Chapter 4 - The Rain and the Ride

Malakas ang ulan. ’Yung tipong halos kainin ng dilim ang buong siyudad at ang mga ilaw ng kalsada ay kumikislap lang sa basang salamin.

Nakatayo ako sa harap ng gusali ng Montefalco Group, yakap ang folder na may mga dokumentong ipinagawa ni Sir Luther. Lahat ng tao, nagsipag-uwian na. Ako na lang ang naiwan.

Basang-basa na ang kalsada. Ang mga taxi, puno. Wala ring bus o tricycle na dumaraan.

Tiningnan ko ang payong ko — putol ang hawakan.

“Great,” bulong ko, sabay pikit ng mata. “Perfect timing, Celene. Payong pa talaga.”

Huminga ako nang malalim. Kaya ko ‘to. Ulan lang ‘to.

Pero habang tumatagal, tumatagos na ang lamig sa balat ko. Tumutulo na ang tubig sa buhok ko, pati sa leeg.

---

“Miss Ramos?”

Napatalon ako sa boses na ‘yon. Kilala ko agad — kahit gaano pa ito kababa, kahit gaano kahinahon, hindi ko makakalimutan.

Paglingon ko, si Luther Montefalco.

Nakatayo siya sa tabi ng sasakyan niya, may hawak na payong. Ang itim niyang coat ay bahagyang nabasa sa gilid, pero hindi man lang siya nagmukhang abala.

Parang siya pa rin ‘yung lalaking laging perpekto — kahit binabayo ng ulan.

“Sir!” halos pasigaw kong sabi. “Akala ko po nakaalis na kayo!”

“Tinanong ko si guard. Sinabi niyang nandito ka pa.”

Lumapit siya nang bahagya, ang mga mata niya diretso lang sa akin. “What are you still doing here?”

“Wala po akong masakyan, Sir. Nagkansela po ng bus.”

Tumingin siya sa paligid, tapos sa akin ulit.

“Get in.”

Napakunot ang noo ko. “Ha?”

“Get in the car, Celene,” mahinang sabi niya, pero ‘yung tono—hindi mo mababali.

Hindi siya pakiusap. Isa iyong utos.

“Sir, hindi na po. Malapit lang naman po ang terminal, baka—”

“Celene.”

Sa unang pagkakataon, tinawag niya ako nang walang ‘Miss Ramos.’

Isa lang ‘yung pangalan ko sa bibig niya, pero parang tinamaan ng kuryente ang buo kong katawan.

“I’m not asking,” dagdag niya, mababa, halos bulong pero may bigat.

---

Wala na akong nasabi. Parang lumabo ang paligid sa lakas ng ulan at sa init ng presensiya niya.

Sumakay ako sa kotse. Mainit sa loob, at amoy leather at pabango niyang hindi ko maipaliwanag — mamahalin pero mapanganib, parang siya.

Pag-upo niya sa driver’s seat, mabilis niyang sinara ang pinto. Umalingawngaw ang tunog, kasabay ng malakas na buhos ng ulan sa bubong ng kotse.

Tahimik kami sa una. Tanging maririnig lang ay ang ugong ng makina at ang wiper na tumatama sa salamin.

---

“You shouldn’t stay that late,” sabi niya sa wakas.

“I had to finish the files you asked for, Sir.”

“You could’ve emailed them. Hindi mo kailangang magpuyat.”

“Tama lang po ‘yon. Gusto ko pong maipakita sa inyo na kaya kong—”

“—na kaya mong patayin ang sarili mo sa trabaho?” putol niya, medyo may diin.

Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

Tumingin ako sa bintana, pinapanood ang pagpatak ng ulan. Pero sa peripheral vision ko, ramdam ko na tinititigan niya ako.

---

“You live in Pasig?” tanong niya.

“Opo, Sir.”

He nodded, tahimik lang.

“Next time, don’t go home this late.”

“Hindi ko naman po ginusto. Wala lang po talagang masakyan.”

“Then call me,” sabi niya bigla.

Napalingon ako. “Po?”

“If you ever get stranded again, call me. I’ll come get you.”

Napanganga ako. “Sir, hindi po kailangan. Ang dami namang mas malapit—”

“Hindi ko inuulit,” putol niya, malamig pero may halong pag-aalala. “Just… call me.”

---

Tahimik ulit. Pero iba na ‘yung tahimik na ‘yon. Mabigat. Mainit. Parang ang bawat segundo, humahaba.

