Chapter 6

Naia Isadora Lastra’s POV

Ang tahimik ng umaga, pero hindi tahimik ang isip ko.

For the first time in years, nagising akong hindi sumisigaw si Lorraine. Walang pang-aalipusta, walang patutsada. Pero kahit wala siya dito, ang bigat pa rin sa dibdib ko.

Tumayo ako at nagsuot ng robe. I peeked outside my room—wala si Ammir. The kitchen was clean, the couch untouched.

Siguro may meeting.

Sa isang banda, parang relief. Sa kabilang banda… bakit parang may konting lungkot?

“Don’t overthink it, Naia,” bulong ko sa sarili ko.

I made coffee and sat on the edge of the long couch. Isinandal ko ang likod ko at pinikit ang mata ko sandali.

Maya-maya, narinig ko ang pagbukas ng pinto.

Tumayo ako agad, medyo taranta. Pero inayos ko ang sarili ko—kailangan kong magmukhang composed.

He walked in wearing a crisp navy suit, with the top button undone, his sleeves rolled slightly. May hawak siyang dalawang paper bag.

“Breakfast,” sabi niya habang inilalapag ito sa counter. “I had to meet a board member early, but I figured I should bring food back.”

Napakurap ako. “Uh… thanks.”

Nagkatinginan kami saglit. Hindi ko alam kung iniisip niya pa rin ang kontrata, o iniisip niya pa rin ang gabi sa bar.

Kasi ako, hindi ko makalimutan.

“Get dressed,” dagdag niya. “We’re attending a luncheon. With partners. You need to be introduced.”

Napatuwid ako ng upo. “What? Today?”

“Yes. Nothing big. Just a casual business lunch. You’ll be fine.”

Akala ko makakatanggi ako.

Pero wala akong karapatang tumanggi.

This is part of the deal.

pagkatapos namin kumain ay agad akong dumiretso sa kwarto ko para mag bihis. Nasa harap ako ng salamin sa powder room ng hotel. Naka-drape dress ako na beige at simpleng makeup, pero ramdam kong hindi ako bagay dito.

Mga executive ang nandoon. Mga babae’t lalake in sleek dresses, expensive perfumes, at confidence na parang armas nila. Hindi ako sanay dito. Pero kapag tiningnan ko si Ammir—kalma lang siya. Parang siya ang pinaka-komportableng tao sa buong kwarto.

At ako?

Ako ang asawa niya sa papel.

Lumapit siya sa akin habang papunta kami sa main table. I felt his hand on the small of my back.

“Relax,” he whispered, just loud enough for me to hear. “They love confidence.”

“Hindi ko kailangan magpanggap?” tanong ko, pabulong din.

“No. Pero kailangan mong tumayo bilang asawa ko.”

Napatingin ako sa kanya.

He wasn’t smiling, but his voice was low. Warm. Gusto ko siyang sampalin dahil ang galing niyang magpanggap na hindi niya ako... nakita sa pinakamarupok kong anyo.

Pero gusto ko rin siyang halikan dahil sa pakiramdam ng seguridad na binibigay niya.

Naia, get a grip.

Pagkaupo namin, he introduced me around.

“This is Naia, my wife.”

At doon ako muntik mawalan ng ulirat.

Every time he said “my wife,” parang may tumutusok sa puso ko. Kasi alam kong hindi totoo. Pero parte ng akin… gusto na rin maniwala.

Nagtagal ang lunch. I just smiled, nodded, at paminsan-minsan ay sinasagot ang mga simpleng tanong. Sinikap kong huwag magpaka-out of place.

Pagka-alis namin sa table, sakto ring paakyat kami pabalik sa private room ng hotel. It was just me and Ammir inside the elevator.

Tahimik.

Hanggang sa napansin ko—parang may tension sa pagitan namin. Hindi galit. Hindi init. Pero yung uri ng tension na kapag hindi mo pinansin, sasabog.

He looked at me.

I swallowed.

“Good job,” aniya.

“Thanks…”

Tumigil ang elevator sa 33rd floor. Paglabas namin, lumakad siya papasok sa isang suite.

“Wait, we’re not going home?” tanong ko.

He turned to me. “We’re expected to be seen entering and leaving together.”

Hindi ko na lang sinagot.

Pagpasok namin, simple lang ang suite. May sala, may desk, at isang kama sa dulo.

Tumigil ako sa harap ng kama.

Hindi kami titira dito… 'di ba?

Hindi kami—napalingon ako sa kanya.

He was watching me again, arms crossed, leaning slightly against the door.

Tumingin ako palayo. I didn’t want him to see the nervous flutter in my chest.

“Naia,” tawag niya, mas banayad ang tono ngayon.

“Hmm?”

“You did well today.”

“Thanks,” ulit ko.

Lumapit siya, marahan. At kahit wala pa siyang sinasabi, parang lalapit na siya sa labi ko. My breath hitched.

Pero bago pa siya makalapit pa, may kumatok.

Napalingon kami pareho.

Pagbukas niya ng pinto, isang babae ang sumalubong.

Maganda. Matangkad. Blonde. Suot ang isang navy-blue blazer at red lipstick na bagay sa flawless na balat niya.

“Hi,” bati nito.

Napatingin ako kay Ammir. Pero hindi siya nagsalita agad.

Then, she looked at me.

“Oh…” she said slowly. “So you’re the fake wife.”

Tumigil ang mundo ko.

WHAT?

“What did you just say?” I asked, my voice dry.

Ngumiti siya. “Don’t worry. I’m not here to ruin your little game. I’m just here to check what he’s hiding.”

Tumingin siya kay Ammir, then leaned in.

“Are you sure, love? You never used to like playing pretend.”

Napalingon ako kay Ammir, and for the first time since I met him…

He looked caught.