ScaredI wanted to laugh out of anger, despair, and hoplessness. Bakit ko nga ba kailangang pagdaanan ang lahat ng ito? Ilang beses ko nang naitanong sa sarili iyan. And just like the previous times, I still couldn’t get an answer. Being happy is a luxury to me. Simple lang naman sana ang gusto at pangarap ko - ang mamuhay nang payapa at tahimik. Pero kahit iyon ay tila kay-ilap at imposible.I kept asking myself ‘why’ as I drown myself. I didn’t mind to struggle even when I don’t know how to swim. And I don’t expect anyone up there to save me either. I just closed my eyes as my back touched the cold floor of the swimming pool. I heard water splashing but I couldn’t care less.The next thing I noticed, I was out of the water and someone is putting pressure on my chest. Noises filled my ears but I couldn’t comprehend a word. Then something cold touched my mouth, blowing air in it. Doon lang tila bumalik ang paghinga ko. I coughed so hard that I almost lost my breath again.“Fuck, I tho
EngagementI barely moved from where I was standing. Halos mabingi ako sa katahimikan nang magpatuloy si tita Dehlia sa paglapit. I can sense her anger and I couldn’t look at her straight.“Ano’ng ginagawa mo rito?” Malamig niyang tanong.I closed my fist tight as I weave the words inside my head. I didn’t know what to say but judging from her coldness towards me, even if I explain myself right now, it wouldn’t help. Pero gusto kong magbakasakali, na sana maging bukas ang isipan nila sa paliwanag ko.“Gusto ko pong makita si Francis,” pigil ang emosyon kong sambit.“Alam mo parang anak na ang turing ko sa iyo. Masaya akong nakikitang masaya ang anak ko dahil sa iyo, dahil iyon lang naman ang gusto ko. Ang makita silang masaya. At nakikita ko ring mahal mo ang anak ko, kaya hindi ko maintindihan kung bakit mo nagawa sa kanya ito,” nanginginig ang boses na aniya.Para akong sinaksak ng ilang beses sa narinig. Marahas kong pinalis ang luhang naglandas sa pisngi ko pero lalo lang lumala a
Hurt“Nababaliw ka na ba?”I couldn’t believe it. I just can’t. Hindi pa nga ako tuluyang nakakamove-on sa pamilya ni Francis tapos ito naman? Can’t anyone give me a break even for one second?“I’m afraid I’m being serious here, Miss Villareal.” His business-like tone came back which had me wondering. Pati na rin ang malamig niyang titig.And yet here I am actually hoping, slightly hoping, he had stopped being hostile with me as we spent time together. Gusto kong matawa nang maalalang, oo nga pala, kailangan naming magpanggap sa harap ng lahat. What was I thinking? It was foolish of me to think that somehow, he had softened towards me.I held in my tears, even my anger. He remained serious and unfazed. Maya-maya lang ay unti-unti akong nanghina, nawawalan ng lakas manlaban at pumalag. All these days I have been trying to struggle my way out. And now I am totally drained. I wiped the remnants of tears on my cheek. Matapang ko siyang tinitigan at tumango.“Whatever you say,” I said out
DevastatinglyLideon got me dolled up for the interview. Sa hotel room pa lang kung saan ako naghanda ay hindi na ako mapakali at panay ang lakad ko kung saan-saan. I can’t go out too in fear that one of the reporters would see me. Sinabihan na rin ako ni Lideon na huwag nang pumunta kung saan-saan.I looked at my reflection in the mirror once again to straighten up my face. Halos hindi ko nakilala ang sarili matapos akong ayusan kani-kanina lang. The make-up artist managed to highlight my natural look with light touches. At mula sa nakasanayang ponytail at bun ay inilugay ang light brown at maalon kong buhok. I don’t usually wear this hairstyle because I thought it’s messy to look at. Bumagay rin sa maputla kong balat ang maroon at tube-type na dress. Ang sabi ng stylist na nag-ayos sa akin kanina ay si Lideon mismo ang pumili niyon, pati na rin ang heels at accessories na suot-suot ko ngayon.I haven’t seen him after he picked me up early this morning. Halos kagigising ko lang niyon
