Chapter 4

Althea’s POV

Tahimik akong nagta-trabaho sa desk ko, pilit na hindi pinapansin ang mga bulungan sa paligid. Alam kong ako ang pinag-uusapan nila. Kanina pa. Pero anong magagawa ko? Wala akong ginagawang masama.

Narinig kong may tumawa nang mahina sa likod ko.

"Ang kapal din ng mukha mo, no? Kakapasok mo lang, pero ikaw na agad ang pinag-uusapan sa buong kumpanya."

Hindi ko sila pinansin. Mas mabuting magtrabaho na lang kaysa makipagsagutan.

Bigla na lang may tumama sa braso ko—isang ballpen. Napakurap ako at napatingin sa sahig kung saan gumulong ang ballpen papalayo sa akin.

Napahinga ako nang malalim, pilit na pinakakalma ang sarili ko.

"Hindi mo man lang ba pupulutin?" may tonong pang-aasar ang isa sa kanila.

Hindi pa ako nakakagalaw nang biglang may sumingit pa.

"Alam mo, kung ako sa'yo, aalis na lang ako. Wala ka namang ipagmamalaki dito. Sabagay, baka nga may ibang dahilan kung bakit ka tinanggap, 'di ba?"

Sabay-sabay silang natawa.

Pinikit ko ang mga mata ko. Ayaw kong patulan. Hindi ko sila papatulan.

Pero mas lalong lumakas ang mga bulungan.

"Hayaan mo na, may sugar daddy naman siya."

"Oo nga, nakita ko kahapon. Matanda, mayaman… siguro sanay na siya sa ganyan."

Namilog ang mga kamay ko sa ilalim ng mesa. Alam kong hindi totoo ang sinasabi nila, pero sa bawat salitang binibitawan nila, parang unti-unting nadudurog ang respeto ko sa sarili ko.

Lumingon ako sa kanila, hinayaan silang makita ang mga mata kong puno ng hinanakit.

"May problema ba kayo?" malamig kong tanong.

Napatingin sila sa akin, tila nagulat na sumagot ako. Pero imbes na tumigil, mas lalo silang nagpakawala ng malisyosong ngiti.

"Wala naman. Gusto lang namin malaman kung anong sikreto mo para mapansin ka ng CEO," nakangising sabi ng isa.

Huminga ako nang malalim at tumayo. Alam kong hindi matatapos ang pang-aasar nila kung hindi ako aalis. Pero bago pa ako makalayo, narinig ko ang isang pamilyar na boses.

"Anong nangyayari dito?"

Mabilis kong nilingon ang pinagmulan ng tinig—si Xander.

At sa titig niyang puno ng inis, alam kong hindi niya ako poprotektahan. Sa halip, may mas malala pa siyang gagawin.

Napatigil ako sa paglalakad nang biglang sumingit ang isa sa mga katrabaho ko at lumapit kay Xander. May mapanuksong ngiti ito sa labi, para bang may masamang balak.

"Sir, may gusto lang po kaming i-report tungkol kay Althea," anito, sabay sulyap sa akin na puno ng pang-iinsulto.

Napasalubong ang noo ni Xander. "Ano ‘yun?" malamig niyang tanong.

Nagkatinginan ang mga babae, tila gustong pagsamasamahin ang kanilang kwento para mapalabas na ako ang masama.

"Sir, kanina pa po siya nakikipaglandian sa chat. Puro ‘sweetie,’ ‘honey,’ at ‘baby’ ang sinasabi niya. Baka naman po hindi siya nandito para magtrabaho, kundi para humanap ng sugar daddy."

Natawa ang iba, sumabay sa mga pang-iinsultong titig sa akin.

Hindi ko na kinaya. "Ano bang problema niyo?" inis kong tanong.

Nagkunwari pang nagulat ang isa sa kanila. "Uy, defensive! Tama nga siguro ang hinala namin."

Napatiim-bagang ako. "Wala akong ginagawang masama. At lalong wala akong kachat!"

Ngunit hindi pa ako tapos magsalita nang biglang nagtaas ng kamay si Xander, hudyat na tumahimik ang lahat. Mabagal siyang lumapit sa akin, ang titig niya ay tila bumabaon sa kaluluwa ko.

