Sorry, pero Hindi Ikaw Ang Groom Ko

"Gagawin ko na, Mom. Papakasalan ko na ang lalaking napili mo para sa akin," sabi ko.

Sa madilim na sala, matigas at malungkot ang tunog ng boses ko.

Nagulat si Mom nang marinig niyang pumapayag akong tuparin ang plano niyang kasal noon. "Akala ko ayaw mong gawin 'to? Bakit ka pumapayag ngayon?

"Ang kasal ay hindi biro, Vicky. Kahit hindi ka magpakasal, wala akong problema roon. Ang gusto ko lang ay maging masaya ka. Sigurado ka ba talaga sa desisyon mo? Huwag kang magpadalos-dalos."

Napaluha ako sa sinabi niya. "Naisip ko na nang mabuti, Mom. Maari n’yo nang ituloy 'yung paghahanda para sa kasal."

Alam ni Mom na masama ang loob ko. Pagkatapos ng sandaling katahimikan, sinubukan niyang pagaanin ang pakiramdam ko. "Matagal na naming alam ng dad mo na hindi magtatagal ang relasyon ninyo ni Isaac.

"Matagal mo na siyang kasama, pero hanggang ngayon ayaw pa rin niyang gawing opisyal ang relasyon ninyo o ipakilala ka sa pamilya niya."

Napakasakit pakinggan ng mga salitang iyon. Lumalabas na nakikita ng lahat ang katotohanan, maliban sa akin.

"Pareho kaming naniniwala ng dad mo na magiging napakabuting asawa sa'yo si Henry Langford.

"Bagama’t hindi namin kayang masiguro ang lahat, sigurado kami na isa siyang mabait na tao, mula sa isang kagalang-galang na pamilya. Deserve mo 'yung the best, Vicky."

Huminga ako nang malalim. "Salamat, Mom. Magtitiwala ako sa inyo ni Dad."

"Gusto mo bang i-set up ko na ang meet-up ninyo ni Henry?" tanong ni Mom.

"Huwag na. Ipaubaya ko na sa inyo ang plano para sa kasal," sagot ko.

Pagkababa ng tawag, biglang lumitaw si Isaac Emerson sa likuran ko, may bitbit na maliit na cake. Nagtanong siya, "Anong kasal 'yan? Sino ang ikakasal?"

Kasal ko iyon. Ako ang ikakasal.

Hindi ko magawang bigkasin nang malinaw ang mga salita, kaya tahimik lang akong sumagot. Umiling ako. "Wala 'yun. May kaibigan lang akong ikakasal."

Pagkasabi ko niyon, napansin kong tila luminaw ang ekspresyon niya, at nakaramdam ako ng pait sa puso ko.

Ninerbiyos ba siya dahil inakala niyang pipilitin ko siyang magpakasal sa akin, o dahil inisip niyang baka nalaman ko na ang balak niyang magpakasal sa sekretarya niyang si Jenny Stone?

"Binilhan kita ng paborito mong cake mula sa bakery na gusto mo. Gusto mo bang kainin na ngayon?" tanong ni Isaac.

Sa nakaraang mga buwan, palagi siyang may dalang paboritong meryenda para sa akin pag-uwi. Kahit hindi madalas na swak sa panlasa ko, ‘yung effort niya ang mas mahalaga—‘yung pakiramdam na inaalala at iniisip ka ng taong mahal mo.

Pero ngayon, nang makita ko 'yung kahon ng cake, wala akong nadamang iba kundi pang-aasar.

Hindi pa matagal nang makita ko 'yung mga Instagram story ni Jenny na dati'y naka-private, bigla niyang ginawang public. Nang mapanood ko 'yung ilan, hindi ko na kinaya pang ituloy.

Doon ko nalaman na isa lang pala akong katawa-tawang palabas.

Lumabas na ang cake ay paborito ni Jenny—at hindi lang 'yun. Lahat ng meryenda’t dessert na iniuuwi niya sa akin ay paborito ni Jenny.

Pero ang pinakamasakit ay nang mapagtanto kong nagsimula lang siyang mag-uwi ng meryenda nang magsimula na ring magtrabaho sa kanya si Jenny.

Sino nga bang iniisip niya sa tuwing iniaabot niya sa akin ang pagkain? Ako ba—si Victoria Carter—o si Jenny?

Nilunok ko ang pait na nararamdaman at malamig kong sinabi, "Hindi ako mahilig sa matamis. Nakakasawa. Tigilan mo na 'yung pagbili niyan."

Hindi inasahan ni Isaac ang sagot kong iyon. Nagulat siya. "Bakit naman? Di ba palagi mo namang kinakain?"

Matagal na kaming magkasama, pero kung talagang pinahalagahan niya ako, hindi ba niya mapapansing hindi ako mahilig sa sobrang tamis?

Nakakapagod nang magpaliwanag. Madali na lang para sa akin ang magparaya.

Hindi na ako nakipagtalo. "Nag-iba na kasi 'yung panlasa ko kamakailan," maikli kong sabi.