Chapter 3 - The Possesive CEO

Simula nang araw ng presentation, nag-iba ang ihip ng hangin sa pagitan namin ni Luther Montefalco.

Wala siyang sinabi pagkatapos, pero napansin kong madalas na siyang tumingin sa akin—hindi bilang boss, kundi parang may hinahanap siyang hindi niya maintindihan.

Tahimik pa rin siya gaya ng dati.

Malamig. Mapanganib.

Pero sa tuwing nagkakasalubong ang mga mata namin, may kakaibang init na dumadaan sa hangin. Parang may alon na hindi ko kayang kontrolin.

---

Isang umaga, habang nag-aayos ako ng mga file, biglang bumukas ang pinto ng opisina niya.

“Miss Ramos, meeting in ten minutes,” sabi niya habang inaayos ang sleeves ng suit.

“Yes po, Sir.”

“Make sure the board packets are ready. And don’t let anyone touch my coffee.”

Napatingin ako sa kanya. “Opo.”

“Especially him,” sabay sulyap kay Justin—isa sa mga project heads na madalas niyang kasabay sa meeting.

Hindi ko alam kung bakit may diin sa boses niya, pero hindi ko na pinansin. Inabot ko sa kanya ang folder, at bago siya lumabas, sumulyap siya ulit.

“Stay outside the boardroom. I’ll need you after.”

Hindi ko alam kung bakit, pero tumibok nang mas mabilis ang puso ko sa salitang “I’ll need you.”

Para kasing may ibang ibig sabihin.

---

Pagkatapos ng meeting, abala ako sa pag-aayos ng mga dokumento sa hallway nang lumapit si Justin, nakangiti.

“Hey, Celene, good job yesterday. Narinig ko ang galing mo raw sa presentation.”

Ngumiti ako. “Salamat, Sir Justin.”

“Tawagin mo na lang akong Justin,” sabi niya, kaswal. “Mas bata ka pa yata sa akin, e. Kumain ka na ba? Tara, kape muna tayo.”

Hindi pa ako nakakasagot nang biglang bumukas ang pinto ng boardroom.

Si Luther.

Nakatayo siya doon, malamig ang tingin, pero halata ang paghigpit ng panga niya habang nakatingin kay Justin.

“Miss Ramos,” tawag niya, malamig ang tono. “My office. Now.”

Nagkatinginan kami ni Justin. “Sir, just a quick—”

Hindi pa natatapos ni Justin, nagsalita si Luther ulit.

“I said now.”

Wala akong nagawa kundi sumunod.

---

Pagkapasok ko, binagsak niya ang folder sa mesa.

“What was that?”

“Po?”

“Do you always entertain personal invitations during office hours?”

“Sir, kape lang po ‘yon—”

“I don’t care,” putol niya, boses mababa at kontrolado pero may halong galit. “You don’t have time for coffee with men during work.”

Namilog ang mata ko. “Hindi ko po alam na kailangan ko ng permiso sa inyo para uminom ng kape.”

Tumingin siya sa akin nang diretso, mabigat, parang gusto niyang butasin ang kaluluwa ko.

“Hindi mo kailangan ng permiso,” sabi niya. “Pero kailangan mong tandaan kung kanino ka nagtatrabaho.”

“Alam ko po kung sino kayo,” sagot ko, halos pabulong pero matatag. “Kayo ang CEO. Pero hindi ibig sabihin nun, pag-aari niyo rin ako.”

Napatigil siya. Ilang segundo, walang nagsalita.

Tapos ngumiti siya—ngiting mapanganib, ‘yung tipong hindi mo alam kung matatakot ka o matutunaw.

“Interesting choice of words, Miss Ramos,” bulong niya. “Who said anything about ownership?”

“Wala naman po, Sir. Pero parang ‘yon ang ibig niyo.”

Lumapit siya. Mabagal. Deliberado. Hanggang sa maramdaman ko na ang amoy ng mamahaling pabango niya.

“Maybe you’re reading too much into things,” bulong niya, halos dumadampi ang labi niya sa gilid ng tenga ko.

Napatigil ako sa paghinga.

“Or maybe,” dugtong niya, “you’re feeling things you shouldn’t.”

Tumayo akong tuwid. “Sir, kung wala na po kayong ipapagawa—”

“Sit down,” utos niya, malamig pero mapanukso.

Sumunod ako kahit halatang nanginginig.

Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. “You’re wearing lipstick.”

Nabigla ako. “Po?”

