Leave Him

Chapter 1 (Chesah Celio Villanueva pov)                        "Goodnight po, mommy." Saad ng anak kong  babae na si Cherie, sabay halik sa aking pisngi.

Dahil sa ginawa ng  anak kong si Cherie hindi ko maiwasang mapaluha sa saya, dahil sa loob ng mahigit limang taon nabuhay ko sila ng mag isa. At ang desisyong iyon ay hinding hindi ko pagsisihan sa buong buhay ko. 

"Mommy!" Saad

niya dahilan upang maibalik ako sa realidad.

"Bakit anak?" 

"Sabi ko po goodnight, pero ito po kayo tulaley."

 Maarteng saad nito, kaya minsan naiinis rin ako sa kanya dahil sa mga kaartihan nito.

"Pasensya na anak, sadyang marami lang talagang iniisip ang mommy." Pagdadahilan ko. Bigla naman akong nagalit nang matapunan ko nang tingin ang kama ng anak kong lalaki. 

"Nasaan ang kapatid mo Cherie?" 

"H-hindi ko po alam." Nauutal na saad nito kaya alam kong may tinatago siya.

"Alexandra Cherie, sasabihin mo o hindi?"

"D-di ko nga po alam,"

                                          

  "Alam kung alam mo, kaya sabihin mo na kung ayaw mong mawalan ng tablet ng isang linggo!"

"Nasa attic po siya, mommy. Nakayukong saad nito. Napakunot naman ang noo ko sa sagot niya, sapagkat ano naman ang gagawin doon ni Charles ngayong gabi na.

"At anu naman ang gagawin niya doon?" 

"Basta, puntahan niyo na lang po siya doon." Nayukong saad nito.             

  I'm not sure why, knowing that he was there, agad akong kinabahan. When I arrived, nakita kong binubuksan niya ang kahon na siyang naglalaman ng mga lumang litrato namin.                                                                                         “Anong ginagawa mo dito, Alexander Charles?” Saad ko dahilan upang mamutla ito nang makita ako.       

                                      

  “I'm just finding some of my old toys, mommy,” 

“At sa tingin mo maniniwala ako?! Ang mga luma ninyong laruan ay nasa bodega at wala rito sa attik!" Ngunit nanatili pa rin itong nakayuko kaya  minabuti ko nalang na bumaba.

"Wala pa ba sa inyu ang magsasalita ha?! Pagbilang ko ng tatlo pag hindi pa kayo nagsalita makakatikim na kayo ng palo!” Galit kung saad sa kambal na siyang nakaupo sa kanilang kama.

Dahil sa sinabi ko isang napakahabang buntong hininga ang pinakawalan ni Charles bago magsalita.

“K-kaya lang naman po ako pumunta doon… dahil gusto kong makahanap ni isa sa mga litrato ng daddy. Because I'm gonna find him and ask him why he left us. " Ang mga salitang binitawan ng anak ko ay nagbigay ng kirot sa aking puso sapagkat hindi ko inakala na hahanapin pa nila ang taong ito gayong binuhos ko ang lahat ng pagmamahal ko sa kanila.                            

“Mommy, nasaan po si daddy? Pwede po ba natin siyang puntahan?” Saad ni Cherie dahilan upang makaramdam ako ng galit. Bakit pa nila hahanapin ang tatay nila na na hindi man lang nga alam kong nag-eexist sila.

“Ilang ulit ko ba dapat sabihin sa inyo na iniwan tayo ng tatay niyo dahil sa ibang babae!" Puno ng galit kong saad habang unti-unting pumapatak ang mga luha ko.

“Naiingit po kasi ako sa mga kaklase ko mommy… may daddy silang maghahatid sa kanila sa school habang kami parating ikaw.” Umiiyak na saad nito dahilan upang tuluyan na akong mapahagolgol dahil ang kinatatakutan ko ay dumating ng napakaaga.                 

  “Hindi pa ba sapat ang pagmamahal ko sa inyo… upang hanapin niyo pa ang daddy niyo?" Naninikip ang dibdib ko sa samot saring emosyon. 

Nakakalunod. 

“Mom, your love is enough for us. Pero gusto pa rin namin makilala tatay namin.” Hindi na ako tuluyang nakasagot, kaya isang halik sa pisngi ko ang iginawad ng kambal sa akin bago natulog habang ako naiwang tulala at gulong-gulo.

Kasalukuyan akong umiinom ng beer dito sa veranda upang makapag isip-isip, nang bigla kong naalala ang ang sinapit ko sa ama nila sa loob ng mahigit na dalawang buwan.

“Ano Cielo hahayaan mo nalang ba na parati kang saktan ni Axel!” Galit na saad ni Diego na isa ring doktor. Ngunit nanatili pa rin akong nakayuko. Sapagkat sobra akong nasasaktan.

“Ceilo look at me.” He said while holding my chin facing towards him.

“Leave him, tignan mo ang ginawa niya sayo.” Referring to my bruises and scars.

“A-ayoko dahil alam kung magbabago pa siya.” Tanging mga salitang lumabas sa bibig ko sa sobrang takot. 

“Magbabago? Talaga akala mo magbabago pa ang mga taong katulad niya!" Puno ng galit niyang saad, dahilan upang lalo akong

humagulgol.

“Mahal na mahal ko siya Diego kaya hindi ko kayang iwan siya,”

“Tanginang pagmamahal yan Cielo! Oo mahal mo siya pero siya, ginagawa ka lang niyang punching bag!”

