"HINDI na ako kakain, Miles." Muli siyang umayos ng pagkakahiga at tumalikod sa akin.
"Ok, fine! Kumain ka na, Zandy susubuan na kita," napilitan kong sabi dahil sa konsesnsiya sa puso ko. Ako na nga ang dahilan kung bakit siya naaksidente tapos 'di ko pa siya tutulungan sa pagkain? Parang ang sama ko namang tao kung ganoon.
Dahan-dahan siyang humarap sa akin. Walang emosyon ang mukha. "Wala akong ganang kumain," sabay sabi niya.
Kumunot ang noo ko. "Gutom ka, 'di ba? Gusto mo bang lalong magkasakit at nang 'di ka na makalabas dito sa hospital?" inis kong sabi dahil sa katigasan ng ulo niya.
"Are you concerned, Miles?" seryosong tanong niya.
Natigilan ako sa naging tanong niya. Bakit nga ba nag-aaalala ako ng ganito sa kaniya? "Oo. I mean, nag-aalala ako kasi kasalanan—"
"How many times do I need to tell you na hindi mo kasalanan ang nangyari. It's an a
KINAUMAGAHAN, agad akong dumeretso sa opisina ni Sir Troy dahil pinatawag niya ako. Halos hindi ako nakatulog nang nagdaang gabi kakaisip ko kay Zandy at sa kakaibang pinakikita niya sa akin. Hindi rin ako sanay na ganito siya. Nakakapanibago at nakararamdam ako ng pagkailang.Kumatok muna ako sa pinto ng silid ni Sir Troy at binuksan iyon nang bigyan niya ako ng pahintulot."Good morning, Sir," bati ko na seryoso ang mukha."Good morning, Miles, maupo ka," balik naman niya na hindi ako nilingon dahil abala sa papel na binabasa. Mamaya pa'y inalis niya ang salamin at inayos ang mga papel na nasa harap, saka humarap sa akin. "By the way, how's Zandy? Is he fine?" tanong pa niya.Tumango ako at bahagyang yumuko. "Yes, he's fine now. Lalabas na rin po siya sa hospital mamaya," sabi ko. Iyon kasi ang sinabi ni Tita Mandy sa text, pwede na raw lumabas si Zandy sa hospital at sa bahay na lang magpagaling.
DAHAN-DAHANG umupo si Zandy sa sofa nang makarating kami roon. Napapangiwi pa siya dahil marahil sa sakit ng likod niya dulot ng pagbagsak ng lightning materials doon."Gusto mo bang kumuha tayo ng personal nurse na pwedeng mag-alaga sa iyo?" tanong ni Tita Mandy nang makaupo ito. Marahil naaawa ito sa sitwasyon ng anak."Personal nurse? 'Ma, hindi pa ako balda para alagan ng iba. I can take care myself," protesta agad ni Zandy."Tama po si Zandy, Mama, isa pa po nandito naman po ako to take care of Zandy," sabi ko na nahiya sa mga huling sinabi.Lumawak ang ngiti ni Tita Mandy sa narinig mula sa akin. "Are you willing to take care of my son, hija? I mean, you have your work hindi ba abala iyon?"Ngumiti ako. "Hindi naman po, Mama, saka ako naman po ang dahilan kung bakit naging ganiyan si Zandy. Responsible po akong alagaan siya," litanya ko na totoo sa aking sarili. Gusto ko ta
KINAUMAGAHAN, hindi ko alam pero kusang nagmulat nang maaga ang mga mata ko kahit halos hindi ako nakatulog nang nagdaang kagabi, dahil sa kakaisip ko sa nangyayari sa pagitan namin ni Zandy na hindi ko inasahan.Matapos kong ayusin ang sarili ko, nagpasiya akong bumaba ng silid ko. Naalala kong wala nga pa lang magluluto dahil masakit pa ang likod ni Zandy. Maaga pa naman. Dumeretso ako sa kusina. Uminom muna ako ng tubig at luminga sa kitchen."Ano'ng lulutuin ko?" tanong ko. Lumapit ako sa refrigerator at binuksan iyon. Tumambad sa akin ang iba't ibang frozen food doon. Ngumuso ako habang nag-iisip kung ano'ng dapat kong lutuin para sa amin ni Zandy. Sa totoo lang, hindi naman talaga ako marunong magluto kaya lang kailangan kong gawin iyon. Hindi naman pwedeng iwan ko na lang si Zandy ng walang pagkain. Ako na nga ang dahilan kung bakit siya napahamak, hindi ko pa siya ipagluluto. Minsan lang naman.Bumuntong-hininga
AGAD akong sinalubong ni Melissa at Andrea nang makapasok ako sa opisina. Dumeretso ako sa table ko at inilapag doon ang mga gamit ko."Kumusta si Zandy?" usisa ni Andrea."Is he fine? Hindi ba nabali ang likod niya?" segunda naman ni Melissa. Ramdam ko ang pag-aalala nila kay Zandy."He's fine. Mabilis naman siyang maka-recover," sagot ko sa kanila. "Don't worry about him, he's strong at hindi iyon ang magiging dahilan para mamatay siya," sabi ko pa."Grabi ka naman sa mamatay na term? Tinatanong lang naman namin kung ok siya, 'di ba?" gulat na sabi ni Melissa. Napakunot pa ang noo."I mean, hindi naman seryoso ang injury niya so he's fine at nakakalakad naman siya. Hindi pa siya baldado," paglilinaw ko."Ah! Mabuti naman kung ganoon. Eh, bakit pumasok ka pa? Akala namin hindi ka papasok para alagaan ang asawa mo, eh?" sambit ni Andrea at makahulugan pang ng