“Hindi mo naman ‘yan suot kahapon.”

“Ah… bago lang po.”

“Bago,” ulit niya, may ngiti sa labi. “Para kanino?”

“W-wala, Sir.”

Lumapit siya, nakatayo sa harap ng mesa. “Good. Keep it that way.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Hindi ko alam kung insulto ba ‘yon o babala. Pero ang tono ng boses niya—mababa, may halong pag-angkin—hindi ko alam kung bakit nanginginig ang tuhod ko.

---

Kinahapunan, nakatanggap ako ng message mula kay Justin.

> Coffee after work? Promise, strictly professional.

Ngumiti ako nang kaunti. Siguro naman wala nang masama kung simpleng kape lang, ‘di ba?

Pero bago pa ako makasagot, tumunog ang office intercom.

“Miss Ramos. My office.”

Si Luther.

Pagpasok ko, nakita kong hawak niya ang cellphone ko.

Nanlaki ang mata ko. “Sir!—”

“I saw your screen flashing,” aniya, walang ekspresyon. “Justin, huh?”

“Sir, personal phone ko po ‘yan. Hindi niyo dapat—”

“I pay your time,” putol niya, boses malamig. “And right now, your time is mine.”

“Hindi po tama ‘yan, Sir.”

Lumapit siya. “I don’t care what’s right. I care about control.”

Tahimik. Tanging maririnig lang ang tibok ng puso ko at ang marahas na hinga ko.

“Bakit niyo ginagawa ‘to?” tanong ko, halos pabulong.

“Because I don’t like distractions,” sabi niya, nakatingin sa mga mata ko. “And you, Celene, are becoming one.”

Napalunok ako. “Then maybe dapat po akong umalis.”

Humigpit ang panga niya. “No. You don’t leave unless I say so.”

---

Sa gabing ‘yon, hindi ako mapakali. Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang mga salitang sinabi niya.

I don’t like distractions.

You don’t leave unless I say so.

Bakit parang may halong pag-aari sa boses niya?

Bakit parang… hindi lang galit ‘yon, kundi selos?

---

Kinabukasan, maaga ako sa opisina. Sinadya kong umiwas.

Tahimik lang ako buong araw, pero napansin kong madalas siyang nakatitig sa akin sa tuwing nagrereport ako.

Minsan, marahan siyang ngumungiti — pero hindi ‘yong ngiti ng kasiyahan. Ngiti ng lalaking alam niyang may hawak siyang hindi ko maipaliwanag.

Sa isang meeting, habang nagpapaliwanag ako sa harap, napansin kong abala siya sa phone.

Pagkatapos ng meeting, lumapit siya.

“You ignored me the whole day.”

“Busy lang po ako.”

“Busy avoiding me,” sabi niya, parang alam na niya ang totoo.

“Sir, trabaho lang po ito.”

“Right,” bulong niya. “Then why are you blushing?”

Napatigil ako. Hindi ko namalayang umiinit ang pisngi ko.

Ngumisi siya, dahan-dahan. “You’re a terrible liar, Celene.”

---

Nang matapos ang araw, naglakad ako papunta sa elevator. Pagkasakay ko, sumunod siya.

Tahimik. Walang ibang tao.

Ramdam ko ang init ng presensiya niya sa tabi ko.

“Bakit niyo ako sinusundan?” tanong ko.

“Sinusundan?” aniya, halos pabulong. “I’m just making sure you get home safe.”

“Hindi niyo po kailangang gawin ‘yon.”

“Maybe I want to.”

Tumigil ang elevator. Bago siya lumabas, yumuko siya nang kaunti sa tabi ng tenga ko.

“Stay away from Justin,” bulong niya, mababa at mapanganib. “That’s not a request.”

Bago pa ako makasagot, umalis siya. Naiwan akong tulala, hawak ang dibdib kong parang mababaliw sa bilis ng tibok.

---

Pag-uwi ko, napatingin ako sa salamin.

Tama siya—may lipstick nga ako. May blush. May takot. May halong… kilig na ayokong aminin.

Pero habang pinapanood ko ang sarili kong repleksyon, may naramdaman akong kakaiba.

Hindi na ako sigurado kung sino ba talaga si Luther Montefalco para sa akin—boss, kaaway, o tukso.

Ang alam ko lang, sa bawat araw na lumilipas,

mas lumalalim ang tingin niya,

mas tumitindi ang paghawak niya sa buhay ko,

at mas mahirap nang umiwas.