Chapter 3

CHAPTER THREE

First Step Back

"Lucy's POV"

Maaga akong nagising kahit hindi pa tumutunog ang alarm. 5:30 pa lang pero gising na gising na ang diwa ko. Siguro dahil sa kaba. Siguro dahil sa takot. O baka dahil alam kong wala nang atrasan. This was it—my first real step back into the world, after everything.

Dahan-dahan akong bumangon para hindi magising si Max. Nakayakap siya sa stuffed toy niyang si Captain Rocket habang mahimbing na natutulog, para bang wala siyang pakialam sa gulong iniikot ng mundo. I kissed his forehead before heading to the bathroom.

Habang nag-aayos sa salamin, hindi ko maiwasang mapatingin sa sarili ko. Parang ibang tao na ang nasa harap ko. Neat ponytail, light makeup, navy blue blazer na hiniram ko pa kay Trixie noon. I looked... composed. But inside, my heart was pounding like crazy. Wala akong bitbit na gamit papunta dito but thankfully Akihiro buy me things and even contacted Trixie na ipadala ang mga gamit ko papuntang Hong Kong.

I closed my eyes and whispered, "Kaya mo 'to, Lucy." Then I smiled a little, kahit pilit. Fake it until you make it, diba?

Paglabas ko ng kwarto, nasa kitchen na si Aki. Nakasuot pa rin ng coat at mukhang hindi rin natulog. Nagkakape habang nagbabasa sa tablet.

"Good morning," bati niya, hindi tumitingin.

"Good morning din," sagot ko. "Aga mo."

"May board meeting din ako today. Buti na lang sabay tayo palabas," sabi niya. "Ready ka na?"

I took a deep breath. "Let's pretend I am."

Sumimsim siya ng kape. "That's better than not showing up."

Pagkatapos ng maikling usapan namin ni Aki, saglit akong naupo sa dining table habang hinihintay ang pag-init ng tubig sa electric kettle. Tahimik ang buong unit maliban sa mahihinang tunog ng lungsod na unti-unting nagigising sa labas—busina, boses ng mga naglalakad, at kaluskos ng mga gulong sa basang kalsada.

Napatingin ako sa bintana. Mataas pa ang ulap. Medyo maambon. Parang salamin ng pakiramdam ko—mabigat pero hindi ganap na bagyo.

Kinuha ko ang cellphone at tiningnan ang wallpaper, si Max, naka-costume bilang astronaut noong Halloween. Ngiting-ngiti siya, hawak ang rocketship na gawa sa karton at foil. I suddenly felt a lump in my throat.

"Max," bulong ko sa sarili, "lahat ng 'to para sa 'yo, anak."

Hindi ko napansin na nanginginig ang kamay ko hanggang sa nalaglag ko ang spoon na hawak ko. Kalabog. Mabilis akong yumuko para pulutin ito. Nanginginig pa rin ang mga daliri ko.

"Okay ka lang?" tanong ni Aki mula sa kusina.

"Yeah," mabilis kong sagot. "Na-shock lang ako sa lamig ng kutsara."

Hindi siya kumibo, pero naramdaman kong tiningnan niya ako mula sa gilid ng kanyang tablet.

Tumayo ako at inayos ang mesa. Ilang sandali pa, sinilip ko ang hallway papunta sa guest room. Tahimik pa rin.

Gusto kong yakapin si Max bago ako umalis, pero ayokong guluhin ang tulog niya. Baka pag nagising siya at makita akong naka-make-up, magtanong. Ayokong makita niya akong kinakabahan. Gusto ko pag nagising siya, kampante siya—hindi nawala ang Mommy niya, kundi lumalaban ang Mommy niya para sa kinabukasan nila.

Muli akong naupo at huminga ng malalim. Tahimik. Buo. Kailangan kong maramdaman na buo ako kahit pa may mga puwang sa loob.

Doon ko narinig ang mahinang pagbukas ng pinto mula sa hallway. May kaluskos ng tsinelas. Maya-maya, isang boses na pamilyar at inaasahan.

"Good morning po, Ma'am Lucy. Naka-ready na po 'yung champorado..."

Pumasok si Yaya Mely, dala-dala ang tray ng almusal. Nakasuot siya ng malinis na apron, may dalang ngiti, at may kakaibang presensya na parang... tahanan.

"Yaya Mely," sabi ko, medyo nabigla pero nakangiti. "Ang aga mo po."

"Para po may kain si Max pag gising niya. May baon din po kayo, nilagay ko na sa eco bag sa may ref. Naka-separate po yung para sa office n'yo."

Napatingin ako sa tray—mainit na champorado, may kasamang gatas sa tabi, at maliit na mangkok ng tuyo. "Parang nasa bahay lang," bulong ko.

"Dapat lang po. Para hindi po kayo masyadong mangulila," sagot niya, habang inaayos ang mga gamit sa counter. "Si Sir Aki po ang nagsabi na first day n'yo ngayon kaya gusto ko pong tumulong kahit papaano."

Habang pinagmamasdan ko si Yaya Mely, naalala ko kung paanong pumasok siya sa buhay namin.

Si Yaya Mely, o Melinda Asunto sa totoong pangalan, ay isa sa mga retired na all-around helpers ng pamilya Huang. Dati siyang assigned sa lola ni Aki noon sa Cebu, pero nang pumanaw ang matanda, bumalik siya sa probinsya sa Ilocos. Minsang bumisita si Aki sa kanila, naalala niya si Yaya Mely—masinop, tahimik pero maasahan, at may sariling paraan ng pagpapatahimik sa gulo ng bahay. Nang malaman niyang sasama ako kay Aki sa Hong Kong para sa trabaho, siya na mismo ang nag-alok na kontakin si Yaya.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano siya nakumbinse ni Aki, pero bigla na lang siyang dumating. Sa unang tingin pa lang ni Max sa kanya, parang nag-click agad. Hindi siya intrusive. Hindi rin siya sobrang maboka. Pero ramdam mong may tunay siyang malasakit.

