Subukan ko mag long chapters bukas. Medyo lutang po ako ngayon e hehe
Pagdating naming ng ospital ay dumiretso kami sa opisina ng doctor na kakilala ni Mommy. Hindi ko alam kung bakit ang daming koneksyon ni Mommy e hindi naman kami mayaman. But well, it’s not my business anyway.“Good morning, Dr. Feliz,” nakangiting sambit ni Mommy nang makapasok kami sa silid nito.Inilibot ko ang aking tingin at bahagyang napangiwi nang mapansing puro certificate ang nakadikit dito. Meron ding mga photo frames ng mga grupo ng doctor.“Good morning, Mrs. Bartolome. It’s so nice to see you again,” pagbati pabalik ng doktora na nakaupo sa swivel chair. Tumayo ito at umikot sa mesa para makipagbesohan kay Mommy.“It’s nice to see you too, Dr. Feliz. I’m really sorry for knocking on your schedule. I’m just really concerned about my daughter.” Nilingon ako ni Mommy kaya agad akong humakbang palapit. “Anyway, Dr. Feliz. This is my daughter, Ivy Shane Bartolome.”Tumingin sa ‘kin ang doctor at ngumiti. “Hello, Ivy. You’re pretty.”Awkward akong ngumiti at tumango. “T-thank
The day has come. Ang araw na bukas ay dapat wala na ako sa bahay na ito. Mommy is not talking anything to my Dad about my pregnancy. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin para mapilit si Mommy na h’wag akong palayasin.Kasi paano na ako? Saan ako mananatili?Isa sa rason kung bakit iniisip kong ipakuha na lang ang bata. For my parents to accept me again. Hindi naman ako pwedeng maghabol kay Fox dahil hindi niya nga siguro ako naaalala dahil sa dami ng naging babae niya. At isa pa roon ang rason na ikakasal na siya. Hindi ako pwedeng maging kabit. Ayoko. Hindi ako bababa sa label na ‘yon.“Ayos ka lang ba anak?”Napatingin ako sa nagsalita at pilit na ngumiti. “Hey, Dad.”“What happened? Kanina ka pa tulala,” he said.I bit my lower lip and shook my head. “Wala naman po, Dad. I’m fine. Don’t worry about me po.”Hindi ko magawang sabihin kay Daddy ang totoong nangyayari. Ayokong makakita ng disappointment sa kanyang mukha dahil alam kong mataas ang tingin sa ‘kin ni Daddy. He ado
My whole body trembled as I watch the man walk up on stage. Hindi ko maialis ang aking tingin sa kanya. I can’t believe what I am seeing right now. Kinakailangan ko pang kurutin ang aking sarili para masabi kong totoo itong nakikita ko.The host handed him the mic. Nang matanggap niya ang mic ay tumingin siya sa mga guests. Nakatutok sa kanya ngayon ang spotlight, ganoon din ang atensyon ng mga tao. Natahimik ang lahat nang makitang na sa entablado na siya.“Good evening, please enjoy the night.”Napaangat ang aking kilay nang wala ng sumunod na kataga pang lumabas sa kanyang bibig. Mas lalo akong naguluhan. Ganoon ba talaga katipid siya magsalita?“Ivy?” A flick of finger in front of my face wakes me up from my deep monologue. Nilingon ko ang may gawa nu’n at nabungaran ko si Daddy na kunot-noong nakatingin sa ‘kin. “What happened? You looked like you’ve seen a ghost. Are you alright?”Napalunok ako at sunod-sunod na tumango. “O-opo. I-I’m fine, Dad.”Rinig ko ang pag-ismid ni Mommy.
