Kabanata 1

Back

I am completely lost in the moment.

Hindi ko maalala kung pa'no ako nakarating sa table at naupo. Hindi ko na rin masundan ang usapan at tawanan nina daddy sa mesa.

All I can hear is my heart beating loudly in my chest, as if it might burst at any second.

Gustuhin ko mang abutin at inumin ang tubig na naka-serve sa harapan, but my hands quivered uncontrollably.

Kahit anong pagpapakalma sa sarili ay walang nangyayari. Wala ako sa sarili at tulala sa kinauupuan.

Ni hindi ko na rin masagot ang iilan at paminsan minsang bulong ni Elyse sa gilid ko na mukhang nag aalala dahil sa naging reaction ko.

She must have thought that I'm having second thoughts about being here, about this stupid arrangement.

Ang hindi niya alam... fuck!

What on earth was he doing here, anyway?

Don't tell me siya ang... pinasadahan ko ng tingin ang mesa. He's the only one here with my family, so technically, siya nga?

Napasinghap ako sa naisip.

Hindi ko mahanap ang lakas ng loob para balingan ito sa harapan ko even though I could feel his intense gaze fixed upon me.

I had played out this scenario in my mind for nearly seven years but nothing beats the reality.

Akala ko ay okay na 'ko. I thought that I can handle myself well kapag nakita ko siyang muli. But it seems like yesterday kahit ilang taon na ang lumipas.

And out of all scenarios that I have imagined, ni hindi sumagi sa isip ko na siya pala ang tinutukoy ni daddy na anak ng business partner niya!

I could have provided another alternative instead of sacrificing myself like this. This is so stupid!

Napapikit ako nang mariin nang unti unting nag sink in sa utak ko ang nangyayari.

I have been doing well for the past years pero bakit nang makita siya ulit ay para akong mababaliw?

I fucking swear that I have already moved on, so why the hell am I acting like a lovesick girl? Hindi magkamayaw ang tibok ng puso sa dibdib ko.

Hindi ko sinasadyang mapaangat ng tingin nang may nalaglag na utensil sa lamesa at umalingawngaw ang tunog nito sa buong resto.

At dahil nasa harapan ko siya, our eyes met for a moment. Para bang kanina niya pa hinihintay na bumaling ako sa kanya.

In that instant, a memory suddenly flashed through my mind.

-----

"What's on your mind, love?" He asked with curiousity while he comb his fingers through my hair. My head is resting on his chest.

"Your eyes," tipid kong sagot dito habang pinaglalaruan ang pendant ng necklace na suot niya.

It's a silver half of an angel's wings. This was my gift to him noong birthday niya. I have the other half but instead of a necklace, it's a bracelet.

"What about them?"

"I really like the color of your eyes. Ash-gray... it's unique, so I'm jealous," sagot ko at umangat kaunti para tingnan siya.

Our eyes locked for a moment pero agad din siyang nagbawi ng tingin habang unti unting namumula ang pisngi at tainga niya.

He chuckled at umayos para ibaon ang mukha sa leeg ko. I feel his ragged breath on my exposed skin.

"Oh, yeah?"

His fingers left my hair and now tracing lazy circles on my waist. Siya naman ngayon ang nakasandal sa dibdib ko.

"Yup. Kaya tumingin ka sa 'kin, why are you hiding?"

I tried to make him face me pero mas lalo lang itong sumiksik sa akin.

"Hmm... but I like it this way," bulong niya.

Napasinghap ako nang maramdaman ang mumunting halik niya sa leeg ko. I can almost feel his naughty smile when I shivered.

"I thought you don't like clingy?" I tried to hide my trembling breath and laughed.

I am suddenly aware of the fact that we're the only one in his apartment... in his room, lying in his bed.

Kanina pa umalis sina Caleb at Dean, mga pinsan niya, na kasama niyang tumutuloy dito. And I know I should have gone with them but he insisted that we spend the whole afternoon here.

"Uh-huh, but I didn't said that I don't like being clingy with you."

Hindi ko alam kung saan itutuon ang atensyon. Sa sinabi niya, o sa kamay niyang ngayon ay humahaplos na sa tiyan ko, o sa labi niyang hindi pa rin matigil sa leeg ko.

I almost let a quiet moan when I felt him gently sucking my skin.

Shit! Buti na lang ay napigilan ko ang sarili ko. This is bad!

