บทที่ 1

I Hate You and I Love You

บทที่ 1

“น้ำหนาว ถ้าเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว น้ำหนาวจะเป็นเจ้าสาวของจุนได้มั้ย”

“อื้ม ได้สิ น้ำหนาวจะเป็นเจ้าสาวของจุน”

Seoul Korea

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

เสียงนาฬิกา ปลุกให้ร่างเล็กที่กำลังนอนฝันหวานตื่นจากภวังค์ ภาพความทรงจำในวัยเด็ก เธอยังคงจดจำมันได้ดี

“อือออ” ร่างเล็กบิดขี้เกียจไปมาเล็กน้อย เพื่อไล่ความง่วง ก่อนที่จะมองไปยังนาฬิกาหัวเตียง ทั้งที่ดวงตายังคงปรืออยู่ เพราะอาการง่วงนอนก็ตาม ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาตีห้ากว่าๆแล้ว มันเป็นเวลาที่เธอต้องตื่นนอนทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นวันธรรมดา หรือวันหยุดก็ตาม

“ง่วงจัง” หญิงสาวพึมพำออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเหนื่อยล้า เนื่องจาก กว่าจะได้นอนเมื่อคืน ก็เกือบจะตีหนึ่งแล้ว แต่ทว่า จู่ๆ ใบหน้าเล็กก็อมยิ้มออกมาเล็กน้อย ทั้งที่ตายังคงปิดอยู่ ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน และคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปทันที

ห้องครัว

“ลา ล้า ลา” ร่างเล็กฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเรียบร้อย ก็เสมองนาฬิกาที่ผนังตอนนี้ ที่บอกเวลาหกโมงครึ่งแล้ว ใบหน้าเล็กยิ้มออกมาอีกครั้ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเดินไปยังห้อง ห้องหนึ่ง

ก๊อกๆๆๆ

มือเล็กยกขึ้นเคาะที่ประตูเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนด้านในยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบรับ จึงค่อยๆ หมุนลูกบิดช้าๆ และค่อยๆ เดินเข้าไปด้านใน

“จุน น้ำหนาวทำอาหารเสร็จแล้วนะ” เสียงหวานเอ่ยบอกชายหนุ่มร่างสูง ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในสภาพกึ่งเปลือย

“อืออ” ร่างสูงครางออกมาเบาๆ แต่ทว่า ไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นจากเตียงเลยสักนิด นั้นทำให้น้ำหนาวยิ่งร้อนใจ เพราะกลัวว่าจะไปโรงเรียนไม่ทัน เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่มีท่าทีว่าจะลุก คนตัวเล็กจึงสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะเขย่าตัวเขาเบาๆ

“จุน ถ้าไม่ตื่นตอนนี้จะสายแล้วนะ”

“จุนง่วง” ร่างสูงงอแงออกมา ท่าทีของเขาทำให้น้ำหนาวอมยิ้มออกมา เพราะตอนนี้ราวกับเขากลับไปเป็นเพื่อนชายตัวน้อยน่ารักในวัยเด็ก คนที่เคยอบอุ่นอ่อนโยน และมีรอยยิ้มให้เธอตลอดเวลา คงมีแค่เวลาหลับเท่านั้น ที่จะได้เห็นเขาในมุมนี้

ตึก ตึก ตึก

เท้าเล็กเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง ที่มีร่างสูงของจุนนอนตะแคงกอดหมอนข้างอยู่ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งลงบนพื้นเย็นๆ โดยที่แขนเล็กถูกท้าวไว้บนเตียงนุ่ม ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อของร่างสูงที่กำลังหลับใหลอยู่ ใบหน้าหล่อคมคาย ที่มีใบหน้าขาวใสจนผู้หญิงบางคนอิจฉา สันจมูกโด่ง รับกับริมฝีปากหยักได้รูป อีกทั้งผมสีดำขลับตัดกับผิวขาว ยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาเด่นน่ามองมากขึ้น ใบหน้าที่ใครๆ เห็นเข้า ก็ไม่สามารถหยุดมองได้ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรักยากจะปิด นิ้วเล็กค่อยๆ ยื่นไปสัมผัสที่สันจมูกของเขาอย่างแผ่วเบา

"จะทำอะไร"

ทันที ที่นิ้วเล็กสัมผัสโดนสันจมูก เสียงทุ้มมีเสน่ห์ก็เอ่ยขึ้นทันที เขาใช้ดวงตาคม จ้องมองไปที่น้ำหนาวจนเธอถึงกับลืมหายใจ ดวงตา ที่ไม่ว่าน้ำหนาวจะได้มองกี่ครั้ง ก็ไม่ชินสักที

"น้ำหนาว...แค่จะปลุกจุนเท่านั้นเอง" น้ำหนาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเบาหวิว

"ง่วง" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้าง

“เดี๋ยวไปโรงเรียนสายก็มาโมโหน้ำหนาวอีก” น้ำหนาวบ่นอุบอิบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

พรึ่บ!

