Nang matapos ang dinner ay nagpatianod si Aurelia palabas ng bahay ng mga Andrada. Hindi nya pananaisin na mag-stay pa sa bahay na iyon ng matagal, hindi sya makahinga sa loob. Para bang may nakadagan sa kanya na hindi nya mawari
Nagmamadali sya sa paglalakad nang may humila sa braso nya. "Sakay na, ihahatid kita." Si Xavier at pinapasok sya sa sasakyan nito. Habang nasa loob sila ng sasakyan nito ay wala syang kibo at nakatingin lang sa labas ng bintana. "Crying won't help you out." Inabutan sya nito ng panyo. Pahablot na kinuha ni Aurelia sa kamay ni Xavier. Hindi pinansin ni Aurelia ang mga sinasabi ni Xavier hanggang sa mapansin nya na ibang daan ang tintahak nila. "What are you doing?" nagtatakang tanong ni Aurelia na naguguluhan. "You like my brother? Yeah?" tanong nito sa mapanuksong tono. "Yes! I will do everything to get married to your brother. Hindi ako magpapakasal sa'yo." She looked at him with a firm tone. "If I need to seduce to him, I will do it!" firmly said, her voice is filled with determination to get Samuel. Then his car stopped at a night café. "Look over there." plainliness is stained on his tone. She did look on her right side, there she saw Samuel and Glea sitting on a table. Samuel is holding on Glea's hand. Her heart sank. Tears race down from her eyes to her cheeks. She bit her lips to prevent herself from crying out loud. This is bullshit Glea! Why? Just why? Thought we're friends? I thought you're going to help me? Thoughts of pain flash inside her mind. When she saw Glea coming out of the café, she avoided her head and told him to drive. Aurelia and Glea's eyes met each other. Shocked painted on Glea's face when they stared at each other. "I can't do this shit." She cried to herself. "This is so cruel." she said in a defeated tone. She tried to keep herself calm, but tears keeps falling from her eyes. "See? I'm not the only one who's doing dirty things." Xavier laughs. "Your best friend and your dream man also." He laughs at his words. "Shut up! Shut up! I don't have time for your shit." she mouthed with heavy feelings. She doesn't know what to do anymore. "It's still early. Let's go somewhere else to ease your pain." He drove thirty more minutes then they finally arrived at a mall. There's still a lot of people inside. "What are we doing here? For fuck's sake I'm breaking down." she said sarcastically while wiping her tears with his handkerchief. "You like malls, come on." Then he leaves the car to open the door beside her. She went to the fountain where she always let her time pass. "Let's have a deal." he said in a serious tone. "Christ leave me alone," she said irritably. "Ano ba kasi 'yon? Bilisan mo na!" pasigaw nyang sabi sa lalaki. "Let's pretend. Mag pretend tayo na we love each other." Suhestiyon nito atsaka umupo sa tabi nya. "Ano naman benefits sa akin nyan? Aber?" mataray na tanong nya. "Simple lang naman benefirs noong offer ko. Prebihilisyon sa pera ko. Access sa mga bangko ko." Sumandal ito sa sandalan ng bench. "Be the perfect trophy wife." sabi nito sa mapanuyang tono. Naramdaman ni Aurelia ang pag-gapang ng kamay nito sa likod nya. Inilapit nito ang bibig sa tainga nya. "Just imagine being the wife of Xavier Andrada." He chuckled on her ears. "You have no choice, darling." sambit nito sa mapanuksong boses. "I can't wait to see you on my bed. That would be great, isn't?" Tanong nito tsaka hinalikan ang kanyang balikat. "Fuck you!" Itinulak nya ito tsaka naglakad ng mabilis palabas ng mall. Naririnig nya ang bigat ng mga yabag nito na naksunod sa kanya. Panic went inside her body. Pabilis ng pabilis ang kanyang paghakbang. Hahakbang pa sana sya ng isa pa nang may humila sa kanya at ipinasok sya sa women's comfort room. "What are you doing? Are you insane? Let me out of here." sunod-sunod na sabi nya. Xavier stand still as if hindi sya naririnig nito. When he step forward to her, she quickly did the opposite thing. Mabilis na tumakbo papasok sa isang cubicle si Aurelia, tinutulak nya ang pinto pa sara ngunit tinutulak naman ito ni Xavier pabukas. Sa huli ay hindi nya nakayanan ang lakas nito. Nakapasok ito at ni-lock ang pinto ng cubicle. "What are y–" hindi na nito natapos ang sasabihin nang sakupin ni Xavier ang mga labi nito. »»————> 𝑥𝑎𝑣𝑖𝑒𝑟 <————«« I pressed Aurelia's body against mine as I pressed my lips to hers. "Xavier......" Aurelia called my name while she's trying to push me. "Damn, those lips are so sweet." I chuckled and kissed her cheeks, down to her jaw, to her neck. A soft low moan escaped her mouth. "Ahhh.... Xavier....." Rinig kong tawag nito sa pangalan ko. "Just moan, baby." I said with a pure seduction. "I'll just plant kisses on this delicate neck." I reached for her dess. "No..." She held my hand trying to prevent me from pulling her dress up. "Don't worry this will be nice," I whispered to her ear before biting her earlobes. My hand reached for her panties. I slid my hand to her panties and started massaging her core. "Ahh...." Another soft moan escaped from her. They heard someone enter the room. "Shhh..... They might hear your soft moans." He saw annoyance on her face. I positioned my fingers to her core. "No, don't do it." She warned me, but didn't listen to her little command. »»————> 𝑎𝑢𝑟𝑒𝑙𝑖𝑎 <————«« Xavier slid his two fingers inside her. "Fuck..." She mouthed to him. Hindi nya mailabas ang ungol na gusto nyang ilabas dahil may iba ding tao na pumasok sa cubicle. She's so bothered, while the fucker seems to be unbothered. In fact his slowly thrusting his fingers inside her. Napakapit na lang sya sa damit nito ng mahigpit na mahigpit.Sa gabing iyon, hinalikan ni Xavier si Aurelia. Hindi ito halik ng pag-ibig. Ito’y halik ng pag-angkin. Halik ng lalaking naniniwala pa ring may pag-asa. Halik ng isang lalaking hindi na marunong kumilala ng pagkakaiba ng pagsuko at pakunwaring pagpayag. At si Aurelia, habang nakapikit at nilulunod ang sarili sa eksenang ito, ay may isang bagay na iniisip lamang: Kapag lubos na siyang naniwala... saka ako lalaban. Halik na hinanap hanap nya sa tagal ng panahon, halik na sinubukan nyang hanapin sa iba. Ngunit ayaw nyang magpadala sa darang ng nadarama. Hindi nya nais na bumalik sa isang pagiging tanga. Lumalalim ang halik sa pagitan nilang dalawa. Pinilit nyang itulak ito, ngunit hinapit nito ang kanyang bewang ng mahigpit at inilagay nito ang isang kamay sa kanyang batok upang mas idiin ang mga labi nya sa mga labi nito. Pait ng nakaraan ang nangingibabaw sa kanya, hindi gustong magpatuloy ang halik nilang dalawa at hindi din nya gustong itulak ito at itaboy. M
Mabigat ang katahimikan ng gabing iyon. Para bang ang hangin mismo ay may dalang pasaning hindi maipaliwanag. Mula sa bintanang barado ng rehas, tanaw ni Aurelia ang papawirin — abuhin, walang araw, at tila sumasalamin sa kanyang kalagayan. Sa loob ng ilang linggo, tiniis niya ang bawat araw, bawat hapunan, bawat pagtitig ni Xavier na puno ng ilusyon. Ngunit ngayong umaga, hindi niya na kaya ang pagpapanggap. Sa bawat guhit ng kanyang lapis ay hindi na sining ang lumalabas kundi sigaw — sigaw ng isang pusong sinakal, sinabitan ng mga tanikala ng pagmamahal na wala na. Pumasok si Xavier, tangan ang tasa ng tsaa. Ngumiti. Para bang walang nangyayaring mali. "Good evening, love," aniya. Hindi sumagot si Aurelia. Tinitigan lang siya, malamig, walang galaw. Ibinaba ni Xavier ang tasa sa mesa. Tasa iyon ng paborito nyang iniinom sa gab. "Ayaw mo ba akong bati-in? Hindi ba masaya ang babae kapag may kasama siyang lalaki na nagmamahal sa kanya?"Doon na bumigat ang loob ni Aurelia.
Tahimik ang buong araw ngunit sa likod ng katahimikang iyon ay may pusong bumabayo, isang isipang gising at nilulunod ng taktika. Si Aurelia, bagamat nakakulong sa isang silid na walang bintana, ay hindi kailanman nawalan ng ilaw sa kanyang paningin. Hindi na ito takot. Hindi na ito kawalan ng pag-asa. Ang nararamdaman niya ngayon ay galit na pinatibay ng pagkabigo—at plano. Nakahiga siya sa kama, nakatingin sa kisame, pinapakinggan ang bawat tunog sa paligid. Ang pag-ugong ng mga sasakyan sa labas ng kanyang pinagkakukulungan. Ang mahinang ugong ng air conditioning. At ang mga hakbang ni Xavier—laging palapit, laging mapagmatyag. Dumating ang oras ng hapunan. Bumukas ang pinto at pumasok si Xavier, dala ang tray ng pagkain. “Hindi ka kumain kaninang tanghali,” banggit niya habang inilalapag ang tray. “Hindi kita ginugutom, Aurelia.” “Alam ko,” sagot niya, malamig ngunit mahinahon. “Kaya kakain ako ngayon.” Muling nagliwanag ang mga mata ni Xavier, tila batang nabigyan ng lar
Basang-basa pa ang sahig ng abandonadong gusali sa labas dahil sa ambon mula kagabi. Nanginginig ang katawan ni Aurelia habang mabilis siyang naglalakad palayo sa lugar kung saan siya ikinulong ni Xavier. Ang puso niya’y kumakabog sa dibdib, ang bawat hakbang ay tila naghuhumiyaw ng pag-asa. Sa kanyang kamay, mahigpit na nakakuyom ang maliit na susi—ang susi ng kanyang posas, ang simbolo ng kanyang panandaliang tagumpay. Hindi na siya lumingon pa. Ang tanging hangarin niya ay makatawid sa kalsada, makahingi ng saklolo, makalayo... makalaya. Bumungad sa kanya ang isang kariton sa gilid ng highway. May isang matandang lalaki roon, nag-aayos ng kanyang mga kalakal. Lumapit siya. “Manong... tulungan niyo po ako, pakiusap,” garalgal ang boses niya, namamaos sa takot at pagod. Napalingon ang matanda at tila ikinagulat ang itsura niya—basag-basag ang labi, may galos sa noo, at walang suot na sapatos. “Anak, ayos ka lang ba? Anong nangyari sa’yo—” Hindi na niya narinig ang kasunod. Isan
Madilim ang paligid. Tila ba nalunod sa gabi ang mga pader ng kwartong iyon—walang bintana, walang orasan, at tanging mahinang ilaw mula sa kisame ang nagbibigay ng gabay sa anino. Hindi agad naalimpungatan si Aurelia. Parang binabalot pa rin siya ng makapal na ulap, mabigat ang talukap ng kanyang mga mata, at ang huling alaala niya ay ang pagkaladkad sa kanya sa loob ng van.May malamig na pakiramdam sa kanyang pulsuhan—nakaposas siya.Kasunod ay ang kirot sa kanyang batok, at saka ang lagim ng panibagong reyalidad.“Aurelia,” tinig na mababa, malapit, halos nakasiksik sa kanyang tenga.Napapitlag siya, bumukas ang kanyang mga mata. Naroon si Xavier, nakaupo sa tabi ng kanyang kama—isang folding bed na parang hiniram lang mula sa isang lumang ospital. Naka-itim siyang long sleeves, bukas ang dalawang butones, at sa kanyang mga mata ay may kakaibang ningning. Hindi na ito ang Xavier na dating nanliligaw ng may tula sa bibig at bulaklak sa palad. Ito ang Xavier na puno ng buhol at udyo
Umuulan noong araw na iyon.Makulimlim ang kalangitan, at bawat patak ng ulan sa bubong ng bagong inuupahang apartment ni Aurelia ay tila tinig ng mga alaala — paulit-ulit, palihim, mahapdi. Nasa loob siya ng kanyang munting silid, isang tasa ng kape sa kanyang tabi at ang kanyang sketchpad na muling napuno ng mga di matapos-tapos na guhit. Isang damit na tila wala pang anyo, isang siluetang parang laging nawawala sa gitna ng linya.Tahimik ang paligid, pero hindi ang kanyang isipan.Hindi pa rin siya ganap na malaya. Kahit sabihin niyang bumabangon na siya, kahit anong lakas ng loob ang ipakita niya, may mga tanong pa ring kumakapit. Lalo na ang isang katanungang hindi pa niya nasasagot — nasaan ang mag-ina ni Xavier?Hindi niya dapat iniisip iyon. Pero gabi-gabi, sa pagitan ng kanyang mga panaginip at pag-gising, bumabalik ang mga tagpong pilit niyang nilimot. Si Xavier, ang babae nito — ang babaeng dahilan kung bakit tuluyang gumuho ang tiwala niya.Ngunit ngayon, tila may bahid ng