ตอนที่ 2 - อ้ายคนจนจำต้องทนทำงานหาเงิน 50%

อ้ายคนจนจำต้องทนทำงานหาเงิน

-------------------------

เมื่อวานจบลงตรงที่กินข้าวกลางวันกันเสร็จก็แยกย้าย น้ำตาจะไหลพ่อยอดรักยอดดวงใจเขาเย็นชาเหลือเกิน

ฉะนั้นเช้านี้ ณ ที่เดิมฉันมารอเขาพร้อมกับปอเปี๊ยะแสนอร่อยที่ตื่นมาผัดไส้ห่อแป้งเองตั้งแต่ตีสี่

เอิ่ม กับเรื่องเรียนเอ็งตั้งใจขนาดนี้ไหมกิ๋งงงงง

อุ๊ย! นั่น ๆ เขามาแล้ว เวลาดีเวลาเดิม เจ็ดโมงครึ่งไม่ขาดไม่เกิน

ยืนมองรถหรูที่ไม่ใช่คันเดียวกับเมื่อวานเลี้ยวเข้ามา คันสีขาวมุกของอีกเจ้าหนึ่ง ส่วนคันนี้เป็นสีดำของอีกเจ้าซึ่งเป็นซุปเปอร์คาร์สวยน่าทึ่ง

พอเห็นแบบนี้ก็ยิ่งเห็นถึงความต่างชั้น หันมองมอเตอร์ไซค์ฮ่างของตัวเองแล้วแก้มแดง เขิน ๆ อาย ๆ ยังไงก็ไม่รู้

รถยนต์ราคาแพงจอดสนิทที่จุดเดิม ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาทันทีที่เขาเปิดประตูลงมา

"สวัสดีค่ะเตย์" ทักทายเสียงใสด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แค่เห็นหน้าหล่อ ๆ ก็ชื่นใจมีแรงกลับไปเรียนแล้วจ้า

"ต้องทำแบบนี้ทุกวันด้วยเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ไล่สายตามองมานิ่ง ๆ ไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลย

"เพิ่งวันที่สองเองนะคะ ถ้าถามว่าจะทำแบบนี้ทุกวันเลยไหมก็ต้องขอตอบว่าใช่! เอานี่...วันนี้เป็นปอเปี๊ยะ" 

"ถ้าเอาไปทิ้งจะโกรธหรือเปล่า" เขารับไปถือไว้พร้อมกับเอ่ยถาม แววตาว่างเปล่ามาก ต่อให้ตอบว่าโกรธเขาก็คงไม่รู้สึกอะไรอยู่ดี

"ของกินดี ๆ ทำไมถึงต้องทิ้งด้วยล่ะ เพียงเพราะเธอไม่ชอบเราเหรอ"

และใช่จ้ะ! เขาไม่ตอบ

"เราจะทำมาให้แบบนี้ทุกวันแหละ ถ้าวันไหนเธอไม่อยากทานก็เอาให้คนอื่นก็ได้ แต่อย่าทิ้งเลยนะคะ"

"....."

"หรือว่าขนมจีบเมื่อวานเธอก็เอาทิ้งงั้นเหรอ!" แกล้งเบิกตาทำหน้าตกใจก่อนจะเบะปากเล็กน้อยให้รู้ว่ากำลังเสียใจ

"ไม่ใช่ ผมทาน..." เขาตอบเสียงติดกังวลเล็กน้อย

"อ้อ! งั้นก็แล้วไป" เปลี่ยนกลับมาฉีกยิ้มอย่างรวดเร็ว สร้างความสับสนให้เขาเป็นอย่างมาก

"แกล้งเหรอ" เขาถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พ่อหนุ่มจอมเย็นชาหน้าเดียวของฉัน ทีกับเพื่อนคือยิ้มง่ายคุยได้ พออยู่กับเราล่ะคีพนิ่งซะโอ้โหหหห

"ถ้าทิ้งเราเสียใจจริง ๆ ...ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ไม่ทิ้ง"

บทจะนิ่งก็นิ่ง บทจะเงียบก็เงียบ แต่ถึงกระนั้นวันนี้ก็ได้คุยกับเขาเยอะเลย มีปฏิสัมพันธ์เพิ่มมากขึ้นอีกนิดแล้วกุ๋งกิ๋ง

ดีใจจัง...

