ตอนที่ 2 - อ้ายคนจนจำต้องทนทำงานหาเงิน 100%

อ้ายคนจนจำต้องทนทำงานหาเงิน

----------------------

วันนี้ฉันไม่มีเรียนแต่ก็ตั้งใจตื่นเช้ามาทำของอร่อยให้เขา เน้นเป็นเมนูของว่างซะส่วนใหญ่

ไก่ทอดแป้งกรอบ ๆ ฟู ๆ ทานกับทาร์ทาร์ซอสเข้ากันดีเป็นที่สุด

ทำเสร็จก็จัดใส่กล่องแล้วขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจไปมหา'ลัย ตอนเช้าเป็นเวลาเดียวที่ไม่ต้องลุ้นว่าจะได้เจอเขาหรือไม่เพราะได้เจอแน่ ๆ ขอแค่กะเวลาให้ถูก

มาจอดรถรออยู่ที่เดิม ข่าวว่าเข้าหน้าฝนอย่างเต็มรูปแบบแต่แดดจ้าจนน่าใจหายเลยล่

ะคะคุณผู้ชม จะตกเมื่อไรโทรบอกด้วยแล้วกัน

ระหว่างรอก็มีรถเลี้ยวเข้ามาจอดอยู่เรื่อย ๆ เท่าที่สังเกตไม่มีใครจอดตรงที่ของเขาเลยนะ ต้องบอกว่าที่ของทั้งแก๊งมากกว่า ที่จอดหกช่องว่างหมดเลย

ความอิทธิพลนี้นั้น...

มันช่างน่ากลัวววว

"อ้าว! เธอที่โรงอาหารวันนั้นหนิ" ชายหนุ่มหน้าตาดีแต่ขี้เผือกซึ่งฉันจำได้นะจ๊ะ เดินเข้ามาทัก 

นี่ไม่ได้พูดอะไรทำเพียงแค่มองนิ่ง ๆ คอยดูสิต้องถามแน่ว่ามาทำอะไร หรือไม่ก็มาหา เตย์ ทมโภลี ใช่ไหม เป็นอะไรกัน บลา ๆ ๆ

"มาหา เตย์ ทมโภลี เหรอ" 

น่ะ! ขาดคำซะที่ไหน 

"ใช่ มีอะไรกับเราหรือเปล่า"

"เปล่า เธอน่ารักดีเลยอยากรู้จัก"

น่ารัก? มาเวย์สินะ เหอะ! ของมันแน่อยู่แล้วพ่อคุณ ฉันทั้งน่ารักทั้งจิ้มลิ้มไม่มีใครเกินหรอก

ยืนยืดอกเลย มีความภูมิใจที่ถูกชม ซึ่งนาน ๆ ทีจะมีคนพูดแบบนี้ รู้สึกดีเหมือนกันนะคะคุณชม คิคิ

"ถ้าเป็นแค่เพื่อนกันงั้นผมก็จีบได้ดิ"

โหย คนแรกเลยไหมเนี่ยที่อยากจีบฉัน น้ำตาจะไหลของจริง ในที่สุดก็มีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามซะที ที่ผ่านมาอย่าว่าแต่ขอจีบเลย ชายตามองยังไม่มีสักคน

"จีบได้แต่จะติดไหมไม่รู้นะ เพราะเรามีคนที่รักอยู่แล้ว อย่ามาเสียเวลาเลยดีกว่า"

"เตย์ ทมโภลี เหรอ" วกกลับมาที่พ่อยอดดวงใจของฉันอีกละ

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"

"อ้าว! แล้วไหนบอกเพื่อนกัน เธอไม่รู้เหรอว่าเตย์มีคนที่รักอยู่แล้ว เขารู้กันทั้งมหา'ลัย"

ใครวะ?

ในฐานะที่ตามเขามาสี่ปี ไม่ยักกะรู้ว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว เขาไม่เคยคบใครด้วยซ้ำ

"ทำหน้างงใหญ่เลย แสดงว่าไม่รู้จริง ๆ สินะ"

"อ่า... ไม่รู้อะ บอกหน่อยสิว่าใคร"

"จิ๊ จิ๊ น่าสงสารจริง ๆ รักคนที่ไม่ควรรัก งั้นผมจะบอกให้ว่าคนที่ เตย์ ทมโภลี รักน่ะคือใคร"

อึก!

ลุ้นมากฮะ ใครกันหนอ...

