Chapter 5 – Unwanted Desire

Kinabukasan, kahit ilang beses kong sinubukang ibaling sa trabaho ang isip ko, si Luther pa rin ang laman ng utak ko.

Hindi ko alam kung dahil sa ginawa niyang paghatid sa akin kagabi, o dahil sa paraan ng pagkakasabi niya ng pangalan ko.

“Celene.”

Masyado niyang binigkas nang may bigat—parang ‘yon lang ang salitang kailangan niyang sabihin para mawalan ako ng lakas.

Pero hindi puwedeng ganito. Hindi dapat.

---

Pagpasok ko sa office, andoon na siya. Maaga pa, pero parang gising na siya buong gabi. Nakaupo sa mesa, hawak ang tablet, at nagbabasa ng mga report.

“Good morning, Sir,” bati ko.

Hindi siya agad tumingin. “You’re early.”

“Following your example, Sir,” biro ko, kahit halata sa tono ko na kinakabahan pa rin ako.

That made him finally look up. “That’s dangerous,” sabi niya, may bahagyang ngiti sa labi. “You might end up like me.”

Napakunot noo ako. “And what exactly are you, Sir?”

Tahimik siya sandali. “Someone who doesn’t sleep… and doesn’t stop thinking about things he shouldn’t.”

Nagkatinginan kami. Saglit lang, pero parang humaba ang oras.

Ako na ang unang umiwas ng tingin. “Coffee po?”

“Black. Two sugars. No cream,” sagot niya agad, pero may halong lambing na hindi niya siguro sinasadya.

---

Habang ginagawa ko ang kape, napansin kong tahimik ang buong opisina.

Siguro dahil maaga pa, o siguro dahil parang nararamdaman ng paligid na may kakaibang tensyon sa pagitan namin.

Pagbalik ko, nilapag ko ang tasa sa mesa niya. “Here, Sir.”

“Thank you.”

Hinawakan niya ang tasa, pero bago ko maalis ang kamay ko, nagtagpo ang mga daliri namin.

Mainit ang balat niya.

Mainit at nakakakuryente.

Parang biglang naging mabagal ang oras.

Nagtagpo ang mga mata namin, at sa sandaling ‘yon, alam kong may nakita siya sa mga mata ko—ang parehong bagay na tinatago niya.

Agad kong binawi ang kamay ko. “Sorry po, Sir.”

“Don’t apologize,” mahinang sabi niya. “It’s fine.”

Pero sa loob ng isipan ko, hindi iyon “fine.”

Hindi normal ang tibok ng puso ko.

Hindi normal na parang gusto kong tumakbo palabas… at sabay ring lumapit pa.

---

Ilang minuto lang, tumayo siya.

“Meeting at nine,” sabi niya. “You’re coming with me.”

“Me, Sir?”

“Yes. You’ll take notes and prepare the summary. I want you there.”

Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kakaibang tuwa sa dibdib ko.

“Okay po.”

Habang naglalakad kami papunta sa conference room, ramdam kong nakatingin ang ibang empleyado.

May mga bulungan, may mga ngiti, may mga tingin na parang may sinasabi: “Bakit siya?”

Hindi ko sila pinansin, pero nang maramdaman kong bahagyang tumigil si Luther sa tabi ko, napatingin ako.

“Ignore them,” mahinang sabi niya. “They talk too much.”

“I’m used to it,” sagot ko.

“Don’t be,” aniya, malamig ang tono. “I don’t like people talking about what’s mine.”

Napatigil ako. “Sir?”

Ngumiti siya ng bahagya, parang hindi niya sinadyang sabihin ‘yon. “I meant… my employees.”

Pero alam kong hindi ‘yon ang ibig niyang sabihin.

At alam ko ring ramdam niya na alam ko.

---

Sa meeting, halos hindi ako makapag-concentrate.

Habang nagsasalita siya, ang boses niya mababa, kalmado, pero may halong puwersa na parang sinasayaw ang mga salita.

Ang mga mata ng lahat, nakatutok sa kanya.

Pero ang mga mata niya—nakatingin lang sa akin.

Minsan, nakikita kong napapahinto siya sa pagsasalita, tapos bahagyang ngumingiti.

Lalo lang tuloy akong namula.

Pagkatapos ng meeting, lumapit siya.

“You did well,” sabi niya.

“Thank you po.”

Tumingin siya sa papel na hawak ko. “Your handwriting’s neat. Organized. I like that.”

Ngumiti ako ng mahina. “Maraming salamat po, Sir.”

He leaned slightly closer. “You know, you don’t always have to call me ‘Sir.’”

“Po?”

“Sometimes… Luther is fine.”

Napatitig ako. “Pero nasa office po tayo—”

“Then don’t say it out loud,” bulong niya, bahagyang nakayuko sa tenga ko.

