinigilan—wala namang ibang tao dito. Na-miss ko rin sila. Ilang araw din silang nawala."Have you eaten, Selena? I made fried rice," sabi ni Nadia, sobrang lambing ng boses niya na halos mapaiyak ako.Pero bakit ganon? Bakit parang ang sama ng amoy? Umikot lalo ang tiyan ko. Parang tinatanggihan ng katawan ko ang amoy. Tumakbo ulit ako papunta sa lababo, halos maduwal dahil sa amoy ng garlic sa sinangag.Nanunuot ang amoy sa ilong ko. Napatungo ako sa lababo, sumuka pero wala pa rin lumabas. Inabot ni Nadia ang isang basong tubig. Uminom ako agad, hoping m

Maaga akong gumising ngayon. Gusto ko lang makarating nang maaga sa coffee shop-ayaw ko talagang malate, lalo na't kailangan ko ng stable na trabaho para sa baby ko.Tumayo ako sa harap ng salamin. Nakasuot na ako ng uniform naming beige polo at itim na apron, medyo masikip na sa tiyan ko. Hinimas ko ang tiyan ko nang marahan."Baby, wag mo muna pahirapan si mama ha... Malapit na tayong magkita. Hindi na ako makapaghintay," mahinang bulong ko habang ngumingiti.Paglabas ko ng apartment, hinipan ako ng malamig na hangin. Umupo ako sa gilid ng kalsada, hinihintay ang taxi. Ilang minuto ang lumipas bago may dumating. Sumakay agad ako, hawak-hawak ang maliit kong bag.Habang nasa biyahe, tahimik lang akong nakatingin sa bintana. Ang dami kong iniisip. Hindi ko kilala ang ama ng anak ko. Hindi ko nga alam kung may asawa siya. Baka may anak na rin. Nakakatakot. Ayokong makasira ng pamilya. Pero hindi ko rin gusto na lumaki ang anak ko na walang ama."Ma'am, andito na po tayo." Binayaran ko a

Linggo ngayon. Day off ko.Tahimik ang apartment, pero maingay ang sikmura ko.Nasa harap ako ng coffee table, hawak ang isang slice ng pepperoni pizza habang nakaupo sa sahig na parang bata. Dalawang box 'to—binili ni Liana para sa akin. Hindi na ako nagulat. Simula kasi nang mabuntis ako, parang oras-oras akong gutom. Iba ang craving, para akong may butas ang tiyan."Deserve mo 'yan," sabi ni Liana nung dumaan siya kanina. "Para sa inaanak ko."Nadia naman, abalang-abala sa pagbili ng prutas para sa akin. Ang kulit nila. Minsan ayoko nang tanggapin—ayokong maging pabigat. Pero ang hirap din tanggihan lalo na kapag pinipilit ka nang may ngiti at pagmamahal sa mata nila."Para sa inaanak namin, Selena!" sabay tawa pa.Napapailing na lang ako. Kung alam lang nila... hindi ko pa rin kayang sabihin sa lahat. Wala pa ako sa punto ng pagiging handa. Wala pa akong lakas ng loob.Ngayong wala akong pasok, naisip kong lumabas saglit. Hindi ko rin kaya ang buong araw na magkulong sa apat na su

Tahimik lang ako at tulala walang sigawan, walang luha ang lumalabas sa mga mata ko.pero sa loob ko may isang kirot na hindi ko maipaliwanag parang may kamay na biglang humawak sa puso at iniwang kumikirot kahit walang sugat.Hindi ko inasahan ang mga nalaman ko. Ngunit totoo pala ang sinasabi nila—kapag ang sakit ay totoo, hindi mo ito kailangang isigaw. Dumarating ito nang tahimik. tahimik ngunit matalim. Tahimik ngunit ubos-lakas."Ikakasal na si Nox."Isang pangungusap lang mula kay Liana.Ngunit sapat na iyon para mabasag ang katahimikan sa loob ko. Sapat na upang magkalamat ang mga pader na matagal kong itinayo sa puso ko.Bakit siya pa?Sa dinami-rami ng maaaring mahalin, bakit si Nox pa? Ang lalaking hindi ko naman dapat pinagtuunan ng damdamin.Ang taong pilit kong kinalimutan, ngunit palaging bumabalik sa bawat sulok ng isip ko.Pinilit kong paniwalaan ang sarili:"Wala namang masama magmahal, 'di ba?"Basta huwag lang aasa. Basta huwag lang aangkin ng hindi para sa iyo.P