Nang matapos ang dinner ay nagpatianod si Aurelia palabas ng bahay ng mga Andrada. Hindi nya pananaisin na mag-stay pa sa bahay na iyon ng matagal, hindi sya makahinga sa loob. Para bang may nakadagan sa kanya na hindi nya mawari
Nagmamadali sya sa paglalakad nang may humila sa braso nya. "Sakay na, ihahatid kita." Si Xavier at pinapasok sya sa sasakyan nito. Habang nasa loob sila ng sasakyan nito ay wala syang kibo at nakatingin lang sa labas ng bintana. "Crying won't help you out." Inabutan sya nito ng panyo. Pahablot na kinuha ni Aurelia sa kamay ni Xavier. Hindi pinansin ni Aurelia ang mga sinasabi ni Xavier hanggang sa mapansin nya na ibang daan ang tintahak nila. "What are you doing?" nagtatakang tanong ni Aurelia na naguguluhan. "You like my brother? Yeah?" tanong nito sa mapanuksong tono. "Yes! I will do everything to get married to your brother. Hindi ako magpapakasal sa'yo." She looked at him with a firm tone. "If I need to seduce to him, I will do it!" firmly said, her voice is filled with determination to get Samuel. Then his car stopped at a night café. "Look over there." plainliness is stained on his tone. She did look on her right side, there she saw Samuel and Glea sitting on a table. Samuel is holding on Glea's hand. Her heart sank. Tears race down from her eyes to her cheeks. She bit her lips to prevent herself from crying out loud. This is bullshit Glea! Why? Just why? Thought we're friends? I thought you're going to help me? Thoughts of pain flash inside her mind. When she saw Glea coming out of the café, she avoided her head and told him to drive. Aurelia and Glea's eyes met each other. Shocked painted on Glea's face when they stared at each other. "I can't do this shit." She cried to herself. "This is so cruel." she said in a defeated tone. She tried to keep herself calm, but tears keeps falling from her eyes. "See? I'm not the only one who's doing dirty things." Xavier laughs. "Your best friend and your dream man also." He laughs at his words. "Shut up! Shut up! I don't have time for your shit." she mouthed with heavy feelings. She doesn't know what to do anymore. "It's still early. Let's go somewhere else to ease your pain." He drove thirty more minutes then they finally arrived at a mall. There's still a lot of people inside. "What are we doing here? For fuck's sake I'm breaking down." she said sarcastically while wiping her tears with his handkerchief. "You like malls, come on." Then he leaves the car to open the door beside her. She went to the fountain where she always let her time pass. "Let's have a deal." he said in a serious tone. "Christ leave me alone," she said irritably. "Ano ba kasi 'yon? Bilisan mo na!" pasigaw nyang sabi sa lalaki. "Let's pretend. Mag pretend tayo na we love each other." Suhestiyon nito atsaka umupo sa tabi nya. "Ano naman benefits sa akin nyan? Aber?" mataray na tanong nya. "Simple lang naman benefirs noong offer ko. Prebihilisyon sa pera ko. Access sa mga bangko ko." Sumandal ito sa sandalan ng bench. "Be the perfect trophy wife." sabi nito sa mapanuyang tono. Naramdaman ni Aurelia ang pag-gapang ng kamay nito sa likod nya. Inilapit nito ang bibig sa tainga nya. "Just imagine being the wife of Xavier Andrada." He chuckled on her ears. "You have no choice, darling." sambit nito sa mapanuksong boses. "I can't wait to see you on my bed. That would be great, isn't?" Tanong nito tsaka hinalikan ang kanyang balikat. "Fuck you!" Itinulak nya ito tsaka naglakad ng mabilis palabas ng mall. Naririnig nya ang bigat ng mga yabag nito na naksunod sa kanya. Panic went inside her body. Pabilis ng pabilis ang kanyang paghakbang. Hahakbang pa sana sya ng isa pa nang may humila sa kanya at ipinasok sya sa women's comfort room. "What are you doing? Are you insane? Let me out of here." sunod-sunod na sabi nya. Xavier stand still as if hindi sya naririnig nito. When he step forward to her, she quickly did the opposite thing. Mabilis na tumakbo papasok sa isang cubicle si Aurelia, tinutulak nya ang pinto pa sara ngunit tinutulak naman ito ni Xavier pabukas. Sa huli ay hindi nya nakayanan ang lakas nito. Nakapasok ito at ni-lock ang pinto ng cubicle. "What are y–" hindi na nito natapos ang sasabihin nang sakupin ni Xavier ang mga labi nito. »»————> 𝑥𝑎𝑣𝑖𝑒𝑟 <————«« I pressed Aurelia's body against mine as I pressed my lips to hers. "Xavier......" Aurelia called my name while she's trying to push me. "Damn, those lips are so sweet." I chuckled and kissed her cheeks, down to her jaw, to her neck. A soft low moan escaped her mouth. "Ahhh.... Xavier....." Rinig kong tawag nito sa pangalan ko. "Just moan, baby." I said with a pure seduction. "I'll just plant kisses on this delicate neck." I reached for her dess. "No..." She held my hand trying to prevent me from pulling her dress up. "Don't worry this will be nice," I whispered to her ear before biting her earlobes. My hand reached for her panties. I slid my hand to her panties and started massaging her core. "Ahh...." Another soft moan escaped from her. They heard someone enter the room. "Shhh..... They might hear your soft moans." He saw annoyance on her face. I positioned my fingers to her core. "No, don't do it." She warned me, but didn't listen to her little command. »»————> 𝑎𝑢𝑟𝑒𝑙𝑖𝑎 <————«« Xavier slid his two fingers inside her. "Fuck..." She mouthed to him. Hindi nya mailabas ang ungol na gusto nyang ilabas dahil may iba ding tao na pumasok sa cubicle. She's so bothered, while the fucker seems to be unbothered. In fact his slowly thrusting his fingers inside her. Napakapit na lang sya sa damit nito ng mahigpit na mahigpit.Ang buong magdamag ay naging tila walang katapusan para kay Aurelia. Nakahiga siya sa malamig na sahig ng safehouse, nanginginig sa kaba, habang si Xavier ay nakaupo lamang sa upuang kahoy, walang imik, nakatitig sa kanya na parang binabasa ang laman ng kanyang utak. Hindi niya alam kung alin ang mas nakakasakal—ang ideya na nasa kamay ng sindikato ang kanyang anak, o ang bigat ng presensiya ni Xavier na hindi kumukurap sa pagbabantay sa kanya. “Twenty-four hours…” bulong ni Aurelia, halos wala sa sarili. “Paano kung… paano kung hindi ko magawa? Paano kung patayin nila si Anchali?” Dahan-dahang tumayo si Xavier, naglakad palapit sa kanya. May hawak itong baso ng alak na hindi pa nababawasan. Yumuko ito, inilapit ang mukha sa kanya. “Stop saying things like that. She won’t die. I won’t let that happen.” Mariin siyang tumitig dito, pinipigil ang luha. “At ano’ng gagawin mo, Xavier? Pupunta ka doon, papatayin mo silang lahat? Hindi mo naiintindihan—baka sa oras na makita ka nila, si
Mabigat ang bawat hakbang ni Aurelia habang hinihila siya ni Xavier sa madilim na eskinita. Ang mga kamay nito ay parang bakal na mahigpit na nakakapit sa kanyang bisig. Ang paligid ay puno pa rin ng putukan at sigawan, ngunit sa pandinig niya’y tila lahat ng iyon ay lumalabo, natatakpan ng isang bagay lamang—ang hagulgol ng anak na kinuha mula sa kanya. “Anchali…” bulong niya, nanginginig ang labi, habang patuloy ang pagtulo ng luha. Ngunit si Xavier, tila bingi. Nakatitig lang ito sa kanya, ang mga mata’y kumikislap ng kakaibang alab, at sa kabila ng kaguluhan, para bang siya lang ang mundong nais nitong sakupin. “Xavier, please…” halos magmakaawa ang kanyang tinig. “Tulungan mo akong hanapin si Anchali. Hindi mo ba nakikita? Kinuha nila ang anak ko!” Huminto ito, hinila siya papalapit hanggang sa halos magdikit ang kanilang mukha. Amoy alak at pulbura ang hininga nito, ngunit higit na nakakatakot ang malamig na titig. “Hindi mo naiintindihan, Aurelia,” madiin nitong wika. “Ka
Ang hangin ng gabi ay puno ng usok at pulbura. Ang putok ng baril ay umaalingawngaw sa magkabilang panig, parang kulog na walang tigil. Habang patuloy ang bangayan ng sindikato at ng mga tauhan ni Xavier, pilit na tinatahak nina Aurelia at Anchali ang madilim na eskinita, bawat hakbang ay laban sa oras.“Mama, my ears hurt…” iyak ni Anchali, tinatakpan ang kanyang tainga.“Just a little more, anak… please, don’t stop. We can’t stop,” bulong ni Aurelia, kahit ang baga niya’y halos pumutok sa hingal.Sa kanilang pagtakbo, napansin niya ang isang sirang bahay sa gilid ng kalsada—bukas ang pinto, at tila walang tao. Wala nang ibang pagpipilian, kaya agad niyang hinila si Anchali papasok.Sa loob, puro alikabok at sirang gamit ang bumungad. Ngunit sapat itong taguan, kahit saglit. Pinaupo niya si Anchali sa ilalim ng mesa, at siya nama’y lumuhod, yakap ang bata.“Shh… anak, stay quiet. They can’t find us here.”Nanginginig ang katawan ni Anchali, ngunit tumango ito at isiniksik ang sarili
Maaliwalas ang umaga sa maliit na bahay na inuupahan nila ni Lita. Ang sinag ng araw ay dumudungaw sa siwang ng kurtina, dumadampi sa mukha ni Aurelia habang pinagmamasdan si Anchali na masayang naglalaro ng mga stuffed toys sa sahig. “Mama, look! She’s flying!” sigaw ng bata habang iwinawasiwas ang maliit na manika na may pakpak. Napangiti si Aurelia. “Ang galing naman ng anak ko. Ang taas ng lipad niya.” Tila isang panandaliang kapayapaan ang bumalot sa kanila. Sa mga nakalipas na linggo, kahit natatakot siya kay Xavier at sa kung anong mangyayari, naging sandalan niya ang musmos na tawa ni Anchali at ang kabutihan ni Lita. Parang muling nakahanap ng pamilya si Aurelia. Ngunit ang katahimikan ay parang bulang madaling mabasag. Biglang tumunog ang cellphone na iniwan ni Lita sa mesa kagabi. Napakunot ng noo si Aurelia—hindi madalas na tumatawag iyon sa number na iyon. Nakalagay sa screen ang isang pangalang hindi niya kilala: Aunt Malee. Dahan-dahan niyang sinagot. “Hello?” Is
Si Lita. Tahimik ang umagang iyon sa kanilang inuupahang bahay. Nakaupo si Aurelia sa balkonahe, hawak ang isang tasa ng tsaa habang pinagmamasdan si Anchali na naglalaro ng maliit na manika. Si Lita naman ay nag-aayos ng kanyang bag para sa trabaho. Ngunit sa loob-loob niya, mabigat ang kanyang dibdib.Sa ilalim ng kanyang aparador nakatago ang sobre na natagpuan niya kahapon—ang sulat na nagsasabing hindi kailanman makakatakas si Aurelia. Alam niyang dapat niya itong ipakita kaagad, ngunit natatakot siyang masira ang payapang mundong pilit nilang binubuo. Ayaw niyang makita ang mukha ng kaibigan na muling mababalot ng pangamba.“Lita, are you going now?” tanong ni Anchali habang kumakaway, hawak pa ang manika.“Yes, little one. Be good to Mama while I’m away, okay?” ngumiti siya, sabay kindat.“Don’t worry, Auntie! I will protect Mama,” sagot ng bata sa wikang Ingles, buong tapang, na parang sundalong bata.Napatigil si Lita, at kahit paano ay napangiti. Ngunit habang lumalakad pap
Pagbaba ni Aurelia sa paliparan ng Bangkok, dama niya ang init at bigat ng hangin, malayo sa simoy ng Pilipinas ngunit may kakaibang pakiramdam ng kalayaan. Bitbit niya ang maliit na bag, dala ang lahat ng ipon at pag-asa.Sa gitna ng karamihan, may batang babae na nakatayo, hawak ang kartong may sulat na “Mama Aurelia”. Mga limang taong gulang ito, maiksi ang buhok, may makislap na mata, at nakangiting abot-tenga.Natigilan si Aurelia. “Mama Aurelia…?” bulong niya sa sarili.Biglang tumakbo ang bata palapit. “Mama!” sigaw nito, mahigpit siyang niyakap sa beywang.Nawala ang hininga ni Aurelia, hindi makapaniwala. “what are you doing here? Where's your tata Lita?” Tanong nito sa bata. Umangat ang bata, nakangiting inosente. "Over there!” may itinuro ito at di kalayuan ay nakita nya ang pigura ng taong tumulong sa kanya. " I'm here, welcome back Ary!" Masiglang bati nito sa kanya at yumakap, pati si Anchali ay yumakap ng mahigpit. Doon tuluyang bumigay ang puso ni Aurelia. Naluha siy