"มีอะไรอีกหรือเปล่า"

มัวแต่ดีใจจนเผลอรั้งเวลาเขาไว้

"อ๋อ! ไม่มีแล้วค่ะ งั้นเราไปก่อนนะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดี บ๊ายบายยยย"

ตารางเรียนของเขาวันนี้มีแค่คลาสเช้า ตอนบ่ายไม่มีเลยอดไปกินมื้อกลางวันด้วยกัน แงงงงงง เสียดายอ่าา

----------------------

----------------------

16 : 45 น.

ริอ่านจะไปเลี้ยงดูเขาแต่เงินในกระเป๋ามีไม่ถึงสามร้อย

เป็งเศร้าาาาาา

พรึ่บ!

"เฮ้อ!"

"เป็นอะไรกิ๋ง โอเคไหมเนี่ย" ชะเอมที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ หันมาถามพลางยื่นมือมาแตะที่แขน 

ฉันที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานกำลังเซ็งเพราะเงินไม่พอใช้ เงินจากการช่วยงานที่ร้านบะหมี่แค่ไม่กี่ชั่วโมงจะเอาอะไรมาพอยาไส้ 

คือฐานะทางบ้านไม่ได้ลำบากออกจะมีหน้ามีตาในสังคม ติดที่การเลี้ยงดูเนี่ยแหละที่แหวกแนว เลี้ยงแบบลูกชาวบ้านทั่วไป อยากได้อะไรต้องทำงานแลกเงิน ไม่มีคำว่าสบายเดินมาขอแล้วได้ไปฟรี ๆ เด็ดขาด

"ช็อตอะดิ มีงานอะไรแนะนำบ้างป่ะ?" ลุกขึ้นมานั่งดี ๆ ภายในห้องตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่คน ส่วนคนอื่น ๆ กลับกันไปหมดแล้ว

"ก็มีนะ แต่แกจะทำได้เหรอ"

"ขอฟังก่อนว่าเป็นงานอะไร"

"อ่า เป็นงานเสิร์ฟอาหารเสิร์ฟเครื่องดื่มที่คลับน่ะ เงินดีนะเราทำอยู่"

"คลับแถวไหน ใช่คลับที่เพิ่งเปิดเมื่อไม่นานมานี้ป่ะ?"

"อื้ม คลับนั้นนั่นแหละ ค่าแรงคิดเป็นรายชั่วโมง ชั่วโมงละสามร้อยรวมทิปที่ลูกค้าให้ก็พอได้อยู่นะ"

ชั่วโมงละสามร้อย... คือมันเยอะมากเลยนะ เท่ากัับค่าแรงขั้นต่ำเลยเหอะ พาร์ทไทม์ทั่วไปให้ชั่วโมงล่ะสี่สิบห้าเอง ไม่น่าเชื่อว่าแค่เสิร์ฟอาหารในคลับจะเงินดีขนาดนี้

"สนใจไหม ถ้าสนใจเดี๋ยวพาไปสมัครตอนนี้เลย"

"อืม... ค่าแรงมันเยอะไปหรือเปล่า ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ ๆ" อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี

"ก็ที่นั่นมีแต่ลูกค้ากระเป๋าหนักแล้วมือก็เป็นหนวดปลาหมึกชอบจับนั่นจับนี่ ถ้าแกรับได้ก็ทำงานได้สบายอะ"

อ่า... อย่างนี้นี่เอง ดีนะที่ถามก่อนไม่งั้นคงเห็นแก่เงินแล้วหลวมตัวไปทำ ค่าแรงแลกมาจากการถูกลวนลาม เผลอ ๆ ถ้าลูกค้าพอใจก็ให้ทิปเพิ่มอีก

เหอะ! เหอะ ๆ ไม่ไหวหรอก

"ไม่เอาดีกว่า ยังไงก็ขอบใจนะที่แนะนำ"

ฉันจะเก็บความบริสุทธิ์ทุกสัดส่วนของร่างกายไว้ให้เขาจับแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น คนอื่นหมดสิทธิ์! อย่าได้หวัง!

