Chapter 1

"I'm sorry, Miss Mariano. You can't carry a child. You can't conceive a baby."

Tulala kong pinagmasdan si Dra. Santos sa harapan ko. Ano nga ulit ang sinabi niya? Hindi ko narinig ng mabuti. Hindi ko gustong marinig ng mabuti.

"Uh, Dra? Pakiulit nga po iyong sinabi niyo."

Ngumiti ng malumanay si Dra. sa akin at hinawakan ang dalawang kamay ko. Huminga siya ng malalim at umiling.

"Aya, hindi mo kayang mabuntis." aniya.

Aya, hindi mo kayang mabuntis.

Aya, hindi mo kayang mabuntis.

Aya, hindi mo kayang mabuntis.

Nararamdaman ko na parang hihimatayin ako. Hindi raw ako mabubuntis? Hindi ko kayang magdala ng baby sa sinapupunan ko? Hindi pwede!

"Aya, I'm sorry."

Umiling ako at pilit na ngumiti. "Okay lang, Dra. Baka hindi talaga para sa akin ang maging ina. Tatanda na lang yata akong dalaga."

"Aya, may iba pa namang paraan. Pwede kang mag-ampon."

"Pero mas maganda pa rin ang batang nanggaling sayo, Dra. Pero... pag-iisipan ko po."

Wala ako sa sarili habang palabas ng hospital. Kahit noong nasa loob na ako ng kotse ko ay wala pa rin ako sa sarili. Hindi ko nga alam kung paano ako nakauwi, e.

"Oh, anak? Kamusta iyong check up mo?" si Mama ang bumungad sa akin sa sala. Nagtutupi siya ng mga damit.

Walang imik akong tumabi kay Mama at humilig sa balikat niya. Naramdaman ko ang pag-aalala niya nang makita ako sa kondisyon ko ngayon.

"Aya, anong nangyari? Anong sabi ng doctor?"

"Ma, hindi raw ako mabubuntis. Hindi ko kayang magdala ng bata." paliwanag ko.

Nanaig ang katahimikan sa aming dalawa ni Mama. Alam niya kasi na gustong-gusto kong magkaroon ng baby. At sa balitang natanggap ko ngayon, imposibleng mangyari pa 'yon.

"May rason ang Diyos, anak sa lahat ng nangyayari sa buhay mo ngayon. Magtiwala lang tayo sa Kanya." hinawakan ni Mama ang kamay ko at pinisil-pisil ito.

Tumayo ako sa sofa at nilingon si Mama. Tinuro ko ang hagdanan at ngumiti. "Punta muna ako sa kwarto, Ma."

"Sige, anak. Tawagin na lang kita kapag kakain na." tumango si Mama at hinayaan ako sa itaas.

Pagkapasok ko sa kwarto ay kaagad akong sumalampak sa kama ko. I stared at the ceiling of my room and think about everything.

Wala na. Parang gumuho na lahat ng pangarap ko. Gustong-gusto kong magka-anak at magkaroon ng kumpletong pamilya pero paano 'yon mangyayari kung hindi ko kayang magdala ng bata?

I am already 22. May stable na trabaho at may bahay at lupa na rin akong naipundar. Handang-handa na akong magkaroon ng pamilya. Pero bakit naman ganito?

I put my arm above my eyes and cried so hard. Ang pangarap ko. Wala na. Hindi na mangyayari.

Handa na ako sa lahat, e. Handa ko na akong magpapasok ng lalaki sa buhay ko. Handa na akong magpakasal. Handa na akong magka-baby.

Tapos... malalaman ko na ganito? Na hindi ako kailanman magkaka-anak? Anong klaseng parusa 'to?

Buong araw ay umiyak lang ako nang umiyak. Pagkatapos naming kumain ng dinner ng gabing iyon ay bumalik kaagad ako sa kwarto ko at doon nagmukmok.

Handa na sana akong matulog nang sumagi sa isip ko ang alak. Hindi ako umiinom pero parang gusto kong makatikim ng alak ngayon. Gusto ko ng alak na malakas ang tama.

