Nasa mall si Aurelia, the happiest place on earth para sa kanya. Pero hindi nya na-e-enjoy, why? Dahil kaya naman sya nag-shopping dahil mamaya makikipag-dinner sya sa lalaking mapapangasawa nya na in-arrange ng kanyang mga magulang. Bugtong hininga ang namumutawi sa kanya.
“Ary, it’s fine. It will be fine. Okay? Mabait naman si Samuel eh,” ani kaibigan na si Glea sa katahimikan nya. “Let's go shopping. Let's enjoy ourselves. ‘Wag kana mag-drama dyan, pretty please?” dagdag nito na may kasama pang-puppy eyes. “How can you be so sure that it will be Samuel?” may kuryosito sa tono ni Aurelia. “Mamaya yung bastard whore yun eh.” Protesta nya at pinag-krus ang kanyang mga braso. “Easy kasi you and Samuel are the same age. Easy, right?” untag nito sa kanya. “Bitch, you’re right. Samuel and I are the same age,” she agreed to gaslighting herself. “Gosh, how can’t I think of that,” mutawi nya na para bang hindi sya makapaniwala sa ideya ng kaibigan. “Come on, let's go buy some clothes. I need to be pretty.” may pag hagikhik na sabi nya. Well, she has a crush for Samuel for the longest time. Their fathers are good politicians buddy kaya madalas sila nagkikita kita. Samuel is a nice man, while his brother, Xavier is the exact opposite. They went shopping for hours. She found clothes that would make Samuel fall on his jaw. This is her chance to seduce the man she likes, hindi na sya makapaghintay na makita ito. She and Samuel never talked a lot dahil hindi ito madalas sumasama kapag usaping pulitika na. Hindi nya rin naman ito masisisi, kung siya din naman ay may choice hindi sya sasama pero wala sya non. When she arrived at home she quickly went up straight to her room. She bathed herself and prepared herself. She’s wearing a silk wine red dress with a thin strap, a black heeled sandals, a black clutch bag, and some jewelry. She tied her hair into an elegant bun and wore a vivid red lipstick. She looked at the mirror. She looks seductive. Her dress is hugging her curves tightly. It makes her more curvy, and the red dress made her skin tone more flawless. She smiled at herself. “You’re gonna be mine Samuel. I’ll make sure of it.” She said and giggled. She drove herself to the restaurant. She entered with an elegant presence, all eyes on her. One waiter came up to her. “Ma’am, may I help you?” tanong nito sa kanya. “Table of Mr. Andrada.” tugon nya sa waiter. “This way po ma’am.” Atsaka siya iginiya sa loob. She thanked the waiter nang ituro nito sa kanya ang lamesa. Huminga muna sya ng malalim bago naglakad. Malapit na sya sa lamesa nang makita nya na hindi si Samuel ang nakaupo dito, kundi si Xavier! Fuck this can’t be happening! Bakit siya ang nandyan!?! Fuck this shit! Tugon ng mga boses sa kanyang isipan. Tatalikod na sana sya paalis nang tawagin sya nito. “Ary, I’ve waited here for more than an hour tapos aalis ka lang?” tanong nito sa baritono nitong boses. “Have a seat.” Tumayo ito at lumapit sa kanya, hinila sya nito ng mahina papunta sa lamesa nila. She sighed in disbelief. She can’t believe this! “Disappointed? Si Samuel ang inaasahan mo na nandito, right?” tanong nito sa kanya. “Yes and?” tanong niya sa iritableng tono. “Actually, hindi tayo kakain dito. Pupunta tayo sa bahay. Your parents are there. Doon sila dumeretso after their flight from Malaysia, kaya dun tayo magdi-dinner,” pag-explain nito sa kanya. “Then what’s the point of being here?” malditang tanong niya dito. “For show, para kunyari sinundo kita,” simpleng sagot nito. “Nice show.” Sarkastikong sabi nya at tumayo na sa upuan. Pumunta sya sa kotse nya nang harangin sya nito. He’s towering her with his masculine aura. She can’t explain, but she feels like there's electricity inside her. She wouldn’t deny, his lips are kissable. His jaw is giving like a fictional character in her books. “You and