Chapter 5

Hearing Room – Principal’s Office

Nakaharap ngayon si Althea kay Mrs. Veronica Ramirez, kasama ang principal ng paaralan at ilan pang guro. Nakaupo si Althea sa harap, habang si Veronica ay nakataas ang kilay, tila ba siguradong siya ang papanigan ng lahat.

"Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan pang pag-usapan ito," matigas na sabi ni Veronica, nakatawid ang mga braso sa dibdib. "Ang anak ng babaeng ito ang siyang may kasalanan. Siya ang nagtulak sa anak ko, kaya siya ang dapat maparusahan."

"Kami po ang magsasagawa ng imbestigasyon tungkol diyan, Mrs. Ramirez," mahinahong sagot ng principal.

"Imbestigasyon?" napangisi si Veronica. "Ano pang kailangang imbestigahan? Alam n’yo naman sigurong ako ang isa sa mga pangunahing donor ng paaralang ito, hindi ba? At gusto kong matiyak na ang mga estudyanteng pumapasok dito ay may tamang asal. Hindi 'yung galing sa kung saan-saan lang!"

Napasinghap si Althea.

"Gusto n’yong sabihin, hindi pwedeng mag-aral dito ang mahihirap?" diretsahan niyang tanong.

Napailing si Veronica. "Hindi ko naman sinabi ‘yon, pero sa totoo lang, hindi ba dapat i-screen nang mabuti kung sino ang pumapasok dito? Ang anak mo, mukhang hindi naturuan nang maayos. Kung pinalaki siya nang tama, hindi siya mananakit ng kapwa niya."

Napatingin si Althea sa principal, naghihintay ng reaksyon nito, pero tila ba iniisip pa nito kung paano pipiliin ang tamang panig.

"Hindi po sinaktan ni Zsa Zsa ang anak ninyo," mariing sagot ni Althea. "Sinaktan siya ng anak n’yo, at nadulas siya habang ipinagtatanggol ang sarili niya. Hindi niya kasalanan kung—"

"Kasalanan pa pala ngayon ng anak ko?" natatawang sarkastikong sagot ni Veronica. "Nakakatawa ka. Ang katulad mo, anong ginagawa mo sa isang eksklusibong paaralang tulad nito? Nakahanap ka ba ng sugar daddy para pag-aralin ang batang ‘yan?"

Nanlamig ang katawan ni Althea.

Napasinghap ang ilang guro sa sinabi ni Veronica, pero walang ni isa ang kumontra rito.

Napapikit si Althea at huminga nang malalim. Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Zsa Zsa, na mukhang takot na takot sa nangyayari.

Althea lifted her chin and met Veronica’s gaze. "Kung iniisip n’yo pong mahihina ang mahihirap, nagkakamali kayo. Kung ang pera n’yo ay ginagamit ninyo para yurakan ang iba, mas lalo lang ninyong pinapakita kung anong klaseng tao kayo."

Napangisi si Veronica at lumapit sa principal. "Alam kong hindi n’yo gugustuhing mawala ang suporta ko sa paaralang ito," aniya, saka tumingin ulit kay Althea. "Gusto kong matanggal ang anak ng babaeng ito rito."

Nagkaroon ng katahimikan sa loob ng opisina.

Althea clenched her fists. Hindi siya papayag na matalo nang ganito lang.

Principal’s Office – Confrontation Scene

Nanatiling tahimik ang loob ng opisina. Ilang guro ang palihim na nagkatinginan, pero walang gustong magsalita laban kay Veronica Ramirez—ang babaeng may malaking ambag sa paaralang ito. Ang prinsipal ay muling tumikhim, waring hindi makatingin nang direkta kay Althea.

"Sa tingin ko," panimula nito, "upang maiwasan ang anumang mas malalang gulo, mas mabuti sigurong… tanggalin na lang natin ang bata sa paaralan."

Halos mabingi si Althea sa sinabi ng prinsipal. Napahigpit ang hawak niya kay Zsa Zsa, na hindi pa lubusang naiintindihan ang nangyayari.

"Hindi maaari," mariing sabi ni Althea, nanginginig ang boses. "Hindi kasalanan ni Zsa Zsa ang nangyari. Siya ang tinulak—siya ang nasaktan! Bakit siya ang dapat alisin?"

Napangisi si Veronica at sumandal sa upuan nito. "Kasi, hija, dito sa mundong ginagalawan natin, hindi laging patas ang laban. Ikaw? Wala kang kapangyarihan. Wala kang pera. Pero ako? Ako ang isa sa mga dahilan kung bakit tumatakbo pa ang paaralang ito. Kaya kung gusto kong matanggal ang isang bata rito, magagawa ko."

Lalong nag-init ang dugo ni Althea. Tumingin siya sa prinsipal, umaasang may makukuha siyang katarungan. Ngunit iwas ang tingin nito. Alam niyang nakukulong ito sa impluwensya at kapangyarihan ng babaeng nasa harapan nila.

Napailing siya. "Napaka-unfair ninyo," aniya. "Ang anak ko ay may karapatan sa edukasyon. Hindi porket mas mayaman kayo, may karapatan na kayong itapon basta-basta ang isang bata!"