"MILES wait," sabi ni Roven.Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko at matalim ang mga matang humarap sa kaniya. "I don't have time to talk with the stranger," diretso kong sabi sa kaniya. Nararamdaman ko na naman ang kirot sa dibdi ko dahil sa nakaraan na pilit kong kinalilimutan pero pilit ipinapaalala ni Roven sa tuwing nakikita't naiisip ko siya. Hindi ko pa rin siya kayang pakitunguhan na parang walang nangyari."Miles, please give me a chance to talk to you." Nangungusap ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. Ibang-iba na siya sa kilala kong Roven. Mukhang successful na siya dahil sa suot niyang business suit na lalong nagpalakas sa dating niya. Mas gumawapo rin siya kaysa noon. Hindi rin maikakailang mukhang hindi na siya siya ganoon ka-stress dahil sa dami ng responsibilidad niya sa pamilya niya.Kilala ko so Roven, marami siyang ambisyon sa buhay noon kaya nagsisikap siya dahil may pamilyang umaasa sa kaniya
HANGGANG sa makauwi ako ng bahay hindi pa rin maalis sa isip ko ang nangyari sa amin ni Roven kanina na naging dahila nang panghihina ng katawan ko. Nawalan ako ng ganang magtrabaho sa buong araw. Gusto ko na lang humiga at matulog. Napapagod na ang katawan ko maging ang puso ko sa sakit na paulit-ulit bumabalik sa akin. Tahimik akong pumasok sa loob ng bahay. Dire-diretso lang ako paakyat sa hagdan. Gustong-gusto ko nang humiga at ipahinga ang katawan ko. Ang sarili ko. Ang gulo na ng isip ko. Hindi ko alam kung ano'ng dapat kong maramdaman para kay Roven at sa pagbabalik niya. Pero alam kong may lugar pa rin ito sa puso ko na kahit ano'ng pilit kong alisin, hindi ko magawa-gawa. "Nandiyan ka na pala, Miles. Have you eat dinner?" Napalingon ako kay Zandy na saktong kalalabas ng silid niya. Saglit akong napatingin sa kaniya. Naalala ko bigla ang kalagayan niya na dahil sa akin. Saglit akong pumikit. Naiinis ako kas
HANGGANG makarating ako sa opisina, hindi pa rin maalis sa isip ko ang sinabi sa akin ni Zandy nang nagdaang gabi tungkol sa katotohanang sinasabi niya tungkol kay Roven. Hindi ko alam ang iisipin ko o kung dapat ko bang paniwalaan si Zandy sa sinabi niya. Pero pakiramdam ko, may nakatago sa nakaraan ko na na kailangan kong malaman. Dapat ko pa bang kausapin si Roven para marinig ang lahat ng iyon?"The interview will be on Saturday, Miles," sabi ni Sir Troy nang makarating ako sa opisina niya dahil pinatawag niya ako.Tumango ako. "Sir, may I know who he is, para naman mapaghandaan ko ang pagharap ko sa kaniya. I've never experienced an interview with unknown personality. Ni hindi ako makakapag-research para magkaroon ng konting idea kung sino siya at ano'ng dapat kong itanong sa kaniya," paliwanag ko sa kaniya.Bahagyang kumiling si Sir Troy. "Don't worry, he's kind and easy to get along with, Miles. For sure na kilala
"SINO naman kaya ang anonymous person na iyon?" usisa ni Andrea habang palabas kami ng gusali. Nagtataka rin siya at nagtatanong kung sino ang personality na iyon na kailangan kong interview-hin at ayaw magpakilala sa akin. Ano bang tingin niyon sa akin, manghuhula? Umiling ako. "I don't have an idea who he is. Nakakapagtaka lang na bakit ayaw niyang sabihin ang pangalan niya?" tanong ko. Kumibit-balikat naman si Andrea. Naiwan sa opisina si Chad at Andrea dahil naghahabol ang mga ito ng deadline dahil sa tambak nilang trabaho habang kami ni Andrea, makakatulog na ng maayos dahil sa wakas tapos na kami ng aming mga articles at kailangan naman naming paghandaan ang susunod na trabaho. Naiwan pa nga naming nagtatalo ang dalawang iyon. Naramdaman ko ang malamig na hangin na yumakap sa akin nang tuluyan kaming makalabas ng gusali. "Maybe he's ugly or he's a ghost CEO?" hula ni Andrea. "Kung my ghost writer, may ghost C