Chapter 4

Cassandra Dela Vega's POV

Hindi ako makagalaw.

Parang tumigil ang oras matapos sabihin ni Sebastian ang mga salitang iyon.

"Then I will marry you."

Nanginginig ang kamay kong nakakapit sa laylayan ng gown ko. Ang dibdib ko, mabilis ang pagtaas-baba habang pilit kong inuunawa kung ano ang nangyayari.

Sa paligid namin, unti-unting humina ang bulungan ng mga bisita. Ang ilan sa kanila ay nagulat, ang iba naman ay parang hindi makapaniwala.

Si Daddy? Tahimik siyang nakatitig kay Sebastian, pero kita ko sa mga mata niya ang mabilis na pagproseso ng sitwasyon.

Si Mommy? Halos hindi na makahinga sa kaba.

At ako?

Ako ang babaeng dapat ikakasal ngayon, pero sa hindi ko inakalang groom.

Napalunok ako.

"S-Sebastian…"

Pero hindi niya ako binigyan ng pagkakataong magtanong.

Mabilis siyang lumingon kay Daddy at diretsong sinabi, "Ako ang papalit kay Daniel."

Tahimik ang buong simbahan.

Tila ba walang gustong magsalita.

Si Daddy lang ang mukhang hindi nagulat. Parang inaasahan na niya ito.

Tumingin si Sebastian sa akin. "Cassandra, you said you still want this wedding, right?"

Hindi ako agad nakasagot. Pero alam kong wala na akong ibang pagpipilian. Alam kong hindi ako pwedeng umatras, hindi matapos ang lahat ng ito.

Kaya kahit gumuguho ang mundo ko, kahit hindi ko alam kung paano ko kakayanin ito—ang lumabas lang sa bibig ko ay isang mahinang…

"Yes."

Sa sandaling iyon, alam kong wala nang atrasan ito.

Ang kasal na dapat ay para kay Daniel…

Ngayon ay magiging kasal namin ni Sebastian.

***

Hindi ko na alam kung paano ako nakalakad papunta sa altar. Hindi ko na alam kung paano ako umabot sa harapan ng pari, kung paano ko naiangat ang tingin ko kay Sebastian, kung paano ko napigilan ang mga luha ko.

Pero narito na ako ngayon.

Siya ang kaharap ko. Siya ang magpapakasal sa akin.

Ang lalaking minsan kong minahal. Ang lalaking minsan akong iniwan.

Tinitigan ko siya. Gusto kong hanapin ang sagot sa mga mata niya, gusto kong malaman kung bakit niya ginagawa ito. Pero walang kahit anong emosyon sa mukha niya.

Wala siyang galit. Wala siyang lungkot. Wala siyang saya. Parang isa lang itong ordinaryong transaksyon para sa kanya.

Bakit niya ginagawa ito?

Pero hindi ito ang oras para magtanong.

"Simulan na natin ang seremonya," sabi ng pari.

At doon, tuluyan kong naramdaman ang bigat ng sitwasyon.

Ako si Cassandra Dela Vega.

At sa loob ng ilang minuto…

Magiging asawa ko na ang lalaking minsan akong sinaktan.

Habang nagsasalita ang pari, unti-unting bumigat ang loob ko. Pero ang tunay na dagok, ang tunay na dagundong sa puso ko, ay nang marinig ko ang pinakaimportanteng bahagi ng seremonya.

"Sebastian Alcantara, do you take Cassandra Dela Vega to be your lawfully wedded wife?"

Mabagal siyang huminga.

Alam kong kaya niyang umatras. Pero hindi siya umatras. Diretso siyang tumingin sa akin, at sa unang pagkakataon, may nakita akong kakaiba sa mga mata niya.

Isang bagay na hindi ko mawari. Isang bagay na nagpakaba sa akin.

"I do."

Isang iglap, parang gumuho ang mundo ko.

Napalunok ako.

"Cassandra Dela Vega, do you take Sebastian Alcantara to be your lawfully wedded husband?"

Hindi ko alam kung paano ako nakasagot. Pero alam kong wala na akong ibang pagpipilian.

"I do."

At sa pagbigkas ng dalawang salitang iyon…

Alam kong hindi ko na mababawi ang lahat. Alam kong ito na ang umpisa ng isang bagay na hindi ko inakala.

