Chapter 2

CHAPTER TWO

 Hope

 “Lucy’s POV”

 Maaga pa lang, nakarating na kami sa Hong Kong International Airport. The flight was smooth—surprisingly calm—at salamat sa Diyos, tulog si Max halos buong biyahe. He needed the rest, and honestly, so did I. Buong gabi akong hindi nakatulog sa kaba, kakaisip kung tama ba ang desisyong ito. Hindi lang ito basta byahe—this was the escape. The beginning of something new... or maybe just a pause from the chaos we left behind.

 Habang bumababa kami ng eroplano at sumasabay sa agos ng mga pasaherong dumadaan sa arrival corridor, mas lalo akong ninerbiyos. Parang kumakabog ang dibdib ko ng sobrang lakas, at pakiramdam ko ay naririnig ito ng lahat. Each step felt heavier, like the weight of my past was dragging behind me kasama sa mga bitbit naming maleta.

 Mainit-init pa rin ang hangin kahit nasa loob kami ng airport. Amoy ko ang bagong lugar, amoy ng sanitized air, halong perfume ng mga dumadaan, at ang banayad na lamig mula sa central aircon na tila nagpapakalma sa akin kahit papaano.

 "Mommy," bulong ni Max habang hinihila ang maliit niyang luggage na may print ng astronaut. Dumidikit siya sa gilid ko, halatang gising pero mahina pa ang katawan. "Are we in Disneyland na?"

 Napangiti ako kahit pagod na pagod na ako. Lumingon ako sa kanya. Namumugto pa ang mga mata niya, at ang buhok niya ay medyo magulo sa pagkakahiga kanina. Sa gitna ng lahat, he still managed to smile.

 “Not yet, baby. Nasa Hong Kong na tayo pero kailangan pa nating mag-check in sa hotel. Later this week pa tayo pupunta sa Disneyland, okay?”

 “Okay po,” he answered softly, sabay yawn. “Can we ride the train, Mommy? Yung may Mickey head sa window?”

 Napangiti ako sa tanong niya. Ilang araw pa lang kaming umaalis pero excited na agad siya sa mga makikita. Maybe this was the right decision after all.

 I bent down to fix the zipper on his backpack and looked into his eyes. “Of course, baby. Gagawin natin lahat ng gusto mo soon.”

 Hinawakan niya ang kamay ko at dumampi ang malamig niyang palad sa balat ko. Hindi ko maipaliwanag pero sa simpleng hawak na ‘yon, pakiramdam ko pinapakalma niya ako. Na parang siya ang nagsasabing, “It’s going to be okay, Mommy.”

 Paglapit namin sa immigration area, medyo humigpit ang kapit ko sa kanya. Doon ko na-realize na wala na kami sa Pilipinas. Wala na sa paligid ang mga taong nagpaluha sa akin, nagparamdam na wala akong halaga. We were out of their reach—at least for now.

 May isang matandang foreigner na nakangiti sa amin habang nakapila rin. "Such a cute little boy," sabi niya. Max looked up, smiled shyly, then hid behind my coat. I gave her a small smile in return.

 “Mommy, does this mean we're really far away from Tita Trixie?” bulong niya, habang sabay kaming umuusad sa pila.

 “Yes, sweetheart. But we’ll call her every day. And someday, she’ll come visit us too,” I reassured him.

 Nakarating kami sa harap ng immigration counter. Tumango ako sa officer, sinabayan ng pormal na ngiti. Kinuha niya ang passports namin, tinignan si Max, tapos ako.

 “Purpose of visit?” tanong niya.

 “Business. And personal. I’m starting work here under Huang Group of Companies,” sagot ko nang diretso, kahit nanginginig pa ang loob ko.

 Sinulyapan niya ang documents, stamp, stamp, stamp—then he nodded. “Welcome to Hong Kong, Ms. Sander.”

 I bowed slightly, whispered a polite “Thank you,” and exhaled deeply as we stepped away.

 Max looked up at me. “Tapos na, Mommy? Are we inside Hong Kong now?”

 I smiled and squeezed his hand. “Yes, baby. We're in. This is it.”

 Tumingin siya sa paligid—sa mga ilaw, sa signage, sa mga dumadaan—at biglang tumakbo papunta sa malaking glass wall kung saan makikita ang runway. Napatingin ako sa kanya habang dinidikit niya ang ilong sa salamin.

 “Mommy, ang laki ng city! Parang ibang planeta!”

 Tumawa ako ng mahina, lumapit sa kanya at yumuko. “Welcome to your new planet, baby. Let's explore it together.”

 Matapos ang maikling pila sa immigration, sinulyapan ko ang passport namin—salamat sa tulong ni Aki, mabilis na-approve ang visa namin under a business and dependent arrangement. Napalunok ako. This is real. I’m really going to work under the Huang Group of Companies.

 After claiming our bags, lumabas kami sa arrival area at agad kong hinanap ang pick-up service ni Aki.

 “Lucy!” isang pamilyar na boses ang tumawag. Sa may kaliwa ko, nakita ko si Aki—tall, confident, at nakasuot ng sleek black coat. As usual, parang laging galing fashion shoot.

 “Aki!” I smiled and waved habang buhat si Max. Lumapit siya at agad akong niyakap.

