Late akong nakatulog kagabi dahil masyado kong inisip ang pag-uusap namin ni Mr. Magallanes about sa proposal niya. Tulala tuloy ako ngayon at sa labas ng bintana nakamasid.Parang tama nga si John. Kailangan ko ng makakasama sa buhay para na rin matulungan akong maiangat muli ang pangalan namin. Pero hindi ako dapat magtiwala nang agaran, natatakot ako."Before we start, I would like to thank Miss Chelsea Duncan for winning the On-the-spot Writing Contest yesterday."Narinig ko naman silang nagpalakpakan pagkasabi niyon ni Sir Perez."You won the second."Akala ko naman winner na talaga, sayang. Ano naman kaya ang sinulat niya at ganoon ang naging resulta?"Actually, kailangan mong lumaban uli, Miss Duncan.""Why, Sir?""You have to break the tie. Kung hindi ka lalaban, talo tayo."I took a nap, but my eyes are still open. Medyo nag-aalala lang ako kay Adrian. He's absent for a week now. Absent rin ngayon si Andrei. Ano kaya ang problema?“Bakit naman ang tahimik mo?”Napatingin tul
“Where’s Chelsea?”Yun agad ang bungad sa amin ni Sir dahil si Chelsea ang representative ng section namin para sa creative writing.“Hindi siya puwedeng hindi pumasok ngayon, paano ang laban niya ngayon?” Binagsak niya ang salamin niya sa mata para ipatong sa desk niya."Sir, hindi raw siya makakapasok.""Why?""Out ot town," sagot ng kaklase namin."Naisipan niyang mag out of town kahit alam niyang kailangaan niyaang pumasok ngayon? Bakit ba ganiyan ang mga kabataan ngayon?"Ilang oras lang din ang tinagal ng unang mga klase bago magsimula ang break time. Sabay pa rin kami sa pagpasok sa canteen at nakita ko na naman si William na walang kasama.Gusto ko siyang makausap para hindi na siya laging mag-isa sa buhay niya. Parang ang lungkot ng buhay niya dahil lagi siyang mag-isa. Is there any reason for him to be like that?Nang makaupo na sila ay tinignan ko sila. Si Edzell lang ang kasama ko ngayon.Nagpaalam ako kay Edzell na lalapitan ko lang si William para makausap. Gusto ko ring
“So, it was you.”Binulsa ko ang palad ko habang humahakbang papalapit kay William na nilalagay sa desk ko ang bulaklak na lagi kong naaabutan sa umaga. Nagulat pa siya dahil siguro hindi niya inaasahang mahuhuli ko siya. Inagahan ko ngayon dahil wala si John para daw kumausap ng importanteng tao.Hanggang ngayon ay seryoso pa rin ang awra at ekspresyon ng mukha niya. Umangat pa nang ilang sandali ang kaliwang kilay niya bago nakapagsalita.“What are you talking about?”Nagmaang-maangan pa. Iyan naman lagi ang sinasabi ng mga feeling inosenteng saspek.“Ikaw lang pala ang naglalagay ng ganiyan sa desk ko. Ano bang motibo mo?”“I do not know what you're saying. I just realized that there is a flower here. I looked and you saw me holding it.”Ngumisi ako nang humakbang siya palayo. “You have a crush on me.” Bigkas ko. Hindi patanong, lalong hindi ako nag-aalinlangan.Humarap siya sa akin.“The hell with you? Look at yourself. You look like a messy uneducated lady who never fix her appea
"Sobrang busy mo naman yata, John. Bihira na lang tayo magkita rito sa bahay." Sabay kaming kumakain ng gabihan kasama ang aming kasambahay. Nakasanayan ko na ang makasabay sila dahil wala rin namang mawawala kung kakain sila kasama ako. Pamilya na aang turing ko sa kanila."Sinabi mo pa," ani Cosmo."Talagang busy. Marami akong kailangan gawin lalo pa ngayon na malapit ka nang umabot sa tamang edad.""Ano nga pala ang magaganap sa debut mo?" Tanong sa akin ni Cosmo.Umiling ako, "simpleng handaan sa bahay."Tumawa naman si Cosmo, "simple? Sa bahay? Nagpapatawa ba kayo?"Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. "Anong nakakatawa? Bakit, saan mo ba gusto?""I mean, bakit simple at sa bahay lang kung pwede namang grande?"Inirapan ko siya, "I don't like too much stuff.""Minsan lang sa buhay ang umabot ng eighteen, iyong iba hindi na nakakaabot kaya dapat hinahandaan iyan nang bongga.""Oh, tapos? Ipagkalandakan sa mga tao?""Hindi iyon ganoon, ano ka ba? Not because you're having a gr
