“Bakit ka pumayag na makipag deal kay Juancho?”
“Isn’t it obvious? Because I like him,”
“Pero alam mo ang relasyon naming dalawa hindi ba?”
“And you also know that it was him who proposed the deal right?”
Alam ko, what I wanted to know was why the righteous and virtuous Jane would stoop so low.
“Alam mo rin na may anak kaming dalawa.” Bubuksan na sana niya ang kaniyang bibig ngunit muli niya itong itinikom.
“Ms. Estralla, I know I should be sorry about that part. I did not intend to ruin someone’s family, I would never. But ang mga kondisyon na ibinigay sa akin ni Juancho ay hindi ko matanggihan. I know what is going on, I even risked my life, that should be enough to consider as an apology.”
She knows, I’m positive she knows something.
“So titigilan mo na ba ngayon si Juancho?”
“The
“Wait father, you mean this was the same one as 20 years ago?” gulat na tanong ni Juancho sa kaniyang ama.Pinatay ng ama ni Juancho? Ito ba iyong ikinuwento niya noon sa akin? Ang kaibigan niyang naging kaaway? Pero ayon sa kanila patay na ito, ang ama mismo ni Juancho ang makakapagpatunay nito. Kung gayon, ano ang koneksiyon nito sa mga nangyayari ngayon?“They were commonly known as the ‘Yakuza’ here in the Philippines, but their actual name was the ‘Black Bear.’ John Ayasaki was the leader of that group. The rest of the story is just like how you heard of it.”“Pero sigurado po ba talaga na ang yakuzang iyon ay ang black bear?” tanong ko.Paano kung ibang organisayon pala ang involved dito? But would it really be better kung ibang organisasyon ang involved dito o mas mabuting ang kaparehong grupo ang aming kalaban?“You said there was a picture of me right? That sho
“It’s a peaceful day to die huh?” a voice suddenly came from behind.Napatalon ako at agad na napa-ikot upang tingnan kung sino ang nagsalita. And boses ay nagpabilis sa tibok nang aking puso. The words felt like it were directed at me, ang pahayag tungkol sa pagkamatay. But who am I kidding? Bakit naman iyon sa akin sasabihin ni Michael Lorenzo? Wala siyang rason upang gawin iyon, or was there really no reason at all?“Ikaw pala Mr. Lorenzo, ginulat mo ‘ko.” I awkwardly laugh at nginiti ang masama kong pakiramdam.“Hmm, yeah sorry for startling you. But Orelia, bakit hindi mo parin ako tinatawag sa pangalan ko? Do you not really treat me as a friend? Well yeah, hindi mo nga pinakinggan ang warning ko so you really don’t see me as your friend,” malungkot niyang turan.“No, I do treat you as a friend! Hindi lang talaga ako sanay.”Naiilang talaga ako sa kaniya. Dahil ba
“You beast!” I snarled at Juancho.He chuckled and touched my bare legs under the water.“It’s you who stripped in front of me first, love.”“Pero bakit mo ‘ko inatake? I thought you saw my underlying reason! But you just—““Ang sakit ng katawan ko Juancho! This is your fault.”I attempted to get out of the bath tub but Juancho easily pulled me back in.“Bitaw Juancho! Kailangan nating makita ang mga bata,” sigaw ko sa kaniya habang tinatanggal ang kaniyang mahigpit na kapit sa aking beywang.“Don’t worry, they’re with my parents right now, how about you tell me what you were initially planning to tell me?” He sniffed my neck. Kung normal na pagkakataon ay matitigilan sana ako sa ginawa niya pero ngayong nabanggit niya ang dapat kong sabihin ay tanging kaba na lamang ang nakarating sa akin.Should I tell him now?