"Talaga bang wala kang kachat, Althea?" malamig niyang tanong.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung bakit pero may kakaibang pakiramdam akong nararamdaman sa paraan ng pagtitig niya sa akin.

"Wala," matigas kong sagot.

Ngunit imbes na maniwala, ngumisi lang siya at humakbang palapit.

"Kung gano'n, patingin ng phone mo."

Nanlaki ang mga mata ko. "Ano?"

"Phone. Bigay mo sa akin," madiin niyang utos.

Napatingin ako sa paligid. Ang mga katrabaho ko ay nag-aabang ng eksena, halatang gustong makita akong mapahiya. Pero hindi ako papayag na diktahan ako ni Xander, lalo na sa bagay na ito.

"Hindi mo pwedeng pakialaman ang phone ko," madiin kong sagot.

Isang mapanganib na ngiti ang gumuhit sa labi niya. "Bakit? May tinatago ka?"

"Gusto mo lang akong ipahiya sa harap nila," mariin kong sagot.

"Kung wala kang kasalanan, hindi mo ipagdadamot."

Hindi ko alam kung paano ko pa pipigilan ang sitwasyong ito, pero isang bagay ang sigurado ko—hindi ako mananalo kay Xander sa ganitong laban. At sa nakikita ko, mukhang determinado siyang ipitin ako hanggang sa mapilit niya akong umamin sa isang kasalanang hindi ko naman ginawa.

"Hindi mo pwedeng kunin ang phone ko, Xander!" madiin kong sabi habang mahigpit na hawak ang cellphone ko.

Ngunit sa halip na umurong, lalo lang lumapit si Xander. Matalim ang tingin niyang nakatuon sa akin, puno ng galit at panghuhusga.

"Bakit, Althea? Ano bang tinatago mo?" malamig niyang tanong.

Bago pa ako makasagot, biglang sumingit ang head ng department namin. Si Ms. Rivera, isang matandang babae na halatang walang gusto sa akin mula pa noong unang araw ko sa kompanyang ito.

"Sir Xander, pasensya na po kayo. Talagang sagabal po siya rito sa department namin," aniya, sabay sulyap sa akin na puno ng pang-iinsulto.

Napalunok ako. Ano na namang paratang ang ibabato nila sa akin?

"Lagi pong tumutunog ang cellphone niya habang nagtatrabaho. Kung gusto niyang makipaglandian sa sugar daddy niya, eh di sana sa ibang kumpanya na lang!" dugtong pa ni Ms. Rivera.

Napuno ng bulungan ang paligid. Ramdam ko ang mga tingin ng mga katrabaho ko—lahat sila naghihintay na mapahiya ako.

"Ano?!" Napairap ako, hindi makapaniwala sa sinasabi nila. "Hindi ako nakikipaglandian! Wala akong ginagawang masama!"

Pero sa halip na makinig, tumawa lang ang ibang empleyado.

"Talaga lang, ha?" sabat ng isa. "Eh bakit parang hindi ka na matanggap ng department natin? Baka naman guilty ka talaga."

Mabilis akong nilapitan ni Xander. "Althea, tell me the truth. Sino ang kausap mo?"

Ngunit hindi ako makasagot. Wala akong kachat, wala akong tinatago, pero paano ko ipapaliwanag sa kanila?

Nakita kong lalong dumilim ang mukha ni Xander sa pananahimik ko.

"Kung ganito ka rin naman sa trabaho, mas mabuting umalis ka na lang," malamig niyang sabi.

Nalaglag ang puso ko sa sinabi niya.

Dalawang araw pa lang ako sa kumpanyang ito, pero parang hindi na ako tanggap dito. Ni hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang sarili ko.

Dapat ba akong sumuko? O ipaglaban ang trabaho kong ito kahit na sa harap ng isang lalaking hindi pa rin ako kayang intindihin?

Althea Dela Fuente’s POV

Mariin ang mga titig namin ni Xander, tila may sariling laban ng pride at galit. Ramdam ko ang tensiyon sa pagitan namin, pero hindi ako umurong. Hindi ako magpapatalo. Ngunit bago pa ako muling makapagsalita, biglang tumunog ang cellphone ko, dahilan upang mapalingon ang lahat.

Nag-umpisa na naman ang bulungan sa paligid.

"Ayan na naman ang sugar daddy niya!" may narinig akong malakas na bulong mula sa isang empleyado.