Tahimik na naglakad ako papunta sa upuan ko at naglabas ng lapis para muling gumuhit. Ito ang libangan ko kapag feeling ko ay mag-isa lang ako.Mabilis na lumipas ang mga oras at nag-uwian na rin kami. Hindi ako gaanong nakausap ng mga kaklase ko at sana ay ayos lang iyon sa kanila.Si John agad ang nakita ko pagkapasok ko sa bahay. “Kamusta naman ang school?” bungad niya sa akin.Napalunok ako at kinalma ang sarili ko bago ko siya sagutin. “School pa rin, John.” sarkastikong aniko bago ako tumuloy sa loob.“May problema ba?”Narinig ko pang kinausap niya ang anak niya nang hindi pa ako gaaning nakalalayo.“Wala naman.”"You have your schedule already para makita at makilala niyo na ang isa't isa."Hindi ako kumain ng gabing iyon. Maaga akong nakatulog kaya paggising ko ay agad na akong nag-asikaso para makapasok na sa paaralan.Tulala lang ako sa buong biyahe namin ni Cosmo hanggang sa pagbaba namin at paglalakad sa loob ng campus.Masyado yata akong maaga o late na kami dahil wala na
“Aalis ka?”Paglabas ko sa kuwarto ay nakasalubong ko si Cosmo na may hawak na malaking TV. Dadalhin niya yata iyon sa guest room dahil doon ang punta niya.“Hm,” sagot ko.Binaba niya ang hawak niyang TV saka niya sinukbit sa balikat niya ang cord na sa tingin ko ay ang cable or antena.“Sabado ngayon, saan ka pupunta?”“Kinumbida ako ni Chelsea para sa birthday party niya.” Pinakita ko sa kaniya ang invitation card na binigay sa akin ni Duncan.“O, hintayin mo ako at sasama ako sa iyo. Maliligo lang ako.”Bago pa siya makaalis sa kinatatayuan niya ay pinigilan ko na siya. “Ako ang may invitation card, ako ang pupunta. Saka, saglit lang ako roon. You can set a limit for me. Kung isang oras ay wala pa ako, you can go. How’s that?” Ngumiti pa ako sa kaniya para mas makumbinsi ko siya sa suhestiyon ko.“Okay, sige. Actually, aayusin ko pa itong TV ko, nawalan ng tao. Black screen."“Alis na ako, baka gabihin ako.” sabi ko sa kaniya bago ako maglakad paalis.Palihim akong sumibat ng baha
“Papasok ka? Nakakalimutan mo ba yung ginawa sa iyo ng mga kaklase mo? Pinahiya ka ni Chelsea sa kanila.”Nag-iba ang reaksiyon ng mukha ko nang sabihin iyon ni Cosmo dahil walang alam si John sa nangyari. Hindi niya nga rin alam na umalis ako.“Anong nangyari? Bakit, Cosmo?”Nagtanong na nga si John sa anak niya. Napairap tuloy ako. Bakas kay John ang pagtataka at si Cosmo naman ay parang wala lang sa kaniya, napaka-kalmado niyang unggoy.“Iyang bata kasi na iyan ay dumalo sa isang birthday party-”“Hindi ako bata,”“Bata ka pa rin dahil wala ka pang eighteen.”“Matino akong mag-isip kaya hindi na ako bata, wala man ako sa tamang edad.”“Ah, matinong mag-isip? Kaya pala hinayaan mo lang na pagtawanan ka ng lahat dahil sa hitsura mo kahapon? Para kang nareject na red velvet cupcake.” pang-aasar pa niya sa akin.“Tumahimik kayong dalawa. Ikaw naman, Andrea? Bakit hindi ko alam na may dinaluhan kang handaan? Nakita mo na ang nangyari sa iyo?” si John.“Hindi lang nakita, John. Pinagtawa
Hindi ko alam kung ilang oras na akong tulog pero nagmulat agad ako ng aking mga mata nang magkaroon ako ng malay. Sariwa pa rin sa akin ang mga nangyari kanina at ramdam ko pa rin ang sakit sa noo ko, maging sa balakang ko ay may naramdaman akong parang naipit roon. Ang bigat ng pabangong binato sa akin ni Chelsea at parang nasa noo ko pa rin."Buti gsing ka na,"Napatingin ako sa lugar kung nasaan ako ngayon. Nasa school clinic ako. Dito ako dinala ng taong bumuhat sa akin. I need to thank whoever that is."I'm sorry,"Nilipat ko ang tingin ko kay Sir Perez na nakaupo sa gilid ng kama kung saan ako nakahiga. Teka, nandito siya? Akala ko ba ay may pinuntahan siya?"Sir??"Bigla kong naisip kung sino ang bumuhat sa akin. Siya ang bumuhat sa akin? Ano kayang nangyari kay Chelsea?"Ah!"Napangiwi ako nang makaramdam ako ng kirot sa noo ko. Buwiset. Bakit sa noo pa ako tinamaan?"Ano na'ng pakiramdam mo?"Muli kong nilingon si Sir Perez na nag-aalala. Kaming dalawa lang ang nandito sa lo