He fell to ‘happiness’? Kito? Hindi ako naniniwala, he of all people.Magsasalita na sana ako nang mapansin kong walang naging bayolenteng reaksiyon ang kahit na sino sa mga kasama ko. They were still watching Tymae, naghihintay ng susunod niyang sasabihin.“Then?” udyok ni Juancho sa kaniya upang magpatuloy sa pagsasalita.A tiny smile formed in the woman’s face, “Hindi ka ba maniniwala kung sasabihin kong kritikal ang kalagayan ni Mr. Balyurin ngayon?”“With that smile on your face? And in the first place, he went on that mission with the intention of making it through, so I would never believe that he became a casualty on his own venture.” I was rather amazed sa tiwala ni Juancho kay Kito, pero maski ako naman ay hindi basta-bastang makakapaniwala kung may magsasabi sa aking patay na si Kito. Pero sa sitwasyong ito ay hindi rin naman sinabi nang direkta ni Tymae na patay nga si Kito. She just said that he fell to the happiness’ hand. Dito na pumapasok an
“Did you inform here when and where you would be meeting?” tanong ni Juancho habang hinuhugasan ang mga gulay.“Nagtext na ‘ko sa kaniya, magkikita kami sa café na dati na naming pinagtagpuan.”“Alright, will you meet her before going to the office or after?”“Before, ayos lang ba?”“Of course love. Okay na ba ito?” ipinakita niya sa akin ang hinugasan niyang mga gulay na ilang ulit na dumaan sa tubig.“Oo, that should be free of germs now, ikaw ba naman ang hugasan nang ilang ulit, look kumikinang na!” I teased him and I saw how his ears turn red. “Stop it, just start cooking,” aniya at inilagay ang mga gulay sa aking harapan.“Why, wag kang mahiya Juancho, because you washed it carefully makakakain tayo ng gulay na ganap na malinis. That is plus healthy points.” Patuloy ang malaki kong ngisi.Tinalikuran niya ako at napatawa ako nang malakas. Sinimulan kong hiwain ang mga gulay. I decided to cook today dahil matagal na akong hindi nakapagluto
“Mauuna na si mommy at daddy babies,” paalam ko sa mga bata matapos naming kumain nang agahan.“Manang Rosa, kayo na po ang bahala sa mga bata.”Isa-isa kong hinalikan si Lezzie at Sato na abala sa pag-aayos nang kani-kanilang bag.“Ay iha, hindi ako ang maghahatid sa kanila ngayon,” wika ni Manang Rosa.“Po?”“Handa na ako! Joanice, Joasato let’s go!” masiglang sigaw ni mama, this is still so awkward, mula sa itaas.“Lola, I told you to just call me Lezzie,” reklamo ni Lezzie.“But baby girl I like it, we have the same name.”Hindi yata ako napaalam na sila ang magdadala ngayon sa mga bata. I’m amazed na may panahon sila para sa ganito. Nga naman, mayroon na pala silang ipinalit sa kanilang pwesto pansamantala. Kawawang Franco.“You can go now. You don’t need to worry about the kids
“Wahh! We look so nice!” masayang sigaw ni Lezzie nang makita ang nakaterno naming mga damit.“Right Sato?” “Yes!” masiglang sagot ni Sato.Kasalukuyan kaming naghahanda sa sala para sa pagpunta namin sa family day ngayong araw. Simpleng putting t-shirt ang suot naming anim na may nakasulat na family day.“My! Ang cute cute nang mga apo ko!” wika ni mama mula sa itaas at patakbong bumaba upang yumakap sa mga bata.“Mama mag-ingat po kayo baka mahulog po kayo sa hagdan,” nag-aalalang paalala ko sa kaniya.Ipinagpatuloy ko ang pag-aayos nang mga dadalhin naming nang mapansin ko ang titig nila sa akin.“Bakit?” nag tatakang tanong ko sa kanila.“My! My daughter!” Kita ang labis na saya sa mukha ni mama Janice habang lumalapit siya upang yumakap sa akin.Doon ko napagtanto na tinawag ko na dahil pala ito sa pagtawag ko sa kaniya ng mama. Ito ang unang pagkakataon na tinawag ko sia nito nang malakas. Napangiti na lamang ako at ibinalik ang kaniy
I was stunned. Mama’s voice was angelic yet strong. The melody she was singing can really make you pay attention. Habang masayang dinadamdam ang pagkanta ay buong gilas ring pinamalas ni papa ang kaniyang galing sa pagpapiano. He was effortlessly playing with the keyboard yet the sound he makes is so gallant and made me feel goosebumps. And there were the kids. Their graceful choreography was simple, pero halata ang pagiging upbeat nang kanilang sayaw. Dahil simple ang steps ay napapasabay ang ibang mga bata at ang kanilang mga magulang.I swayed with the beat at napansing nakatingin lamang si Juancho sa stage. Binangga ko ang kaniyang braso at sinenyasan gamit ang aking mata.“Sayaw na Juancho,” aya ko sa kaniya.“No, totally not love, I’m okay with just watching.”“Don’t be killjoy Juancho.”Hindi na ako nahirapan pang pilitin si Juancho na sumayaw dahil bumaba sina Lezzie at sato mula sa stage. Kalahating sumasayaw silang lumapit sa amin. Inabot ni S