Hiding the Billionaire’s Son (HCS 1)

PROLOGUE

  Fragments of Us

  “Lucy’s POV”

  The L’Aurore Art Gallery shimmered under the soft glow of golden chandeliers, casting warm hues against the marble floors. Abstract paintings lined the pristine white walls, each a piece of emotion frozen in time, each bearing the signature L. Sander—my name.

  Dapat ay proud ako, dapat ay masaya ako dahil ito na ang mga sandaling hinihintay ko, na ang dating maid na pinandidirian ng mga tao ay tinitingala na nila ngayon.

  Pero habang mahigpit kong hawak ang champagne glass, may biglang kumurot sa dibdib ko. Isang pamilyar na pakiramdam—pakiramdam na may kakaibang mangyayari na nag-aabang sa akin sa araw na ito. Pakiramdam na tila may isang presenyang parang multo mula sa aking nakaraan na nakatitig, na isang tinging ramdam ko na kahit ‘di ko pa nakikita.

  Luminga-linga ako at napalingon, at sa ‘di kalayuan ay nandoon siya.

  A tall, dark, and handsome man standing at the right corner of the L’Aurore Art Gallery sipping at his cocktail at nakatitig siya sa akin, mas nakakatakot. He is wearing a navy-blue suit. Ang panga niya, mas matalim kaysa dati. Pero ang ‘di ko malilimutan—ang mga mata niya—his green and hawklike eyes.

  He is like a nightmare standing at the corner ready to attack my sweetest dreams. He is the man that I’m hiding for three years—he is Feliciano Alexandier Josiefh Creed, Felix.

  Sa ilang segundong iyon, parang huminto ang mundo ko. Ang mga bulungan at halakhak ng mga alta sa paligid ay tila naging mga malabong ingay. I looked away at tiningnan ang aking munting anak at napahigpit ang hawak ko sa kanyang maliliit na daliri.

  No. This can’t be happening, ayaw kong makita niya ang anak namin.

  “Mom?” mahinang bulong ni Max, habang hinihila niya nag kamay ko. Tiningala niya ako at nagsalubong ang mga mata namin, and his eyes—mga matang kahawig na kahawig ng kanyang ama. “Are you okay?”

  Pilit akong ngumiti kahit na sa kaibuturan ko ay ramdam ko ang panginginig ng sikmura ko. I was trembling, my hand is shaking.

  “Yes, baby,” sagot ko, kunwari ay kalmado ako at maayos lang. “Let’s go find your Aunt Trixie, hmm?”

  Bago pa ako makagalaw, bago pa ako makaalis at makalayo pabalik sa mga taong nagsisilbing taguan ko, isang tinig ang bumasag sa ilusyon ng kaligtasan ko. Damn it, I’m doomed!

  “Lucy!”

  Isang tinig, isang salita. Isang pangalan at isang boses na ayaw kong marinig—boses na tatlong taon kong iniiwasan

  Pero para akong binuhusan ng malamig na tubig. Dahan-dahan akong lumingon, kahit na ang utak ko ay nagsisigaw na tumakbo kana, tumakas kana dahil andito na siya, nasa harapan kona.

  I stiffened, looking at him head to foot. Mas matangkad, mas malaki, at mas nakakatakot. Ang kanyang suit ay tila nilikha para lang sa kanya. His jaw is sharper than the old him. Pero ang hinding-hindi ko malilimutan ay ang kanyang mga mata. His deep green eyes, stormy, and sharp. Hindi na’yon ang mga matang tumitingin sa akin noon na may pananbik at lambing kundi galit at pagkakasuklam.

  He's so damn handsome kahit na alam kong galit siya, nakakunot ang noo at ang kanyang mga mata na kanina ay puno ng galit ay ngayon bakas ang mga katanungan.

  “Lucy,” giit niya. Ang pangalan ko ay parang hatol sa mga labi niya.

  Nanuyo ang lalamunan ko’t ramdam kong kumapit nang mas mahigpit ang anak ko sa aking gilid. Napatingin si Felix sa anak ko—sa anak namin.

  At doon nagsimulang huminto ang oras, ito yung oras na ayaw kong dumating. Kitang-kita ko ang pagbago sa ekpresyon ni Felix. His jaw tightened, his hands is shaking, and he look at my son—our son, Mariano Xiandrei—my baby Max. Nakatitig siya dito mula buhok, ilong, hanggang sa mga matang hidi ko puwedeng itanggi na sa kanya nagmana.

  Humigop siya ng hangin. “That boy… he’s mine, isn’t he?” parang umakyat ang dugo ko sa ulo, and my heart beats so fast, ‘di ako makahinga.

  Umiling ako’t napabuntong hininga, kahit na alam kong walang silbi ang pagsisinungaling ko. Kita ko sa kilos niya na handa na siyang sumabog.

  Kailangan ko nang umalis, kailangan ko nang tumaks ngayon na. Nilunok ko ang aking takot at kaba at marahang hinila ang aking anak.

  “Come on, sweetheart,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko.

  “Let’s--,” pero bago pa ako makagalaw ay hinawakan niya ang palapulsuhan ko. He gripped me tightly at may control. Namumula na ito sa higpit ng pagkakahawak niya. Nagpupumiglas ako and the more I resist the more his grip tightened.

  “Lucy, don’t you dare walk away from me again.” Malakas na sabi nito.

  I gasped for an air, nanginginig na ang aking dibdib. Napapatingin na ang mga tao sa amin, eyes are on us, waiting what will happen next.

