All Chapters of His Bride on Paper: Chapter 1 - Chapter 10

Naia Isadora Lastra's POVMabigat ang ulo ko. Nanlalambot ang katawan. Pumikit ako ng mahigpit habang pilit inaalala ang nangyari kagabi.Alak. Sayaw. Halik.Kamay niya sa beywang ko.Kama.Ungol.Dila niya sa pagitan ng hita ko.Pucha. Hindi panaginip 'yon.Pagdilat ko, naramdaman ko agad ang sikip ng dibdib ko—literal. Naka-kumot ako pero walang kahit anong saplot sa ilalim. At sa tabi ko, naroon siya.Nakahubad pa rin. Mahimbing ang tulog. Ang buhok niya, magulo sa isang sexy na paraan. May liwanag mula sa bintana na tumatama sa defined niyang jawline at dibdib.Andun pa rin ang amoy niya sa bedsheet. Kahit anong pilit kong pigilan ang sarili ko, naalala ko pa rin ang bawat ulos kagabi. 'Yung paraan ng paghawak niya, 'yung titig, ‘yung boses niyang pa-ungol habang sinasabi ang pangalan ko.“Sh*t, Naia… you feel fcking perfect.”Napalunok ako. Bakit ba parang ako pa 'yung may kasalanan? One-night stand lang 'to. No strings attached. I’m a grown woman. Pwede kong gawin ‘to.Right?Ri

Ammir Alejandro Silvestri’s POVMinsan, ang katahimikan mas malakas pa sa kahit anong sigawan.Tahimik ang buong Lastra mansion nang dumating ako para dalhin ang kontrata. Isang linggo na ang nakalipas mula nung gabi na ginugol namin ni Naia sa ilalim ng kumot. Ngunit ngayon, wala ni kaunting emosyon sa mukha niya nang binuksan niya ang pinto ng opisina ng ama niya kung saan kami mag-uusap.Nasa tabi niya si Lorraine, nakataas ang kilay, tila hindi pa rin matanggap ang presensya ko sa bahay nila. Pero wala akong pakialam sa tingin niya. Ang mahalaga lang, si Naia ang kaharap ko ngayon.Tahimik kong inilatag ang folder ng papeles sa lamesa. “Nandiyan ang lahat. Clear terms. No romantic obligation, just six months of acting married in public. You'll get paid fairly. You'll have your space.”“‘Acting married,’” ulit ni Naia habang pinipihit-pihit ang pen sa daliri niya. “Paano kung hindi ako marunong umarte?”“Then don’t act,” sagot ko. “Just stay beside me and be quiet. That’s enough.”

Naia Isadora Lastra’s POVAng tahimik ng umaga, pero hindi tahimik ang isip ko.For the first time in years, nagising akong hindi sumisigaw si Lorraine. Walang pang-aalipusta, walang patutsada. Pero kahit wala siya dito, ang bigat pa rin sa dibdib ko.Tumayo ako at nagsuot ng robe. I peeked outside my room—wala si Ammir. The kitchen was clean, the couch untouched.Siguro may meeting.Sa isang banda, parang relief. Sa kabilang banda… bakit parang may konting lungkot?“Don’t overthink it, Naia,” bulong ko sa sarili ko.I made coffee and sat on the edge of the long couch. Isinandal ko ang likod ko at pinikit ang mata ko sandali.Maya-maya, narinig ko ang pagbukas ng pinto.Tumayo ako agad, medyo taranta. Pero inayos ko ang sarili ko—kailangan kong magmukhang composed.He walked in wearing a crisp navy suit, with the top button undone, his sleeves rolled slightly. May hawak siyang dalawang paper bag.“Breakfast,” sabi niya habang inilalapag ito sa counter. “I had to meet a board member ea

Pagkatapos ng lahat ng nangyari, akala ko’y may hangin akong malalanghap.Pero mali pala ako.Ilang oras na ang lumipas simula nang umalis si Calista sa suite. Pero ang presensya niya—ang bawat salita niyang may lason—parang naiwan sa mga sulok ng kwarto.Hindi ko siya kilala, pero ramdam ko agad; hindi siya basta ex. Hindi siya basta babae sa past ni Ammir.She was the kind of woman who believed she still had a place in his future.At ako? Ako ang babaeng may apelyido niya—pero wala pa ring kasiguruhan kung saan ba talaga ako tumatayo.Nakatayo ako sa gilid ng kama habang siya’y tahimik na nakaupo sa may desk, hawak ang baso ng tubig na halos hindi niya ginagalaw. Parang bigla siyang nahiya magsalita. Ako man—ayoko siyang kausapin, dahil hindi ko alam kung kaya ko pang kontrolin ang tono ng boses ko.Ang dami kong gustong itanong. Pero ang tanong na gusto kong itanong higit sa lahat ay—Bakit siya may contact na “Naia Silvestri” sa phone niya, bukod sa akin?Hindi ko na natanong kani

Pagkasarado ng pinto ng elevator sa boutique, hindi pa rin ako makahinga ng maayos.My hands were cold. My heart? Sobrang lakas ng tibok. Yung tipong naririnig ko na siya sa tenga ko.“Tell your husband—he’s not the only one who knows how to bury things.”'Yung boses ng lalaking ‘yon… hindi ko makalimutan.At kung totoo nga ang sinabi niya—that night years ago, the night I’ve forced myself to forget… he was there. Not just there—he was part of it.I thought my stepfather died from a freak accident.Pero what if… hindi pala aksidente ‘yon?That night, umuwi ako sa condo. Pagpasok ko sa unit, madilim. Hindi ko alam kung andito si Ammir o nasa office pa. Ayoko na sana siyang harapin. Gusto ko lang humilata, matulog, at kalimutan ang buong araw.Pero pagkasara ko ng pinto, biglang lumitaw si Ammir mula sa hallway. Wala siyang suot na blazer, buti na lang may undershirt pa siya. His sleeves were rolled up, his jaw tense.“Where have you been?” tanong niya agad, halatang nainip.Hindi ko si