Napataas ang kilay ni Veronica. "Gano’n ba?" ngumisi ito. "Sige, bibigyan kita ng isang pagkakataon, Ms. Dela Fuente. Kung gusto mong manatili rito ang anak mo…" bigla itong tumayo at lumapit sa kanya, nakapulupot sa mga braso ang mamahaling coat, "lumuhod ka sa harapan ko at umamin na kasalanan ng anak mo ang lahat."

Halos hindi makapaniwala si Althea sa narinig niya.

Napahigpit ang hawak niya sa anak niya. "Anong sabi mo?" halos pabulong niyang tanong, pero puno ng poot ang tinig niya.

Napangisi si Veronica. "Hindi mo ba narinig? Lumuhod ka, Ms. Dela Fuente. Pagsisihan mo ang ginawa ng anak mo. Humingi ka ng tawad sa akin sa harap ng lahat ng nandito. Baka sakaling magbago ang isip ko."

Natahimik ang buong opisina. Halos marinig ni Althea ang sariling paghinga, pati na rin ang mabilis na tibok ng kanyang puso.

Napatingin siya kay Zsa Zsa, na walang muwang na nakatingala sa kanya, hindi alam ang bigat ng sitwasyon.

Napapikit siya. Dapat ba niyang lunukin ang pride niya alang-alang sa anak niya?

"Well?" inis na sabi ni Veronica, "Aanhin mo pa ang dignidad mo kung mawawalan ng kinabukasan ang anak mo?"

Nagsimula nang manubok ang luha sa mga mata ni Althea. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang pinag-iisipan kung luluhod ba siya—o ipaglalaban ang sarili’t anak niya sa ibang paraan.

Principal’s Office – Xander’s Arrival

Mariing napapikit si Althea. Nanginginig ang kanyang mga kamay, at ramdam niya ang bigat ng desisyong kanyang gagawin. Para sa anak niya… kaya ba niyang lunukin ang pride niya?

Dahan-dahan niyang inilagay ang isang tuhod sa sahig, handa nang isuko ang sarili alang-alang kay Zsa Zsa. Ngunit bago pa man siya tuluyang makaluhod—

BLAG!

Mabilis at malakas na bumukas ang pinto ng opisina. Lahat ng tao sa loob ay napatingin sa bagong dating.

Si Xander Montevista.

Matigas ang ekspresyon nito, ang mga mata’y puno ng galit habang isa-isa niyang tinitignan ang mga taong nasa loob. Halatang hindi nagustuhan ang nasaksihan. Napalunok ang prinsipal, nagulat sa hindi inaasahang pagdating ng lalaki.

“Ginoo—”

Hindi na natuloy ng prinsipal ang sasabihin dahil sa matalim na tingin na ibinigay sa kanya ni Xander. Napaatras naman ang ibang guro, lalo na ang ilang estudyanteng nasa loob.

Pero ang mas nagmamalaking si Veronica Ramirez ay nanatiling matatag, hindi man lang natinag sa presensya ni Xander. Bagkus, ngumiti pa ito at lumapit sa lalaki.

"Oh? CEO Montevista. Hindi ko alam na personally kayong nakikialam sa maliliit na isyu ng eskwelahang ito," sarkastikong sabi ni Veronica. "Pero sakto ang dating mo. Alam kong hindi mo gugustuhing may isang mahirap at bastos na bata sa prestihiyosong paaralan mo. At siguro naman, sang-ayon ka na dapat nang paalisin ang batang ‘yan, kasama ang nanay niyang—”

“SHUT. UP.”

Naputol ang pagsasalita ni Veronica nang marinig ang matigas at malamig na tinig ni Xander.

Naningkit ang mga mata ng lalaki, at matigas na nakapamulsa ito habang dahan-dahang lumapit sa kanila.

Nagpigil ng hininga si Althea. Hindi siya makapaniwala sa nakikita niya. Anong ginagawa ni Xander dito?

Dito niya napagtanto na mukhang hindi lang isang ordinaryong bisita ang lalaki—dahil sa reaksyon ng prinsipal at ng ibang guro, parang may alam silang hindi niya alam.

Napailing si Xander, saka mabagal na lumingon kay Veronica. “Ano nga ‘yung sinasabi mo kanina?” tanong nito, punong-puno ng hinanakit ang tinig. “Na wala akong gugustuhing mahirap sa paaralang ito? Na dapat tanggalin ang bata? At gusto mong paluhurin ang ina ng bata sa harapan mo?”

Napatahimik si Veronica.

Mas lalong nagdilim ang mukha ni Xander. "Tell me, Ms. Ramirez. Sino ka para manghusga ng ganito?"

“I-I’m just—”

Hindi na siya pinagsalita pa ng lalaki. “Sa lahat ng taong dapat mong asarin, ako pa talaga ang napili mo.” Madiin ang bawat salitang binitawan ni Xander. "Well, let me tell you something, Ms. Ramirez. Ang pinagmamalaki mong eskwelahang ito?" Bahagyang tumawa si Xander, pero puno ng pangmamaliit. "Ako ang may-ari nito."