I will be in the same car. Ihahatid ulit kita dito kapag tapos na ang delubyo,” mahinang sabi nito pero sa naniniguradong tono. Buong byahe ay wala silang imikan, hanggang sa nakarating sila sa bahay ng mga Andrada. Sinalubong sya ng mga magulang. “How are you anak?” panganga musta ng ina nya. Hindi niya sinagot ito at bumuntong hininga lang. “Let’s go? Let’s eat, shall we?” untag ng ina ni Xavier. Nagtungo sila sa isang mahabang lamesa na puno ng pagkain. Umupo sya sa tabi ng ina habang kaharap naman nya ang damuhong si Xavier. Nag-umpisa ang lahat na kumain pero sya ay tila wala sa mood at nilalaro lang ang pagkain. “Don’t torture the steak.” untag nito sa kanya. Tinignan nya lang ito ng masama at hindi na pinansin. “Can we go now?" Aurelia asked in a plain tone. "I'm tired and... Just tired.” She added while playing with her utensils. "Aurelia, honey, don't you want to talk to Xavier first and get to know him?" her mother, Selene Miller asked. "Nope. I already know him." She looked at him. His lips are curved with a cocky smile. "You already know him? Great! How did you know him?" his father, Thomas Andrada asked. "I met him with some sluts stories on how he fuck different women." She said while looking at him. "I see that's how you met me." Shaking his head as if there’s something to laugh at. It's like he's proud of himself. Aurelia just rolled her eyes and stared at her father again, her eyes asking to go home. "No, we need to finish the food. Besides, what's the rush? We're not in a rush," her father said with a firm tone. "And we will talk about your wedding for next week," her mother said proudly. Her eyes widened. "Next week!?!" she said with a high tone.Ang buong magdamag ay naging tila walang katapusan para kay Aurelia. Nakahiga siya sa malamig na sahig ng safehouse, nanginginig sa kaba, habang si Xavier ay nakaupo lamang sa upuang kahoy, walang imik, nakatitig sa kanya na parang binabasa ang laman ng kanyang utak. Hindi niya alam kung alin ang mas nakakasakal—ang ideya na nasa kamay ng sindikato ang kanyang anak, o ang bigat ng presensiya ni Xavier na hindi kumukurap sa pagbabantay sa kanya. “Twenty-four hours…” bulong ni Aurelia, halos wala sa sarili. “Paano kung… paano kung hindi ko magawa? Paano kung patayin nila si Anchali?” Dahan-dahang tumayo si Xavier, naglakad palapit sa kanya. May hawak itong baso ng alak na hindi pa nababawasan. Yumuko ito, inilapit ang mukha sa kanya. “Stop saying things like that. She won’t die. I won’t let that happen.” Mariin siyang tumitig dito, pinipigil ang luha. “At ano’ng gagawin mo, Xavier? Pupunta ka doon, papatayin mo silang lahat? Hindi mo naiintindihan—baka sa oras na makita ka nila, si
Mabigat ang bawat hakbang ni Aurelia habang hinihila siya ni Xavier sa madilim na eskinita. Ang mga kamay nito ay parang bakal na mahigpit na nakakapit sa kanyang bisig. Ang paligid ay puno pa rin ng putukan at sigawan, ngunit sa pandinig niya’y tila lahat ng iyon ay lumalabo, natatakpan ng isang bagay lamang—ang hagulgol ng anak na kinuha mula sa kanya. “Anchali…” bulong niya, nanginginig ang labi, habang patuloy ang pagtulo ng luha. Ngunit si Xavier, tila bingi. Nakatitig lang ito sa kanya, ang mga mata’y kumikislap ng kakaibang alab, at sa kabila ng kaguluhan, para bang siya lang ang mundong nais nitong sakupin. “Xavier, please…” halos magmakaawa ang kanyang tinig. “Tulungan mo akong hanapin si Anchali. Hindi mo ba nakikita? Kinuha nila ang anak ko!” Huminto ito, hinila siya papalapit hanggang sa halos magdikit ang kanilang mukha. Amoy alak at pulbura ang hininga nito, ngunit higit na nakakatakot ang malamig na titig. “Hindi mo naiintindihan, Aurelia,” madiin nitong wika. “Ka
