บทที่ 1 ช่วยดีไหมนะ?

‘มีความสุขมากๆ นะแฟนมีต’

‘หล่อๆ รวยๆ นะมึง ไอ้ที่รวยอยู่แล้วก็แบ่งกูบ้าง’

‘ไว้นัดกินข้าวกันนะมึง’

‘แก่ขึ้นอีกปีแล้ว...คิดถึงมึงว่ะ’

‘เจอกันที่บริษัทนะเว้ยยย เลี้ยงข้าวกูด้วย’

หลากหลายข้อความอวยพรวันเกิดหลั่งไหลเข้ามาในมือถือราคาแพงของแฟนมีต แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีใจหรือตื่นเต้นเท่ากับเรื่องตรงหน้าของเขาในตอนนี้สักเท่าไหร่

ชีวิตคนๆ หนึ่งมันจะมีอะไรน่าตื่นเต้นเท่ากับการได้นั่งคุยกับผีแบบนี้

“จ้องขนาดนี้สงสัยอะไร”

“คุณตายแล้ว”

“ผมบอกว่าผมแค่เกือบตาย แต่ยังไม่ตาย”

“ตายแล้ววว ตายมานานแล้วด้วย”

“แฮร่!!!”

“เห้ยยยยยยย”

แฟนมีตสะดุ้งโหยงถอยหลังจนเกือบตกเก้าอี้เมื่อจู่ๆ วิญญาณพาสต้าก็พุ่งตัวเข้ามา

“หล่อขนาดนี้ คุณมองผมเป็นผีได้ลงคอเลยเหรอ”

“นี่กูต้องฝันอยู่แน่ๆ”

“ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ฝัน”

“แต่นี่มันไม่ใช่ละครไง คนอะไรจะมาเห็นผีนั่งคุยกับผีแบบนี้ หรือกูบ้าไปแล้ว?”

“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ และผมคงต้องย้ำกับคุณอีกรอบ แฟนมีตคุณฟังนะผมยังไม่ตายแต่ร่างผมอยู่ที่ไหนสักที่และคุณคือคนที่ต้องช่วยผมตามหาให้เจอ!”

พาสต้าทำเสียงจริงจังพลางมองหน้าแฟนมีตไม่ละสายตาจนอีกฝ่ายเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

เขาไม่ใช่พระไม่ใช่หมอผีและไม่ใช่พวกสื่อสัมผัสวิญญาณจู่ๆ ต้องมาคุยกับผีสางแบบนี้ ใครควบคุมสติได้ก็คงจะเก่งพอตัว

“ทำไมผมต้องช่วยคุณ...”

“เพราะคุณเป็นคนเดียวที่เห็นผม ถ้าคุณไม่ช่วยผมแล้วใครจะช่วยผม”

ฟังดูคล้ายๆ เนื้อหาในละครที่สุดท้ายพระเอกอย่างแฟนมีตก็ต้องช่วยเขาที่เป็นวิญญาณมาร้องขอความช่วยเหลือ

แต่แฟนมีตก็ยืนยันหนักแน่นว่าไม่มีทาง

“แฟนมีตฟังนะ การที่ผมอยู่กับคุณมา 25 ปี โดยที่ผมไปไหนไม่ได้เลย แปลว่าเราสองคนต้องมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกันสักอย่าง”

“คุณไม่รู้ ผมไม่รู้ งั้นเราต่างคนต่างอยู่ คุณไปเกิด ส่วนผมจะไปฉลองวันเกิด โอเคแยก!”

“แฟนมีต! ถึงผมจะไม่มั่นใจเท่าไหร่แต่ที่แน่ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 25 ปีก่อนมันไม่ใช่ความบังเอิญในการที่คุณได้ไปอยู่ตรงนั้น ผมมั่นใจ”

“เลอะเทอะ..แม่ผมก็แค่คลั่งคุณมาก จนไปคลอดผมกลางงานแทนที่จะไปโรงพยาบาลก็เท่านั้น”

แฟนมีตชักเริ่มสงสัยในตัวเองว่าทำไมเขาถึงได้มานั่งพูดคุยกับวิญญาณได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้

“แต่..ผมเป็นแฟนแม่คุณมาก่อน”

“ว่าไงนะ!!”

