Kabanata 8

Huminto si Chloe at mukhang nahulog ang mga lalaki nang makita nilang hindi siya galit.

Lumapit si Andrew, hinawakan ang kanyang kamay. "Kalimutan mo na ang pag-iimpake. Ang dami masyadong abala niyan. Ipapaabot ko na lang sa driver natin mamaya, at sabay na nating ililipat ang mga gamit mo sa bagong lugar."

Tumango si Stephen na parang isa sa mga bobblehead.

Sa sandaling iyon, halos makita ni Chloe kung paano siya tinitingnan noon, parang siya lang ang nasa mundo nila.

Noong mga bata pa sila, sapat na ang mag-usap at magtawanan. Gayunpaman, ang mga pangakong iyon noong pagkabata ay mga salitang naglaho sa hangin.

Tumingin si Chloe kay Helen, umiling, at sinabi, "Walang kailangan. May mga bagay akong dapat ayusin mag-isa."

Nang hindi naghihintay ng sagot, lumiko siya at umalis.

Katatapos lang ni Chloe na mag-ayos sa kanyang kwarto, nag-refresh, at nahulog sa kanyang kama nang mag-vibrate ang kanyang telepono sa isang tawag mula kay Helen.

Ang boses ni Helen, matamis at mayabang, ay dumaloy sa linya.

"Chloe, guess what? Binisita ko ang mga Lewis at Jones ngayong gabi, at parehong sobrang bait ng mga magulang nina Andrew at Stephen sa akin. Inilabas pa nila ang kanilang mga mahalagang kayamanan ng pamilya, sinabing gusto nila itong ipagkaloob sa akin. Sa tingin mo ba may pinapahiwatig sila—"

Pinutol siya ni Chloe, ang boses niya ay kalmado at walang pakialam. "Tingnan mo, wala akong pakialam sa pag-akyat mo sa lipunan. Itigil mo na, hindi ko yan pakialam."

Sa ganun, tinapos niya ang tawag.

Ang araw bago ang kanyang pag-alis, lumabas si Chloe sa mundo. Nakapagplano na siyang makipagkita sa kanyang bestfriend, si Melissa Jensen, sa tanghalian.

Ang mga kaibigan ay isang bihirang yaman para kay Chloe sa Marina City dahil pinigilan siya nina Andrew at Stephen sa buong buhay niya. Walang mga boyfriend, walang mga liham ng pag-ibig mula sa mga tagahanga, at pati na rin ang kanilang sinasabi sa mga kaibigan niyang babae.

Magre-reklamo sila, "Chloe, hindi ba sapat na kami para sa'yo? Ang galing-galing mo, sigurado kaming pati mga babae may crush sa'yo."

Ang pagkakahawak nila sa kanyang buhay ay nakabibingi, nais nilang siya'y tanging para sa kanila lamang. Gayunpaman, naroon sila, sila pa ang nagtutulak sa kanya palayo.

Sa isang sikat na internasyonal na bistro, nandoon na si Melissa, naghihintay.

Sa sandaling nakita niya si Chloe, niyakap niya ito ng mahigpit, ang lungkot ng nalalapit na pamamaalam ay ramdam sa kanyang yakap.

“Chloe, hindi ako makapaniwala na babalik ka na sa Kingston City para magpakasal. Mamimiss kita ng sobra. Palagi kong naisip na mag-aasawa ka kay Andrew o Stephen at gagawin mong tahanan ang Marina City. Sana nagpatuloy pa rin ang mga adventures natin.”

Si Chloe ay nagbigay ng maliit na ngiti na puno ng kaalaman. "May mga landas sila, at may sarili akong landas."

Medyo nalungkot si Melissa doon.

Pagkatapos, may masungit na mukha, binanggit niya si Helen. "Palagi kang mabait kay Helen, at siya lang—"

Pinutol siya ni Chloe ng isang magaan na tawa. "Kalilimutan mo na siya. Hindi siya karapat-dapat sa oras natin. Kapag kasal na ako, mawawala na siya sa buhay ko nang tuluyan, at hindi na magiging problema ang kanyang drama."

Gayunpaman, sa kalooban ng tadhana, pumasok si Helen sa restawran. Ang mesa nina Chloe at Melissa ay nasa tabi ng pinto, kaya nahuli lang niya ang kalahating usapan.

Dahil sa pagkamausisa, nilapitan niya ang magkapareha at tinanong, "Chloe, sino ang ikakasal? Pwede ba akong sumama? Wala pa akong nabisitang kasal!"

Hindi na bago kay Chloe ang mga isyu sa hangganan ni Helen, pero marahil sanay na siya sa mga kalokohan nito. Sa kanyang nalalapit na pag-alis, nanatili siyang kalmado at mahinahon.

Si Melissa, gayunpaman, ay hindi pumayag. Ipinagpag niya ang kanyang kubyertos at binitiwan si Helen ng isang matinding tingin.

"Aking kasal ito, at hindi, hindi ka imbitado! Masaya ka na? Seryoso, hindi ka ba nagmamalasakit sa sarili mong buhay? Magkaibigan ba tayo o ano? Para kang taong tikman ang tira-tirang pagkain mula sa garbage truck para lang masatisfy ang iyong kuryosidad."

Tumaas ang boses ni Melissa, ang kanyang mga salita'y mapanakit. Si Helen ay napaatras na parang tinamaan, ang mga luha ay pumatak at umagos.

Umiyak siya, humarap kina Andrew at Stephen, na bagong pasok, ang kanyang malalaking mata ay puno ng tahimik na pakiusap para sa tulong.

Pumasok si Andrew, na walang kaalam-alam sa nangyari, ngunit ang makita si Helen na mukhang nawawala at malungkot ay labis na tumama sa kanya. Nang walang pag-iisip, nagalit siya at niyakap siya nang mahigpit upang magbigay ng kaaliwan.

"Basta nandito ako, puwede kang pumunta sa kahit anong kasal na gusto mo, sabihin mo lang.”

Sumingit si Stephen nang may mas malaking sigasig. "Huwag mo akong kalimutan! Ang mga kasalan ay maliit na bagay lang. Gusto mo ng mga bituin? Aakyat ako sa langit at kukunin ang pinakamakinang na isa para sa'yo. Kalimutan mo na ang mga walang kwentang iyon."

Ang dalawang lalaki, na nasa magkabilang gilid niya, ay sa wakas ay nagawang gawing tawa ang mga luha ni Helen.