Ang hangin ng gabi ay puno ng usok at pulbura. Ang putok ng baril ay umaalingawngaw sa magkabilang panig, parang kulog na walang tigil. Habang patuloy ang bangayan ng sindikato at ng mga tauhan ni Xavier, pilit na tinatahak nina Aurelia at Anchali ang madilim na eskinita, bawat hakbang ay laban sa oras.“Mama, my ears hurt…” iyak ni Anchali, tinatakpan ang kanyang tainga.“Just a little more, anak… please, don’t stop. We can’t stop,” bulong ni Aurelia, kahit ang baga niya’y halos pumutok sa hingal.Sa kanilang pagtakbo, napansin niya ang isang sirang bahay sa gilid ng kalsada—bukas ang pinto, at tila walang tao. Wala nang ibang pagpipilian, kaya agad niyang hinila si Anchali papasok.Sa loob, puro alikabok at sirang gamit ang bumungad. Ngunit sapat itong taguan, kahit saglit. Pinaupo niya si Anchali sa ilalim ng mesa, at siya nama’y lumuhod, yakap ang bata.“Shh… anak, stay quiet. They can’t find us here.”Nanginginig ang katawan ni Anchali, ngunit tumango ito at isiniksik ang sarili
Maaliwalas ang umaga sa maliit na bahay na inuupahan nila ni Lita. Ang sinag ng araw ay dumudungaw sa siwang ng kurtina, dumadampi sa mukha ni Aurelia habang pinagmamasdan si Anchali na masayang naglalaro ng mga stuffed toys sa sahig. “Mama, look! She’s flying!” sigaw ng bata habang iwinawasiwas ang maliit na manika na may pakpak. Napangiti si Aurelia. “Ang galing naman ng anak ko. Ang taas ng lipad niya.” Tila isang panandaliang kapayapaan ang bumalot sa kanila. Sa mga nakalipas na linggo, kahit natatakot siya kay Xavier at sa kung anong mangyayari, naging sandalan niya ang musmos na tawa ni Anchali at ang kabutihan ni Lita. Parang muling nakahanap ng pamilya si Aurelia. Ngunit ang katahimikan ay parang bulang madaling mabasag. Biglang tumunog ang cellphone na iniwan ni Lita sa mesa kagabi. Napakunot ng noo si Aurelia—hindi madalas na tumatawag iyon sa number na iyon. Nakalagay sa screen ang isang pangalang hindi niya kilala: Aunt Malee. Dahan-dahan niyang sinagot. “Hello?” Is
Si Lita. Tahimik ang umagang iyon sa kanilang inuupahang bahay. Nakaupo si Aurelia sa balkonahe, hawak ang isang tasa ng tsaa habang pinagmamasdan si Anchali na naglalaro ng maliit na manika. Si Lita naman ay nag-aayos ng kanyang bag para sa trabaho. Ngunit sa loob-loob niya, mabigat ang kanyang dibdib.Sa ilalim ng kanyang aparador nakatago ang sobre na natagpuan niya kahapon—ang sulat na nagsasabing hindi kailanman makakatakas si Aurelia. Alam niyang dapat niya itong ipakita kaagad, ngunit natatakot siyang masira ang payapang mundong pilit nilang binubuo. Ayaw niyang makita ang mukha ng kaibigan na muling mababalot ng pangamba.“Lita, are you going now?” tanong ni Anchali habang kumakaway, hawak pa ang manika.“Yes, little one. Be good to Mama while I’m away, okay?” ngumiti siya, sabay kindat.“Don’t worry, Auntie! I will protect Mama,” sagot ng bata sa wikang Ingles, buong tapang, na parang sundalong bata.Napatigil si Lita, at kahit paano ay napangiti. Ngunit habang lumalakad pap
Pagbaba ni Aurelia sa paliparan ng Bangkok, dama niya ang init at bigat ng hangin, malayo sa simoy ng Pilipinas ngunit may kakaibang pakiramdam ng kalayaan. Bitbit niya ang maliit na bag, dala ang lahat ng ipon at pag-asa.Sa gitna ng karamihan, may batang babae na nakatayo, hawak ang kartong may sulat na “Mama Aurelia”. Mga limang taong gulang ito, maiksi ang buhok, may makislap na mata, at nakangiting abot-tenga.Natigilan si Aurelia. “Mama Aurelia…?” bulong niya sa sarili.Biglang tumakbo ang bata palapit. “Mama!” sigaw nito, mahigpit siyang niyakap sa beywang.Nawala ang hininga ni Aurelia, hindi makapaniwala. “what are you doing here? Where's your tata Lita?” Tanong nito sa bata. Umangat ang bata, nakangiting inosente. "Over there!” may itinuro ito at di kalayuan ay nakita nya ang pigura ng taong tumulong sa kanya. " I'm here, welcome back Ary!" Masiglang bati nito sa kanya at yumakap, pati si Anchali ay yumakap ng mahigpit. Doon tuluyang bumigay ang puso ni Aurelia. Naluha siy