Chapter 4

Pagbukas ng pinto ng kotse, mabilis akong bumaba at tumingin sa paligid. Hindi ko maiwasang mamangha—ang bawat sulok ng lugar ay mukhang mamahalin, mula sa engrandeng chandelier na bumabati sa pasukan hanggang sa malalawak na marble flooring.

Tahimik ang buong bahay, pero hindi ito malamig. Sa halip, may kakaibang presensiya ito—isang uri ng katahimikan na parang nagmumungkahi na hindi ito basta-bastang bahay lang, kundi isang lugar na puno ng kapangyarihan.

Nakatayo ako sa tabi ng hagdan nang biglang nagsalita si Lucian.

"Susunduin kita mamaya. May guest room sa dulo ng hallway sa second floor. Doon ka muna titira," malamig niyang sabi.

Napatingin ako sa kanya. "Akala ko mag-asawa tayo?" Hindi ko napigilang itanong.

Saglit siyang napangiti—isang uri ng mapanuksong ngiti na hindi ko alam kung dapat bang ikabahala.

"Huwag kang mag-alala, Ysabelle," aniya, nakapamulsa habang tumitingin sa akin. "Hindi ako interesado sa 'yo sa ganoong paraan. Hindi ikaw ang tipo ng babaeng magugustohan ko."

Napasapo ako sa noo ko. Oo nga pala, kontrata lang ‘to. Wala akong karapatan na asahan ang kahit ano pa.

"Mabuti naman," sagot ko na lang, pilit itinatago ang inis sa tono niya.

Lumapit sa amin ang isang matandang babae na halatang isa sa mga kasambahay. Nakasuot siya ng simpleng uniporme at may magaan na ngiti sa mukha.

"Sir, handa na po ang kwarto para kay Ma’am Ysabelle," aniya, bago tumingin sa akin. "Ako po si Manang Rosa, isa sa mga kasambahay rito. Kung may kailangan po kayo, huwag kayong mag-atubiling magsabi."

Binigyan ko siya ng maliit na ngiti. "Salamat po, Manang Rosa."

"Bukas nang umaga, may dadaluhan tayong event bilang mag-asawa," singit ni Lucian. "Magsisimula na ang pagpapanggap natin."

Napalunok ako. "Hindi mo man lang ba ako bibigyan ng panahon para huminga?"

"Wala tayong oras para riyan, Ysabelle," sagot niya, seryoso ang mukha. "Dapat matutunan mo nang mabuhay sa mundo ko."

Napabuntong-hininga ako. Wala na akong magagawa.

"Fine," sagot ko, bago humakbang papunta sa hagdan.

***

Tahimik akong nakatayo sa harap ng full-length mirror sa loob ng silid ko sa mansion ni Lucian. Sa suot kong designer nightgown, pakiramdam ko ay para akong isang estrangherong nakatingin sa isang babaeng hindi ko kilala. Hindi pa rin ako makapaniwala na ito na ang bagong buhay ko.

Tatlong araw na akong naninirahan sa mansyon ni Lucian, ngunit kahit isang beses ay hindi ko pa rin maramdaman na bahagi ako ng lugar na ito.

Napabuntong-hininga ako nang maisip ko si Adrian. Kailangan kong makita si Adrian. Hindi ko na matiis ang hindi pagbisita sa kanya. Hindi sapat ang updates na nakukuha ko kay Mama sa tawag at text. Kailangan kong makita siya, hawakan ang kamay niya, at tiyakin sa sarili kong hindi ako huli nang dumating para iligtas siya.

Alam kong hindi basta-basta papayag si Lucian na lumabas ako nang walang paalam. Lalo na ngayong nagsimula na ang pagpapanggap namin bilang mag-asawa sa publiko. Kaya wala akong ibang choice kundi gawin ito nang palihim.

Mabilis akong nagbihis ng simpleng itim na jeans, plain white t-shirt, at isang lightweight hoodie para hindi agad makilala. Nang makasigurong wala nang kasambahay sa hallway, maingat akong lumabas ng kwarto at dahan-dahang bumaba ng hagdan.

Dahan-dahan akong lumabas sa likod ng mansyon at lumakad palayo sa estate. Tumawag ako ng taxi at agad akong nagtungo sa ospital kung saan naka-confine si Adrian.

***

Pagdating ko sa harapan ng hospital building, agad akong bumaba at tiningnan ang paligid.

Pamilyar sa akin ang lugar na ito dahil dito ako nagtatrabaho bilang isang janitress, pero ngayon lang ulit ako bumisita matapos ang gabing isinuko ko ang sarili ko sa isang kasunduang hindi ko alam kung paano ko kakayanin.

Huminga ako nang malalim at pumasok. Dumiretso ako sa nurse’s station at ngumiti sa staff na naroon.