Agad akong bumangon at pumiglas sa yakap.

I sat on the edge of the bed while trying to breath properly. Pakiramdam ko ay kanina pa ko nagpipigil ng paghinga.

"Love? Hey, what's wrong?" His brows furrowed with my sudden movement.

"I-I think I'm gonna g-go." Tipid kong sabi at nag iwas ng tingin. Ramdam na ramdam ko na ang init sa magkabilang pisngi because of the crazy thoughts in my head.

"I thought you don't have anything to do this afternoon?" Taka nitong tanong at naupo sa tabi ko.

Napaangat ang kilay niya nang umiwas ako nang kaonti.

"M-may 'di p-pala ako–," I closed my eyes at sinubukang pakalmahin ang sarili bago tumuloy sa pagsasalita. "May 'di pa pala ako natatapos na activity."

Nang walang marinig na sagot ay bumaling ako sa kanya.

Nakangiti at mukha itong nagpipigil ng tawa na para bang nabasa niya kung ano ang nasa utak ko kanina. Nag iwas ulit ako ng tingin.

"Love, it's just a kiss. Medyo nanggigil lang," he said and chuckled. Lumapit ito sa akin at yumakap.

His forehead rested on my shoulder habang patuloy pa rin ang halakhak niya.

"It's not like I'm going to make love to you any time soon, not that I don't want that. Of course, I do."

I can feel my cheeks burning literally nang marinig ang sinabi niya. Pakiramdam ko ay nahuli akong gumagawa nang kung anong kababalaghan!

-----

Napaiwas ako ng tingin.

"Hija, I woud like you to meet Aril Adriatico," sambit ni Daddy na nakapagpabalik sa ulirat ko.

"I presume you're already familiar with his surname since you're friends with Caleb and Dean. They are his cousins," patuloy nito. "Aril, this is my older daughter, Kaia."

Batid ko sa gilid ng mata ko ang pagtaas ng kilay niya nang marinig na hanggang ngayon ay kaibigan ko pa rin ang mga pinsan niya.

Well, what's wrong with that?

Hindi naman sila ang nang iwan sa akin at pumunta ng ibang bansa para maglaho ng parang bula.

His cousins were there when I was a complete mess. They were the ones that helped me to move forward, kasama ang bestfriend ko na si Adrian. They all knew how broken and devastated I was at that time. Nakita nila iyon first hand.

Ni walang nakakaalam sa naging relasyon namin maliban sa kanila. Even Elyse doesn't have a clue about it. Kung kaya't silang tatlo lang ang nalapitan ko sa mga oras na 'yon.

"It's nice to finally meet you, Kaia," malamig na sambit ng lalaki sa harapan ko na tumayo at naglahad ng kamay.

Tulala kong tiningnan ang kamay nito at nang tumikhim si daddy ay doon ko pa lang natanto na dapat ko itong kunin.

Marahan kong inabot iyon at binitawan agad. Tipid na ngiti lamang ang naging tugon ko rito.

Nang makaupo na ito ulit ay patuloy ang pag uusap nila ni daddy tungkol sa kompanya.

Hindi ko magalaw ang steak sa harapan ko. Tuluyan na akong nilayasan ng gutom nang madatnan ko ito.

Kung sana ay hindi ko iniwan ang phone ko sa sasakyan ay baka nabalita ko na kay Adrian ang nangyayari ngayon.

Napakagat ako ng labi nang maisip kung alam ba nina Caleb na nakabalik na ito? I should check with them later and ask if they have an idea about this arrangement.

"Ate?"

Agad akong napabaling nang marahang pinisil ni Elyse ang kamay ko, she looked so worried.

"You're spacing out, they were asking about the project that you were working on," dagdag na bulong niya.

Napabaling ako kay daddy na mukhang naghihintay ng sagot. Kumunot ang noo nito nang ilang segundo pa ay wala siyang narinig mula sa akin.

"I'm sorry, but can I excuse myself for a minute?" paalam ko at tuluyan nang umalis sa mesa.

Hindi ko na narinig ang pahabol na sinabi ni daddy dahil tuloy tuloy lamang ang paglakad ko. Ang alam ko lang ay sinaway ito ni mommy at sinabing hayaan muna ako.

I can't process my thoughts well kapag lalo pa akong nagtagal doon. Hindi rin ako makahinga nang maayos sa gulat.

