ตอนที่6.ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองสะดุ้งสุดตัว หญิงสาวมองบานประตูอย่างหวาดระแวง เพราะไม่รู้ว่าใครมาเคาะเรียกเธอ

"คุณเพชรเปิดประตูให้ป้าหน่อยค่ะ ป้ายกสำรับมาให้"ป้าน้อมนั่นเองหญิงสาวใจชื้น ก่อนจะเปิดประตูให้แม่บ้าน ตากลมโตเบิกขึ้นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังป้าน้อมและเด็กหมวย

"ขออนุญาตนะคะ"แม่บ้านเอ่ยขออนุญาตก่อนจะยกสำรับเข้ามาในห้องของเธอ โดยมีร่างสูงใหญ่เดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้าย พลอยพัดชาหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อสบตากับเขา

"ฉันยังไม่ได้ทานข้าวเย็น เธอก็ยังไม่ได้ทาน เลยให้แม่บ้านยกมาบนนี้ จะได้ทานพร้อมกัน"เขาบอกเมื่อเดินตามแม่บ้านเข้ามาในห้องเธอ

"ฉันไม่หิวค่ะ"ตอบเมื่อเดินไปยืนอีกมุมของห้อง ตากลมโตมองแม่บ้านกับเด็กรับใช้ ที่ยกสำรับไปจัดที่โต๊ะริมระเบียง

"ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวพ่อแม่เธอจะว่าเอาได้ว่าฉันดูแลลูกเขาไม่ดี"บอกด้วยน้ำเสียงที่คนฟังรู้ว่าเขากำลังประชด

"คุณภารันคะ ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้วฉันขอกลับบ้านได้ไหม"

"มาทานข้าวก่อน เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกันทีหลัง"พูดพร้อมกับเดินไปที่ระเบียง ที่แม่บ้านตั้งสำรับไว้รอ

หญิงสาวจำใจลุกขึ้นเดินตามเขาไป รีบๆกินให้เสร็จจะได้คุยเรื่องนี้กับเขา

"เมื่อเย็นเป็นอะไร ทำไมถึงเอาแจกันตีหัวอำพล"ถามเหมือนจะชวนคุย แต่พลอยพัดชารู้สึกอึดอัดกับคำถามของเขา

"เขาลวนลามฉัน"

"ลวนลาม"ภารันทวนคำพูดของเธอ คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง ทำเหมือนไม่เชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน

"ค่ะ ฉันพูดความจริง"

"หึๆๆๆ"เสียงหัวเราะของเขาทำให้เธอหน้าชา

"หัวเราะทำไมคะ คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ"

"เปล่า"ตอบสั้นๆ แต่ทำให้พลอยพัดชาเดือดจัด เขาต้องไม่เชื่อเธอแน่ๆ 

"คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดจริงๆด้วย"

"ฉันแค่แปลกใจ ปกติก็เห็นเธอสนิทกับอำพลนี่ เห็นคุยกันทุกที่"พูดมาถึงตรงนี้ภารันก็หยุด มือแกร่งยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ ก่อนจะพูดประโยคถัดมา

"ในห้องทำงาน ห้องครัว และห้องน้ำ ออ...ยังมีในรถอีกนะ"พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน พร้อมกับมองหน้าเธอด้วยสายตาที่พลอยพัดชาขนลุก

"คุณภารัน! คุณพูดเรื่องอะไร!"

"หรือไม่จริง!"

"ฉันจะกลับบ้าน!"ร่างบางลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อภารันตวาดลั่น

"นั่งลงเดี๋ยวนี้! ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไปไหนไม่ได้ เพชรน้ำหนึ่ง!"

"ฉันไม่..."คำพูดที่เหลือถูกกลืนหาย เมื่อหญิงสาวตั้งสติได้ เกือบไปแล้วเกือบหลุดปากบอกเขาไปแล้วว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง

"ไม่อะไร!"ภารันถามต่อ เพราะแปลกใจกับท่าทางของเธอ

"ฉัน...ไม่ชอบคำพูดของคุณ"พูดจบก็เป่าลมออกปาก โล่งใจกับคำตอบที่เกือบเอาตัวรอดไม่รอด

"พูดเรื่องจริง ทำไมถึงไม่ชอบ"

"ตกลงจะทานข้าวไหมคะ"เธอถามเพราะไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้ว รีบๆกินจะได้แยกย้ายกันไป เธอจะได้หาวิธีติดต่อคนที่บ้าน 

"อือ..."ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ก่อนจะยกเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นดื่ม เขายังไม่แตะอาหาร ในขณะที่เธอรีบๆกินเพื่อจะได้ให้เขาออกไปจากห้อง