“และมันก็มีความเป็นไปได้ว่าคุณอาจจะเป็นลูกของผม”

ดูเหมือนว่าเรื่องราวเหนือความคาดหมายคงจะไม่ได้จบเพียงแค่การที่เขาได้มาเจอกับผีซุปเปอร์สตาร์เสียแล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ว่าพ่อตัวเองเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ เขามั่นใจว่าพ่อของเขาไม่ใช่พาสต้าอย่างแน่นอน

รูปถ่ายอันเลือนลางที่แม่เก็บเอาไว้ในลิ้นชัก จนถึงตอนนี้เขายังจดจำใบหน้าของพ่อตัวเองได้ดี

“เลิกพูดมั่วๆ ได้แล้ว แม่ผมเป็นแฟนคลับคุณแล้วเรื่องวันนั้นมันก็เป็นแค่เหตุบังเอิญเท่านั้นแหละ ส่วนพ่อผมถึงผมจะจำหน้าเขาไม่ได้ แต่รูปถ่ายของพ่อผมที่ผมเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตไม่ใช่คุณแน่นอน”

แฟนมีตมองสำรวจพาสต้าหัวจรดเท้า แล้วมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกด้านหลัง ทั้งสองคนไม่ได้มีความคล้ายกันเลยสักนิด

ทั้งโครงหน้า รูปร่าง แขน ขา ตา หู จมูก ปาก แล้วจะเอาอะไรมาเชื่อว่าเป็นพ่อลูกกัน

“ก็ผมบอกว่าอาจจะไง ผมกับแม่คุณเราคบกันแต่พอมาเป็นดาราเราก็เลยต้องปิดข่าวเอาไว้เพราะความเป็นคนมีชื่อเสียงของผมเองเลยทำให้เราบอกใครไม่ได้ ส่วนเรื่องรูปพ่อคุณคุณแน่ใจได้ไง ในเมื่อคุณก็ไม่เคยเจอพ่อคุณเหมือนกัน”

แฟนมีตนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของพาสต้า

เขาไม่ได้เชื่อเรื่องที่พาสต้าบอกว่าเขาคือพ่อแท้ๆ แต่เพราะสิ่งที่เขาพูดว่าแฟนมีตไม่เคยเจอพ่อเลยสักครั้งมันถูกต้อง แต่เขาก็ยังมั่นใจว่าแม่ไม่มีทางโกหกเขาอย่างแน่นอน

เรื่องราวของพ่อที่รู้มาเพียงน้อยนิด คือพ่อของเขาชื่อจอมและทิ้งเขาไป โดยที่แม่ไม่เคยเล่าเรื่องอื่นให้ฟังเลย ท่านบอกแค่เพียงว่าให้รับรู้ว่าเขาเป็นลูกของท่านก็พอแล้ว

ฉะนั้น ต่อให้เรื่องที่พาสต้าบอกว่าเขาอาจจะเป็นพ่อของแฟนมีต เขาเองก็คงตอบอะไรไม่ได้อยู่ดีว่าจริง หรือไม่จริง

“คนที่รู้ความจริงก็คือแม่คุณไงครับ..แฟนมีต”

แฟนมีตหันไปสบตาพาสต้า

“เรื่องพ่อผมผมไม่ติดใจอะไรหรอกนะ เพราะก็ผ่านมาโคตรจะนาน และผมก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่คุณ แม่ไม่เคยพูดถึงคุณเลยด้วยซ้ำ”

“นั่นสิ..เป็นแฟนคลับที่คลั่งผมมาก ทำไมไม่พูดถึงผมบ้างล่ะ? ของที่ระลึกอะไรเกี่ยวกับตัวผมก็ไม่เห็นเก็บสะสมไว้เหมือนอย่างที่แฟนคลับคนอื่นๆ เขาชอบทำกันเลยนะครับ"

“...” แฟนมีตนิ่งอึ้งเพราะตอบคำถามนี้ไม่ได้เช่นกัน

“แปลกๆ ใช่ไหม?”

“แม่ผมเขาอาจจะทิ้งไปแล้วก็ได้ เรื่องมันก็นานมาแล้ว”

“ก็เป็นไปได้..หรือเขาอาจจะไม่ได้เป็นแฟนคลับของผมตั้งแต่แรกไงครับ”

“พอ!! เลิกปั่นประสาทกันสักที ตายแล้วก็ไปเกิด ส่วนผมยังไม่ตายและตอนนี้อยากอยู่เงียบๆ”

แฟนมีตบอกปัดแล้วเตรียมเดินหนีเพราะรู้สึกเหมือนยิ่งคุยในหัวกลับยิ่งเต็มไปด้วยความสับสน

การที่พาสต้าจะมาเป็นพ่อของเขามันอาจจะเชื่อได้ยาก แต่คนที่ไม่มีความทรงจำอะไรในอดีตเกี่ยวกับเรื่องของพ่อเลย ย่อมมีความรู้สึกหวั่นไหวเป็นธรรมดา

“แฟนมีต....”