Buo na ang isip ko. Magpapakalasing ako ngayong gabi. Kahit ngayong gabi lang.

I didn't waste time and change into one of my most daring outfit inside my closet. Pinagmasdan ko ang aking sarili sa salamin at kaagad akong napangiti. I look good.

I got may bag and went out of my room. Tahimik na ang buong bahay at iyong chandelier na lamang ang nananatiling nakabukas na ilaw.

Pagkalabas ko ng bahay ay dumeretso ako sa kotse ko at sumakay. Tinungo ko ang daan papunta sa isang kilalang club.

I want to get wasted tonight. And nobody can stop me.

*****

"One mojito, please." bungad ko kaagad sa bantender pagkaupo ko sa may counter.

Ibinigay niya ang alak na sinabi ko at kaagad ko iyong tinungga. Narinig ko ang tawa niya kaya tinaasan ko siya ng kilay. Umiling lang ito at bumalik sa trabaho niya.

I roamed my eyes around. Pinilit ko ang sarili na hindi masuka sa mga nakikita. Ganito talaga ang mga tao na nagpupunta rito. Parang walang mga pakialam kahit sa harapan na ng maraming tao sila gumagawa ng kababalaghan.

Sa buong magdamag ay order lang ako nang order ng inumin. Hindi ko na nga ata matandaan kung ilang baso na ng alak ang naubos ko. Wala naman akong pakialam basta ang gusto ko lang ngayon ay malasing.

"Ma'am, isa pa?" narinig ko ang boses ng bartender.

Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay. Tinuro ang mga bote ng alak sa likuran niya.

"Mga alak ba talaga 'yan? Bakit parang hindi naman ako nalalasing?" singhal ko sa kanya.

Umawang ang labi ng bartender bago ito ngumiti. "Hindi ko alam sa inyo, Ma'am. Baka sanay na kasi kayong uminom kaya hindi na tumatalab ang tama ng alak sa inyo."

Kaagad na kumunot ang noo ko. "Excuse me? Hindi ako palainom na tao. Ito ang ikalawang beses na uminom ako ng alak sa tanang ng buhay ko! Baka peke lang talaga lahat ng alak niyo rito! Idedemanda ko kayo! Sayang iyong pera na binabayad sa inyo ng mga tao."

Hindi nakasagot iyong bartender sa sinabi ko kaya sinaaman ko ito ng tingin. Nandito ako para maglasing tapos iyong mga alak nila ay mga walang kwenta. Kainis.

"Don't blame the club, woman. You just have a high tolerance in alcohol."

Sino 'yon?

Kumunot ang noo ko at nilingon ko kung sino ang nagsalita at umawang ang labi ko nang makita ko siya. Siya si...

"Ano, be? Gagawin mo ba o hindi? Nandoon siya, oh! This is your chance." Kyline said.

Ngumuso ako habang pinagmamasdan siya sa malayo. "Kinakabahan ako."

Stavross Agravante is a graduating student here in our university. Senior namin siya at unang araw pa lang na pumasok ako rito ay kaagad ko siyang napansin.

Kilalang-kilala siya ng lahat dahil mula siya sa isang kilalang pamilya. Isa rin siya mga pinakamatalino at pinaka-active sa sports dito sa university kaya naman marami ang nagkakandarapa sa kanya at isa na ako roon.

"Ravaia! Pinaghandaan mo 'to ng ilang araw. Huwag mong sayangin iyong mga practice session natin. Sige na." hinawakan ni Kyline ang braso ko at hinatak ako palapit sa kung nasaan si Stavross.

Huminto kami sa harapan niya at ng mga kaibigan niya. Tumigil sila sa pag-uusap nang makita kami ni Kyline.

"Uh, hello po. May sadya lang po itong kaibigan ko." si Kyline iyong nagsalita bago siya lumingon sa akin at pinanlakihan ako ng mga mata. "Sige na. Kaya mo 'to."

Tiningala ko silang lahat. Parang gusto kong bumalik bigla sa loob ng tiyan ni Mama. Iba kasi ang kaba na mararamdaman mo kung nasa iyo lahat ng atensyon ng grupo na 'to.

