Kabanata 7

Sa wakas, ayos na ang bahay, at huminga nang maluwag si Chloe.

Parang isang malaking bigat ang naalis mula sa kanya sa isang iglap.

Habang nilalagdaan ang mga papeles, napagtanto niya na ang petsa ng deadline para sa huling paperwork ng real estate ay pareho ng araw ng kanyang pag-alis.

Tamang-tama ang timing. Ibig sabihin, maiiwasan niya ang nakakahiya na pamamaalam kina Andrew at Stephen.

Pirmahan ang kanyang pangalan, naramdaman ni Chloe ang agos ng ginhawa. Halos lahat ay nasa likuran na niya.

May isa pang bagay na kailangang gawin.

Pumunta siya sa mall, pumili ng isang makinis na masahe at isang astig na pares ng pulseras bago nagpunta sa bahay ni Natalie.

Sa sandaling pumasok siya sa pinto, niyakap siya ni Natalie nang mahigpit.

"Chloe, napakahirap pakawalan ka. Matagal ka nang bahagi ng Marina City, at minahal na kita na parang sarili ko. Ang magiging pakiramdam ay sobrang kawalan nang wala ka," sabi ni Natalie, ang boses niya ay puno ng damdamin habang hawak-hawak ang kamay ni Chloe.

Naramdaman ni Chloe ang isang buo sa kanyang lalamunan ngunit nagawa pa ring ngumiti ng nakakaaliw. "Miss na rin kita, Tita Natalie, pero hey, pamilya tayo, di ba? Mga eroplano, tren—madali lang 'yan. Magkikita tayo sa mga holiday, sigurado."

Tumango si Natalie, ang kanyang mga luha ay napalitan ng ngiti, at itinulak si Chloe sa sopa. "Dito ka muna, bata. Nag-leave ako ng ilang araw para sa'yo. Mag-stay ka dito, at lulutoin ko lahat ng paborito mo!"

Bago pa makapagprotesta si Chloe, tumakbo na si Natalie papuntang kusina, at hindi nagtagal ay bumalik na may dalang handa ng mga paboritong putahe ni Chloe, lahat ay sinamahan ng kanyang mainit at nakakahawang tawa.

Pinanood siya ni Chloe, isang ngiti ang kumalat sa kanyang mukha.

Alam niyang walang silbi ang makipagtalo kay Natalie. Ang ilang araw pa roon ay hindi naman masama. Ito na ang pinakamaliit na magagawa niya para makasama siya.

Tumingin si Chloe sa orasan at alam niyang hindi na niya ito maiiwasan. Sa mabigat na puso, humarap siya kay Natalie.

Kailangan ko nang umalis. Sa loob ng tatlong araw, nasa Kingston City na ako, ikakasal na.

Natalie pinigilan ang pag-iyak at tumango, ang kanyang mga kamay ay itinutulak ang isang sobre papunta kay Chloe. "Mayroon akong tatlong operasyon sa araw na iyon, at hindi ko maiiwasan ang mga ito. Tanggapin mo ito bilang munting regalo mula sa akin, okay? Chloe, pangako mo sa akin na hahanapin mo ang iyong kaligayahan."

Puno ng luha ang mga mata ni Chloe nang kunin niya ang sobre. "Gagawin ko. Siguro naman maganda ang napili ni Lolo, di ba?"

Kakatapos lang ng tunog ng elevator, at lumabas sina Andrew at Stephen, nasa magkabilang gilid ni Helen.

Nahuli nila ang huling bahagi ng emosyonal na pamamaalam at nakaramdam ng kirot sa kanilang mga puso. "Chloe, ano bang nangyayari sa mga luha mo?"

Mabilis na pinunasan ni Chloe ang kanyang mga mata at nagawang ngumiti. "Oh, wala lang. Hindi ko pa kasi nakita ang tita ko sa matagal na panahon, at mahirap magpaalam, alam mo?"

Pinalabas nina Andrew at Stephen ang hiningang hindi nila alam na kanilang pinipigil.

Nawala ang kanilang pag-aalala. "Mga kapitbahay tayo dito sa Marina City. Kung namimiss niyo kami, dumaan lang kayo kahit kailan."

Pinanood ni Natalie ang dalawa, walang kaalam-alam sa tunay na kwento. Nagtataka siya kung paano sila magre-react kung malaman nila. Halos masabi na niya ang lahat pero nahuli ang sarili.

Si Chloe, na ramdam ang panganib, ay mabilis na inilipat ang usapan kay Helen. "Ano'ng nangyayari sa inyo?"

Andrew at Stephen ay nagising mula sa kanilang pagkakalugmok, isang saglit na takot ang lumabas sa kanilang mga mukha habang nagkakagulo-gulo ang kanilang mga salita, sinusubukang ipaliwanag.

"Ngayon ay Araw ng Pasasalamat, at si Helen ay nag-iisa, medyo malungkot. Kaya, nagpasya kaming ibalik siya para makisaya sa aming pagdiriwang," paliwanag nila.

"Oo, at huwag kang magagalit, tinawagan ka rin namin, pero hindi ka sumagot.”

Ang kanilang takot ay medyo nakakatawa, isaalang-alang ang mga nakaraang Thanksgiving kung saan halos magkasalubong sila sa pagdadala sa kanya pauwi.

Sa isang piyesta na tungkol sa pagsasama-sama ng pamilya, ang pag-uwi ng isang babae ay parang hindi opisyal na paraan ng pagsasabi, 'Siya na ang para sa akin'.

Si Chloe ay naipit sa gitna, lumilipat-lipat mula sa bahay ng mga Lewis at pagkatapos ay sa mga Jones.

Gayunpaman, noong Thanksgiving na iyon, pareho silang dumating kasama si Helen.

Malinaw at maliwanag ang mensahe, kahit na walang nagsabi nito nang malakas.

Chloe nanatiling kalmado, bagaman. "Nakuha ko na, mukhang maganda. Mag-enjoy ka. Kailangan ko nang mag-empake."

Sa ganun, handa na siyang umalis at sumakay ng sasakyan.

Noong mga sandaling iyon, parehong pinigilan sina Andrew at Stephen siya sa kanyang paglalakad.

"Chloe!"

"Chloe!"