“Look Cielo, hindi ko ito sinasabi sayo para agawin ka sa kanya, kundi para magising ka sa katotohanan na hindi kana niya mahal. Oo minahal ka niya noon pero ngayon hindi na, dahil kong mahal ka niya hinding-hindi ka niya sasaktan, hindi niya inuuntog ang ulo mo sa pader at hindi ka niya sasampalin.” Malungkot na saad ni Diego saka ako niyakap.

Matapos ang pag uusap na iyon ay napag pasayahan kong umuwi, nang makarating ako sa bahay isang malutong na sampal ang ibinungad ni Axel sa akin dahilan upang mapa-upo ako sa sobrang lakas.

“B-bakit.” Nauutal kong saad.

“Bakit, talaga tinatanong mo pa iyan ha, do you think I’m that kind of fool!’'Saka ako ulit sinampal.

“Bakit mo ginagawa sa akin ito, dati hindi ka naman ganito. Noon hindi mo naman ako sinasaktan, pero ngayon parang hindi ako tao kung tratuhin mo!” Lakas loob kung salita dahil punong-puno na ako sa pananakit niyang ginagawa.

“I saw you with Diego in that damn cafe, at umiiyak ka habang na sa mga bisig niya. Isinumbong mo na ba sa kaniya ang ginawa ko sayo, ha? You fucking bitch!’' Saka niya ako tinadyakan dahilan upang tuluyan akong mapahandusay sa sahig sa sobrang sakit.                                 

                                                                                                                                   

 Tanging dalangin ko sa mga oras  naiyon ay ang mailigtas ang dinadala ko sapagkat minsan akong nakunan dahil sa kahayupan ni Axel. Kaya sa pangalawang pagkakataong ito hindi ko na ipinaalam sa kaniya. 

Sobra na akong namimilipit sa sakit kaya kinuha ko ang cellphone sa aking bulsa at tinawagan si Diego.

“D-diego tulong,”

“Bakit,ano naman ang ginawa niya sayo?” 

“I’m bleeding,”

                                     

  “Huwag kang mag alala I’m gonna get you out of there.” Tanging mga salitang narinig ko bago tuluyang nawalan ng malay.

Nang magising ako ay nasa Pilipinas na ako. Sapagkat tinakas ako ni Diego nang mga oras na wala akong malay. Nang malaman kung ligtas ang pinagbubuntis ko pinangako kong hinding-hindi na ako babalik sa lalaking nagparanas sa akin ng impyerno.

“Mommy?”  Nabalik ako sa reyalidad nang biglang akong tawagin ng kambal, dali-dali ko namang pinunasan ang aking mga luha.

“Bakit mga anak?”

“We're really sorry, pangako po hindi na po namin hahanapin si daddy,” Charlie said.

“Cause every time we talk about daddy, it makes you cry. At ayaw naming nakikita kang umiiyak,” sabat naman ni Charles.

“Salamat mga anak.” Saka niyakap silang dalawa.

“We love you mommy.” Sabay nilang saad.

“I love you too babies,” 

Makalipas ang ilang linggo hindi na muling tinatanong ng mga bata ang tungkol sa taong iyon.

Kasalukuyan kaming nasa kwarto at binibihisan silang dalawa, dahil ngayon gagawin ang kanilang nutrition month sa kanilang paaralan.

Nasa kalagitnaan ng pagsasaya ang lahat ng pumagitna ang Mc.       

 “May I get your attention please.” Saad nito dahilan upang makuha ang lahat ng atensyon ng manunuod.

“Nais ko lang pong ipakilala ang apo ni Mr. Morales na siyang guest speaker ng event na ito, magbigay pugay at masigabong palakpakan kay Mr. Axel Aiden Morales, Walton.”            Dahilan upang mag palakpakan ang lahat. Ngunit  parang binagsakan naman ako ng langit at lupa nang makita ang lalaking iyon.                                 

 Bakit ngayon pa na masaya na kami? At bakit kailangang pa mag krus pa ulit ang mga landas namin?                      

 Hindi pa ako handa na makita ang isang demonyong minsan kong minahal. Halos hindi ako makagalaw dahil tuluyang bumalik sa akin ang alaala kung pa paano ako nito saktan at baboyin. Dahil sa labis na takot nagpasiya akong uuwi na kami sapagkat hindi pa ako handang makita ito. 

Nang palabas na kami sa gate ay meron akong nabangga dahil sa pagmamadali di ko nakitang merong paparating, dahilan upang tumilapon ang mga dala ko.

“I’m so sorry.” Pagpapaumanhin ko habang hindi nag-abalang tumingin sa lalaking nakabangga ko.

“No, ako dapat ang humingi ng tawad sa iyo.” Saad ng pamilyar na boses.               

        Those scent reminds me of the man whom I loved before, kaya napaangat ako ng tingin na siyang pinagsisihan ko, siya nga hindi pa rin nagbabago ang gwapong pigura nito.

Dali-dali akong tumayo at hinila palabas ang mga bata wala na akong pakialam kung habulin man ako nito, hihingi na lang ako ng tulong kay Diego upang lisanin ang bansang ito.

“Miss wait your phone.” Saad niya dahilan upang mapatingin ako sa kaniya at kinuha ng wala man lang pasasalamat ang cellphone ko.                              

 Habang nasa biyahe hindi ko lubos maisip na bakit hindi niya man lang ako pinigilan at hinabol, parang hindi niya ako kilala kung makangiti siya.