"Scar..." Renzo’s voice pulled me back.Napalingon ako sa kanya nang itigil nya sa tabi ang sasakyan. Pagkatapos ay marahan akong hinawakan sa siko. Ang isa nyang kamay ay nakapwesto sa likod ng inuupuan ko, dito sa may front seat. "I told you, don’t stress yourself over it. Tumutulong ako sa paghahanap para mapanatag ka. Isipin mo na lang lagi ay ang baby."I let out a breath and nodded slowly."Gusto mo bang magpa-cool down na muna sa isang café? May madadaanan tayong gano'n bago makarating kay Tita."Siguro nga kailangan ko na muna ikalma ang sarili. Hindi ko gugustuhing humarap kay Mama na wala sa mood. "Thank you," aniko, sabay ngiti sa kanya.Nginitian din nya ako, may kasama pang marahan na paghagod sa aking buhok. Pinilit ko ang sarili na hindi na muna isipin ang tungkol kay Ate dahil sa bilin niya, kaso kapag sinubok ka talaga ng araw at panahon, kusa ka na lang talaga bibigay minsan.Pinagbuksan ako ni Renzo ng pintuan para bumaba na at hintayin sya saglit, dahil may kala
Umalis na kami sa lugar. Nakasalubong pa namin sa bulwagan si Yumi, nakaupo sa isang lamesa. Tinanguhan nya lang kami. I mean, si Renzo, bago binalik ang atensyon sa kaharap na tambak na mga papel.Magkaharap kaming naghapunan ni Renzo sa pangdalawahang lamesa. Malapit lang ang restawran na ito sa Bahay ampunan. As usual, I let him choose my meal for me. Hinayaan ko rin sya na lagyan ng kung anu-ano ang plato ko. Naubos ko naman lahat. Paalis na sana kami nun, nasa labas na kami ng restawran, nang may nakasalubong kaming magandang babae. "Riku!" the woman greeted with an excited smile.Sino naman ito? At bakit ang second name ni Renzo ang tawag nya sa kanya. Lumapit sa amin ang babaeng kapit na kapit ang itim nyang tube sa mala-cocacola nyang katawan, saka bineso si Renzo. Kasalukuyang nakaalalay pa ang kamay ni Renzo sa likod ko nang bahagya akong lumayo sa kanya upang bigyan ng espasyo ang babae.Nakatingin lang ako sa kanila, walang balak na magsalita. Saka na 'pag kailangan na
Sa sobrang lapit namin sa isa't isa, halos masukat ko na ang haba ng kanyang pilik-mata. Para akong hinihigop ng mala-hazel nyang mata. Those damn golden-brown irises that shouldn't be allowed to exist on a guy like him. Wala sa sarili kong nabitawan ang polo. Nahulog ito sa sahig ngunit hindi ko na iyon nabigyan masyado ng pansin dahil natutok na ang mata ko sa mukha nya. “You okay now?” he asked again, voice softer this time.Am I? Naiirita ba talaga ako sa kanya kanina?“I–I told you to put your polo back on,” I muttered, barely aware of my own words.Ang kamay kong tumambay na sa kanyang balikat ay kusang bumaba papunta sa kanyang collarbone. Para akong nakuryente nang lumapat doon ang balat ko sa daliri."Do you work out everyday?" Tanong ko, sa collarbone nya pa rin ang tingin. "Hindi," kaswal nyang tugon. Pinigilan kong hindi mapapikit nang maamoy ko ang mabango nyang hininga. "Kapag may time lang. Why?"Dahan-dahan kong iniling ang ulo. "Wala lang. I-I just... I find this
Lumapit sa akin si Renzo pagkatapos nyang i-distribute ang pagkain sa mga bata. Ganoon pa rin, iwas na iwas ang mata ko sa kanya kahit nung iginiya ako sa may upuang monoblock sa gilid. May inutos sya kay Yumi kanina, dahilan kaya lumabas na ang babae. Hindi ko alam kung anong klaseng utos iyon dahil hindi ko naman ugali makinig sa usapang mag-asawa. “What do you want for lunch? Are you hungry?” He asked, sitting beside me.Nginitian ko sya, sabay inilingan bilang sagot sa tanong nya. Hindi ko alam kung bakit ako ang tinatanong nya ngayon ng ganito, kung pwede namang kay Yumi na lang. “Fruits? I can buy them. May malapit na palengke dito.”Muli ko syang inilingan, sunod na nagpanggap na busy sa panonood sa kumakain ng mga bata. They were sitting in a circle, cross-legged on the floor, laughing and eating like it was the best meal of their lives.Magkasalubong ang kilay kong napatingin kay Renzo nang basta na lang nya hinigit ang inuupuan kong monoblock palapit sa kanya. “I didn’t
Tahimik ko na lang pinagmasdan ang nakaluhod ng si Renzo, Napapalibutan ng mga bata habang may tuwa at galak sa kanya-kanyang mukha. Nagmistula syang parang bata kung makipaghalubilo sa kanila. I never thought I’d see someone like him, who always looked so strict, laugh like that. Like a kid himself.May iba sa ngiti nya, e. Hindi ko lang matukoy pero nakakatuwa syang panoorin. It made me glad I came here with him. "Time out muna tayo!" Anunsyo nya sa mga bata.Tumayo na sya mula sa pagkakaluhod, sa gitna nila. Medyo na-alarma pa ako dahil akala ko ay aalis na agad kami. Hindi pala. "May dala akong Jollibee buckets para sa inyong lahat. Luminya na kayo. Find your height dapat, ha?"Ang maingay na mga bata ay mas lalo pang naghiyawan sa tuwa. Wala sa sarili akong napangiti nang luminya na sila habang may ngiti sa labi at kislap sa kanya-kanyang mata. Ang saya nila tignan. Nakakahawa. The excitement was contagious. Bright eyes, wide grins, the pure kind of happiness you don’t get to
Papunta kami ngayon sa isang Bahay ampunan. Dito nya ako dadalhin dahil isa ito sa binibigyan nya ng suporta. Kung tutuusin, hindi ko talaga trip ang ganitong bagay. Ayaw ko sa maiingay na bata. Lalo na kung sobrang makukulit. Siguro, ang nagtulak sa akin para sumama sa kanya ay sa kadahilanang doon sya nanggaling. I wanted to see where he came from... before he became an Alcantara. Siguro gusto ko rin maintindihan ang pinanggagalingan nya, kung bakit pakiramdam nya ay responsibilidad nya ang lahat ng taong nakapaligid sa kanya. I just wanted to understand the part of him that wasn’t polished and presented. The part that made him him.Sana nga, bago matapos ang araw na ito, may madiskubre ako tungkol sa kanya na hindi ko alam. “Good morning, Sir. Napasyal ho kayo?” a woman’s voice greeted us just as we stepped out of the car.Inalalayan ako ni Renzo palabas ng kotse, saka iginiya sa harap ng babae. Agad lumanding ang mata ko sa kabuuan ng babae nang hindi man lang nya ako tinapun