Halos manlaki ang mata ni Althea sa narinig.

Si Xander? Ang may-ari ng paaralan?!

Halos hindi rin makagalaw si Veronica, na ngayo’y tila nawala ang yabang. “A-Anong ibig mong sabihin?”

Napangisi si Xander, saka lumapit nang bahagya kay Veronica. “Ibig sabihin, kung may dapat mawala sa paaralang ito…” Nagtaas siya ng kilay. "Ikaw ‘yon."

Nalaglag ang panga ni Veronica.

Napuno ng bulungan ang opisina. Ang prinsipal ay tila hindi makapaniwala sa pinapanood niyang eksena.

Samantala, si Althea ay nakatulala pa rin. Hindi niya alam kung anong mararamdaman—galit ba? Gulat? Takot? Pero ang sigurado lang niya, hindi niya inaasahan ang matutuklasan niya tungkol kay Xander.

At ngayon, hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa na dumating ito sa tamang oras—o mag-alala sa kung anong susunod na mangyayari.

"LUMUHOD KA."

Malamig at puno ng awtoridad ang tinig ni Xander habang nakatingin kay Veronica na ngayo'y nanlalata sa kaba. Hindi pa rin ito makapaniwala na ang lalaking tinapunan niya ng insulto kanina ay walang iba kundi ang CEO at may-ari ng eskwelahang ito.

"A-Ano?" pautal na sagot ni Veronica, pilit pa ring iniipon ang natitirang yabang niya.

Nangingisi si Xander, pero ang ngiting iyon ay puno ng bahid ng pananakot. "Narinig mo ako, Ms. Ramirez. Gusto mo palang ipaluhod si Althea sa harapan mo, hindi ba?" Lumingon siya kay Althea, na nanatiling tahimik at halata pa rin ang pagkagulat sa mukha. "Well, it's only fair na maranasan mo rin ‘yon."

"X-Xander, hindi mo pwedeng gawin ‘to!" sabad ng prinsipal na kanina pa takot na takot.

Dahan-dahang ibinaling ni Xander ang tingin sa kanya. "Oh, I can. At kung hindi mo gustong mawala ang posisyon mo dito, I suggest you stay quiet and watch."

Napasinghap ang ilang guro sa sinabi niya.

Samantala, si Veronica ay nakayuko na, pilit nilulunok ang sarili niyang pride. "H-Hindi ako luluhod!" mariin niyang sagot, pilit pa ring tinatago ang panginginig ng kanyang tinig.

"Ah, gano’n ba?" Tumawa si Xander, pero sa ilalim ng tawa niyang iyon ay ramdam ang pananakot. “That’s fine. Pero sa oras na hindi mo gawin ang sinasabi ko…” Sumeryoso ang kanyang mukha. “Sigurado akong wala ka nang babalikan pang trabaho bukas. Kahit saan ka magpunta, sisiguraduhin kong wala nang paaralang tatanggap sa'yo. Masisira ang pangalan mo, at pati ang pamilya mo, madadamay sa kahihiyan.”

Nanlaki ang mata ni Veronica. "H-Hindi mo magagawa 'yan!"

"Hindi mo ako kilala, Ms. Ramirez," malamig na sagot ni Xander. "I can, and I will."

Napuno ng katahimikan ang paligid. Halos hindi na makagalaw si Veronica sa kinatatayuan niya. Ang mga guro ay nakikiramdam lamang, at si Althea ay hindi pa rin makapaniwala sa eksenang nagaganap.

Hanggang sa unti-unting lumuhod si Veronica sa harapan niya.

Hindi niya magawang tingnan si Althea sa mata. Ang dating mataray at mayabang na babae, ngayo’y napilitan nang yumuko at lunukin ang lahat ng kanyang sinabi.

“I-I’m sorry,” mahina niyang sabi, hindi pa rin matanggap ang kahihiyan.

"Hindi ko narinig," malamig na sabi ni Xander.

Napakagat-labi si Veronica bago huminga nang malalim. “I’m sorry, Ms. Dela Fuente. Sana mapatawad mo ako…”

Halos hindi makapaniwala si Althea. Hindi niya akalaing darating ang araw na luluhod ang isang tulad ni Veronica sa kanya.

Pero bago pa siya makapagsalita, muling nagtaas ng tinig si Xander, ngunit sa pagkakataong ito, sa lahat ng nasa opisina.

“Makinig kayong lahat.” Matalim ang tingin niyang ibinigay sa mga guro at sa prinsipal. “Ayoko nang marinig pa ang anumang pang-aapi laban kay Althea at sa bata. Kung may makarating sa akin na kahit isang reklamo pa laban sa kanila…” Sumilay ang nakakatakot na ngiti sa kanyang labi. “You know what will happen.”

Halos sabay-sabay na napatango ang mga guro. Alam nilang seryoso si Xander sa kanyang sinabi.

Samantala, si Althea ay nanatiling tahimik. Hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa o matakot sa ginawang ito ni Xander.

Dahil isang bagay lang ang sigurado niya ngayon—hindi na lang basta ordinaryong lalaki si Xander Montevista sa buhay niya.