"Si Adrian Cruz? Gusto ko sana siyang dalawin," tanong ko, pilit na pinapanatiling normal ang tono ng boses ko.

Ngumiti ang nurse at tumingin sa logbook. "Ah, si Adrian Cruz? Oo, nasa private room na siya sa third floor."

Napaangat ang kilay ko. "Private room?"

"Yes, Ma’am. Fully covered na ang expenses niya. Mabuti na lang at sobrang bait ng may-ari ng ospital. Siya na mismo ang nag-asikaso ng lahat ng kailangan ni Adrian." Napatitig ang nurse sa akin. "Pamilyar po kayo. Hindi ba ikaw ang asawa ni Dr. Villafuerte?"

Biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Napalunok ako at nag-iwas agad ng tingin sa nurse.

"Hindi po. Baka kamukha ko lang 'yon," pagsisinungaling ko.

Naguguluhan akong nagpasalamat sa nurse at agad na naglakad papunta sa elevator.

Pagbukas ng elevator sa third floor, lumakad ako papunta sa kwarto ni Adrian. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at agad akong bumungad sa nakahigang katawan ng kapatid ko.

Nakahinga ako nang maluwag nang makita ko siyang payapang natutulog.

Mabilis akong lumapit at marahang hinawakan ang kamay niya.

"Adrian…" mahina kong bulong.

Tahimik lang siya, pero ramdam ko ang mahinang paghinga niya. Mukhang mas maayos na ang lagay niya ngayon kumpara noong huling nakita ko siya.

Napangiti ako kahit may butil ng luha na nagbabadya sa mga mata ko.

"Ang tapang-tapang mo, bunso," mahinang sabi ko. "Gumaling ka na, ha? Kasi… ang hirap-hirap nang wala ka sa bahay."

Ilang minuto akong nanatili sa tabi niya, pinagmamasdan ang payapang mukha niya. Hanggang sa marinig ko ang pagbukas ng pinto.

Nanlamig ang buong katawan ko nang makita kung sino ang nakatayo sa harapan ko.

Si Lucian. Nakasuot siya ng white coat na may embroidered name na Dr. Lucian Villafuerte—hindi ko kailangang magtanong kung ano ang papel niya sa ospital na ito.

Siya ang may-ari ng ospital at hindi ko alam kung matatakot ako o… magpapasalamat.

Matalim siyang nakatingin sa akin, ang kanang kamay ay nakasuksok sa bulsa ng coat niya.

Dahan-dahan akong tumayo at humarap sa kanya.

"Lucian…"

Hindi siya nagsalita agad. Sa halip, sinara niya ang pinto sa likuran niya at lumapit sa akin, ang bawat hakbang niya ay naglalabas ng tensyon sa buong kwarto.

"Wala kang sinabi na pupunta ka rito," malamig niyang sabi.

Huminga ako nang malalim. "Kailangan kong makita si Adrian."

Tinitigan niya ako, para bang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo. "Hindi mo ba naisip na delikado para sa 'yo ang lumabas nang walang kasama?"

"Lucian, hindi naman ako bata. Kaya ko namang alagaan ang sarili ko."

"Seryoso ka ba, Ysabelle?" Napangisi siya, pero hindi iyon ngiti ng saya—kundi ng inis. "Tumakas ka mula sa mansion ko nang hindi ko alam. Sumakay ka ng taxi mag-isa. At pumunta ka rito, sa isang ospital na pagmamay-ari ko."

"Gusto ko lang makita ang kapatid ko, Lucian," mahina kong sabi.

Napailing siya at lumapit pa hanggang halos ilang pulgada na lang ang layo namin sa isa't isa.

"Tumakas ka, Ysabelle. At hindi ko gusto ang ginagawa mo. Pumirma ka ng kontrata bilang asawa ko. Isa ka ng Villafuerte kaya kailangan mong mag-ingat dahil ipapakilala kita sa mga magulang ko."

Nagpanting ang tenga ko. "Lucian—"

"Hindi mo na kailangang mag-alala sa pera. Simula nang pumayag ka sa kasunduan natin, ang kalusugan ng kapatid mo ay responsibilidad ko na rin."

Nanlamig ang katawan ko sa sinabi niya.

Gusto kong magalit, gusto kong ipilit na hindi ko siya kailangan. Pero alam kong sa puntong ito, utang ko kay Lucian ang buhay ng kapatid ko.

Huminga ako nang malalim at tumingin sa kanya.

"Hindi na mauulit," mahina kong sabi.

Pinagmasdan niya ako ng ilang segundo bago marahang tumango.

"Good," sagot niya. "Dahil simula ngayon, gusto kong malaman ang bawat galaw mo, Mrs. Ysabelle Villafuerte."