Chapter 5

Pagdilat ng mata ko, hindi agad ako kumilos.

Tinitigan ko lang ‘yung ceiling habang tahimik ang paligid—walang tahol ng aso, walang yabag ng yaya, at higit sa lahat, walang ingay ng babaeng ubod ng arte sa umaga. Sa wakas, wala si Lorraine.

Ngunit kahit gaano katahimik at kalinis ang kuwartong ‘to, hindi ko pa rin ramdam na akin ‘to.

Bumangon ako, hinila ang kumot, saka napalingon sa paligid.

Gray.

White.

Black.

Ganito ang theme ng buong condo ni Ammir—halatang walang palamuti o kahit anong emosyon. Lahat may structure, may ayos. Parang masyadong planado ang bawat sulok ng unit na ‘to, gaya ng planado rin ang “kasal” naming dalawa.

Lumapit ako sa bintana at tinignan ang cityscape. Ang ganda, oo. Pero bakit parang ang lungkot?

Tumigil ako sa pag-iisip at pinilit na bumaba. Hindi puwedeng matulog lang ako buong araw. Ayoko ring magmukhang tamad sa paningin ni Ammir. Although, let’s be honest, wala naman akong dapat patunayan sa kanya. This is a contract, not a romance.

Pero kahit ‘yun ang sabi ko sa sarili ko, ewan ko—parang gusto kong malaman niya na kaya kong tumayo sa sarili kong paa.

Pagbaba ko sa living area, naroon na siya.

Nakatayo sa may kitchen island. Nakaputing polo, unbuttoned sa collar, sleeves rolled up. Wala pa ring ngiti. Pero mukha siyang fresh kahit mukhang kakagising lang. At damn, ang bango pa rin niya. Kahit hindi ko amuyin nang malapitan, ramdam kong mabango siya.

Nagkatinginan kami.

Napakagat ako sa labi, awkward. Kasi, pucha, paano ba naman… kami nga pala ‘yung dalawang nagkangkangan sa VIP room nang parang wala nang bukas.

“Morning,” bati niya.

Boses niya. Baritone. Kahit isang word lang parang ang bigat.

“Morning,” sagot ko, sabay iwas ng tingin. “Nag-almusal ka na?”

“Hindi pa. Naghintay ako.”

Napalingon ako. “Nag… hintay?”

Tumango siya habang nagsasalin ng juice sa baso. “We’re supposed to look married. Let’s start acting like it.”

Kumirot ang dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit. Pero sa sobrang composed niya, parang gusto kong guluhin siya. ‘Yung tipong sisigawan ko siya at sasabihing, “Excuse me, hindi kita asawa in real life!”

Pero hindi ko ginawa.

Umupo ako sa high stool ng island at naghintay. Ilang sandali pa, binigyan niya ako ng toast, itlog, at bacon.

“Wow, may effort ka palang mag-almusal,” sabi ko.

“Minsan lang,” sagot niya. “And only if it matters.”

Napatingin ako sa kanya.

“Is that a compliment?” tanong ko.

Ngumiti siya. Kaunti lang. Pero sapat na para magulo ‘yung tiyan ko.

“Maybe,” sagot niya.

Napakunot noo ako, sabay iwas ng tingin.

Hindi ko maintindihan, pero sa bawat sandali na tumatagal ako sa condo niya, lalo akong natataranta. Hindi dahil sa kasunduan. Hindi dahil sa kondisyon. Kundi dahil sa presensya niya.

He wasn’t the man I expected to be in bed with that night.

Pero ngayon… he’s slowly becoming the man I never expected to stay around.

Nagkakain kami nang tahimik. Paminsan-minsan nagkakasabay ang pag-inom namin ng juice o pagkuha ng bacon, at lagi kaming natatahimik. Awkward. Pero hindi naman ‘yung hindi matiis. Weirdly, parang natural na rin.

Nang matapos kami, siya na ang nagligpit ng plato. Tumayo ako para tumulong pero sinenyasan niya ako.

“Stay. I got it.”

“Hindi ako inutil, Ammir.”

Tumingin siya sa akin, seryoso. “I know you’re not.”

Parang sinapak ang puso ko sa simpleng linyang ‘yon.

Walang sarcasm. Walang galit. Wala ring expectation. Just plain, quiet truth.

Hindi ko alam kung paano ko pipigilan ang sarili kong hindi malunod sa lalim ng tingin niya.

Kaya umalis na lang ako.

Sa kuwarto ko, humiga ako sa kama at pinilit matulog. Pero kahit nakapikit na ako, naririnig ko pa rin ang tunog ng kutsara at pinggan sa kusina. Ramdam ko pa rin ang amoy ng pabango niya na kumapit sa hallway.

Six months, Naia.

Anim na buwan lang ‘to.

Pero bakit parang sa bawat segundo… nagkakaroon ng ibang kahulugan ang bawat tingin, bawat tahimik na almusal, bawat sulyap?

At bakit parang sa kabila ng lahat—sa katahimikan, sa kasunduang peke—mas natatakot ako hindi sa kanya…

Kundi sa sarili kong puso?