"Siguro nagagalit na 'yung matanda kasi late na ang bayad niya," dagdag pa ng isa, sabay hagikhik.

Nanginginig ang kamay kong kinuha ang cellphone mula sa lamesa ko. Pero nang makita ko ang numero sa screen, agad akong natigilan. Hindi ito kung sino man ang iniisip nila.

Agad kong sinagot ang tawag, hindi alintana ang mga matang nakatitig sa akin—kasama na roon si Xander, na mukhang naghihintay din sa isasagot ko.

"Hello, Ma’am?" agad kong sagot, ramdam ang kaba sa dibdib ko.

"Ms. Dela Fuente, kailangan niyo pong pumunta rito sa paaralan. Nasaktan po si Zsa Zsa. Tinulak siya ng kaklase niya, at napuruhan ang tuhod niya."

Parang huminto ang mundo ko sa narinig ko.

"Ano?! Nasaan siya ngayon? Nasaan ang anak ko?" halos pasigaw kong tanong, hindi na inisip ang mga nakikinig sa paligid.

"Narito po siya sa clinic ng paaralan. Pinapalinis na po namin ang sugat niya, pero gusto niyang makita kayo."

Pakiramdam ko ay nawala ang lakas sa katawan ko. Hindi ko na narinig ang iba pang sinabi ng guro. Ang tanging nasa isip ko lang ay si Zsa Zsa—ang batang inalagaan ko mula nang ipanganak siya, ang batang mahal na mahal ko na parang tunay kong anak.

Mabilis kong iniligpit ang gamit ko. Hindi na ako nag-abala pang ipaliwanag ang sarili ko o makipagtalo sa kahit sino. Tumayo ako at nagmamadaling lumabas ng opisina.

"Althea!" narinig kong sigaw ni Xander, pero hindi ko siya pinansin.

"Hoy, bastos ka naman, hindi ka pa tapos kausapin ni Sir Xander!" sigaw ng head department.

Pero wala akong pakialam. Hindi ko kayang mag-aksaya ng kahit isang segundo. Ang importante ngayon ay si Zsa Zsa.

Mabilis akong bumaba ng gusali at sumakay ng unang taxi na nakita ko. Halos manlabo ang paningin ko dahil sa kaba.

"Manong, sa St. Mary’s Academy po, bilisan niyo po, please," halos pagsusumamo ko sa driver.

Habang tumatakbo ang sasakyan, hindi ko mapigilan ang mag-alala.

Ano na ang nangyari kay Zsa Zsa? Masakit ba? Umiiyak ba siya?

Hinawakan ko ang dibdib ko, pilit pinapakalma ang sarili ko.

Zsa Zsa, hintayin mo si Mama...

Pagkarating ko sa school clinic, halos mapatid ako sa pagmamadali. Hindi ko na ininda ang pagod, hindi ko na rin inalintana ang mga matang nakatingin sa akin habang halos patakbo akong pumasok. Ang tanging nasa isip ko lang ay si Zsa Zsa—kung ano ang kalagayan niya, kung nasasaktan ba siya, kung umiiyak ba siya habang hinihintay ako.

Pero bago pa ako tuluyang makapasok, agad akong natigilan nang mapansin ko ang isang babae na masamang nakatingin sa akin. Matangkad siya, may mamahaling suot, at may hawak na designer handbag. Matalim ang tingin niya, parang hinuhusgahan na ako bago pa man ako makapagsalita.

"Ikaw ba ang guardian ng batang ‘yon?" madiin niyang tanong, puno ng galit ang tinig niya.

Nagtaas ako ng tingin at bahagyang inayos ang sarili ko.

"Oo, ako ang guardian ni Zsa Zsa," matapang kong sagot. "Bakit?"

Napailing siya at biglang bumuntong-hininga, na para bang pinipigilan ang sarili niyang murahin ako sa harap ng mga tao.

"Kasalanan ng bata mo kung bakit nasaktan ang anak ko!" mariin niyang sabi. "Napakasama ng ugali niya! Hindi mo ba siya tinuturuan ng tamang asal?"

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Alam kong hindi ganoon si Zsa Zsa. Oo, makulit siya minsan, pero hindi siya bully. Alam kong hindi niya magagawang manakit ng kapwa bata nang walang dahilan.

"Pasensya na, Ma’am, pero gusto kong marinig ang buong kwento bago ka magsimulang mag-akusa," sagot ko, pilit na pinapanatili ang respeto sa boses ko.

"Hindi mo na kailangang marinig pa ang kwento!" singhal niya. "Ang anak mo ang unang nang-away! Tinulak niya ang anak ko hanggang sa bumagsak ito!"

Napatingin ako sa nurse na nasa loob ng clinic, na tila nag-aalangan kung dapat ba siyang makisali sa usapan namin.

"Pasensya na po, Ma’am," sabad ng nurse, marahang lumapit sa amin. "Pero base po sa kwento ng ibang guro at estudyante, naunang itulak ang batang si Zsa Zsa bago siya gumanti. Kaya po siya nasaktan."

Nanlaki ang mata ng babae at agad siyang bumaling sa akin, puno ng panggigigil.

"Anong pinagsasabi mong gumanti? Ibig mong sabihin, sinaktan din niya ang anak ko?" galit na tanong niya.

Napakuyom ako ng kamao, pero pilit kong pinakalma ang sarili ko.

"Ang ibig sabihin ni Nurse, ang anak mo ang naunang nanakit," madiin kong sabi. "At bilang isang ina, hindi mo ba dapat turuan ng tamang asal ang anak mo? Dahil kung tutuusin, si Zsa Zsa ang biktima rito."

"Napakawalang hiya mo!" sigaw niya, at bago pa ako makaiwas, bigla niyang itinulak ako sa balikat.

Nagulat ako sa ginawa niya, pero mas nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto ng clinic at lumabas si Zsa Zsa, namumula ang mata at nangingilid ang luha.

"Mama!" sigaw niya, agad tumakbo papunta sa akin.

Agad akong yumuko at niyakap siya nang mahigpit. Ramdam ko ang bahagyang panginginig ng katawan niya.

"Huwag mo siyang saktan, Tita!" lumakas ang iyak ni Zsa Zsa. "Hindi ako nagsisinungaling, siya po ang unang tumulak sa akin!"

Napatingin ako sa babae sa harapan ko, na tila nag-aapoy sa galit.

"Makikita mo," aniya, puno ng pananakot ang tinig. "Hindi pa tayo tapos, babae. Sisiguraduhin kong hindi na makakabalik sa eskwelahan ang bata mo."

Hindi ko naiwasang mapangiti ng mapait.

"Subukan mo," diretsong sabi ko. "Dahil kung may matatanggal dito, hindi si Zsa Zsa, kundi ang anak mong bully."

Tumingin siya sa akin ng masama, pero sa huli, nagmartsa siya palabas ng clinic, padabog na sinarado ang pinto.

Huminga ako nang malalim, saka muling hinagod ang buhok ni Zsa Zsa.

"Huwag kang mag-alala, anak," mahinahon kong sabi. "Hindi kita pababayaan."

Habang yakap ko si Zsa Zsa, narinig ko ang ilang bulung-bulungan sa paligid.

"Alam mo ba kung sino 'yung babae kanina?" bulong ng isang staff sa isa pa.

"Oo naman," sagot ng isa. "Si Mrs. Veronica Ramirez. Isa siya sa pinakamalalaking donor ng paaralan. May mataas siyang posisyon sa isang malaking kompanya."

Napatingin ako sa direksyon ng dalawang nag-uusap, saka ako napabuntong-hininga.

Kaya pala ang lakas ng loob niyang magsalita nang gano'n. Isa siyang makapangyarihang tao, at may impluwensya siya sa paaralang ito. Alam kong hindi basta-basta ang nakaalitan ko. Alam kong kayang-kaya niyang tanggalin si Zsa Zsa rito kung gugustuhin niya.

Pero hindi ko hahayaang mangyari iyon.

Hinawakan ko nang mas mahigpit ang kamay ni Zsa Zsa at nilingon ang nurse.

"Pwede ko bang makausap ang principal?" tanong ko nang may determinasyon. "Gusto kong idulog ang nangyari."

Nag-aalangan man, tumango ang nurse. "Sige po, Ma’am. Ihahatid ko po kayo sa opisina niya."

Alam kong hindi ito matatapos nang ganito lang. Kung gusto ni Veronica ng laban, makakatikim siya ng isang ina na hindi basta-basta papayag na maapi ang anak niya.