Napasinghap ako. “Sir…”

“Yes?”

“Wala po.”

Ngumiti siya, at bago pa ako makagalaw, umalis na siya. Naiwan akong tulala, hawak ang folder, at halos hindi makahinga.

---

That night, hindi ako mapakali.

Nakahiga ako pero paulit-ulit kong naiisip ang mukha niya — kung paano siya tumingin, kung paano niya sabihin ang pangalan ko na parang lihim.

Luther.

Paano naging ganito ka-komplikado ang lahat?

Naisip ko tuloy ang sinabi ng senior staff dati: “Careful ka. Kapag napansin ka ni Montefalco, madalas hindi maganda ang ending.”

Pero bakit parang gusto ko pa ring makita kung saan mauuwi?

---

Kinabukasan, maaga ulit ako.

Pagpasok ko, nakatayo siya sa may bintana, hawak ang tasa ng kape.

Ang araw, sumisilip sa gilid ng ulap, pero ang liwanag ay parang nakatuon lang sa kanya.

“Good morning, Sir,” bati ko.

“Morning.”

Tahimik.

Ilang sandali, nagsalita ulit siya. “You didn’t sleep.”

Napatingin ako sa kanya. “How did you—”

“You have shadows under your eyes.”

“Ah… madami lang pong ginawa kagabi.”

He raised a brow. “Thinking about work?”

“Mostly.”

He smirked. “Not entirely, huh?”

Nabigla ako. “What do you mean?”

“Never mind.” Uminom siya ng kape. “I’ll be at the construction site later. You’ll come.”

“Sir, akala ko po si—”

“No. I want you there.”

---

Habang nasa kotse kami papunta sa site, napansin kong medyo tahimik siya, pero halatang may iniisip.

Minsan, tinitingnan niya ako. Hindi ko alam kung may sasabihin siya o pinipigilan lang.

Pagdating namin sa site, bumaba siya, sinundan ko. Maingay, puro alikabok, pero imbes na doon ako mag-focus, sa kanya ako napapatingin.

Ang ganda niyang tingnan sa araw — matangkad, seryoso, may awtoridad.

“Stay close,” sabi niya, habang tinitingnan ang mga plano.

“Opo.”

“You don’t want to get lost.”

Ngumiti ako ng mahina. “Hindi po ako bata.”

He looked at me. “Sometimes I forget that.”

---

Nang matapos ang site visit, pawisan na kami pareho.

He handed me his bottled water. “Drink.”

“Sir, okay lang po, may sarili naman po ako—”

“Drink,” ulit niya.

Uminom ako.

Habang hawak ko ‘yung bote, napansin kong tinitingnan niya ang labi ko.

Sandali lang ‘yon, pero sapat para magulo ang loob ko.

---

Pagbalik namin sa kotse, tahimik ulit.

Pero iba na ‘yung tahimik ngayon. Mabigat. Masikip. Parang pareho kaming may gustong sabihin pero walang lakas ng loob.

Pagdating sa office, tumayo siya sa harap ng desk ko.

“Celene.”

“Yes, Sir?”

“Don’t ever think that what’s happening here is… ordinary.”

“Po?”

“Nothing about you feels ordinary.”

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig.

“Sir, kung biro lang po ‘yan—”

“I don’t joke,” sabi niya, sabay lapit ng bahagya. “That’s the problem.”

Napatras ako, pero hinawakan niya ang gilid ng mesa, halos isandaan na lang ang pagitan naming dalawa.

“Luther—” napalunok ako nang mapagtanto kong tinawag ko siya sa pangalan.

Ngumiti siya. “You said it right.”

“Sir, I think we should stop—”

“Stop what?” tanong niya, halos pabulong, pero malalim. “This? Whatever this is?”

Hindi ako nakasagot.

Hinawakan niya ang baba ko, marahan lang.

“I shouldn’t want you,” sabi niya, halos pabulong. “But I do.”

Para akong natulala. Ramdam kong bumilis ang tibok ng puso ko.

“Sir, please…”

He looked at me, eyes dark and conflicted.

“You make me forget my rules.”

At bago pa ako makapagsalita, umurong siya.

Parang biglang bumalik sa realidad.

“Go home early,” aniya, malamig ulit ang tono. “You need rest.”

“Sir—”

“Celene,” sabi niya, hindi tumitingin. “Just go.”

---

Pag-uwi ko, hindi ako mapakali.

Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga sinabi niya.

I shouldn’t want you, but I do.

You make me forget my rules.

Hindi ko alam kung matatakot ako o matutunaw sa ganon.

Pero isang bagay ang malinaw —

May apoy na nagsisimula sa pagitan naming dalawa, at kahit gaano ko subukang patayin,

siya mismo ang nagbibigay dito ng hangin.