Share
Chapter 31
Related chapters
Handwritten Destiny Chapter 32
ArticleI couldn't take my eyes off him even when he's busy with other things. Hindi naman ako dating ganito bago kami tumulak sa honeymoon na iyon. Maybe because we became more intimate with each other? Or was it because he confessed?Naguguluhan man ay hindi ko rin maipagkakaila sa sariling masaya ako sa nangyayari. I hate to admit it but I can't deny either that I'm starting to develop something for him. Even when a lot of things are unclear between us, lalo na ang pabigla-bigla niyang pag-amin ng nararamdaman. He had always been straightforward, I'm aware of that. But, something else is bothering me.Walang ibang laman ang isip ko kundi iyon kahit sa kalagitnaan ng presentation ng mga empleyado ni Lideon. They were presenting different designs of buildings. They were great. Kahit naman wala akong madyadong alam sa Architecture ay marunong naman akong tumingin ng magandang gawa ng sining."I heard you personally wanted Mr David Allen for this project, Mr Webb?" Lideon's voice is co
Handwritten Destiny Chapter 33
BurnMy tears fell before I know it. Bahagya pang nanginig ang katawan ko sa biglaang pagbugso ng emosyon. I have never paid attention to what really happened after the accident. Ang tanging inalala ko lang ng mga panahong iyon ay ang kalagayan ni Francis. For once...it didn't occur to me that this could happen."Hey, hey."Lideon tried getting my attention through pulling me from my seat. Hindi ko maigalaw ang katawan ko sa gulat na kailangan niya pang hawakan ang dalawang braso ko para tumayo. My tears poured down even more when he hugged me."I'm sorry, I'm sorry. I didn't know. I won't let you do this," he whispered over and over again while I cry on his chest.Hanggang sa pag-uwi ay hindi ako makausap nang maayos. I always end up spacing out thinking about the article and the accident. And the fact that I have to face that man and talk to him bother me even more."Do you want us to eat out or we'll head home straight?"I went back to my senses when Lideon held my hand. Nawala sa
Handwritten Destiny Chapter 34
AccidentHis eyes looked like a blackhole.Iyon ang una kong napansin pagkakita sa kanya. His eyes emits no emotions at all it made me speechless. Iyon ang palagi kong binabalik-balikan habang nakatunganga sa loob ng hotel room na nai-book ko papunta rito. Raul went back to Manila as per my instruction. Ayaw niya pa ngang pumayag noong una pero kalaunan ay napapayag ko rin. Lideon bombarde me with calls all day asking if I was okay. Katatapos niya nga lang tumawag kaya may pagkakataon na akong mag-isip.I couldn't help but feel pity for that man now that I've seen him. Labis din akong nasaktan nang mawala si Francis, while he lost his fiancee too in that accident. Ang sabi sa article ay dead on the spot ang fiancee niya habang siya naman ay naisugod sa hospital at naka-survive.I walked through the small balcony of the room. Agad na sumalubong sa akin ang malamig na hangin na siyang nagbigay ginhawa sa nararamdaman ko. My eyes fixed on the sparkling lights of the different establishmen
Handwritten Destiny Chapter 35
GazeRemembering what happened still pains me. Nagawa ko mang magmahal ulit pero alam ko sa sariling may bahagi sa puso kong nakalaan lang kay Francis at walang makakapagbago niyon. Kung ako lang ang masusunod ay ayaw ko munang pag-usapan ang bagay na ito. But I feel the need to open up if that would somehow help another person.He froze from where he was standing while I look at his back. Hindi siya nagsalita kaya pilit kong hinanap sa isip ang mga sasabihin."My fiance died a month after the accident," I continued. "I didn't know about the details at ngayon ko lang din nalaman ang nangyari sa fiancee mo. I'm really sorry for what happened."I can feel my chest tightening so I refrain myself from saying more. Nanatili naman siya sa ganoong posisyon hanggang unti-unti siyang humarap sa akin. His eyes are now unreadable and his face bears no emotion."So what?" He asked coldly."S-Sorry?""Why are you telling me this? Sa tingin mo ba magagawa mo akong kumbinsihin sa mga salita mo? Well