มื้อเย็นผ่านไปในเวลาไม่นาน เมื่อพลอยพัดชารีบยัดของบนโต๊ะลงท้อง เธอไม่มองหน้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เลยไม่รู้ว่าเขาลอบสังเกตเธออยู่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อหญิงสาวตักมะเขือเทศในปลาสามรสเข้าปาก แล้วตักมันเข้าปากอีกคำเมื่อรู้รส ชายหนุ่มเก็บความสงสัยเอาไว้ ตาคมเข้มมองคนตรงหน้า ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางดูแปลกตา ปกติเพชรน้ำหนึ่งจะแต่งหน้าจัดเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา ผู้หญิงคนนี้มีหลายอย่างเปลี่ยนไป โดยเฉพาะเรื่องกิน เพชรน้ำหนึ่งไม่ชอบมะเขือเทศ เธอจะเขี่ยทิ้งทุกครั้งที่เจอมันในจานอาหาร

ไม่มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้น เมื่อภารันยังนั่งดื่มต่อในขณะที่พลอยพัดชาต้องนั่งเป็นเพื่อนเขา ถึงแม้จะอึดอัด แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องจำทน หญิงสาวเว้นระยะห่าง จนคนที่เดินเข้ามาเสนอตัวให้เธอถึงห้องนอนต้องแปลกใจ เธอไม่แสดงอาการอะไรที่ทำให้เขารู้ว่า เธออยากนอนกับเขาเลยสักนิด ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อต่างคนตกอยู่ในความคิดของตัวเอง 

ครืด~ครืด~ครืด

ร่างบางสะดุ้งเมื่อมือถือของภารันที่วางบนโต๊ะสั่นขึ้น หญิงสาวหายใจทั่วท้อง เมื่อเขาลุกออกไปรับโทรศัพท์อีกมุม เธอไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกับปลายสาย หลายครั้งที่เขาหันมามองหน้าเธอ จนบางครั้งหญิงสาวหลบแทบไม่ทัน เมื่อตาคมเข้มสบเข้ากับตากลมโต เมื่อเธอเผลอมองเขาอย่างลืมตัว ภารันเป็นผู้ชายที่หล่อจนหาตัวจับยาก เหตุผลอะไรกันนะที่ทำให้เพชรน้ำหนึ่งนอกใจเขา 

"ที่ผ่านมา เธอหายไปไหน"ภารันถามเมื่อเดินกลับมานั่งที่เดิม พร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

"ฉันก็เที่ยวไปเรื่อย"นี่เป็นคำตอบที่เพชรน้ำหนึ่งบอกให้ตอบ ถ้าเขาถามว่าเธอหายหน้าไปไหน

"เธอเคยเป็นห่วงฉันบ้างไหม"ใบหน้าสวยเห่อร้อนอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อสบตากับคนถาม นั่นสิเพชรน้ำหนึ่งเป็นห่วงเขาบ้างไหม

"ฉันนอนรักษาตัวอยู่เป็นเดือนๆ เธอไม่มาดูฉันเลยสักครั้ง"น้ำเสียงเว้าวอนมาพร้อมกับสายตาที่ตัดพ้อ ทำให้เธอต้องรีบหลบตาเขา ภารันเป็นคนแบบไหนกันแน่ เมื่อตอนหัวค่ำยังพูดจาดูถูกเธออยู่เลย ตกลงเขาคิดยังไงกับพี่สาวของเธอกันแน่

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ คุณก็ควรกลับไปพักได้แล้ว"เอ่ยปากไล่เพราะกลัวเขาจะถามอะไรอีก เธอไม่ได้กลัวว่าจะตอบเขาไม่ได้ เพราะเตรียมคำตอบเอาไว้แล้ว แต่เธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่เขาใช้มองเธอ

"เพชร...เธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ แต่เธอก็ทำให้ฉันเชื่อใจเธอไม่ได้สักครั้ง"

"คุณคงเมามากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ"ถึงจะอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่เธอไม่ชอบความรู้สึกที่เกิดกับตัวเองตอนนี้ เลยเอ่ยปากไล่เขาอีกครั้ง

"เธอเปลี่ยนไปมากนะ เพชรน้ำหนึ่ง"

"ฉันมาที่นี่เพื่อดูแลคุณ ฉันจะทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุด มาค่ะฉันช่วยคุณดีกว่า"พูดพร้อมกับเดินไปประคองเขา เมื่อเห็นเขาเซเวลาที่ลุกขึ้น ภารันป่วยจริงหรือแกล้งป่วย เธอจะไม่สนใจมันอีก หน้าที่ของเธอคือดูแลเขา จนกว่าเพชรน้ำหนึ่งจะกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง