Pagkatapos ng hapunan, dumiretso si Eloise sa hardin na nasa likod ng bahay. Hindi na siya nagpaalam, kailangan lang talaga niya ng hangin. Her chest felt tight, as if every glance from Elias during dinner had been a weight pressing down on her ribs.
Pagkalabas na pagkalabas niya, malamig ang simoy ng hangin, pero hindi iyon sapat para mapawi ang tensyon sa katawan niya. The garden was beautiful—manicured hedges, white stone paths, and lantern lights flickering like fireflies. Pero kahit gaano ito katahimik, hindi rin iyon naging sapat para pakalmahin siya. Because she could still feel it. The eyes. Hindi na niya kailangang lumingon para malaman na sumunod ito sa kan'ya. Ramdam na niyang susunod ang taong dahilan kung ba’t siya naroon. At hindi nga siya nagkamali. “I figured I’d find you here,” Elias said, voice too smooth, too casual. May dala-dala itong isang baso ng brandy. Lumapit ito na para bang wala siyang tinatago, pero sa likod ng magaan nitong ngiti, Eloise could feel the sharpness. “So... girlfriend ka ni Estevan?” kaswal ang tanong, pero may dating. “Mm-hmm.” Tumango lang siya ng bahagya at muling tiningnan ang koi pond sa gilid, pretending she wasn’t startled. Pretending she wasn’t preparing herself. “You seem different.” “How so?” “Just… different. Not the usual type.” She shrugged. “Maybe that’s why it works.” Ngumiti ito pero hindi umabot sa mga mata. Mabagal itong humigop mula sa kan'yang inumin, saka bahagyang sumandal sa haligi. “You know,” he said, almost like a whisper, “people around here don’t always come as they seem.” Eloise gave him a sideways glance. “Are you talking about me, or yourself?” Napatawa ito nang mahina, pero hindi sumagot. At sa kung anong paraan, mas marami pang sinabi ang katahimikang ‘yon kaysa sa kahit anong salita. “How long have you two been together?” tanong ni Elias. “Not that long,” she said, short but firm. He smiled. “And how did you meet again?” Here it comes. She repeated the version she and Estevan had agreed on. “He once went in my cafe to buy a coffee." Hindi niya ipinakitang kabisado niya ang linya. Pero sa loob-loob niya, lumalakas na ang tibok ng puso niya. Her palms started to sweat, though the air was cold. Elias tilted his head, almost like he was studying her. "What do you see in my brother?” Hindi siya agad sumagot. Sinusubukan niyang hayaan itong magsalita pa at mag isip ng kung ano-ano. “Estevan isn’t exactly the easiest man to be with,” he added. “A little…difficult, don’t you think?” “I like difficult,” sagot niya, sinusubukang pakalmahin ang sarili. “Do you?” His smile widened, but his eyes narrowed. “That’s good to know.” Hindi niya alam kung bakit, pero bawat tanong nito, kahit gaano kasimple, ay parang may nakatagong ibang layunin. And every time she answered, she felt like she was being measured. Or worse—anticipated. Ilang sandali pa silang nanatiling nakatayo roon, habang ang katahimikan sa pagitan nila ay parang umaalingawngaw ng mga salitang hindi mabigkas. And then Elias gave a small nod. “Well then. Enjoy the rest of your night.” At iniwan siya sa ilalim ng mahina at malamig na ilaw ng hardin, the echo of his footsteps fading behind her. Ngunit kahit wala na ito sa paligid, nanatili pa rin ang kilabot.Humugot siya ng isang nanginginig na paghinga, saka niyakap ang sariling mga braso, na para bang may pinipigilan na mas malalim kaysa sa lamig.
Doon niya narinig ang isa pang tinig.
