Chapter 6 ห่างกันเถอะ

“มนเมาแล้วนะพี่ว่า ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ พรุ่งนี้พี่เองก็ต้องไปต่างจังหวัด”

“มนคงเมาแต่มนมีสติรู้ตัวว่ากำลังพูดอะไรอยู่ และใช่ค่ะ มนขอให้เราเลิกกัน หย่ากัน แยกกันอยู่อย่างเป็นทางการ”

มนสิชาโพล่งขึ้นมาเมื่อร่างสูงลุกยืนทำท่าจะผละไปจากห้องนั่งเล่น

ร่างอิ่มลุกยืนบ้าง เธอไม่ไหวแล้ว ไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรก็ตามของธันย์ภพอีกแล้ว

“มนอยากมีอิสระ”

“พี่คิดว่าที่เราแต่งงานเพราะมนรักพี่เสียอีก”

ชายหนุ่มหันกลับมาช้าๆ เน้นคำพูดออกมา ตาคมจ้องสบตากลมโตแน่วนิ่ง ธันย์ภพขบกรามไว้ จิกเท้ากับพื้น เพื่อไม่ให้ตัวเองพุ่งเข้าไปหาร่างอวบอิ่มที่กำลังยืนประจันหน้ากับเขา

ไม่คิดว่าจะมีวันที่มนสิชามาพูดเรื่องนี้

เรียวปากอิ่มกระตุกยิ้มก่อนจะเบ้ปาก

“คงใช่ ตอนนั้นมนคงรู้สึกแบบนั้น”

“แล้วตอนนี้จะบอกว่าไม่รู้สึกแบบนั้นแล้วเหรอ”

“ไม่รู้สิคะ บางทีความคิดตอนนั้นมนอาจจะคิดผิดก็ได้ พี่ธันย์ มนอายุสามสิบสองแล้วนะคะ มนแก่ขึ้นทุกวันแต่เมื่อมองชีวิตที่เป็นอยู่มันทำให้รู้สึกว่า มนใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าเลย มนอยากมีอิสระค่ะ มันดีกับเราทั้งสองคนนะคะ”

เธอพูดๆ และก็พูดสิ่งที่อัดอั้นในใจ พรุ่งนี้จะเป็นยังไงมนสิชาไม่สนใจแล้ว มองเขาอย่างอ้อนวอน

ธันย์ภพนิ่งไปครู่ใหญ่ มองหน้าผู้ที่รั้งตำแหน่งภรรยาของตนนิ่งๆ สามปีที่แต่งงานกัน เขาคิดว่ามนสิชามีความสุข ได้ทำงานในสิ่งที่รัก ไม่ต้องดิ้นรนออกไปเบียดเสียดแข่งขันตัวเองกับใครในพื้นที่เล็กๆ ของเมืองกรุง เธอเป็นภรรยาที่ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมในฐานะแม่บ้านด้วย เพราะไม่ได้ทำงานประจำในบริษัทฯ การที่เธอออกปากเรื่องหย่ามันทำให้เขาคิดไม่ถึง

“ถ้าเกี่ยวกับเรื่องนุ่ม พี่ยืนยันว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าที่มนเห็นนะ นุ่มเป็นเซลล์มือหนึ่งของทีมพี่แค่นั้น”

“ไม่เกี่ยวหรอกค่ะ เกี่ยวนิดหนึ่งก็ได้ ตรงที่มนรู้ว่าพี่มีผู้หญิงมาติดพันตามประสาหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดี มันคงเป็นสาเหตุอีกเหตุที่ทำให้มนอยากมีอิสระ แต่หลักๆ แล้ว มนคิดว่า เราสองคนไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่กันแบบสามีภรรยานะคะ การใช้ชีวิตของเราสองคนต่างกันสิ้นดี”

“มนคิดไปเอง”

“งั้นกอดมนสิ”

ธันย์ภพแทบจะอ้าปากค้าง ถ้อยคำที่ได้ยินกระแทกโสตประสาทอย่างจัง วันนี้เขาไม่เมา การเจอกับมนสิชาที่โรงเบียร์ทำให้เขาไม่รู้สึกอยากกินอยากดื่มแต่คอยมองเธอมากกว่า

“นึกยังไงพูดเรื่องนี้ออกมา”

“ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นพี่จะถามแบบนี้ไหมคะ หึ! คงไม่สินะ พี่กอดผู้หญิงได้ทั้งประเทศ ยกเว้นมน พี่มีทางเดินชีวิตที่ไม่มีมน เพราะงั้นเราจะอยู่ด้วยกันไปทำไม”