  Pilit akong ngumiti, umaasang hindi halata ang takot sa aking mukha. “I need to use the restroom,” wika ko. “Max, sweetheart, let’s--,”

  “Lucy,” bulong ni Felix sa akin, mariin na ngayon ang hawak niya. “Don’t lie to me.”

  Iba na siya. He is not the guy I known before na sinasabayan ako sa gitna ng ulan, ‘yung bumubulong sa akin ng mga pangarap habang nakahiga kami sa damuhan at nakatingala sa ilalim ng mga bituin.

  Ang lalaking nasa harapan ko ngayon, not the Felix I know back then, he is now a fully grown Creed, and the Creeds—don’t even surrender, no matter what.

  Huminga ako nang malalim. Kung hindi ako kikilos ngayon, kung mag-aalangan pa ako… baka mamaya sa isang iglap mawawala sa akin ang aking nag-iisang kayamanan—ang aking anak. Hindi ko ‘yon hahayaang mangyari kahit ang kapalit ay ikasira ko o ng buhay ko.

  Walang babala, dinampot ko ang pinakamalapit na champagne glass at ibinuhos sa kanya ang laman nito. Basang-basa ang mamahalin niyang suit. Ang buhok niya’y may patak ng alak. Lahat ng tao sa paligid ay nagbubulungan sa gulat.

  Napaatras si Felix, napakawala ang hawak niya sa akin and that’s what I need. Hinila ko ang aking anak at tumakbo. Wala na akong pakialam kung masisira muli ang pagkatao ko—my career, my image, and my name in the Art Industry—basta ang mahalaga sa akin ngayon ay mailayo ko ang aking anak sa ama nito.

  The sound of my heels echoed across the hallway as I step in the marble floors kasabay ng bawat ritmo ng tibok ng aking puso. I gasped for an air.

  “Mommy?” tanong ni Max, halos naiiyak ito. “Where are we going? Who is that handsome, angry bird man chasing us?” nalilto nitong tanong sa akin.

  “Hmm.. somewhere safe, baby, and that man… he is a bad guy na gusto kang kunin from Mommy, so, please don’t go near him, okay?” sagot ko, while my eyes are looking at the exit door.

  Tumango naman ang anak ko na mahigpit parin ang hawak sa akin.

  Wala na akong pakialam kung mabangga ko ang crowd, all I had to do is escape the hell out from Felix. “Sorry,” bulong ko sa mga taong nadadaanan ko. Alam kong akong kawala dahil ramdam, kong sinusundan niya parin kami.

  Napalingon ako sandali and he is near. Binuksan ko ang pinto ng gallery at lumabas. Sumalubong sa akin ang mainit at maalinsangang hangin ng gabi sa Manila. Maingay ang kalsada and it is a perfect way to escape.

  “Lucy!” his voice echoed and like a whisper trying to become a nightmare to my head.

  Narinig ko ang pagsigaw niya, pero hindi ako tumigil. Isang taxi ang nakaparada sa gilid and the driver is smoking his cigarette. Perfect timing.

  Hinila ko si Max at isinakay ko sa loob ng taxi. Nagulat ang driver, “Manong driver, drive. Now,” utos ko dito.

  “Ma’am, saan po--?” tanong ng driver.

  “To the airport! Just go-”

  Isang kamay ang pumigil sa pagsara ko ng pinto. Tumigil muli ang mundo ko, si Felix, he is now standing at front of me halos humihingal at galit.

  “Lucy, get out of the car.” Pagbabanta nito.

  Umiling ako, “No.”

  “Hindi ka aalis kasama siya.” Pagbabanta niya uli at itinuro ang aking anak.

  “Why would I listen to you, why would I follow your orders, He is my son.” Giit ko.

  Napakapit siya sa gilid ng pinto. “He is my son too.”

  “Really? Are you crazy? Wala tayong anak! Pwede ba, tigilan mo na ako Feliciano Alexandier Creed! Don’t mess my life again!” sigaw ko sa kanya habang tinatakpan ang tenga ng anak ko na kanina pa natatakot sa mga nangyayari.

  Parang may napunit sa loob ko. For three years ngayon ko lang siya nasumbatan ng ganoon kasakit na mga salita. Ramdam ko ang mga luha sa mata ko at handa na itong bumuhos pero hindi ako puwedeng umiyak, at higit sa lahat hindi sa harap niya. Hindi ako puwedeng maging mahina. Just like before—nung nasa puder pa ako ng pamilyar niya. Sinapo ko ang mukha ko, frustrated and worried na baka—someday my son will be gone, because of this fucking asshole.

  Nang makatsempo ako ay agad kung isinara ang pinto ng taxi, letting him boil in anger.

  ‘Drive,” utos ko ulit sa driver. Nataranta tuloy ang driver, then he started the engine.

  Akala ko magpupumilit siyang buksan kong muli ang pinto, but he let us go. Akala ko lalaban siya but he surrenders.

  Pero…

  Paglingon ko, nandoon pa rin siya. Nakatayo sa gitna ng kalsada, at nakatingin padin sa amin.

  Then umulan ng malakas, he is now wet. Galit and as we go far away from him, I saw him pick up his phone and his calling someone.

  At alam kong…

  Hindi pa dito nagtatapos ang lahat, alam kong hinayaan lang niya kaming makalayo muli but he will do everything to find us again.

  And that will not happen dahil sisiguraduhin kong ang bagay na kinatatakutan ko noon ay haharapin ko ng may tapang ngayon.