Chapter 4

Ammir Alejandro Silvestri’s POV

Minsan, ang katahimikan mas malakas pa sa kahit anong sigawan.

Tahimik ang buong Lastra mansion nang dumating ako para dalhin ang kontrata. Isang linggo na ang nakalipas mula nung gabi na ginugol namin ni Naia sa ilalim ng kumot. Ngunit ngayon, wala ni kaunting emosyon sa mukha niya nang binuksan niya ang pinto ng opisina ng ama niya kung saan kami mag-uusap.

Nasa tabi niya si Lorraine, nakataas ang kilay, tila hindi pa rin matanggap ang presensya ko sa bahay nila. Pero wala akong pakialam sa tingin niya. Ang mahalaga lang, si Naia ang kaharap ko ngayon.

Tahimik kong inilatag ang folder ng papeles sa lamesa. “Nandiyan ang lahat. Clear terms. No romantic obligation, just six months of acting married in public. You'll get paid fairly. You'll have your space.”

“‘Acting married,’” ulit ni Naia habang pinipihit-pihit ang pen sa daliri niya. “Paano kung hindi ako marunong umarte?”

“Then don’t act,” sagot ko. “Just stay beside me and be quiet. That’s enough.”

Nagkatitigan kami. Walang kibuan. Ngunit parang may mahigpit na hatak sa pagitan namin kahit wala kaming ginagawa. Nakaupo lang kami sa magkabilang side ng table, pero parang naririnig ko pa rin ang ungol niya sa tenga ko.

She picked up the pen. Sandaling natigilan, then signed.

Done.

Walang celebration. Walang “cheers.” Tahimik lang kaming pareho. Pero bago pa siya makalakad palayo, nagsalita si Lorraine.

“Ano bang napapala mo sa ganito, Naia? Binubugaw mo ba sarili mo sa CEO na ‘to para makaalis lang sa bahay?”

Napasinghap ako. I was ready to answer back—but Naia beat me to it.

“At least hindi ako plastik, Lorraine. Hindi ako pumapapel bilang ina kung ginagamit mo lang naman ang apelyido ni Papa para umangat.”

Tahimik si Lorraine. Namutla. Umatras. Bago pa lumala, hinawakan ko ang pulso ni Naia. “Come on.”

She looked at my hand—then to me.

And she let me lead her out of the house.

Paglabas namin, naroon na ang sasakyan ko. Black Mercedes-Maybach. Binuksan ko ang pinto para sa kanya. Hindi na siya nagkomento.

Tahimik kaming pumasok. Ang tunog lang ay ang pagsara ng pinto at mahinang paghinga namin pareho.

Habang umaandar ang kotse, pasulyap-sulyap ako sa kanya. She was staring out the window, arms crossed, lips tight. Parang ni hindi siya makahinga sa loob ng sasakyan ko.

“We can take this slow,” sabi ko. “We don’t need to pretend anything until necessary.”

Hindi siya tumingin. “I’m not pretending anything.”

“Good.”

Nagtagal ang katahimikan. Hanggang sa dumaan kami sa coastal road, tanaw ang city lights mula sa malayo. Tumingin siya sa side mirror, saka muling nagsalita.

“Bakit ako?”

“I already told you. You’re unexpected. Which makes the story more believable. And… I trust that you’re not after publicity.”

“Hindi mo ako kilala.”

“Then let me know you.”

Napalingon siya sa akin. Parang sandaling may kuryente sa pagitan naming dalawa.

Pero hindi na siya sumagot.

Pagdating namin sa condo, siya mismo ang unang bumaba. Pinagbuksan siya ng guard, at ako naman ay tahimik lang na sumunod.

High-rise building. Penthouse floor. Private elevator.

Pagpasok namin, huminto siya sa doorway. Tumingin sa paligid. Floor-to-ceiling windows, black and gray palette, minimalist style.

“Ang tahimik,” bulong niya.

“This is home,” sagot ko.

She walked slowly, then turned to me. “Where’s my room?”

“Down the hall. Right side.”

Tumingin siya saglit. Tumango. Pero hindi pa rin gumalaw. Ako ang unang lumapit sa minibar, nagbuhos ng tubig. Tahimik lang siya sa couch.

Maya-maya, nagsalita siya. “Ammir.”

“Hmm?”

“I know this is just for show. But don’t treat me like an employee.”

Napatingin ako sa kanya. She wasn’t being dramatic. She was just... honest.

“I won’t,” sagot ko.

Tumayo siya. “Good night.”

Pagpasok niya sa hallway, naiwan akong nakatayo roon. Tinitingnan ang daanang tinahak niya. Sa anim na buwan, kami ang magiging “mag-asawa” sa mata ng mundo. Pero ngayong gabi, ang layo pa rin niya sa ’kin.

And for the first time in a while, I wasn’t sure if that distance was something I liked.