Mabilis pero banayad ang kilos ni Yaya Mely—halatang sanay sa routine, sa pag-aalaga, at sa pagbibigay ng kaunting ginhawa sa loob ng isang abalang umaga.

"Ako na po ang bahala kay Max, Ma'am. Hindi po siya mawawala sa paningin ko. At kung sakaling maghanap po siya, may sinabi na po sa'kin si Sir Aki—'yung mga favorite cartoon shows n'ya, pati 'yung snacks na paborito n'ya. Tinandaan ko po lahat."

Napangiti ako. "Salamat po, Yaya. Malaking bagay pong andito kayo."

"Wala po 'yon, Ma'am. Basta kung para sa bata, kahit anong tulong, ibibigay ko."

I felt tears prick the corners of my eyes, but I blinked them away. Hindi ito panahon para maging emosyonal.

"Siguro po, kailangan ko nang umalis," sabi ko habang kinuha ang bag ko. "Pakisabi po kay Max... na love na love ko siya."

"Opo. Araw-araw ko pong ipapaalala."

Habang nasa sasakyan papunta sa opisina, pinasa sa akin ni Aki ang isang folder.

"Company profile, org chart, and your schedule," sabi niya habang hawak pa rin ang tablet niya, multitasking as always. Nakasuot pa rin siya ng dark grey na coat, at kahit halatang pagod, alerto pa rin ang mga mata.

Binuklat ko ang folder.

9:00 AM – HR Orientation

10:00 AM – Tour of Design Department

11:00 AM – Meet the Executive Creative Director

12:00 NN – Lunch Break

2:00 PM onwards – Desk Setup, Shadowing, Soft Start Tasks

"Soft start tasks," ulit ko. "Nice choice of words."

Aki smirked without looking up. "You'll thank me later."

Napangiti ako, pero hindi ko alam kung dahil sa banat niya o dahil nai-relieve ang kaba ko kahit sandali.

"Thanks again, Aki," sabi ko, medyo mahina. "You didn't have to do all this."

He looked up at me then—directly, and without any hint of sarcasm. "You're not a charity case, Lucy. I did this because you're brilliant. You've always been. And I wanted to see you rise again."

That caught me off guard.

Napatingin ako sa bintana para itago ang ngiti—and the sting of unexpected gratitude. I didn't want him to see how deeply those words landed. Kasi totoo naman, matagal na rin akong hindi nakarinig ng ganong klaseng tiwala. Not since before...

I swallowed the lump in my throat and focused on the view. Mabilis ang takbo ng kotse sa ilalim ng city lights at umaga pa lang pero abala na ang paligid. Sa Hong Kong, lahat ay laging may pupuntahan. May silbi. May dahilan.

Nasa harap ko na ang bagong simula. Pero nasa tabi ko rin ang isang lalaki na hindi ko alam kung anong papel ang ginagampanan—boss? benefactor? kaibigan?

Or something else I wasn't ready to name.

"HR orientation is with Ms. Fong," Aki continued, shifting back to work mode. "She's intense but fair. After that, I've asked our Creative Team Lead to give you a walkthrough. She's young, pero super driven. You'll get along."

"Noted," sabi ko habang sinusuri ang mga pangalan sa org chart. "So... huwag akong matakot, 'yun ang sinasabi mo?"

He chuckled. "Be nervous, but show up anyway."

That made me laugh a little. "That sounds familiar."

"Sabi mo 'yan noon, nung first pitch mo sa advertising finals natin."

Napahinto ako sa pagbuklat. Tiningnan ko siya. "Naalala mo pa 'yun?"

"Every detail," sagot niya, eyes back on the road. "You walked in like you were about to throw up, then nailed it like a pro."

Tumahimik ako. Hindi dahil walang masabi, kundi dahil may gustong sabihin pero hindi ko pa kayang bitawan.

Not yet.

"Thanks, Aki. Really," I whispered.

He didn't say anything this time. Pero pakiramdam ko, narinig niya pa rin.

Pagpasok namin sa Huang Group of Companies, para akong nalunod sa mismong bigat ng building.

Ang lobby ay maluwang, modern, at sobrang tahimik sa kabila ng dami ng taong naglalakad. High ceilings. Marble floors. Floor-to-ceiling glass walls na nagbibigay tanaw sa city skyline. Halos kasing structured ng anxiety ko ang bawat detalye ng paligid.

"Good morning, Mr. Huang," bati ng receptionist. Tumango lang si Aki at sinamahan akong lumapit sa front desk.

"This is Ms. Luciandra Naranjita," pakilala niya. "New hire, Creative Department. HR is expecting her."

"Yes, sir. She's scheduled with Ms. Fong. You may go ahead, ma'am," sabi ng receptionist na naka-blazer pa ang ID holder.

Before I could say anything, iniabot ni Aki sa akin ang guest access card at ngumiti. "I'll see you later. Just take today one step at a time."

I nodded, clutching the folder tighter than necessary. "Thanks."

Nang umalis na si Aki, napahinga ako nang malalim. Okay, Lucy. Walk straight. Smile. Wag kang magpahiwatig na parang gusto mong tumakbo pabalik ng Pilipinas.