ฉันคิดว่าตัวเองเป็น No.1 ที่รู้เกี่ยวกับเขามากที่สุดแล้วนะ ยังมีเรื่องที่ไม่เคยรู้อีกเหรอเนี่ย แล้วแม่งเป็นเรื่องที่สำคัญสุด ๆ อย่างการมีคนรัก

โอ๊ย โอ๊ย เจ็บกระดองใจ

แปล๊บ... แปล๊บ

"เธอคนนั้นคือ จันทร์เจ้า เนตรนรินทร์ ดาวมหา'ลัยปีที่แล้วคนนั้นไง คณะนิเทศน่ะ"

อ๋าาาาา แม่สาวสุดสวยดาวมหา'ลัยชื่อดังคนนั้นนั่นเองที่ไปแลกเปลี่ยนอยู่สิงคโปร์หนึ่งปี แว่ว ๆ ว่าจะกลับมาเดือนหน้า แต่นั่นมันก็แค่คู่จิ้นไม่ใช่เหรอ เพราะช่วงที่พ่อยอดรักยอดดวงใจได้ตำแหน่งเดือนมหา'ลัยทั้งคู่ร่วมงานกันบ่อยมากจนคนเข้าใจผิดคิดว่าคบกันเพราะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด

ขนาดฉันเองยังไหลไปกับข่าวบ้า ๆ พวกนั้นจนร้องห่มร้องไห้กินไม่ได้นอนไม่หลับ ตอนนั้นเตย์แก้ข่าวว่าไม่ได้เป็นอะไรกันประจวบกับที่จบปีหนึ่งพอดี แล้วจันทร์เจ้าคนนั้นก็บินไปแลกเปลี่ยน ข่าวจึงเงียบไปไม่มีใครสนใจอะไรอีก

"เตย์ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"เชื่อก็บ้าละ รู้หรือเปล่าว่าครอบครัวของสองคนนั้นรู้จักกันด้วยนะ"

"แล้วยังไง ครอบครัวรู้จักกันเลยต้องคบกันเหรอ บ้าบอ"

"แค่อยากให้เผื่อใจไว้ไง"

"จ้า ๆ ขอบใจมาก"

"ถ้าไม่ติดอะไรลองเปิดใจให้ผมดูก็ได้ รับรองจะไม่ทำให้ผิดหวัง" ยักคิ้วเก๊กเท่ไปอีกพ่อคุณ แต่เอาจริงโกรธไม่ลง แค่หมั่นไส้อยากยกเท้าเตะก้นสักที

"เหอะ!" ฉันกอดอกเชิดหน้า

"ฮ่า ๆ ผมไปแล้ว ยินดีที่ได้คุยกันน้าคนน่ารัก" ไม่พูดเปล่ายื่นมือมาจับหัวเราอีก ผมที่จัดทรงมาอย่างดีชี้ ๆ ยุ่ง ๆ ไปหมด

"โว้ยยยย ไปไกล ๆ เลยนะตาบ้า!"

"กร๊ากกกก บ๊ายบาย"

เอาเถอะ! เรื่องคนรักอะไรนั่นไม่ใช่เรื่องจริงอยู่แล้ว ฉันไม่คิดมากหรอก

พอตาบ้านั่นไปได้ไม่นาน เตย์ ทมโภลี พ่อยอดยาหยีคนดีของฉันก็มา วันนี้เปลี่ยนรถอีกแล้ว รถสปอร์ตสีแดงแสบตาบาดใจ นี่เขามีรถกี่คันกันแน่เนี่ย ไม่รวยจริงทำไม่ได้นะคะ

ด้วยความไม่มีเรียนฉันเลยใส่แค่เสื้อบอลแมนยูกับกางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้าคอนเวิร์สสีดำ ซอรี่พอดีพี่ไม่ใช่สายหวาน ผมหยิกเป็นลอนธรรมชาติจัดทรงยากเหลือเกิน

ทันทีที่รถจอดเข้าซองสนิทฉันก็มายืนรอประชิดเป็นที่เรียบร้อย ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสดใสสู้กับแสงแดดอันร้อนแรงแต่เช้า

"สวัสดีค่ะเตย์" คนอะไรหล๊อหล่อ มองไม่เบื่อเลยสักนิด อยากครอบครอง อยากกอด อยากจุ๊บ ๆ ที่แก้ม ฮืมมม มันเขี้ยว!

ฉันยื่นถุงอาหารให้ ตัวของเขาสูงแตะร้อยแปดสิบหกเซนติเมตร รูปร่างดีตามแบบฉบับคนขยันออกกำลังกาย เป็นนายแบบได้สบาย ๆ เลยล่ะ

"มันคืออะไร" เขาเอ่ยถามพลางมองของในถุง

"ไก่ทอดกับทาร์ทาร์ซอสค่ะ"

"ทำเอง?"

