Chapter 2 - The Warning

Ang unang linggo ko bilang assistant ni Luther Montefalco ay parang paglalakad sa manipis na yelo — isang maling hakbang lang, lulubog ako.

Hindi biro ang trabaho sa ilalim niya. Bawat araw, maaga akong pumapasok, pero mas maaga pa rin siya. Bawat meeting, lahat nakatingin sa kanya, pero ang tanging kinatatakutan nila ay ang sandaling magsalita siya.

Tahimik. Malamig. Walang emosyon.

Pero kahit ganoon, may kakaibang presensiya siyang kayang tumigil ang oras kapag dumating siya.

---

“Miss Ramos,” tawag niya mula sa loob ng opisina habang nag-aayos ako ng mga dokumento sa mesa.

“Sir?”

“Coffee. Black. Two sugars. No cream.”

“Yes po.”

Simple lang, pero ang boses niya, parang utos ng Diyos.

Habang pinipilit kong hindi magkamali, naririnig ko ang pagpatak ng ulan sa labas. Mabilis akong naglakad pabalik dala ang kape, pero sa pagmamadali, napadulas ako nang bahagya.

Agad kong naisalba ang tasa — halos matapon na pero hindi nagtagumpay.

Pagharap ko, nakita ko siyang nakatitig sa akin — malamig, pero may bahid ng amusement.

“Careful,” sabi niya, mababa ang boses. “Hindi lahat ng sugat kayang gamutin ng sorry.”

“Pasensya na po, Sir,” sabi ko agad, pilit na hindi tumitingin nang diretso.

Nilapag ko ang tasa sa mesa niya.

Lumapit siya nang kaunti. Hindi ko alam kung sinasadya niya, pero bawat hakbang niya ay mabigat, matatag, parang sinasakop ang espasyo.

“You’re nervous,” aniya.

Medyo natigilan ako. “Opo. Baguhan pa lang po ako.”

“Good. Fear keeps people careful.”

Tumingin siya sa akin, diretso sa mata ko. “Pero masyadong maraming takot, nakakabobo.”

Hindi ko alam kung sagot ba ‘yon o sermon.

“Hindi po ako natatakot, Sir,” sabi ko, kahit halata sa boses kong kabado ako.

Ngumisi siya nang bahagya, pero hindi iyon mabait na ngiti.

“Then prove it.”

---

Ilang sandali pa, tinawag niya ulit ako para tulungan siyang maghanda sa meeting. Habang inaayos ko ang projector, naramdaman ko ang paglapit niya sa likod ko.

Mainit ang hinga niya sa gilid ng tenga ko.

“Relax, Miss Ramos,” bulong niya. “I’m not going to bite.”

Kinuryente ako sa kaba.

“Sir, baka may pumasok po…” bulong ko rin, halos hindi marinig.

“Let them,” sagot niya. “You’re doing your job, right?”

Ang problema, hindi ko na alam kung anong trabaho ang ginagawa ko.

Ang utak ko, blanko. Ang hininga ko, hindi pantay.

Pagkalipas ng ilang segundo, lumayo siya na parang walang nangyari.

Ako naman, parang gusto nang lumubog sa lupa.

---

Pagkatapos ng meeting, tinawag ako ng isa sa mga senior staff.

“Miss Ramos, paborito ka yata ni Sir Luther,” nakangiti pero halatang may halong inggit.

“Ha? Hindi po…”

“Come on. Lahat kami ilang buwan nang nagtatrabaho dito, hindi man lang kami pinapansin. Ikaw? Bago pa lang, ikaw agad ang personal assistant niya.”

Napayuko ako. “Siguro po dahil wala siyang mahanap na iba.”

Ngumisi lang ‘yung babae, sabay bulong, “Careful ka. Kapag napansin ka ni Montefalco, madalas hindi maganda ang ending.”

---

Kinagabihan, habang nag-aayos ako ng mga files bago umuwi, napansin kong ako na lang ang tao sa floor. Tahimik na. Ang ilaw sa opisina ni Luther, bukas pa.

Dapat aalis na ako. Pero parang may humahatak sa akin.

Kumatok ako nang marahan.

“Sir? Uuwi na po ako. May gusto pa po ba kayong ipagawa?”

“Come in,” sabi niya.

Pagpasok ko, nakita ko siyang nakaupo, hawak ang baso ng alak. Hindi na nakasuot ng coat, nakaluwag ang tie, at medyo gulo ang buhok — unang beses ko siyang nakita nang gano’n.

“Sit.”

“Sir, kung overtime po ito, okay lang—”

“Hindi. Sit,” utos niya, at napaupo na lang ako kahit hindi ko alam bakit.

Tahimik. Tanging tunog lang ng ulan sa labas.

“Do you know,” nagsimula siya, “that half of the people here would kill just to be where you are?”

“Hindi po ako sigurado kung dapat ko bang ikatuwa ‘yon,” sagot ko.

Ngumiti siya nang mapait. “Good answer.”