Handwritten Destiny Prologue
Prologue Everything was ordinary and normal with my life until this moment. Palaging pumapasok sa isip ko kung ano’ng malaking kasalanan ang nagawa ko para mangyari sa akin ito. When all I want is to have a normal and simple life. At mangyayari na sana ang pinapangarap kong makabuo ng sariling pamilya kung hindi lang nangyari ang trahedyang iyon. “Pikit po kayo,” utos ng make-up artist na naglalagay ng kolorete sa mukha ko. As I closed my eyes, I wished silently this was all just a dream. A nightmare to be exact. At sa pagmulat ko ng mga mata ay sasalubong sa akin ang liwanag. I silently hoped that as I open my eyes, my reality would go back to how it all used to be. “Ayan, okay na. Dilat ka na.” Pero pagdilat ko ganoon pa rin. Hanggang sa matapos ay tila ako nakalutang sa hangin. Hindi ko maramdaman ang mga bagay-bagay. Ni wala sa isip ko ang mga nangyayari sa paligid. I can hear voices but I don’t really understand the words. Paano nga ba ako napunta sa sitwasyong ito? Bakit ka
Handwritten Destiny Chapter 1
RainbowWhat I had was something not perfect but I was contented. Hindi man marangya ang buhay na kinagisnan ko, masaya naman. Mahirap kung minsan pero nakakaraos din. I got so used to the warmth that I wasn’t able to brace myself for the cold and dark. That’s what became of us when my mother died. She was our warmth and light. Ngayong wala na siya, naging madilim ang lahat sa amin ni Papa.“Papa, tama na po iyan. Lasing na po kayo,” yugyog ko sa balikat niya.Mahihinang ungol lang naging sagot niya sa akin. Ilang buwan na rin ang nakalipas mula nang mamatay si Mama. Mula noon, ganitong eksena palagi ang naaabutan ko tuwing umuuwi galing sa eskwela. Si Papa, lupaypay dahil sa kalasingan.Sa maraming beses ko siyang ganoon, kalaunan ay nasanay na rin ako. Hindi ako nagreklamo sa tuwing umuuwi akong gutom at walang nadadatnang pagkain sa kusina. Minsan ay umaga na kung umuwi si Papa galing kung saan, lasing. Everything really turned upside down when my mom left us.“Papa, nagugutom po a
Handwritten Destiny Chapter 2
DilimI already had a bad feeling about this long time ago. Pero inignora ko ang lahat ng iyon at nagfocus sa sarili. I was too preoccupied with surviving alone that I neglected my duty as a daughter for all those time. Tama, siguro nga kasalanan ko rin. Kasalanan ko kung bakit nalugmok at nalulong sa sugal si Papa. Kasalanan ko na hindi ko inalam ang mga bagay-bagay na ginagawa niya ng mga panahong hindi siya umuuwi ng bahay.Gusto kong matawa. Sa samu't saring emosyong nararamdaman ko, gusto ko nalang matawa. Sabi ko na nga ba may kapalit ang lahat ng sayang naramdaman ko sa nakalipas na mga araw. Kaya nakakatakot maging masaya. Kasi hindi mo alam kung hanggang kailan ang sayang iyon, at kung ano ang kapalit."Almene, tulungan mo ako. Ipapakulong nila ako. Ang laking halaga niyon. Hindi ko kayang bayaran. Saan ako k-kukuha ng ganoon kalaking halaga?" Hagulgol niya habang nakalugmok sa sahig.Hindi ko na rin napigilan ang sariling maiyak. Oh damn, why does this have to happen now?"A
Handwritten Destiny Chapter 3
BayadA loud ring deafened my ear. Hindi ko lubusang maintindihan ang sinasabi ng mga kaibigan ko. I can see their mouth moving but I can't hear a word they're saying. Namalayan ko na lamang ang sarili kong inaalalayan nilang tatlo at mula roon ay unti-unting luminaw ang pandinig ko."Oh my god, Almene!" Dinig kong hiyaw ni Julienne.Julienne ang Avery held both of my shoulders. Tigmak ng luha ang pisngi ng dalawa."A-Ano'ng sabi niyo?" Nanginginig kong tanong. Hindi ko na lubusang mabalanse ang sarili.Nag-iwas silang dalawa ng tingin habang si Nathan naman ay igting ang bagang na nakatitig sa akin. I can clearly see pity in his eyes. Pilit akong kumawala sa pagkakahawak nilang dalawa at akmang lalabas na ng simbahan para pumunta sa pamilya ni Francis.Avery held me back kaya naman inis kong binalikwas ang kamay niya."Ano ba?!""Almene..." hirap nilang sambit."T-Tell me. A-Ano'ng nangyari kay F-Francis?"I glared at the three of them and didn't stop until someone broke the silence.
Latest chapter