"อื้อ ปอเปี๊ยะเมื่อวานได้ทานไหม" ไม่รู้ทำไมถึงได้ลุ้นกับคำตอบของเขานัก 

"อร่อยดี" เขาบอก

เพียงเท่านี้ก็ทำให้ฉันฉีกยิ้มกว้างอย่างสุขใจ กระโดดกอดเขาอย่างเผลอตัว ก่อนจะรีบถอยออกพร้อมเอ่ยขอโทษเสียงเบา เกาแก้มแก้เขิน และแอบหวั่นเล็ก ๆ ว่าเขาจะไม่โอเค

แต่ฉันคงคิดมากไป พอมองหน้าก็พบว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เรียบนิ่งราวกับถูกสตัฟฟ์เอาไว้ ฮู่ว~ โล่งใจไปที

"ทานให้อร่อยนะคะ เราไปล่ะ"

โบกมือลา แม้จะเสียดายแต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ชวนคุยอะไรให้มากความ เวลาและโอกาสยังมีอีกมาก ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า

.

.

.

17 : 10 น.

เดินทางมายังร้านกาแฟเร็วกว่าเวลาเข้างานสองชั่วโมง พี่พนักงานกำลังหัวหมุนเพราะลูกค้าเต็มร้านเลยตอนนี้

"มาเร็วเชียว เดี๋ยวผู้จัดการจะเข้ามาตอนหกโมงครึ่ง ระหว่างนี้ช่วยพี่หน่อยได้ไหม ขอล่ะพี่จะตายแล้ว อ๊าาาา" พี่พนักงานเว้าวอน ทั้งทำทั้งเสิร์ฟเหนื่อยตาย ร้านไม่ใหญ่ก็จริงแต่พอลูกค้าเข้าเยอะเอาอะไรมาทำทัน

"ให้กิ๋งทำอะไรดีคะ"

จากนั้นความหัวหมุนก็เริ่มต้นขึ้น ลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ต่างจากเมื่อวานแทบไม่มีลูกค้าเลย แปลกมาก! มันยังไงแน่เนี่ย

กว่าลูกค้าจะซาก็ปาไปหกโมงกว่า ผู้จัดการมาถึงยังต้องช่วยกันเลยคิดดู พอร้านโล่งต่างคนต่างหมดสภาพ นั่งพักไม่เอาอะไรอีกแล้ว

ป๋ากับหม่าม้าจะรู้ไหมว่าการเรียนแฟชั่นมันไม่ใช่เรื่องง่าย มันต้องใช้ทั้งเงินแล้วก็เวลา เรื่องนอนพักผ่อนอย่าได้ฝัน แต่มันก็ต้องสู้เพราะเลือกเรียนแล้วหนิ สุดท้ายก็ได้แค่บ่นแล้วก็บ่น

เมื่อหายเหนื่อยผู้จัดการลุกไปเอาชุดพนักงานมาให้ ส่วนฉันก็ส่งเอกสารสมัครงาน เรียบร้อยก็สอนงานกันต่อทันที

กะกลางคืนเนี่ยที่ร้านเขาเปิดขายอาหารง่าย ๆ แต่ละคืนก็จะติดป้ายเมนูเอาไว้ อย่างของวันนี้เป็นข้าวผัดปู แซนวิสแฮมชีส เกี๊ยวน้ำ แล้วก็ผัดซีอิ๊วหมู

แน่นอนฉันทำเป็นหมดทุกเมนู ให้มันรู้ไปว่าลูกสาวแม่ค้าขายบะหมี่จะทำไม่ได้ ขอบคุณที่ตอนเด็กรักการกินเลยเรียนรู้ที่จะหัดทำทุกเมนู ส่วนเมนูเครื่องดื่มตัดเหลือแค่เอสเปรสโซ่กับน้ำผลไม้ปั้น 

หน้าที่หลักมีแค่นี้ ฉันคิดว่ากะกลางคืนไม่น่าจะยุ่งเท่ากลางวัน ระแวกนี้นอกจากคอนโดหรูที่ตั้งอยู่ข้างกันแล้วก็ยังมีซุปเปอร์มาร์เก็ต อพาร์ทเมนท์หรู ร้านสะดวกซื้อ สำนักงานต่าง ๆ สวนสาธารณะ ซึ่งทั้งหมดมีเจ้าของเป็นคนเดียวกัน

ผู้จัดการบอกว่าคุณเจ้าของเนี่ยยังมีแพลนจะสร้างคอนโดและอพาร์ทเมนท์เพิ่มอีก แล้วก็แพลนจะสร้างห้างสรรพสินค้าด้วย อยากทำให้เป็นอาณาจักรที่มีทุกอย่างครบครัน เพื่อความสะดวกสบายของลูกบ้าน

มีเงินอย่างเดียวไม่ได้ต้องคิดการณ์ไกลด้วยนะ ทำให้อยากเห็นเลยว่าคุณเจ้าของคนนั้นเป็นใคร คงจะเก่งงานบริหารแล้วก็ฉลาดหลักแหลมน่าดู

--------------------

---100%---