“ว้าย!”

“ก็บอกว่าง่วงไง” จุนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ หลังจากที่ดึงน้ำหนาวลงมาบนเตียง ก่อนจะกอดกระชับเธอเอาไว้ นั่นทำให้น้ำหนาวได้แต่นอนตัวแข็งทื่อหัวใจเต้นตึกตัก

ฟืด

จู่ๆ ใบหน้าหล่อก็ซุกใบหน้าเข้าที่ท้ายทอยของหญิงสาว ก่อนที่จะสูดหายใจแรง จนน้ำหนาวที่ถูกกอดอยู่ ขนลุกซู่เพราะรู้สึกแปลกๆ ก่อนที่จะพยายามแกะมือหนาออก

"อึก! จุน ถ้าไม่ลุกตอนนี้ จะสายแล้วนะ" น้ำหนาวกระวีกระวาดบอก หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระดอนออกมานอกอก

"จิ๊"

"น่ารำคาญ" จุนเอ่ยออกมาเสียงเรียบราวกับกำลังอารมณ์เสียที่ถูกขัดใจ ก่อนจะยอมปล่อยตัวของน้ำหนาว และหยัดกายลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป

"โกรธงั้นหรอ" น้ำหนาวได้แต่มองตามร่างสูงไปด้วยความไม่เข้าใจ เพื่อนชายตัวน้อยที่แสนน่ารัก ตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ทั้งอารมณ์ร้อน ทั้งเอาแต่ใจ แถมยังเย็นชาซะเหลือเกิน ไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมฉันทำอะไร ก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปซะหมด

07.00 น.

"แว่นไปไหน" เสียงเรียบเอ่ยขึ้น ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน เพื่อไปโรงเรียน

"อุ่ย! น้ำหนาวลืม เดี๋ยวเข้าไปเอาแว่นก่อนนะ จุนรอน้ำหนาวแป๊บหนึ่งนะ แป๊บเดียว!" น้ำหนาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน ก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

ตึกๆๆๆ

ปึ่ก!

"อ๊ะ! เจ็บ"

น้ำหนาววิ่งเข้ามาในบ้านด้วยความรีบร้อน จึงทำให้เผลอไปเตะขอบประตูเข้า แต่ทว่ากลับไม่สนใส่จะดูเท้าตัวเองเท่าไหร่นัก รีบกวาดตามองหาแว่นทันที ก่อนจะเหลือบไปเห็นกล่องแว่นที่ลืมวางเอาไว้บนโต๊ะกินข้าว จึงรีบหยิบมาใส่ทันที ก่อนจะรีบวิ่งออกมาด้านนอก เพราะกลัวว่าเพื่อนสมัยเด็กจะรอนาน

ตึกๆๆๆๆ

เมื่อออกมาด้านนอก ดวงตากลมโตก็หม่นแสงลงทันที เมื่อออกมาก็ไม่พบใครแล้ว

"กะแล้วเชียว..."

"ทำไมถึงใจร้ายกับน้ำหนาวจังนะ" น้ำหนาวพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองเงาของตัวเอง ที่สะท้อนในกระจกรถยนต์ที่จอดอยู่ ภาพของเด็กสาวที่ถักผมเปียแสนเชย และแว่นตากรอบหนา

'เธอเลือกที่จะใส่แว่น ซึ่งตามจริงสามารถเลือกใส่คอนแทคเลนส์แทนได้ แต่เพราะว่าเขาบอกว่าแว่นเหมาะกับเธอ'

'เธอถักเปียสองข้างสุดเชย เพราะว่าเขาบอกว่ามันดูน่ารัก'

