CHAPTER 4

CRISTIANNA’S POV

Malaya na ako! Sa wakas ay malaya na ako! Sa halos isang linggo kong pagkakakulong, walang ibang pumasok sa isip ko kundi ang pamilya ko.

Noong gabing naaresto ako ay pinayagan nila akong tumawag kina mama. Doon ko ikinuwento ang nangyari at kung paano ang pagsaklolo sa akin ni Attorney Rocky.

At ngayong nanalo na ako sa kaso, ang iniisip ko naman ngayon ay kung paano ko siya mababayaran. Wala akong kapera-pera. Hindi ko alam kung ibabalik pa ako ni Ms. Lisa sa kumpanya namin. Ang finance head kasi ay nakulong na rin sa wakas pero tila nasira na noon ang tiwala ng amo ko.

Wala rin naman akong lakas loob na kausapin siya… Ayoko. Nakakahiya na.

Kaya ayan, nasa labas ako ng Supreme Court habang hinihintay si Attorney Rocky. He insisted on giving me a ride home. Hindi ko alam kung nag-e-expect ba siyang magbabayad ako kaagad pero kung sakali man na ganoon, baka pwede ko na siyang kausapin sa kotse.

Ilang sandali lang ay natanaw ko na agad siya palabas. Our eyes instantly met, and I almost melted. I gave him a small, grateful smile.

“You ready to go home?” he asked as he opened the door for me.

I pursed my lips and went inside. Saka ko lang siya sinagot noong pumasok na rin siya sa loob.

“Gusto ko na lang talaga makauwi ngayon, Attorney. Inaalala ko kasi ang pamilya ko,”’ mahinahon kong sagot at sumulyap sa labas ng bintana.

I only heard his soft hum, maneuvering the car gracefully. Pinagmasdan ko ang kanang kamay niya na nasa steering wheel habang ang isa naman ay nakasandal sa open window at pinaglalaruan ang labi.

Jusko, ano ba ito. Para naman akong predator.

Lumingon siya sa akin at agad kong iniwas ang tingin ko. I heard him smirking.

“If you have something to tell me, you better do it now,” he said calmly. “Hindi ka naman siguro takot sa akin, ‘no?”

Mabilis akong umiling pero hindi na ako sumagot at pinanatili na lamang na nakatingin sa labas na para bang napakaganda ng paligid kahit na puro naman itim na usok at polusyon.

Another moment of silence ensued. I decided to take a glance at him, but was caught redhanded because he was already looking at me.

Ang tanga-tanga mo, Cristianna!

Nag-init ang pisngi ko lalo na noong humalakhak siya, ang malalim niyang boses ay naghahatid ng kung anong sensasyon sa katawan ko na hindi ko mapangalanan.

“Obvious naman na may gusto kang sabihin sa akin,” he commented. “Say it.”

Pinaglaruan ko ang mga daliri kong nasa hita ko. Natatakot ako na baka husgahan niya ako kapag sinabi kong wala akong pambayad sa kanya. Baka ihinto niya na lang bigla itong kotse at sipain ako palabas.

“Ano kasi…” I drawled, almost choking on my words. “W-wala… wala akong pambayad sa ‘yo ngayon…”

Then silence. Isang mahaba at hindi komportableng katahimikan ang bumalot sa pagitan namin. Tiningnan ko siya at nakita kong nakatingin din siya sa akin.

Unlike my eyes filled with guilt and embarrassment, his were filled with compassion and content.

“I don’t mind, Ms. Cristianna. I understand your situation.”

Napalunok ako. “Pero nakakahiya…”

“Well, there’s nothing we can do about it, right?” He smiled a bit. “Just repay me when you’re able to. Otherwise, don’t force it. Ang mahalaga ay nakalaya ka na at makakabalik ka na sa pamilya mo.”

Napangiti ako. My eyes almost filled with tears. Sobrang bait niya. Pakiramdam ko isa siyang anghel na ibinagsak sa langit.

Suddenly, the car stopped. Nasa kanto na kami ng bahay namin.

“Well, see you around, I guess?” He slightly chuckled.

Tumango ako. “See you around, Attorney. I hope I can repay you as soon as I can.”

Umiling siya. “No. Saka mo na ako bayaran kapag may pambayad ka na. Unahin mo muna ang pangangailangan niyo.”

“Ang bait mo po,” mahina kong sabi saka humalakhak.

Ngumiwi naman siya. “Hindi rin. Depende rin sa nakakausap ko.”

Pareho kaming natawa. Bumaba kami sa kotse at muling nagpaalaman.

“Thank you so much, Attorney. Hindi kita makakalimutan.” Matamis akong ngumiti.

Pinigilan ko lamang ang sarili ko na huwag siyang yakapin dahil ayoko namang mag-overstep sa boundaries namin bilang propesyonal at kliyente. Nayakap ko na nga siya kanina na para bang matagal na kaming magkakilala.

A certain emotion crossed his eyes when I said those words. He cleared his throat and just nodded.

“Don’t mention it. I’m just doing my job.”

Still, I smiled. Tuluyan na akong nagpaalam sa kanya. Bago ako pumasok sa kanto namin, lumingon ako at kumaway. I saw his small smile and waved a little, too.

Akala ko ay marami pang buwan ang lilipas bago kami magkita ulit. You know, kapag may trabaho na ulit ako tapos may ipon tapos pwede ko na siyang bayaran.

But I was wrong. I was so wrong.

Dahil dalawang buwan na ang lumipas simula noong nakalaya ako, hindi na naging ganoon kadali ang buhay namin. Mas lalo pa kaming naghirap.

Sa nangyaring pag-broadcast ng balitang iyon two months ago, nawala ang credibility ko para mag-apply sa ibang trabaho. Hindi na rin kasi ako nakabalik sa Laurel Group of Companies. Sa ibang kumpanya naman ay hindi hiring, at kung oo, hindi ako qualified.

Lalo kaming lumulubog sa utang sa bawat araw na lumilipas. Hindi na rin kami nakakautang sa tindahan dahil halos mapuno na ang listahan namin. Ang kapatid ko namang si Sarah ay hindi magamot-gamot ang ubo dahil wala naman kaming pampa-check-up.

“Anak, wala na bang ibang paraan para makahanap ka ng trabaho?” desperadang tanong ni mama isang gabi. Isang gabi na wala na naman kaming kain.

“Hindi ko po alam, ma… hirap na hirap na rin po ako…”

Niyakap ako ni mama. “Pasensya na kung masyadong mabigat ang bitbitin mo, anak ko. Pasensya na kung hindi na kita gaanong natutulungan.”

Umiling ako at niyakap din si mama nang mas mahigpit. “Hindi mo kailangang mag-sorry, mama. Kaya natin ‘to. Kakayanin natin ‘to basta’t magkakasama tayo.”

Noong gabing iyon, napagdesisyunan kong maglibot ulit sa Maynila kinabukasan para sa mga job offer. Kahit walk-in ay papatusin ko. O kahit literal na maglakad pa ako sa kakahanap, ayos na sa akin.

Maaga akong gumayak para maunahan ko ang iba kung sakali man. Ngunit halos malibot ko na yata ang kasuluk-sulukan ng Maynila pero ang tanging bungad lang sa akin ay:

“We’re sorry, Miss. We’re not hiring right now.”

O kaya naman:

“I apologize, but you’re not qualified for the position. We wish you luck on your future endeavors.”

At sa gitna ng mainit na kalsada, bumigay ang katawan ko. Patawid na ako sa pedestrian lane ngunit hindi pa nga nangangalahati ay natumba na agad ako at nilamon ng kadiliman. Tanging isang matinis na tunog na lamang ng busina ang narinig ko bago ako tuluyang nawalan ng malay.