Instead na sa rest room pumunta, pumunta ako sa dulong parte ng restaurant na naka-reserved para sa al fresco dining nila para makalanghap ng sariwang hangin.

Buti na lamang ay walang mga kumakain ngayon dito. It's perfect for me to gather my thoughts in peace.

Ngunit wala pang dalawang minuto nang makarating ako roon nang may nagsalita.

"Why do you act as if you don't want any part of this?"

Napabaling ako sa matalim na salita ng lalaki sa likuran ako. Punong puno ng akusasyon ang mga mata nito.

"What?" Lito kong tanong dito pabalik dahil gulat pa rin ako sa katotohanang sinundan niya ako dito.

"You act as if you're really surprised to see me here, but didn't you plan all of this?"

Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya at kung bakit mapait ang tono nang sabihin iyon. Kumunot ang noo ko.

"I'm supposed to marry your sister, right? Pero ano? Nalaman mo na ako kaya nag prisenta ka na ikaw na lang?" nanunuya niyang tanong.

Matalim ko itong tiningnan. What the hell? Bakit parang siya pa ang dehado dito? Hindi ba siya naman itong nang iwan sa akin at umalis nang walang pasabi?

Kung may galit man dito, dapat ako 'yon!

Hindi ko na dapat ito papansinin at akmang papasok na lang sa loob nang hilahin niya ang kamay ko.

He smirked and all I can think is how I badly want to wipe it off his gorgeous face. Agad kong binawi ang braso ko rito.

This is the man that I had loved seven years ago.

He was taller than I remembered at mas toned na rin ang katawan nito kumpara dati. And instead of his goofy smile that he usually sported, expecially when he's teasing me, his lips formed a thin line as if he's impatient about something.

He looks manly and matured in his tuxedo.

Unlike before na mukhang maloko at may balak gawin na kung ano, now, his overall demeanor is cold and reserved.

I also noticed a hint of stubble on his jawline when he turned his face slightly.

But his eyes are still the same.

Those ash-gray orbs gaze at me as if they hold knowledge of everything, even my deepest darkest secrets.

"What? You will run away again? Where's the mighty Kaia that I used to know?"

Hindi ko mapigilan ang pagkairita.

He left me, with no proper explanation, literal na binura ako sa buhay niya and yet, siya pa itong may lakas ng loob para magbitiw ng kung ano ano sa harapan ko?

He should be begging for my mercy!

Dapat ay siya itong malakas ang kabog ng dibdib at hindi mapakali sa kahihiyan!

"Think what you want, Aril. It's nice seeing you again," malamig kong sabi at pumasok na sa loob.

I have many things to say and a lot of questions to ask. But I don't think I can handle all of it right now.

Ni hindi ko pa nga tuluyang matanggap na magpapakasal ako, pa'no pa ang katotohanang siya pa ang pakakasalan ko?

Sa loob ng pitong taon, sinubukan kong kalimutan lahat ng nangyari. I pretended that it never happened.

Para sa akin, isa na lamang iyong bangungot at noong nagising na ako ay dapat ko nang hayaan at ibaon sa limot.

Caleb, Dean, and Adrian were kind enough para hindi na ulit pag-usapan ang mga nangyari noon. They know that it's the only thing that I can do to move on with my life... to forget. I know they were tired of seeing me wasted every night in differents bars that I almost jeopardize my academic standing because of it.

And that's when it hit me.

Na kung para sa kanya ay madali lang itapon ang lahat ng alaala na pinapahalagahan at iniingatan ko, dapat madali lang din para sa akin. And true enough, it was easy because I don't have to see him everyday.

Ang alam ko lang ay umalis siya at sa ibang bansa na pinagpatuloy ang pag aaral and other than that, I am completely clueless.

Even his cousins don't know his whereabouts. Para bang ayaw niya talagang magpahanap o magpakita sa kahit na sino. And it's okay because I used it as an advantage.

Totoo ngang mas madaling makalimutan ang isang tao kapag hindi mo laging nakikita.

And there were times when I wondered to myself if all of it really happened. Baka kasi ay guni-guni ko lang pala or maybe it was just all in my head.

But seeing him again now made me realized something. The unresolved feelings and emotions that I used to bury were now back at the surface.

And I'm fucking scared because what if, despite all these years of avoiding everything related to him, I never really moved on?