ทุกคำพูดของเขา สำคัญต่อน้ำหนาวมาก

School of Performance Korea

เป็นโรงเรียนสอนศิลปะเต็มรูปแบบ ที่มีชื่อเสียง และคุณภาพอันดับต้นๆ ของประเทศ เปิดสอนทั้งหมด 5 สาขาวิชา ได้แก่ ศิลปะ การแสดง ดนตรี การเต้น และการร้องเพลง เปิดรับนักเรียนห้องละไม่เกิน 20 คน เท่ากับ จะมีนักเรียนใหม่ที่จะได้เข้าเรียน ไม่เกิน 100 คนต่อปีการศึกษา เพื่อเข้าเรียนต่อในชั้นมัธยมปลายที่นี่ ทุกคนจะต้องแข่งขันกันอย่างสูงมาก หากได้เข้าเรียนที่นี่แล้วล่ะก็ ก็เหมือนกับมีใบเบิกทางไปสู่อนาคตที่สดใส เหล่าอาจารย์ของที่นี่ เป็นบุคลากรคุณภาพในวงการของเกาหลี ครูสอนร้องเพลงจากค่ายเพลงชั้นนำ นักแสดงอาวุโส จิตรกรที่มือเสียง ครูสอนเต้นชื่อดัง หากต้องการที่จะเดินในเส้นทางบันเทิงแล้วละก็ ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า School of Performance Korea เป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ

ซึ่งน้ำหนาวก็ใช้ความพยายามอย่างมากในการสอบเข้าเรียนที่นี่ เพราะต้องการที่จะอยู่ใกล้ๆ กับจุน โดยที่จุนเรียนสาขาการร้องเพลง ส่วนน้ำหนาวเรียนสาขาดนตรี เพื่อเขาแล้ว ไม่ว่าจะเหนื่อยสักแค่ไหน น้ำหนาวก็อดทนได้ อดทนเรียนภาษาที่ไม่รู้จัก สภาพอากาศ การใช้ชีวิตในสังคมใหม่ และ การต่อต้านจากพ่อแม่ ถามว่าคุ้มไหม สำหรับน้ำหนาวแล้ว มันคุ้มค่า ถ้าได้อยู่กับจุน

สนามบอล

"แฮ่กๆๆ" น้ำหนาวหอบหายใจแรง ตามตัวเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ หลังจากการทำโทษให้วิ่งรอบสนามโรงเรียนจบลง เพราะเธอมาโรงเรียนสาย จึงถูกทำโทษ ส่วนใครบางคน ที่ทิ้งเธอมาโรงเรียนก่อนหน้านี้ คงกำลังนั่งสบายใจเฉิบอยู่ในห้องเรียนแล้ว มือเล็กค่อยๆ ถอดแว่นออก ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมาซับเหงื่อตัวเอง โรงเรียนเปิดเทอมมาได้ประมาณ 2 อาทิตย์แล้ว แต่ทว่าน้ำหนาวก็ยังไม่ค่อยคุ้นชินกับหลายๆ อย่างนัก

"แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรอน้ำหนาว" เสียงใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลัง เรียกความสนใจจากน้ำหนาวให้หันไปมอง ใบหน้าเล็กแสดงออกถึงความสงสัยอย่างปิดไม่มิด ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

"สวัสดีเราจองอู เราอยู่ห้องเดียวกันนะ จำกันไม่ได้หรอ?" ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะ" น้ำหนาวเอ่ยตอบด้วยความสุภาพ มีท่าทีเขินอายเล็กน้อย ที่จำเพื่อนร่วมห้องไม่ได้ เนื่องจากเพิ่งจะหัดเรียนภาษาเกาหลีได้ไม่นาน จึงยังไม่ค่อยเข้าใจหลักการใช้ภาษานัก ภาษาเกาหลีมีหลายระดับ ทางการ สุภาพ กันเอง ซึ่งต้องเลือกใช้กับแต่ละบุคคลให้ถูก น้ำหนาวจึงใช้เลือกที่จะใช้ภาษาระดับสุภาพกับทุกคน

"ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้" ชายหนุ่มเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม น้ำหนาวเห็นดังนั้นจริงยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ แต่ทว่าจู่ๆ คนตรงหน้า ก็นิ่งค้างไปชั่วขณะ

"^____^"

"............"

"น้ำหนาวไปเข้าเรียนก่อนนะ" น้ำหนาวหยิบแว่นขึ้นมาสวมอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวเดินจากไป

"อ่า ใจเต้นเลย" จองอูพึมพำออกมา ก่อนที่จะมองตามร่างเล็กไป

"น้ำหนาวรอเราด้วย" จองอูตะโกนเรียกน้ำหนาว ราวกับสนิทกันมานานทั้งที่เพิ่งจะได้คุยกันเมื่อครู่นี่เอง

กึก!

อีกมุมหนึ่งจากที่ไกลๆ มีสายตาคมคู่หนึ่ง กำลังจ้องมองไปที่สนาม ดินสอในมือที่ถือเอาไว้ ถูกกำแน่นจนมันหักคามือ

"จุน มองอะไรอยู่งั้นหรอ"

"เปล่า.....ไม่มีอะไร"