GoneHis parents met my father just like what they wanted. Ramdam ko ang kaba ni Papa at halata iyon sa mga galaw niya. Noon pa mang sinabi ko sa kanya ang tungkol sa gustong mangyari ng parents ni Lideon, halos hindi na siya mapakali. Bukod sa aming dalawa ni Lideon, alam niya ring palabas lang ang lahat ng ito kaya naiintindihan kong hindi siya komportableng makaharap ang mga magulang ni Lideon. And just like me, he couldn’t do anything about it.Lideon’s parents are too nice that guilt is eating me up. Hanggang ngayon hindi ko pa rin maintindihan kung papaanong nagagawa niyang magsinungaling sa parents niya nang ganito. He could’ve told them he didn’t want to settle down just yet, kung iyon naman talaga ang totoong nararamdaman niya. Mga mayayaman nga naman.They started talking about the date of the wedding and all that. Lalo lang akong kinabahan. My mind is cloudy and I still couldn’t believe this is really happening.“Naku kung hindi mo pa sinabi sa amin noong nakaraang araw, we
Demise"Raul, please! Let me go just this once! Kailangan kong pumunta ng ospital!"Hindi na ako magkamayaw sa kasisigaw sa may entrance ng hotel. I don't give a damn if I'm making a scene here. At lalong wala rin akong pakialam sa mga nakikiusyusong guests na nagambala sa malakas kong boses. Oh god. I need to see Francis! I need to go to him!"Mrs. Martin, I'm really sorry. Pero bilin ni Lideon-""Damn that!" Pagkarinig sa pangalang iyon ay lalo lang akong nairita. Pero agad ko ring kinalma ang sarili at muling nagmakaawa. Hindi na magkamayaw sa pag-uunahan ang mga luha ko. "K-Kailangan kong puntahan si F-Francis, please. Maawa ka sa akin. K-Kahit ngayon lang," halos lumuhod na ako sa panghihina.It has been a while since Julienne's call and my whole body is still shaking. Hindi ako naniniwala. Hindi ako maniniwala. He won't leave me. He can't. He promised.Tuluyan akong napaluhod sa mga isiping iyon. Mabilis akong nasalo ni Raul pero tuluyan na akong nawalan ng lakas."Please," I sob
Wife'You will be my wife real soon.''Mahal na mahal kita, Almene.'I closed my eyes as those words kept playing inside my head. They sound like a lullaby trying to put me to sleep. My tears fell nonstop. As if it had finally sunk down to me.Wala na siya. Talagang wala na siya at hindi na siya babalik. Wala nang pag-asa pang makikita ko siya ulit.With those thoughts my chest tightened with an excruciating pain. That the only way I could lessen it is through hurting myself. Pero pakiramdam ko kahit ano'ng pisikal na sakit ay hindi makakapantay sa sakit na nasa dibdib ko. Still, just to lessen it a little."Babe, bakit naman ganito? A-Alam mong hindi ko kakayanin. A-Alam mong hindi ko kaya. You said you wouldn't leave me. Y-You s-said you'll be my family. B-Babe ang s-sakit sakit dito," I cried pointing at my chest. Halos hindi na ako makahinga sa paninikip ng dibdib.I thought I had overcome the greatest pains in my life. Mula sa pagkamatay ni mama, sa pagkapariwara ni papa, sa mga s
ChoiceKahit ano'ng gawin kong pagpalag tungkol sa iisa naming kwarto, palagi nalang siyang may rason para hindi gawin iyon. The argument is getting into my nerves and he seems to be enjoying it."Kaya nga di ba sinabi ko nang pag pumunta ang mama mo rito saka lang tayo matutulog sa iisang kwarto? Bakit ayaw mo pa rin?""I thought we're already done with this? I already said no," imbes na sagutin ang tanong ko ay iyon ang sinabi niya."Bakit nga? It's not as if we're actually a couple. Baka nakakalimutan mong hindi naman ito nakasulat sa kontrata," angil ko.Habang nagbabangayan ay panay naman ang kuha ko ng pagkaing niluto niya nang hindi ko namamalayan. I didn't realize I was eating a lot until there wasn't any food left on the table anymore. "And in case you already forgot, you agreed to my terms. It was all written in the contract. Seriously, did you even read it?""Kahit na!""My decision is final. No more buts," aniya at napatingin sa plato ko. He then smirked which left me spe