 “God, it’s really you. After all these years,” sabi niya habang tinitigan ako. “You look tired but still strong.”

 “Thanks… we had a long night.” Tumingin siya kay Max. “And this must be the little prince.”

 Si Max naman, medyo nahihiya pero kumaway. “Hi po…”

 Aki crouched down and extended his hand. “Hi Max. I’m Uncle Aki. Welcome to Hong Kong.”

 Nagkamay sila, tapos ngumiti si Max. “Are you friends with Iron Man?”

 Aki laughed. “Hmm… let’s say, we do business with Stark Industries.”

 “Wow!” bulalas ni Max, sabay tingin sa akin. “Mommy, Uncle Aki is cool!”

 Tumawa ako. “Oo nga, baby. Super cool talaga ang Uncle Aki mo.”

 “Alright, superhero fans,” sabay kindat ni Aki habang kinuha ang isang maleta ko. “Let’s get you two settled. Car’s waiting.”

 Habang naglalakad kami palabas ng terminal, ramdam ko ang panibagong simula sa bawat hakbang. Sa gilid ko, si Max na halos lumuwa ang mata sa dami ng bagong nakikita—moving walkways, foreigners na may malalaking camera, electronic billboards, at high-tech escalators. Para siyang nasa loob ng futuristic na mall.

 “Uncle Aki, may robot ba dito?” seryosong tanong ni Max habang sumasabay sa amin.

 “Hmm, maybe not today,” sagot ni Aki habang pinipindot ang remote ng kotse. “Pero kung gusto mo, we can visit a robot café next weekend.”

 “Promise?” tanong ni Max na biglang sumigla.

 “Cross my heart,” sagot ni Aki habang binubuksan ang pinto ng SUV.

 Pagsakay namin sa loob, bumungad ang malamig na aircon at faint scent ng leather seats. I sat with Max sa likod, habang si Aki naman sa driver's seat.

 “Belt up,” paalala niya habang sinisilip kami sa rearview mirror. “Malapit lang ang hotel, mga thirty minutes. Traffic’s light today.”

 Habang umaandar kami, dumaan kami sa highway na tanaw ang harbor at skyline ng city. The buildings glowed against the morning sun—silver, glass, steel. Everything looked clean, sharp, organized. Malayo sa gulo ng iniwan naming lugar.

 Napatingin si Max sa labas. “Mommy, ang daming ilaw kahit umaga.”

 “Oo nga, baby. Laging buhay ang city na ‘to,” sagot ko, sabay haplos sa buhok niya.

 Tumingin si Aki saglit mula sa harap. “Your hotel’s just across Victoria Harbour. Perfect view. We got you a two-bedroom unit—may maliit na kitchen, workspace, and a play area.”

 Napatingin ako sa kanya, medyo nabigla. “Aki, sobra naman ‘to…”

 He shrugged lightly. “Let me help, Lucy. You don’t have to do everything alone this time.”

 Napayuko ako, trying not to let the lump in my throat rise. Sa dami ng pinagdaanan, bihira na lang ako makarinig ng ganyang klaseng assurance.

 Pagdating namin sa harap ng building, agad lumapit ang hotel staff para kunin ang bags namin. Glass doors slid open to reveal a lobby filled with marble floors, hanging lights, and the faint sound of instrumental music. It smelled like lavender and lemon—safe, clean, fresh.

 “Hala, Mommy! Ang taas ng ceiling!” bulalas ni Max.

 Aki smiled. “You like it?”

 Max nodded. “It’s like a palace.”

 Naglakad kami papunta sa reception, and Aki took care of the check-in while I looked around. Bigla kong naramdaman ang bigat ng pagod na kanina ko pa kinikimkim. But this time, may halo na itong ginhawa. We’re safe. We’re really here.

 A few moments later, Aki handed me the keycard. “Room 1905. I had them stock the fridge with basics. May noodles, juice, some fruits. Max’s room has rocket bedsheets.”

 “Rocket?!” sigaw ni Max.

 “Yup,” sagot ni Aki, proud. “With stars on the ceiling, too.”

 Sa loob ng elevator, tahimik kami habang paakyat. Max was humming a tune—probably something from a cartoon. Aki stood beside me, hands in his pockets, staring straight ahead.

 “Thank you ulit, Aki,” bulong ko. “Hindi ko alam paano ako magsisimula kung wala ka.”

 He looked at me, soft expression in his eyes. “You don’t have to explain everything right now. Basta tandaan mo lang—nandito ako. You’re not alone this time.”

 Pagbukas ng pinto, Max bolted out excitedly. “Mommy! Come look! May spaceship bed nga!”

 I smiled, following after him, and for the first time in a long time, I felt something real—hope.

 Nang makatulog si Max after a warm bath and dinner, lumabas ako sa balcony para makasingaw ng malamig na hangin. Kinuha ko ang phone at tinawagan si Trixie.

 “Hello?” she answered.

 “We’ve arrived,” I said.

 “Thank God. Okay ba si Max? Okay ka ba?”

 “Yes. He’s okay. Tulog na. Nagulat sa city lights pero happy. Ako? Trying to breathe.”

 “Lucy,” sabi ni Trixie, “You made it. You’re free.”

 Tahimik akong napaiyak habang pinipigilan ang hikbi. “Sana nga, Trix. Sana nga…”