They're all intimidating. Dumagdag pa ang mga height nila na parang mga kapre.

"Yes, Miss? Ano iyong sadya mo?" nagsalita ang nasa may kanan ko at si Thorin iyon.

Mahigpit kong hinawakan ang isang box ng tsokolate sa mga kamay ko bago ako ngumiti. "May gusto lang sana akong sabihin kay S-Stavross."

Narinig ko ang mahinang tawa ng isa sa kanila. Lumabas ang isang maliit na ngiti sa mga labi ni Thorin bago nilingon si Stavross na nasa may likuran.

Napalunok ako nang makita ko si Stavross ng harap-harapan. Siya'y nakapamulsa ngayon habang mariing nakatitig sa akin.

"Ross, ikaw daw ang sadya." si Thorin.

Lumingon sa kanya saglit si Stavross bago ibinalik ang tingin sa akin. Sa paraan ng titig niya ay parang naghihintay siya sa kung ano ang gagawin ko.

Huminga ako ng malalim at lumapit sa kanya. Ramdam na ramdam ko ang tingin ng lahat pero hindi ko na iyon iniisip pa.

Tiningala ko si Stavross bago ako ngumiti sa kanya ng buong tapang. Inilahad ko sa harapan niya ang box ng tsokolate at tinignan niya iyon.

"Uh, S-Stavross... Gusto ko lang sabihin na matagal na kitang gusto. Crush na crush kita. Sobra."

Nanaig ang katahimikan sa lahat pagkatapos kong sabihin 'yon. Nakaramdam ako ng hiya kaya mas inilahad ko ang box ng tsokolate sa harapan niya.

"Chocolates pala para sayo."

Hindi na niya binigyan pa ng pansin ang box at mariin akong tinitigan. Umigting ang panga niya at nakaramdam ako ng kaba roon.

"Uh, Stav—"

"I'm sorry, Miss. I'm not interested." putol niya sa sasabihin ko.

Umawang ang labi ko. "H-Hindi! Gusto ko lang—"

"And I don't need your chocolates. I can buy on my own."

"P-Pero..." hindi ko maituloy ang sasabihin.

Umiling siya at tumaas ang gilid ng labi niya. "Don't do this again, Miss. If I were you, I'll just study and think about my future. Huwag ka muna lumandi. Bata ka pa."

Natulala ako sa sinabi niya. A-Ano raw? Lumandi? Sinasabi niya bang malandi ako?

"Go back to your class, Miss. Sagutan mo muna activities mo bago ka lumandi. Be responsible."

Nanlaki ang mga mata ko habang pinagmamasdan siya sa harapan ko. It was him! The first guy who broke my heart and humiliate me in front of everyone.

"You... Ikaw 'yon!" tinuro ko siya.

Tumaas ang isang kilay niya at seryoso akong tinignan. "What do you mean me?"

"Ikaw iyong balahurang crush ko noon na sobrang sama ng ugali!"

"Excuse me? What did you just call me?" his serious eyes darted towards me.

I scoffed. "Gusto mong ulitin ko? Ikaw iyong mayabang at balahurang lalaki noon na masama ang ugali!"

Nanatili siyang nakatitig sa akin. Doon ko lang din napansin ang kabuuan niya. Oh, gosh.

Kung gaano siya ka-gwapo noon ay mas gumwapo siya ngayon. He's sitting in front of me with his three piece suit. Mukhang kagagaling niya lang sa isang importanteng meeting.

His pair of jet black eyes. His perfectly pointed nose and those pinkish lips. Bakit ba hindi pumapangit ang lalaking 'to? And of course! Bakit ko ba makakalimutan. His infamous long hair in a man bun.

Nag-iwas ako ng tingin at parang iba na ang nararamdaman ko sa paligid. Parang ang init. Baka tumatalab na ang epekto ng alak sa akin. Gosh.

Napapaypay ako sa sarili at nagbuga ng hangin. Kalmahan mo lang, Aya. Si Stavross lang 'yan. Ang crush mo noon at hindi na ngayon. Hindi na.