“You held up better than I expected.” Mabilis siyang napalingon. Estevan. Nakatayo ito sa lilim ng isang puno, his arms were crossed, and his expression was unreadable. “Were you watching me?” she asked, trying to sound annoyed, pero alam niyang halatang may bahid ng kaba ang boses niya. “Elias isn’t just charming for show,” sagot ni Estevan. “He doesn’t ask unless he’s digging for something.” “And you think I said something wrong?” “No,” he said calmly, stepping closer. “But he already suspects something. That’s how he operates. He pokes and waits for the cracks.” “You two don’t get along, do you?” tanong niya, halos pabulong. Estevan didn’t answer right away. His jaw clenched. “Let’s just say...I know the games he plays.” She looked at him, eyes shadowed by the garden lights, his face was calm but guarded. And in that moment, she realized something. Pareho silang nagmamasid. Parehong sinusukat kung hanggang saan nila kayang pagkatiwalaan ang isa’t isa. And yet here they were, still playing the part. “You brought me here,” Eloise murmured. “You threw me into the fire.” “I didn’t throw you,” sagot ni Estevan. “I brought you to see who’s already burning.” Sa ilang segundo, wala ni isa sa kanila ang nagsalita. The wind rustled through the hedges, and the koi pond made soft ripples beside them. Eloise stared at him. “You didn’t warn me. You didn’t even tell me I’d be meeting your entire family.” Estevan stepped closer, his voice low. “Because warning you wouldn’t have changed a thing. He would’ve sniffed you out no matter what. Better to let it play out.” “You used me as bait,” she said bitterly. “I gave you a role,” he countered. “And you played it well. Now we both know what he’s sniffing around for.” “You said this was a game, but you didn’t say it was war.” Tumama ang mga mata ni Estevan sa mga mata niya. “It is. You just didn’t know what kind of battlefield you were stepping into.” Muli silang binalot ng katahimikan, at sa pagkakataong ito ay mas mabigat. And then he added, softer this time, “But I didn’t bring you here to hurt you, Eloise. I brought you here because I need someone who can stand the heat.” Umiwas siya ng tingin, hindi alam kung ano’ng mararamdaman sa sinabi ng binata. “Next time,” she said, chin raised slightly, “don’t throw me in blind.” Bahagyang ngumisi si Estevan—ang unang totoong ekspresyon nito simula pa ng hapunan. “Next time, you’ll be ready.” And just like that, he turned and walked away, disappearing into the shadows of the estate. Nanatiling walang kibo si Eloise. All she knew was that after tonight, nothing about this deal felt simple anymore.Nablangko ang isipan ni Estevan sa narinig mula sa dalaga. Bumuka ang kan’yang bibig at muli itong sumara, tila walang mahanap na tamang salita para isagot dito. “W-What?” was the only word he came up with after a few seconds of grasping for the right words.Umiwas ng tingin si Eloise, sinusubukang huwag ipakita rito na pati siya ay winawasak ng mga salitang binitiwan niya. No matter how much she wanted to throw herself into his arms, she couldn’t… she shouldn’t.“Eloise…” garalgal na tawag ni Estevan, marahang humakbang palapit. “Why are you saying this? Baby, talk to me. Did I do something wrong? Tell me, please,” pagmamakaawa nito sa dalaga.Umiling siya at mahigpit na pinipisil ang laylayan ng tuwalya na nakabalot sa katawan niya. “Wala kang ginawang mali. It’s just me. Ayoko na, Estevan. Hindi ko na kaya.”“No… don’t say that. Don’t tell me it’s over just like this,” mabilis na sagot ng binata. Muli nitong inabot ang isa pang kamay ni Eloise pero ‘agad siyang lumayo. Binalot ng
Pagkatapos umalis ni Elias sa café ay hindi na mapakali si Eloise. Kahit anong pilit niyang ibalik ang atensyon sa trabaho—sa pag-aasikaso ng mga orders, sa pagngiti sa mga customers, sa pagtulong sa staff—lagi at laging bumabalik sa utak niya ang mga salitang binitawan nito."Soon, she will be introduced as Estevan’s fiancée. As the future partner of the heir to the Foreman Group of Companies, it is her responsibility to uphold the family’s image."Nanginginig ang mga kamay niya sa tuwing inuulit-ulit iyon ng isip niya. It felt like she couldn’t breathe, and she couldn’t hold her emotions together properly. Himala na lang talaga at nakayanan niyang magtrabaho hanggang magsara sila.“Ma’am Eloise, okay ka lang po?” tanong pa ng isa niyang barista kanina nang mahulog ang tray na hawak niya. Pilit siyang ngumiti at tumango rito, saka sinabing napagod lang siya. Pero ang totoo, halos gusto na niyang umuwi agad at magkulong sa k’warto niya.She went home to her apartment with that thought