คุยเล่นกับชะเอมอีกนิดหน่อยก็ขอตัวกลับ ส่งข้อความบอกหม่าม้าว่าวันนี้มีธุระจากนั้นก็ขับมอเตอร์ไซค์ตะเวนหางานพิเศษทำ

เขาว่าไม่เลือกงานไม่ยากจน แต่อิฉันขอเลือกหน่อยเถอะค่ะ! ไม่เอาร้านสะดวกซื้อ ไม่เอาร้านอาหาร ผับด้วย คลับยิ่งแล้วใหญ่ ทีนี้เหลืออะไรบ้างล่ะ

ระแวกมหา'ลัยส่วนใหญ่มีแต่ร้านสะดวกซื้อ ร้านอาหาร คอนโด แล้วก็หอพัก ระแวกบ้านของฉันเองก็พอกัน อย่างว่าแหละคนไทยเรื่องกินเรื่องใหญ่

จนมาสะดุดที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ข้างคอนโดหรู ฉันจอดรถแล้วเดินไปอ่านป้ายหน้าร้านใกล้ ๆ เขียนว่าเปิดยี่สิบชั่วโมง ตอนดึกขายเฉพาะกาแฟและอาหารปรุงสดใหม่ 

ป้ายถัดมาเป็นป้ายรับสมัครพนักงานกะกลางคืนที่มีคุณสมบัติทำอาหารเป็น ดึงดูดด้วยค่าจ้างชั่วโมงละหนึ่งร้อยยี่สิบบาท

พออ่านมาถึงตรงนี้รู้ตัวอีกทีก็เข้ามายืนอยู่ในร้านเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้เวลาห้าโมงกว่า ๆ อีกสิบนาทีจะหกโมงเย็นในร้านไม่มีคน มีแต่พนักงานที่ยืนประจำการอยู่หลังเคาน์เตอร์

"ยินดีต้อนรับค่ะคุณลูกค้า" พี่พนักงานหญิงหน้าตาน่ารักเอ่ย

"สวัสดีค่ะ พอดีจะสอบถามว่ากะกลางคืนยังว่างอยู่ไหมคะ คืออยากจะสมัครงาน..."

"อ้อ! รับอยู่ค่ะ นั่งรอก่อนนะเดี๋ยวพี่โทรแจ้งผู้จัดการให้"

โอเค เยี่ยมเลย!

ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ ได้ยินเสียงพี่พนักงานคุยกับผู้จัดการร้านด้วยน้ำเสียงดีใจ แสดงว่าเขาต้องการคนมาทำกะกลางคืนมากแน่ ๆ เลย

"สิบนาทีค่ะน้อง เดี๋ยวผู้จัดการมา"

ฉันยิ้มพร้อมกับพยักหน้าก่อนจะมองสำรวจไปรอบ ๆ ร้าน มีโต๊ะอยู่หกโต๊ะ ติดกระจกสาม ตรงกลางสาม เคาน์เตอร์ยาวมีตู้แช่ขนมเค้ก เครื่องทำกาแฟ วัตถุดิบและอุปกรณ์ทำเครื่องดื่มอื่น ๆ เครื่องคิดเงิน แล้วก็มุมครัวเล็ก ๆ สำหรับปรุงอาหาร การตกแต่งก็เป็นสไตล์มินิมอลโทนสีขาวดำดูสะอาดตา

.

.

.

ผู้จัดการมาถึงตอนหกโมงเย็น มาถึงก็สัมภาษณ์เลยไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ แล้วฉันก็ดันตรงตามคุณสมบัติที่เขาอยากได้มาทำงานทุกประการ ฉันเองก็สะดวกทำงานมาก ๆ เลย ณ จุดนี้ มีทดสอบให้ลองทำเมนูง่าย ๆ หลายอย่าง รสชาติถูกปากเป็นที่พอใจก็ตกลงรับทันที

บทจะได้งานง่าย ๆ ค่ะคุณผู้ชม

"พรุ่งนี้อย่าลืมเอาเอกสารมาให้พี่นะครับน้องกุ๋งกิ๋ง"

"ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะที่รับหนูเข้าทำงาน"

"เป็นไปตามที่ร้านอยากได้ แล้วน้องก็ตรงพอดี ยังไงก็มาเร็วหน่อยนะพี่จะได้อธิบายให้ฟังว่าต้องทำอะไรบ้าง"

"โอเคค่ะ"

"อืม เอาล่ะทีนี้กลับได้ เย็น ๆ รถติด ยิ่งเข้าหน้าฝนแล้วด้วยเดี๋ยวจะกลับลำบาก"

"ค่ะ งั้นกิ๋งกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

ฮะ ฮะ ได้งานแล้วโว้ยยยยย

ไชโย! ออกมากระโดดเหยง ๆ หน้าร้าน แถมเต้นดุ๊กดิ๊กอีกนิดหน่อยฉลองให้กับการได้งานในครั้งนี้

------------------

---50%---