Uminom siya ng alak. “Ang problema sa mga taong katulad mo, Miss Ramos, masyado kayong matapang. Hindi niyo alam kung anong laro ang pinapasok niyo.”

Tumaas ang kilay ko. “Hindi naman po ako nakikipaglaro.”

“Exactly,” sagot niya. “That’s why you’re already losing.”

“Anong ibig niyo pong sabihin?”

Tumayo siya, dahan-dahan. Lumapit, hanggang sa nasa harap ko na siya.

“Sa mundong ‘to, walang inosente,” aniya. “Lahat may kapalit. Lahat ng pagkakataon, may presyo.”

Hinawakan niya ang folder na hawak ko, hinila iyon, at inilapag sa mesa.

“I hired you because you’re brave enough to look me in the eye. But bravery without understanding is suicide.”

“Kung sa tingin niyo po ay mahina ako—”

“Hindi kita tinawag na mahina.” Lumapit siya nang mas malapit pa. “Sinasabi ko lang… hindi mo alam kung anong klaseng mundo ang ginagalawan mo ngayon.”

Humigpit ang dibdib ko. “Kung ganon, turuan niyo ako.”

Napatingin siya sa labi ko, saglit, bago muling nagtagpo ang mga mata namin.

“Careful what you wish for, Celene,” mahina niyang sabi. “Kapag ako ang nagturo sa’yo, baka hindi ka na makaalis.”

Tumayo ako bigla, pilit pinapanatili ang lakas ng loob ko.

“Good night po, Sir.”

“Good night,” sagot niya, pero habang palabas ako, narinig kong bulong niya, halos pabulong lang,

“Hindi pa tayo tapos.”

---

Kinabukasan, dumating ako nang mas maaga. Pero hindi ko akalaing nandoon na siya.

Nakaupo sa mesa niya, nakatingin sa tablet, mukhang hindi pa natutulog.

“Sir?”

“Tignan mo ‘to,” sabi niya, sabay pakita ng event proposal ko kagabi. “This is good.”

“Salamat po, Sir.”

“But not enough.”

“Ha?”

“Your ideas are safe. Too safe.” Tumingin siya sa akin. “In this world, safe doesn’t win. Risk does.”

“Bibigyan ko po ng revisions—”

“No,” putol niya. “You’ll present it to the board tomorrow. In front of me.”

“Sir? Ako po?”

“Yes. You’ll lead. Surprise me.”

Nanlaki ang mata ko. “Pero… Sir, baka hindi pa po ako ready—”

“Then you’d better be,” malamig niyang sagot. “Because if you embarrass me, I’ll make sure no company hires you again.”

Nanatili akong nakatayo, hindi makagalaw.

Ngumiti siya, pero walang halong lambing.

“That’s your first warning, Celene. I don’t tolerate mistakes.”

---

Pag-uwi ko, hindi ako mapakali.

Ang utak ko, halo-halo: takot, kaba, galit, at… kakaibang thrill.

Hindi ko maintindihan kung bakit sa kabila ng lahat, may parte sa’kin na gusto kong patunayan sa kanya na kaya ko.

Na hindi niya ako basta-bastang matitibag.

Pero sa ilalim ng tapang ko, may isa pang nararamdaman —

‘yung hindi ko dapat maramdaman para sa taong gaya ni Luther Montefalco.

---

Kinabukasan, bago ang presentation, hinila niya ako sa hallway.

Tahimik lang siya habang nakatingin sa akin.

“You look nervous,” sabi niya.

“Sino po bang hindi?”

Lumapit siya. Mas malapit pa kaysa dati.

“Breathe,” bulong niya. “Don’t forget who you’re proving yourself to.”

“Sa board po,” sagot ko.

Ngumiti siya nang bahagya.

“Wrong answer. You’re proving yourself to me.”

Hindi ko alam kung anong mas nakakakaba — ang board meeting, o ang paraan ng pagtingin niya sa akin na parang gusto niyang lamunin ang buong pagkatao ko.

---

Sa gitna ng presentation, ramdam ko ang titig niya sa bawat salita ko.

Hindi ko alam kung sinusuportahan niya ako o sinusubok. Pero nang matapos, tahimik ang buong boardroom.

Paglabas namin, nilapitan niya ako.

“Well done,” sabi niya. “You didn’t embarrass me. Yet.”

Napangiti ako, kahit halatang nang-aasar siya. “Salamat po, Sir.”

Pero bago ako makalayo, hinawakan niya ang braso ko.

“Next time,” bulong niya, “don’t look too proud. Pride is dangerous.”

“Then why do you sound like you’re proud of me?” sagot ko.

Napahinto siya. Saglit lang, pero sapat para magpalit ang ekspresyon niya.

“Careful, Celene,” sabi niya, mababa at mapanganib. “You’re starting to sound like you know me.”

At sa tingin ko, doon nagsimula ang lahat —

ang mga titig na mas matagal kaysa dapat,

ang mga salitang may halong apoy,

at ang mga gabi kung saan naiisip ko ang lalaking dapat ay kinatatakutan ko… pero unti-unti kong gustong maintindihan.