“พาสต้าฟังนะ คุณตายไปแล้ว นี่มันไม่ใช่หนัง ไม่ใช่ละครที่ผมจะมาทำภารกิจช่วยผีตามหาร่างแล้วทำให้ฟื้นคืนชีพ ผมเป็นผู้ชายธรรมดาที่เพิ่งจะอายุ 25 ไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ที่บังเอิญมาเห็นผีอย่างคุณ! คุณเข้าใจใช่ไหม”

แฟนมีตร่ายให้พาสต้าฟังอย่างหมดความอดทน...

แทบจะเป็นการใช้เหตุผลที่เหนื่อยที่สุดตั้งแต่เขามีชีวิตมา

“อ้อ หรือต่อให้คุณไม่ได้ตายอย่างที่บอกจริงๆ ป่านนี้ร่างของคุณที่นอนอยู่มันจะเป็นแบบไหนล่ะ นี่มัน 25 ปีมาแล้วนะไม่ใช่ 25วัน ผมว่ามันคงเน่าไม่เหลืออะไรแล้ว ไปขุดซากขึ้นมาจะจำตัวเองได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย”

“......”

แล้วความเงียบก็กลับมาปกคลุมในห้องนอนอีกครั้ง พร้อมกับวิญญาณของพาสต้าที่หายไป

แฟนมีตเริ่มฉุกคิดขึ้นมาว่าตนพูดแรงไปหรือเปล่า..

:

:

:

“พาสตา...พาสต้า...อยู่ไหนอ่ะ ออกมาหน่อย”

“........”

“พาสต้า......พาส...”

แล้วสายตาของชายหนุ่มก็เหลือบไปเห็นเงาดำที่นอกระเบียง

“พาสต้าคือผม..”

“คุณไม่ใช่คนที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เลยคิดจะพูดอะไรก็ได้งั้นเหรอครับ ถ้าคุณเป็นผมที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยมาตลอด 25 ปี แล้ววันหนึ่งมีคนมองเห็นคุณอย่างที่คุณหวังมาตลอด คุณรู้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหน”

น้ำเสียงเศร้าสร้อยของพาสต้าทำเขารู้สึกผิดเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

แฟนมีตยอมรับว่าตัวเองเป็นคนปากเสีย และบางทีก็พูดออกไปไม่ทันคิด พาสต้าคงจะรู้สึกแย่มากจริงๆ เพราะถ้าเขาเป็นแบบพาสต้าเขายังนึกภาพไม่ออกเลยว่า 25 ปี มันยาวนานแค่ไหนกับการอยู่ตรงนั้น

“ผมไม่ได้หวังอะไรเลยนะแฟนมีต ต่อให้ร่างผมเน่าเฟะจริงอย่างที่คุณบอกแต่อย่างน้อยผมอาจจะได้รู้เหตุผลว่าทำไมผมไปไหนไม่ได้ และจะให้ผมต้องพูดกี่ครั้งผมก็ยังยืนยันคำเดิม ผมยังไม่ตาย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผม...ยังไม่ตาย!”

พาสต้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา เป็นครั้งแรกที่แฟนมีตได้มองดวงตาสีดำนั่นชัดๆ นัยน์ตาดำขลับที่เต็มไปด้วยความหวังแต่ก็ปนไปด้วยความเศร้า

คนที่ยังไม่ตายแต่วิญญาณหลุดออกมาจากร่างตั้ง 25 ปี?? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

“แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ผมว่าผมไม่ควรมารบกวน..”

“ผมแค่ช่วยตามหาร่างคุณให้เจอมันก็จบใช่ไหม?”

พาสต้าพยักหน้าตามช้าๆ

“แล้วหลังจากเจอแล้วเราก็ต่างคนต่างอยู่นะ ต่อให้วันนั้นคุณจะกลับเข้าร่างได้หรือไม่ได้ก็ตาม หรือแม้แต่เราตามจนแน่ใจว่าคุณอาจจะตายไปแล้ว เราก็จะไม่เกี่ยวข้องกันอีก”

พาสต้าพยักหน้าอีกครั้ง

“แล้วเรื่องที่ผมอาจจะเป็นพ่อคุณ...”

:

- TBC -

#hgdคุณผีที่รัก