Ngayon…

Ako na ang asawa ng lalaking minsan akong iniwan.

"You may now kiss the bride."

Parang isang malakas na hampas ng alon ang salitang iyon sa utak ko. Para akong natuklaw ng lamig, hindi makagalaw, hindi makahinga.

Mula sa altar, natigilan ako, nakatitig lang kay Sebastian. Ramdam ko ang bigat ng mga matang nakatingin sa amin—mga bisitang nag-aabang, nagtataka, at siguro ay nag-uusap-usap sa likod namin.

Pero sa lahat ng naroon, isa lang ang hindi natinag.

Si Sebastian.

Tahimik siyang humakbang palapit sa akin, ang kanyang presensya ay nagdulot ng kakaibang init sa malamig kong katawan.

Bawat segundo, bawat hakbang niya ay parang nagpapabagal sa mundo.

Hanggang sa naramdaman ko ang kamay niya sa baba ko, marahan niyang inangat ang mukha ko para salubungin ang tingin niya.

Diyos ko.

Ang lalim ng titig niya.

Para bang may isang bagay siyang gustong iparating. Isang bagay na hindi ko maintindihan.

Napalunok ako. Hindi ko ito inisip. Hindi ko ito inasahan. Hindi ko ito ginusto. Pero nandito na ako.

Sa harap ng Diyos, sa harap ng pamilya namin, sa harap ng lahat ng taong nag-aabang.

Walang atrasan.

Bago pa ako makapag-isip ng paraan para umiwas—dumampi ang labi niya sa labi ko.

Isang halik na dapat ay pang-show lang, pero bakit parang… totoo?

Bakit parang sa halip na isang kasunduang halik, may kung anong nakakapasong init ang dumaloy sa akin?

Nanlaki ang mga mata ko.

Napapikit siya.

Sa loob ng ilang segundo, nakalimutan ko ang lahat. Nakalimutan ko na dapat wala akong maramdaman. Nakalimutan ko na hindi ako dapat mahulog ulit. Nakalimutan ko na si Sebastian Alcantara ang unang lalaking bumasag sa puso ko.

Hanggang sa biglang bumitaw si Sebastian.

Doon ako tuluyang natauhan.

Nilingon niya ang mga bisita, saka ngumiti nang tipid. Wala siyang emosyon, parang walang nangyari.

Dahan-dahang bumaling ulit siya sa akin. May ibinulong siya, isang bagay na ako lang ang nakarinig.

"This is just the beginning, Cassandra."

***

Hindi ko alam kung paano ako nakaalis ng simbahan.

Parang nasa autopilot ang katawan ko habang bumabati sa mga bisita, habang nakikipagkamay sa mga taong ni hindi ko alam kung sino.

Lahat sila, nagtataka pero hindi nagtatanong. Lahat sila, nakangiti pero halatang gustong malaman kung ano nga ba ang nangyari?

Si Daddy at Mommy? Hindi nagreklamo. Hindi rin nagtanong.

Mukhang masaya sila. Mukhang masaya rin ang pamilya Alcantara.

Kasi sa kanila, wala namang talo.

Hindi natuloy ang kasal kay Daniel?

Okay lang, dahil si Sebastian naman ang pumalit.

Business as usual.

Pero ako?

Pakiramdam ko, hindi ako kasali sa sariling kwento ng buhay ko. Parang isang manika na pinagalaw lang sa isang scripted na palabas.

Habang nakaupo ako sa loob ng wedding car, tulala lang akong nakatingin sa labas ng bintana. Hanggang sa maramdaman kong may humawak sa kamay ko. Nag-angat ako ng tingin.

Si Sebastian.

Tahimik lang siyang nakatingin sa akin. Wala pa ring emosyon. Wala pa ring kahit anong reaksyon. Pero may isang bagay sa mga mata niya na hindi ko mabasa. Kahit anong pilit ko. Kaya bago pa ako mahulog sa illusion na baka may natitira pang koneksyon sa amin, mabilis kong binawi ang kamay ko.

Alam kong napansin niya iyon, pero hindi siya nagsalita.

Nanatili lang kaming tahimik sa buong biyahe. Pero kahit wala siyang sinasabi…

Ramdam ko. Ramdam kong may paparating. Ramdam kong may mga lihim na hindi ko pa alam. Ramdam kong sa isang iglap…hindi na ako makakatakas.