“Sir, bakit niyo po ako sinusundo?” tanong ko sa wakas.

Hindi siya agad sumagot.

“Because I wanted to,” sabi niya, nakatingin sa kalsada. “Because the thought of you standing out there in the rain—alone—bothered me.”

Napatitig ako sa kanya.

Ang tono ng boses niya… hindi boss. Hindi utos. Hindi galit.

May kung anong lambing na hindi ko alam kung saan nanggagaling.

“Bakit po kayo naaapektuhan sa ganon?” tanong ko, halos bulong.

Finally, tumingin siya sa akin.

“Because I can’t explain it,” sagot niya. “And that’s what bothers me more.”

---

Habang papunta kami sa Pasig, mas lumakas pa ang ulan. Nagsimulang umapaw ang kanal, at halos hindi na makita ang daan.

“Sir, baka mabaha na po. Pwede niyo na po akong ibaba sa may crossing.”

“Absolutely not,” sabi niya, mahina pero mariin. “I said I’ll take you home. I don’t break my word.”

Nagpatuloy kami. Ang kotse, halos sumasayaw sa tubig.

Tiningnan ko siya — kalmado lang, steady ang mga kamay sa manibela, pero sa panga niya, may higpit. Parang may pinipigilan.

---

Pagdating namin sa tapat ng bahay, nag-park siya sa gilid.

“Thank you, Sir,” sabi ko, nanginginig pa dahil sa lamig.

Walang sagot.

Kaya nagbukas ako ng pinto, pero bago pa ako makatayo, hinawakan niya ang braso ko.

“Celene,” sabi niya, mababa ang boses.

“Yes po?”

Tumingin siya sa akin, diretso sa mga mata ko.

Ang tingin niya—malalim, matalim, parang may gustong sabihin pero pinipigilan.

“Don’t make a habit of this,” bulong niya.

“Of what?”

“Making me worry.”

Parang huminto ang oras.

Hindi ko alam kung paano ako hihinga. Hindi ko rin alam kung anong naramdaman ko.

“Hindi niyo po dapat ako alalahanin, Sir.”

“Maybe not,” sagot niya, halos pabulong. “But I do anyway.”

---

Umulan pa rin. Mas malakas.

Tumingin siya sa labas, tapos sa akin.

“I’ll walk you to your door.”

“Sir, mababasa kayo—”

“Then we’ll both get wet.”

Lumabas siya ng kotse, binuksan ang payong, at lumapit sa side ko.

Binuksan niya ang pinto at inalalayan ako.

Ang kamay niyang mainit kahit malamig ang hangin.

Habang naglalakad kami sa ilalim ng payong, ramdam kong halos siya ang nababasa.

“Sir, kayo po, basang-basa na—”

“I said it doesn’t matter,” sabi niya, hindi lumilingon. “You matter more.”

Para akong natulala. Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero ayokong magtanong.

Ayokong masira ang sandaling ‘yon.

Pagdating sa gate, huminto siya.

“Thank you, Mr. Montefalco,” sabi ko, mahina.

Tumitig siya sa akin.

“Luther,” sabi niya. “When it’s just the two of us, call me Luther.”

Parang may dumaan na kuryente sa katawan ko.

“Good night, Luther.”

Ngumiti siya, ‘yung ngiti na bihira kong makita — hindi peke, hindi mapangmata.

“Good night, Celene.”

---

Pag-alis ng kotse niya, naiwan akong nakatayo sa ulan.

Tumingala ako sa langit. Hindi ko alam kung bakit nanginginig ako — dahil sa lamig, o dahil sa kanya.

Pagpasok ko sa bahay, tinanggal ko ang blazer ko at naupo sa gilid ng kama.

Pinikit ko ang mata, pero ang mukha ni Luther Montefalco pa rin ang nakikita ko.

Ang mga mata niyang parang gustong basahin ang kaluluwa ko.

Ang boses niyang mababa pero may halong init.

Bakit gano’n? Bakit parang sa bawat araw, mas lalo kong nakikita ang ibang mukha ng lalaking ‘yon?

Hindi lang boss. Hindi lang CEO.

Kundi isang lalaking may lihim na apoy sa ilalim ng malamig na maskara niya.

At habang naririnig ko ang patuloy na pagpatak ng ulan sa labas, isang bagay ang malinaw:

Hindi ko na siya kayang balewalain.

At natatakot ako sa kung saan ako dadalhin ng pakiramdam na ‘to.

---