“Thank you so much, nag-enjoy ako,” malaki ang ngiting wika ni Eloise kay Estevan nang inihatid siya nito sa kan’yang apartment. Malalim na ang gabi at tahimik na ang paligid, tanging ang ingay ng iilang sasakyan na dumadaan mula sa kalye ang nagbibigay ingay sa paligid.“Always, baby,” sagot ni Estevan at marahan siyang hinapit sa baywang bago ginawaran ng maikling halik sa labi. It was as if he wanted to make sure she was really there, that she wouldn’t go anywhere, even just for a moment, after she joked about being gone for a week.Noong una’y simpleng halik lamang iyon, banayad at parang ayaw pa niyang matapos. But after a few seconds, Eloise realized that every touch was getting deeper. Mas madiin at mas mapusok, and before she knew it, they were slowly stepping into her unit, carried by the heat and presence of each other.Bago pa siya makapag-react, kinarga na siya ni Estevan, kaya’t agad niyang ipinulupot ang mga braso sa batok nito at ang kan’yang mga hita sa baywang ng bina
“Hey,” Eloise greeted Estevan the moment she saw him standing in front of her apartment.“Hi, baby,” nakangiting bati ni Estevan sa dalaga sabay hapit sa baywang nito palapit at kaagad na ginawaran ng halik. “I missed you,” bulong ng binata nang lumayo ito sa mga labi ni Eloise, pero nanatiling nakadikit ang kanilang mga noo sa isa’t-isa.Marahan namang humalakhak ang dalaga at kagat-labing sumagot. “I missed you, too.”Kahit na kaninang madaling-araw pa naman no’ng huli silang nagkita ay tila sabik na sabik sila sa presensya ng isa’t-isa. Ngunit sa likod ng matatamis na ngiti ni Eloise sa binata ay mayroon pa ring sakit at lungkot na pilit niyang tinatago.Eloise guided Estevan inside her apartment, and they headed straight to the living room.Alas otso na sa mga oras na iyon at kakauwi lang din ni Eloise mula sa cafe niya. Si Estevan naman ay galing din sa opisina nang nag-text ito sa kan’ya na pupunta siya rito.“Have you eaten?” tanong ni Estevan sa kan’ya saka umupo sa pahabang so
It was already late when Eloise was able to fall asleep on Estevan’s chest. Nakasandal lamang siya sa headboard habang tinitigan ang maganda at maamong mukha ng dalaga. Her eyes were still swollen from crying.Gustuhin man niyang magtanong kung bakit ito umiiyak kanina, ngunit ayaw din niyang pilitin kung ayaw pang magsabi ng dalaga sa kan’ya. He knew she’d be able to share it with him when the right time comes. It definitely broke his heart as he watched her break down in his arms earlier. Wala siyang nagawa kundi ang yakapin ito nang mahigpit at i-assure na nasa tabi lang siya nito. She just kept crying and crying until she wasn’t able to do so.Nang tiningnan niya ang wall clock, mag a-alas tres na ng umaga. He still needs to go home so he can still sleep, even for a few hours.Sa dalawang araw na hindi siya pumasok sa opisina para lang makasama si Eloise, marami siyang appointments at meetings na hindi niya nadaluhan. But then, he didn’t care. Even a hundred million losses wouldn
Hindi makatulog si Eloise kahit anong pilit niya. Nakahiga lang siya sa gilid ng kama, at nakatitig sa bintana na nilamon ng dilim. Ang lamig ng hangin sa kwarto, ang tunog ng tahimik na lungsod sa labas—lahat ng iyon ay parang sumisiksik sa dibdib niya. Iniisip pa rin niya ang usapan nila ni Elizabeth kanina. Ang mga salita, ang mga halakhak na may bahid ng kirot, ang mga mata ni Elizabeth na may lihim na lungkot.The guilt was like a weight she couldn’t lift off her shoulders. Alam niyang hindi lang niya niloloko si Elizabeth; niloloko rin niya si Estevan, ang lalaking unti-unting naging mahalaga sa kan’ya kahit na ang plano niya ay saktan ito nang lubusan.Pilit niyang pinikit ang mga mata, sinubukang takasan ang mga aninong sumasagi sa isipan. But instead of fading, the thoughts only grew louder. Kahit anong pikit niya ay pumapasok sa kan’yang isipan ang mukha ni Elizabeth kanina, ang mga salita, at ang hinanakit na nakatago sa likod ng bawat ngiti. Parang mga punyal na sumusubsob