“Ivy?”Hindi ako nagsalita. Nanatili lamang akong nakatitig sa puntod ni Mommy at Daddy. Hindi pa rin ako makapaniwala. I still can’t believe this is actually happening to me. Parang kahapon lang…“Hija, kailangan mo ng umuwi. Tayo na lang ang naririto. Mukhang bubuhos ang malakas na ulan ngayon,” sambit ni Manang Mary.I smiled bitterly. “Hayaan niyo po muna ako rito, Manang. Uuwi rin po ako.”“Pero uulang, hija.”“Sisilong po ako,” I shortly replied.I heard her sighed. Mukhang alam na niyang hindi na niya ako mapipilit pa kung kayat nagpaalam na itong umalis. I took a very deep breath and closed my eyes.Saktong pag-alis ni Manang Mary ay siyang pagbuhos ng malakas na ulan ngunit hindi ko ito inalintana. Mas lalo pa akong maiyak nang umihip ang malamig na hangin na parang niyayakap ako.“Mommy… bakit niyo ako iniwan agad?”That night… I lost both of my strength. Parang gumuho ang mundo ko noong narinig ko ang balitang dead on arrival sila Mommy at Daddy.Since then, I keep blaming
Tinitigan ko ang aking sarili sa harap ng salamin. Wala akong matinog kain simula nang mamatay sila Mommy ngunit pansin pa rin ang pagsisimula ng aking pananaba sa pagbubuntis. Hinawakan ko ang aking tiyan at bumuntong hininga. Ngayon ay nagdadalawang isip na akong ipalaglag ang bata. Wala na akong pamilya. Mommy and Daddy left me alone in this cruel world and didn’t have the chance to teach me how to survive. Wala na akong ibang pamilya. Hindi ko kilala ang mga relatives ni Mommy o kahit ni Daddy. Wala akong ibang makapitan. Hindi ko alam kung sino angg lalapitan ko ngayon. Pagod na pagod na ako. I am mentally, physically, and emotionally tired. Parang gusto ko na ring magpahinga. Gusto kong matulog na hindi nagigising. But then now that I am alone, I have to face this reality. Hindi pwedeng palagi akong magmummukmok dito sa bahay. I need to continue my life. I have to. Tumingin ako sa perang nakalatag sa kama. Ito ang lahat ng perang ibinigay sa ‘kin galing sa kompanya na pinagt
“Darating pa ba siya?” I asked her anxiously.Ito na lang ang tanging chance ko. I need to take this or else I’ll end up homeless. Hindi pwede. Kahit anong trabaho pa ‘yan ay gagawin ko basta lang makabayad ako sa utang na pinamana sa ‘kin ni Mommy at Daddy.Oo, pinapamana na ang utang sa panahon ngayon. Ano pa ba kasi ang iniwan sa ‘kin nila Mommy na sobrang sakit sa ulo, ‘di ba? But well, in the first place, this is all my fault. Ako naman ang puno’t dulo ng lahat ng mga ito. Kung hindi ako nagpumilit, e ‘di sana kumpleto pa pamilya ko. E ‘di sana ang tanging problema ko na lang ngayon ay kung paano ko ipapalaglag ang bata.“Don’t worry, darating siya. Ganyan lang talaga si Amanda, mahilig magpa-late. Darating din ‘yon,” April assured me.To be honest, I’m still kind of wondering what kind should I destroy. Kung buhay ba ng tao… o pamilya. I’m scared to do the latter. Hindi ako pwedeng manira ng pamilya. Pero anong magagawa ko? I need money. Isasantabi ko muna ang mga principles ko
Tumitig ako sa tv at ngumiwi. Medyo nakakahinga na ako ng maluwang ngayon matapos kong mabayaran ang bangko sa utang ni Mommy at Daddy. I’m sure they’re wondering where the hell did I get that huge amount of money.But then again, why would they care anyway? Ang importante ay nabayaran ko na ang utang ko sa kanila. Hindi na ako mag-aalala pa na magpapalaboy-laboy na ako sa kalsada.Sumagi sa ‘king isipan si Amanda. Sa totoo lang ay curious ako kung ano ang tunay na rason kung bakit niya gustong manira ng kasal. Kung bakit handa siyang magwaldas ng malaking halaga ng pera para lang manira ng kasal.I heaved a very deep breath and rubbed my tummy in a circular motion. Medyo nababawasan na ang iisipin ko. Ang poproblemahin ko na lang ay ang aking pagkain sa araw-araw, ang panganganak ko, at kung paano ko siya itataguyod.Napaangat ang aking kilay nang aking makita ang lalaking iniiwasan ko sa tv. It was just a stolen of him walking on a… parking lot? I don’t know. It’s kinda blurry. But
“Sigurado ka bang gagawin mo ‘to?” tanong sa ‘kin ni April sa pang-ilang beses at sa katunayan ay hindi ko na mabilang-bilang. I looked at her. “Stop being so anxious. I am doing this for the sake of my child, April. At saka, may nakuha na akong pera kay Amanda. Ayoko namang makasuhan ng staffa dahil lang sa tinakbuhan ko ang ilang milyong binigay sa ‘kin ni Amanda.” She sighed and nodded her head. Nagpatuloy ito sa paglalagay ng make up sa ‘kin. Sa totoo lang ay hindi ko na kailangan pa ang maglagay ng kalorete sa mukha. But I have to. Para paniwalaan nilang papatulan ako ng groom at para matagumpay kong masira ang kasal. “Ayan na, tapos na. Light make up lang. Medyo kinapalan ko ‘yung mascara mo dahil alam kong aacting ka mamaya. This will be more effective once you cry,” she said. Mahina akong natawa at tumango. Hindi ko alam kung ano ang tamang ginawa ko at kahit papano ay biniyayaan ako ng isang kaibigan na tulad ni April. Because to be honest, I treated her badly. Palagi akon