“พี่ว่าวันนี้มนเมามากกว่า เอาไว้เราจะคุยกันเรื่องนี้ หลังจากพี่กลับจากต่างจังหวัดและมนไม่เมาดีไหม วันนี้ดึกแล้ว พี่ง่วง มนก็ไปนอนซะ”

“พี่ธันย์! มนจริงจังนะ”

ธันย์ภพไม่สนเสียงลั่นๆ นั้น เดินขึ้นบันไดไปห้องนอนชั้นบนโดยไม่หันมามองอีก ทิ้งให้หญิงสาวยืนเคว้ง มองเขาแบบขัดใจ

นั่นเพราะเขาไม่เคยเตรียมใจรับมือกับเรื่องนี้!

มนสิชาแทบอยากจะกรี๊ดให้ลั่นคอนโด จะตามไปลากเขามาคุยให้จบก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ เธอรู้จักเขาดีเกินไป ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาไม่พูดไม่ให้ความร่วมมือ ต่อให้ใช้วิธีไหน ธันย์ภพก็ไม่มีทางยอม เธอรู้เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กนั่นเอง

“มนไม่ได้เมาด้วย พี่จะคิดยังไงก็เรื่องของพี่ ต่อไปนี้มนจะให้ความสำคัญให้เวลากับสิ่งที่มนต้องการ อย่ามาว่ามนทีหลังก็แล้วกัน”

ที่สุดมนสิชาก็ตะโกนพูดเสียงดัง ก่อนจะกระแทกเท้ากลับเข้าห้องทำงาน คืนนี้เธอจะนอนในห้องนี้

ธันย์ภพยืนพิงประตูห้อง ได้ยินทุกคำที่เธอตะโกนมา ยอมรับว่า ใจเขามันสั่นไหวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่เขาควรจะดีใจกับอิสระที่เธอหยิบยื่นให้ ทำไมถึงไม่รู้สึกแบบนั้น แม้แต่เรื่องที่เธอโพล่งออกมา อยากให้เขากอดเธอ

บ้าจริง! ยัยมน คงเมามากจริงๆ ถึงเอาเรื่องนี้มาพูด ปกติเคยพูดที่ไหน ขนาดว่าเขาเข้าใกล้ยังโดดหนีไปเสียเป็นเมตร

จริงอยู่ เรื่องที่ว่าเขามีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตพอควร ตามประสาผู้ชายโปรไฟล์ดีอย่างที่เธอว่า บางครั้งก็มีปล่อยอารมณ์ไปกับผู้หญิงเหล่านั้น อย่างที่เขาว่าเพื่อนมากลากไป ชีวิตที่ส่วนใหญ่ออกต่างจังหวัด มีผู้คนมากมายเข้ามาในชีวิต เขาแค่ผ่อนคลายตามประสาผู้ชาย ไม่ได้คิดจริงจังหรือจะทำให้มนสิชาต้องเจ็บช้ำน้ำใจแต่อย่างใด

วันนี้เกิดอะไรขึ้น!

เธอที่นิ่งเฉย ยิ้มรับกับเขาตลอดถึงได้ลุกขึ้นมาขอหย่า...

เห็นทีว่า กลับจากต่างจังหวัดคราวนี้ คงต้องคุยกับมนสิชาให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียแล้ว

เช้าวันต่อมา มนสิชาตื่นสายกว่าทุกวัน ตื่นมายังรู้สึกหนักหัวเพราะการดื่มไปไม่น้อยเมื่อคืน ตื่นมาธันย์ภพไปแล้ว มีแค่โน้ตแปะที่หน้าห้อง เธอมองแล้วเบ้ปาก ต่อให้เกิดอะไรขึ้น เป็นตายร้ายดี ธันย์ภพก็ไม่ทางรู้สึกรู้สาเรื่องอะไรนอกจากเรื่องของเขา น่าเบื่อหน่ายจริงๆ

หญิงสาวคิดอย่างเซ็งๆ เริ่มต้นจัดการตัวเอง อาบน้ำแต่งตัว แล้วนั่งรถโดยสารสาธารณะมาที่บ้านของเธอเองเพื่อทำงาน และตั้งใจจะพักที่นี่ ซึ่งมีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน เธอไม่มีรถขับเพราะขับไม่เป็น เวลาขาดเหลืออะไร เธอใช้บริการรถสาธารณะได้ บอกตัวเองให้เข้มแข็ง ถึงเวลาที่เธอควรจะให้โอกาสตัวเองได้ใช้ชีวิตบ้างแล้ว