Chapter 2

"Diyos ko! Saang kamay ako kukuha nang ganitong kalaking halaga? One million?" Pabagsak akong naupo sa lumang sofa ng maliit naming apartment.

Kulang na lang ay umiyak ako dahil sa tindi ng problemang dumating sa akin. Lumabas na ang result ng check-up ng anak ko, may sakit siya sa puso. At malala, kailangan nang mahigit isang milyon para maoperahan siya.

"Kung ano-ano na ngang trabaho ang pinasok ko, para lang may mailagay na pagkain sa lamesa namin. Pagkatapos ngayon, isang milyon?"

Puno ng awa ang mga mata ng kaibigan kong si Wena. "Sana kaya kitang tulungan diyan sa problema mo."

"Anong gagawin ko, Wena? Ang sabi ng doctor, kailangan maagapan agad ang sakit ng anak ko. Kailangan niyang maoperahan as soong as possible."

Tumayo ako at nagpabalik-balik ng lakad sa harap niya. Hindi ko alam kung saan ako tatakbo para makahingi ng tulong. Ulilang lubos na ako, sina Wena at Thalia na lang ang pamilya ko.

"Paano kung magbenta na lang kaya ako ng kidney?" dahil sa desperasyon ay bigla ko na lang nasabi iyon.

"Gaga!" Tumayo siya at pumunta sa harap ko. "Baka ubos na ang mga laman-loob mo, hindi ka pa rin nakakalikom nang isang milyon!"

"Then, what would I do! Alangan naman katawan ko ang ibenta ko! Wala rin bibili!"

Marahas siyang napakamot sa ulo. Napansin kong hindi siya mapakali. Para bang may gusto siyang sabihin ngunit nag-aalangan siya.

"Alam natin pareho ang sagot sa problema mo!" asik niya na ikinatigil ko.

"Ano?"

"Hindi ano, sino!"

Matagal ko siyang tinitigan. Bakas ang pagkalito sa mukha ko, pero nang maisip ang ibig niyang sabihin, mabilis ko siyang inilingan.

"Wena, no!"

"Tanya, yes!" Pinandilatan niya ako ng mga mata. "Pumili ka—ang pride mo o ang anak mo!"

"Pero kukunin siya sa akin ni Dylan!"

"Hindi mo pa alam iyan."

Umiiling akong bumalik sa pagkakaupo sa sofa. "Kilala ko na ang pagkatao niya, Wena! At saka, may pamilya na sila ni Dayana. Baka kapag nalaman niya ang tungkol kay Thalia, baka kunin niya lang sa akin ang anak ko!"

"Puwes, ipaglaban mo ang karapatan mo! Gumawa ka ng kasunduan! Ikaw pa rin ang ina, papanigan ka ng batas. At isa pa, karapatan din naman ng inaanak ko na makilala niya ang papa niya, ano?"

"Ano po, Ninang Wena? Buhay pa ang papa ko?"

Pareho kaming natigilan ni Wena nang marinig ang boses ni Thalia mula sa hagdan. Mabilis akong napatayo.

Nagkatinginan kami ni Wena nang lumapit sa amin ang anak ko. Nakahawak sa mga labi si Wena na para bang nagi-guilty sa nangyari.

"Mama, is that true? Buhay pa po ba talaga si Papa? Why did you lie, mama?"

Nanlumo ako nang makita ang mga mata ni Thalia. Para hindi siya maghanap ng ama, sinabi kong namatay sa aksidente ang ama niya. Hindi ko naisip na malalaman pa niya ang totoo.

"Baby, ano kasi, e..."

"Mama, I want to meet papa."

Halos madurog ang puso ko nang makita ang pinaghalong lungkot at pananabik sa mga mata niya. God, what will I do?

Hindi pa ako nakakasagot, hinila ako ni Wena sa isang sulok. "Pagkakataon mo na ito! Magsabi ka na nang totoo. Parehong kailangan ng anak mo at ama niya ang isa't isa. Isipin mo si Thalia, Tanya."

Matagal ko siyang pinagmasdan bago lumingon sa anak kong nakatingin lang sa amin, naghihintay ng kasagutan mula sa akin.

Labag man sa loob ko, wala akong nagawa kundi ibigay sa tadhana ang gusto nitong mangyari... ang muling magtagpo ang mga landas namin ni Dylan.

Nilapitan ko si Thalia at lumuhod sa harap niya. "Anak, I'm sorry mama lied to you."

"But you said it was bad to lie."

"Yes, kaya nagso-sorry ako." Hinagod ko ang buhok niya bago siya hinila para yakapin.

"Ibig sabihin, mama, may papa pa ako?"

Umalpas ang isang luha sa pisngi ko nang marinig ang sinabi niya. Yakap ko pa rin siya kaya hindi ko nakikita ang mukha niya.

"Yes, baby."

"Kung ganoon, may complete family na ako?" Kumalas siya sa yakap ko at masayang nagtatalon. "Yehey! May papa na ako! Hindi na ako kukutyain ng mga kalaro ko kasi complete na rin ang family ko! Yehey!"

Napatingin ako kay Wena nang dahil sa narinig. Gusto kong maluha noong mga sandaling iyon. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kay Thalia ang lahat.

***

"When will I meet him, mama?"

Mula sa pagtutupi ng mga damit, lumapit ako sa kama at binuhat si Thalia. Nakatayo siya sa ibabaw ng kama at paulit-ulit na nagtatalon.

"Soon, baby."

"Kailan po ang soon? I want to meet him right now! I'm so excited!"

Napangiti ako nang makita ang pananabik sa mukha ng anak ko. Naupo naman ako sa gilid ng kama at sinandal ang likod sa headboard. Yakap ko pa rin si Thalia at nakakandong siya sa akin.

Kanina pa niya mukambibig ang tungkol sa ama niya. Mabuti na lang dahil hindi na siya masyadong nag-usisa pa. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kapag nagsimula siyang magtanong-tanong.

I just wish everything would turn out well. Ang hindi ko alam, pagdating ng umaga ay isa pang problema ang darating sa akin.

"Aling Sita naman, nagbayad kami para sa buwang ito. Hindi mo kami puwedeng palayasin!"

Galit akong pinamaywangan ng landlady namin. "Ilang beses ko na bang sinabi sa iyo? Ibinibenta ko na ang lupang kinatitirikan ng apartment na ito! Hindi ako nagkulang ng paalala!"

"E, di sana ho, hindi mo na kinuha ang perang ipinambayad ko!"

"Hindi ba nga, ayaw kong tanggapin? Ikaw lang naman itong panay pagmakaawa at pagpupumilit na huwag kayong palayasin! Ah, basta! Bukas na bukas din, lumayas na kayo!" May kinuha siya sa loob ng bulsa niya at inis na itinapon sa akin. "Ayan ang pera mo! Kung makapagsalita, akala mo'y nagbabayad sa tamang oras!"

Napalunok ako matapos marinig ang mga sinabi niya. Napatingin ako sa ibang taong nakasaksi sa alitan namin ni Aling Sita. Nagbubulungan pa ang iba sa mga ito.

Pinulot ko ang pera at mabilis na pumasok sa bahay. "Napakasama! Walang konsiderasyon!"

Gusto kong maluha sa sobrang galit. Kung may iba lang kaming malilipatan, hindi ako magtitiis sa apartment niyang kamahal ng bayad, pero madalas naman maputulan ng kuryente!

Mabilis akong nagbihis at iniwan muna sa pangangalaga ni Wena si Thalia. Lulan na ako ng taxi at papunta na sa Aragon Corporation, ang kompanya na pag-aari ng pamilya ni Dylan.